Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Βράδιασε ξανά..
Σε λίγο θα κλειστούμε πάλι μέσα και θα ανάψουμε τα φώτα
με την ψευδαίσθηση ότι κλειδώσαμε
τη σκοτεινιά του κόσμου απ’ έξω..

G.Potamitis

 

Μην ερωτευτείς ποτέ μια γυναίκα που απολαμβάνει το διάβασμα , μια γυναίκα που νιώθει πολύ, μια γυναίκα που γράφει...
Μην ερωτευτείς μια γυναίκα έξυπνη, μάγκα, τρελή...
Μην ερωτευτείς μια γυναίκα που ξέρει αυτά που ξέρει και επιπλέον, ξέρει και πως να πετά ...
Μην ερωτευτείς μια γυναίκα που μπορεί να γελά ή να κλαίει καθώς κάνει έρωτα και ξέρει να μετατρέπει τη σάρκα της σε πνεύμα ...μια γυναίκα που πιστεύει στον εαυτό της...
Μην ερωτευτείς μια γυναίκα που αγαπά την ποίηση (αυτές είναι οι πιο
επικίνδυνες),
που μπορεί να μείνει ακίνητη για ώρα μπροστά από έναν πίνακα και να τον θαυμάζει...ή που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς μουσική...
Μην ερωτευτείς μια γυναίκα, που ενδιαφέρεται για την πολιτική που δεν αντέχει την αδικία...που είναι επαναστάτρια...
μια γυναίκα που της αρέσουν τα σπορ και δεν αντέχει με τίποτα την τηλεόραση...γυναίκα που είναι όμορφη ψυχή τε και σώματι...
Μην ερωτευτείς ποτέ μια τέτοια γυναίκα παθιασμένη, παιχνιδιάρα ,διαυγή
και χωρίς ευλάβεια...
Να εύχεσαι να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα σαν αυτή γιατί όσο και αν σε αγαπά και μένει μαζί σου... στο πλάι σου ή όχι..από μια τέτοια γυναίκα, δεν επέστρεψε ποτέ κανείς ...

Martha Rivera Garrido
(Μετάφραση Φιλιώ Ροτσίδου )

 

Η δύναμη της αγάπης

Και μπλέκονται οι πόνοι μου με τους δικούς σου,
Και μοιράζονται οι χαρές μας
Και μπερδεύονται τα δάκρυα μας
Και μοιράζονται οι ενθουσιασμοί μας
Και ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον στα δύσκολα
Και ρίχνεις φως στο γκρίζο μου
Και μοιραζόμαστε το δικό σου μαύρο,
Και ζωγραφίζουμε όνειρα με τα χρώματα
Και περνάνε τα χρόνια και περνάει ο καιρός
Και περνάμε από όλες τις εναλλαγές των χρωμάτων του ουράνιου τόξου
Και περνάει από τη ζωή μας και η ζωή και ο θάνατος
Και οι λύπες και οι χαρές
Κι εμείς εκεί
Να μπορούμε να διακρίνουμε τον άνθρωπο μας
Πίσω από όλες τις εναλλαγές καταστάσεων και συναισθημάτων
Να μην ξεχνάμε ποιος πραγματικά είναι ο ένας κι ο άλλος
Να μην ξεχνάμε το εμείς ....

 

Aristotelian Love – Your partner completes you.
Newtonian Love – There’s a strong attraction between your bodies.
Freudian Love – They’re the partner of your dreams.
Lacanian Love – You want them to want you.
Foucauldian Love – You like to discipline and punish.
Hegelian Love – There’s this whole master-slave dynamic.
Shakespearean Love – Sometimes you pretend to be other people in bed.
Joycean Love – Sometimes you see other people.
Arthurian Love – One partner is married.
Schrödingerian Love – On the verge of collapse.
Heisenbergian Love – Moving fast, but you don’t know where it’s going.
Heideggerian Love – When you can’t be without your partner.
Homeric Love – You’re cousins.
Lovecraftian Love – Horrible and indescribable.

Photo by Bob Carlos Clarke

 

 

"Εμείς δεν είχαμε ποτέ ένα σπίτι από βροχή
ακούς είπα “εμείς"
εμείς δυο πληγές που κλείνονται ο ένας στον άλλον..."

