Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Ερωτικό

Καημός, αλήθεια, να περνώ του έρωτα πάλι το στενό,
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά, μια μέρα του θανάτου…
Στενό βαθύ και θλιβερό, που θα θυμάμαι για καιρό,
τι μου στοιχίζει στην καρδιά, το ξαναπέρασμά του.

Ας είναι, ωστόσο, τι ωφελεί; Γυρεύω πάντα το φιλί,
στερνό φιλί, πρώτο φιλί, και με λαχτάρα πόση!
Γυρεύω πάντα το φιλί, που μου το τάξανε πολλοί,
κι όμως δεν μπόρεσε κανείς, ποτέ, να μου το δώσει…

Ίσως μια μέρα, όταν χαθώ, γυρνώντας πάλι στο βυθό,
και με τη Νύχτα, μυστικά, γίνουμε, πάλι, ταίρι,
αυτό το ανεύρετο φιλί, που το λαχτάρησα πολύ,
σα μια παλιά της οφειλή, να μου το ξαναφέρει!

Ναπολέων Λαπαθιώτης



Υ.Γ.: Το ποίημα αυτό γράφτηκε το 1928 και σχηματίζει ακροστοιχίδα το όνομα "Κώστας Γκίκας", που υπήρξε μεγάλος έρωτας του ποιητή.

 

Οξύμωρο ( Γεσθημανή )

Σαν τα σκουλήκια πλησιάσουν
για να εξακριβώσουν τα στοιχεία
σου, μάτια μου, θυμήσου διάπλατα
ν' ανοίξεις τα παράθυρα. T' όνομα σου
ανακάτεψε με το χώμα στα σεντόνια, δίχως
σάλιο στ' ακροδάχτυλα, σβήσε ότι απ' τα κεριά έχει μείνει.
Στη Γεσθημανή που φύτρωσαν οι ανάσες μας κι εσύ
ένα πρωί θα λιώσεις, σ' ένα ξερό μ' απέθαντο κρεβάτι, χειμάρρους
τρυγώντας κέδρων νεκρών και το παράπονο ενός μωρού, που
βιάστηκε ν' αργήσει.

( Τ_S )

 

Κάτι, για να το χάσεις
πρέπει κάποτε να το είχες.
Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια
πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις
αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κερδισμένο.

Αλλοίμονο από κείνους που ποτέ
δεν έχουν χάσει τίποτε
που τίποτε να χάσουνε δεν έχουνε
σ’ αυτόν τον κόσμο...

Λένα Παππά

 

Θα σε αφήσω να με ποθήσεις κι άλλο...

Ο έρωτας θέλει απληστία.
Μ'έναν όρο μας πλησιάζει μόνο
ρημαγμένο μυαλό-αποκαϊδια λογικής.
Ο έρωτας είναι αλαζόνας κι ανήθικος
έρχεται με σκιρτήματα στα σωθικά
και φεύγει ξεριζώνοντάς τα!
Καιροφυλακτεί όταν πλήττει
για κάτι τύπους σαν εσένα...

Θα σε τινάξει στον αέρα ο έρωτας μια μέρα
να μου το θυμηθείς...

Βιβή Φράγκου