Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Την προσοχή μου κάτι που είπαν πλάγι μου
διεύθυνε στου καφενείου την είσοδο.
Κ’ είδα τ’ ωραίο σώμα που έμοιαζε
σαν απ’ την άκρα πείρα του να τώκαμεν ο Έρως —
πλάττοντας τα συμμετρικά του μέλη με χαρά·
υψώνοντας γλυπτό το ανάστημα·
πλάττοντας με συγκίνησι το πρόσωπο
κι αφίνοντας απ’ των χεριών του το άγγιγμα
ένα αίσθημα στο μέτωπο, στα μάτια, και στα χείλη.
Κ.Π. Καβάφης
 

 

Αγάπη είναι αυτό το μου λείπεις που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής
Αυτό το μου λείπεις που δεν έχει ούτε γκρίνια, ούτε παράπονο
που στάζει μέλι και πόνο μαζί και που μπορεί πολλές φορές και να μένει στη σιωπή
Αυτό το μου λείπεις που χορταίνει μόνο όταν βυθίζω τα μάτια μου στα δικά σου
και τυλίγονται τα χέρια σε μια ζεστή αγκαλιά μέχρι να ποτιστούν σιωπηλά
οι ρίζες του.

 

Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.
Σ” εύρισκα, αγαπημένη,
στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.

Yστερα έρχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ” όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ” όνομα σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας.
Kράταγα τα χέρια σου
κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη.
Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα,
στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη…

Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου,
τότε που μου χαμογελούσες.

Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου,
έζησα όλη τη ζωή.

Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου.
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια
θάναι δικά μας.

Θά “θελα να φωνάξω τ” όνομά σου,
αγάπη μου, μ” όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει.

Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα…

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;-
μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου,
αγαπημένη μου…

Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα
εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα
και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.
Θάθελα να φωνάξω το όνομά σου, αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Να τ’ ακούσουν οι χτίστες απ’ τις σκαλωσιές
και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές
και ν’ ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ’ ακούσει η άνοιξη και να ‘ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μη φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές,
τα τρυγόνια στους φράχτες…

Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Να τα’ ακούσει ο χρόνος και να μη σ’ αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ.
…Μες στην αγάπη μας είναι ένα δροσερό κλωνάρι
ένα σπουργίτι
μια φυσαρμόνικα…

Καλημέρα γειτόνισσες
να και κει, αγάπη μου, εκεί στη γωνιά,
κοίταξε την άνοιξη που έρχεται
κοίταξε αυτά τα παλικάρια που γνέφουνε με τα δρεπάνια
και τα κορίτσια πίσω τους που δένουν σε δεμάτια τις ακτίνες του ήλιου
κοίταξε μας γνέφουν. Όλα μας γνέφουν. Καλημέρα.

Καλημέρα όλα εσείς κοντινά και μακρινά μου αδέρφια.
Ελάτε να σας γνωρίσω την αγαπημένη μου.
Πέστε μου, δεν είναι όμορφη;
Σαν τη ζωή και το τραγούδι, αδέρφια μου, την αγαπάω.

Και πιο πολύ.
Καλημέρα ουρανέ, καλημέρα ήλιε, καλημέρα άνοιξη.
Ελάτε λοιπόν να σας γνωρίσω την

Αγαπημένη μου Τασος Λειβαδιτης.

 

Η σκέψη μου αγαπημένε μου βρίσκει πάντα τρόπο να είναι μαζί σου
Τα μάτια μου περιμένουν με αγωνία να συναντήσουν τα δικά σου
Τα χέρια μου να χαϊδέψουν τα ακροδάκτυλα σου δειλά
και μετά να απλωθούν σε όλη τη σάρκα σου ηδονικά
Τα στήθη μου περιμένουν το άγγιγμα σου
Η πλάτη μου ριγά μόνο στην σκέψη του αγγίγματος σου
Κάθε κομμάτι μου σου ανήκει και περιμένει να του δώσεις πνοή
Κάθε άγγιγμα σου μου δίνει ζωή
Κι η πηγή της ζωής μου είναι νεκρή μέχρι να αρχίσει να πάλλεται
απ' το δικό σου χάδι.
Η αναπνοή σου στο λαιμό μου, ο ψίθυρος σου χαμηλά στο αυτί
το χάδι σου στα μαλλιά μου φέρνουν πάλι την άνοιξη.
Μόνο στα χέρια σου μπορώ να ξεγυμνώσω σώμα και ψυχή
Μόνο σε σένα μπορώ να δώσω τα ανείπωτα βογγητά μου
και μετά μόνο στα δικά σου χέρια να γείρω νιώθοντας πάλι ζωντανή