(Çiğdem Sezer, "Όταν περάσει η βροχή")

 

 

[ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ (ΔΕΝ) ΜΕΝΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΙ]

Μόλις που μπορώ να υπάρχω
Υπολογίζοντας αργά το αίμα
Στις συλλαβές μιας ζωής
Απέθαντα μόνης
Με τις λαίμαργες ιστορίες μου
Να τυλίγονται σαν φίδια στο λαιμό μου
Και να τον σφίγγουν

Άλλοτε άσπρος
Από το φόβο μιας καλύτερης αιωνιότητας
Άλλοτε μπλε
Από την ανεξήγητη διστακτικότητα της σελήνης

Οι εικόνες έρχονται μπερδεμένες πια
Από τα κάδρα των τοίχων
Πότε γνώρισα τόσους ανθρώπους;
Πότε πρόλαβα να ζήσω
Με χιλιάδες γυναίκες
Που ήσουν όλες
Ανυπόφορα εσύ;

Τι ρόμπα είναι αυτή πάνω μου;
Μοιάζει με τη ρόμπα που φορούσε ο Πόε
Όταν έγραφε το Κοράκι
Η ίδια μακριά ρόμπα
Με τους ραγισμένους αγκώνες
Εγώ ήμουν που χτυπούσα το τζάμι του

Εγώ με τα νύχια μου
Πριν από εξήντα τέσσερα χρόνια
Κρατούσα το χέρι του Μπέκετ στον Ακατανόμαστο
Να μην τρέμει
Από ακατάσχετο φως

Και στην Πράγα
Όταν πέθαινε ο Κάφκα
Εγώ ήμουν
Που αποχαιρετούσα με κόπο
Μια πελώρια κατσαρίδα
Διασχίζοντας απλώς
Την πρώτη χιλιετία μου

Πώς να χωρέσουν έπειτα
Τόσες πεταμένες ζωές
Σε ανήλικα σπέρματα
Που έμειναν απλώς σε κρεβάτια
Φορώντας τα σπασμένα γυαλιά του Καβάφη
Ανήμπορα να μεταμορφωθούν

Παραμένοντας ανεπίτρεπτα βάτραχοι
Παραμένοντας λαμπρές χρονολογίες αβύσσου
Εις βάρος της αθωότητας
Παραμένοντας για αιώνες χιαστί
Σαν σπαθιά ιπποτών
Χαλασμένα στην άκρη

Είναι κακό να νιώθεις
Έτσι ατελείωτος σήμερα
Ιδίως όταν
Μακρινές μουσικές
Καλούν το συνεχιζόμενο σώμα σου
Για τρεις και πλέον αιώνες

Και γνωρίζεις καλά
Σαν από τέχνη

Ότι μόνο οι εραστές
Δεν μένουν τελικά ζωντανοί

Σταύρος Σταυρόπουλος
ΠΡΑΞΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ

 

Η πραγματική έννοια του έρωτα:

"Ζήσε το σήμερα .. σαν να έχει αύριο μπάμιες"

MindFeeder

 

Me from Myself—to banish—
Had I Art—
Impregnable my Fortress
Unto All Heart—

But since Myself—assault Me—
How have I peace
Except by subjugating
Consciousness?

And since We're mutual Monarch
How this be
Except by Abdication—
Me—of Me?

Emily Dickinson

 

Αν σβήσουμε τις γραμμές από τις παλάμες μας
οι άνθρωποι δεν θα ’χουμε μοίρα.
Οι γύφτισσες δεν θα τη λένε,
οι ληστές και οι εραστές
δεν θα αφήνουνε αποτυπώματα.
Οι μανάδες θα χαϊδεύουν
δίχως χάδι τα παιδιά τους.
Οι γλύπτες θα λαξεύουν
άπνοοι τους βράχους.
Οι τυφλοί δεν θα διαβάζουνε τον κόσμο.
Γι’ αυτό φιλώ τα χέρια σου.

Γιατί στις άγιες χούφτες σου
ανασταίνονται
οι αυτόχειρες ανάγκες μου.

Ελένη Αλεξίου