 

 

Να είστε εραστές και όχι ζευγάρι.

Ζευγάρι είναι οι κάλτσες, τα παπούτσια, τα οποία
δεν μπορούν να υπάρξουν το ένα χωρίς το άλλο.
Χαλάνε, φθείρονται, τρυπάνε... Είναι αρκετή μια
γρατσουνιά, μια τρυπούλα, μια μικρή φθορά στο
ένα μέλος του ζευγαριού και το ζευγάρι χάλασε, έσπασε...

Ζευγάρι σημαίνει πως δεν μπορείς να υπάρξεις χωρίς
το άλλο μέλος. Σημαίνει πως μπορείς ανά πάσα στιγμή
να μείνεις μόνος, άχρηστος (με την έννοια της χρήσης),
παρατημένος, γιατί απλά το άλλο μισό "αποφάσισε"
να φθαρει. Γιατί ως μονάδα δεν θα μπορείς να υπάρξεις,
δεν θα έχεις χρησιμότητα.

Να είστε εραστές...
Να θέλετε να δώσετε με πάθος στον άλλο,
αλλά και ότι πάρετε να είναι με πάθος..
Να ερωτεύεστε κάθε μέρα, κάθε στιγμή.
Να μην έχετε ανάγκη ο ένας τον άλλο.
Κάθε συνάντηση να είναι συνάντηση προσφοράς
και όχι ζήτησης.
Γιατί είναι πραγματική απόλαυση
όταν θέλουν και οι δύο να δώσουν με πάθος.
Να είστε εραστές της στιγμής, και όχι του "πάντα".
Γιατί το "πάντα" υπόσχετε, δεσμεύει, πιέζει.
Η στιγμή κρατάει όσο την κρατάμε. Και αν ξέρουμε
πως ίσως δεν κρατήσει για πάντα, θα μπορέσουμε
να την απολαύσουμε..
Γιατί η στιγμή ίσως να μην έχει αύριο, δεν σηκώνει αναβολή...
Και ίσως ζώντας τις στιγμές, να έλθει και το "για πάντα".
Και αν δεν έρθει το "για πάντα", θα έχεις ακόμα μια υπέροχη
στιγμή να θυμάσαι...

Να μην ξεχνάτε να είστε εραστές...
Με τους ανθρώπους,
με την δουλειά, με τις στιγμές, με την ζωή...

Πάμπος Ευσταθίου,
Ψυχολόγος-Συστημικός Ψυχοθεραπευτής.

 

Το ξέρω ήδη.
Απλά πές το.
Με θές.
Κι ας το κρύβεις.
Ομολόγησε το.
Στο μυαλό σου είμαι.
Μέρα.
Και κυρίως νύχτα.
Ειδικά τις νύχτες ανυπόφορο σου γίνεται.
Καίγεσαι.
Φωτιά το μυαλό.
Πυρκαγιά το κορμί.
Κάθε φορά που με διαβάζεις είμαι εκεί.
Σε ακουμπάω νοερά.
Την ανάσα μου χαιδέυεις.
Έλα.
Μην το αρνείσαι.
Προδίδεσαι.
Μόνη σου.
Με θές.
Μου το δηλώνεις.
Κι ας το κρύβεις επτασφράγιστο μυστικό.
Το νιώθω.
Σε νιώθω.
Σε βλέπω.
Φαντάζεσαι.
Ζητάς.
Εύχεσαι.
Παρακαλάς.
Για εσένα να γράφω.
Για εσένα να ονειρεύομαι.
Με εσένα να ηδονίζομαι.
Τα χείλη δαγκώνεις.
Καίνε τα μάγουλα.
Κλείνεις τα μάτια.
Εκεί με καλείς.
Κοντά σου.
Απλά τα μαλλιά σου να αγγίξω.
Στο πλάι να τα κάνω και.....
Σσσσττ....
Σε τσάκωσα.
Κι ας προβάλεις την τυπικότητα.
Κι ας είναι ισχυρή η γυναίκα μέσα σου για να το παραδεχτείς.
Μάντεψε όμως.
Τα βράδια που οι πόθοι με ιδρώνουν.
Τις νύχτες που οι ηδονές μου κόκκινο χτυπούν.
Το ξημέρωμα που πυρετός τη σάρκα καίει.
Η εικόνα σου φταίει.
Εσύ.
Η μορφή σου.
Η πνοή σου που ταλαντεύεται κάπου εκεί έξω και όχι στο στρώμα μου.
Αυτό το δάγκωμα στα χείλη.
Αυτός ο λαιμός που ξυπνά μέσα μου το κτήνος που ζητάς.
Εσύ η μέρα.
Εσύ και η νύχτα μου.
Θύμα των ενδόμυχων ευχών σου παλεύω να νικήσω.
Την ανάγκη μου για εσένα.
Τα ήξερες αυτά;
Όχι ε;
Σήκω.
Πήγαινε στον καθρέφτη σου τώρα.
Κοίτα και πες.
"Τον θέλω".
Θα το νιώσω.
"Το ξέρω" ~Μάνος Κατσέλης~

 

 

Ερωτα, αγαπη τα εννοιωσα με'σενα καθε φορα που σε κοιτουσα, που σε αγγιζα..
Φαντασματα του παρελθοντος που στοιχειωνουν το παρον μου..
Βαριδια του μυαλο που με τραβανε στο βυθο..
Πονεσα πολυ στο αντιο λυγισα..Ανοιξες την πορτα και εφυγες χωρις καν να με κοιταξεις στα ματια. Σαν το κλεφτη στο σκοταδι..
Κρατησα την υποσχεση ομως, εμεινα στον κοσμο που ειχα φτιαξει για εσενα..και σε περιμενα, ηξερες το δρομο να γυρισεις αλλα δεν το εκανες.
Ηρθε η ωρα να προχωρησω ομως γυρισα πισω και κοιταξα για τελευταια φορα τα δεντρα, τις λιμνες και τις θαλασσες που ειχαμε φτιαξει..και επειτα εβαλα φωτια και εκαψα τα δαση εξαφανισα καθε θαλασσα καθε λιμνη..εφυγα, εσβησα το μονοπατι για να μη βρω το δρομο να γυρισω πισω..
Η θλιψη της απωλειας γεμισε την ψυχη μου για εσενα για οτι ζησαμε για οτι θα ζουσαμε..
Αποδειξη οτι τη σχεση μας την εζησα πραγματικα..

 

Ἔλα νὰ παίξουμε...
Θὰ σοῦ χαρίσω τὴ βασίλισσά μου
Ἦταν γιὰ μένα μιὰ φορὰ ἡ ἀγαπημένη
Τώρα δὲν ἔχω πιὰ ἀγαπημένη

Θὰ σοῦ χαρίσω τοὺς πύργους μου
Τώρα πιὰ δὲν πυροβολῶ τοὺς φίλους μου
Ἔχουν πεθάνει ἀπὸ καιρὸ
πρὶν ἀπὸ μένα

Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω
ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει

δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη
γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ
ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις

Ἔλα νὰ παίξουμε...

Ὁ βασιλιὰς αὐτὸς δὲν ἤτανε ποτὲ δικός μου
Κι ὕστερα τόσους στρατιῶτες τί τοὺς θέλω!
Τραβᾶνε μπρὸς σκυφτοὶ δίχως κἂν ὄνειρα
Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω

Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω
ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει
δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη

γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ
ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις
Ἔλα νὰ παίξουμε...

Κι αὐτὴ δὲν ἔχει τέλος ἡ παρτίδα...
Μανολης Αναγνωστακης.