Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Οι μπερντέδες

Και τα χέρια σου σφιγγόντουσαν
στο κορμί μου γύρω γύρω
κι έπινα μες απ΄ τα χείλη σου
γλυκειάν άχνα σαν το μύρο.

Κι έπινα μες απ' τα χείλη σου
γλυκειάν άχνα σαν το μύρα
κι ήταν άσπρο το κρεβάτι μας
κι οι μπερντέδες σαν πορφύρα.

Ήσαν οι μπερντέδες κόκκινοι
κι ήταν άσπρο το κρεβάτι.
Κι όλο λίγωνε, κι όλο μέλωνε
το γλυκό, γλυκό σου μάτι.

Κι έτσι, αγάπη μου, σε γλέντησα
κι έτσι τη γλυκάδα σου ήπια,
μέσα στ᾿ άνομα αγκαλιάσματα,
τα άνομα τα καρδιοχτύπια.

Κι απ΄ τη γλύκα ποθοπλάνταζε
το κορμί σου και το μάτι
κι ήσαν οι μπερντέδες κόκκινοι
κι ήταν άσπρο το κρεβάτι.


Ν.Λαπαθιώτης

 

Μια γυναίκα

Ήταν οι δυο τους τόσο ερωτευμένοι,
έκλεβε αυτός κι αυτή τσίλιες φυλούσε,
έστηνε κόλπα αυτός και ξαπλωμένη
εμπρός στα πόδια του αυτή γελούσε,
όλο γελούσε.

Οι μέρες πέρναγαν με γλέντι και χαρά,
στην αγκαλιά του κάθε νύχτα την κρατούσε.
Όταν του πέρασαν στα χέρια σίδερα,
αυτή μπρος στο παράθυρο γελούσε,
όλο γελούσε.

Της στέλνει μήνυμα : πεθαίνει αν δεν τη δει,
να της μιλήσει για στερνή φορά ποθούσε.
Όταν της φέρανε το γράμμα του, αυτή
κουνώντας το κεφάλι της γελούσε,
όλο γελούσε.

Η ώρα έξι την αυγή, του κόψαν τον λαιμό.
Η ώρα επτά, βαθιά στη γη πια κατοικούσε.
Αυτή όμως κιόλας στις οχτώ
ρουφώντας κόκκινο κρασί γελούσε,
όλο γελούσε.


Χάινριχ Χάινε

 

Απόσπασμα από τις Κραυγές

Γυμνή θέλω να δειχτώ στα ωδικά σου μάτια
θέλω να με δεις να ουρλιάζω από ηδονή
που τα λυγισμένα κάτω από μεγάλο βάρος μέλη μου
σε ανόσιες σε σμπρώχνουν πράξεις
που τα ίσια μαλλιά της αφηρημένης κεφαλής μου
μπλέκονται στα νύχια σου
απ’ την παραφορά καμπυλωμένα
που τυφλός κρατιέσαι ορθός κι αφοσιωμένος
ξανοίγοντας από του μαδημένου μου κορμιού το ύψος.

( Joyce Mansour )

 

Νύχτα του Άγρυπνου Έρωτα


Νύχτα πάνω από τους δυο με πανσέληνο,
εγώ βάλθηκα να κλαίω κι εσύ γελούσες.
Η καταφρόνια σου ήταν ένας Θεός, τα δικά μου παράπονα
στιγμές και περιστέρια αλυσοδεμένα.

Νύχτα κάτω από τους δυο. Κρύσταλλο οδύνης,
έκλαιγες εσύ από βάθη απόμακρα.
Ο πόνος μου ήταν ένας σωρός από αγωνίες
πάνω στην αδύναμη καρδιά σου από άμμο.

Η αυγή μας έσμιξε πάνω στο κρεβάτι,
τα στόματα βαλμένα πάνω στο παγωμένο σιντριβάνι
του αίματος τ αστείρευτου που χύνεται.

Κι ο ήλιος μπήκε απ το κλειστό μπαλκόνι
και το κοράλλι της ζωής άπλωσε το κλαδί του
πάνω στην καρδιά μου τη σαβανωμένη.

Φ.Γ. Λόρκα

 

Δαγκωματιά

Καταραμένος, όπως μονάχα εσύ θα γνώριζες να με παραμορφώσεις. Τα κάγκελα
που μου σιδέρωσες, είναι λίγο μικρά, θα' λέγα ένα μέγεθος. Δεν τολμώ να τα βάλω στην
κρεμάστρα, τόσο λευκά, ένας ζουρλομανδύας που φορώ καθημερινά.
Ίσως και να 'μαι σάβανο από τριαντάφυλλα μολυσμένο, μπορεί δολοφόνος
βασιλικός, δίχως χώμα, ούτε γλάστρα. Και δεν μας δίδαξαν ποτέ, τ' άλατα πως
να ρουφάμε, ο μητρικός ορός κρυβόταν σε ξένα στήθη. Εδώ τα πάντα
έχουν θαφτεί στο χιόνι, αγνό, θα φταίει ότι ακόμη και τα τσακάλια
κάθε τόσο υποδύονται του καλόγερου τον ρόλο. Ανοιγοκλείνουν τα σαγόνια
για διασκέδαση, ξεσκίζονται μακριά απ΄την αγέλη.
Άλλη μια φορά που στο φορείο με ξαπλώνεις, τις ουλές μου
βυθίζεις μαζί με τα πλαστικά γάντια στο καλάθι των αχρήστων.
Κοίτα με τώρα, είμαι αποστειρωμένος σαν πάτωμα τ' οποίο μόλις
καθάρισαν με χλωρίνη. Σ' ένα ποτήρι αραιώνομαι νερό, εγώ
και οι επίδεσμοι μου. Αλλού διευρύνομαι, συρρικνώνομαι ευτυχής, ζωστήρα
προδομένη απ' την τελευταία τρύπα. Στον κρατήρα αγκιστρώνομαι της
ζαρωμένης επιδερμίδας, άθλιος, εξαγριωμένος, όμοιος σχεδόν
με μια δαγκωματιά αγάπης...

( T_S )

 

Κι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω —
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,
οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
τες λέξεις και τες φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω.

"Δεκέμβρης 1903" του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη

 

Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα

Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία
που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου

Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη
κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι
που δεν έχω τον ανθό, πόλφο ή πηλό
για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.

Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός
αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,
αν ειμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου
μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει

και στόλισε τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα από το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο.

 

"Δεν ξέρω οι άλλοι πως αγαπάν
Δεν ξέρω πως αγαπήθηκαν άλλοτε,
Εγώ σε κοιτάζω και σε ερωτεύομαι, κι έτσι ζω...

Φυσικότατα ερωτευμένος..."

...Pablo Neruda...

 

“Όχι. Τίποτα δεν είναι ικανό να με κρατήσει μακριά σας.
Η αγάπη μας είναι αγνή και θα διαρκέσει για όσο ζούμε.
Αντίο! Δεν υπάρχει τίποτα που δε θα θυσίαζα για χάρη σας.”

...Βολταίρος...

 

Θυμήσου, σώμα

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ΄εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες τα μάτια φανερά,
κ΄ετρέμανε μες τη φωνή - και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες - πώς γυάλιζαν,
θυμήσου μες στα μάτια που σε κύτταζαν
πως έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου σώμα.

Κ.Π.Καβάφης

 

Διατρέχοντας σε ( Recorriéndote )

Θέλω τη σάρκα σου να δαγκώνω,
σάρκα αλμυρή και όλο ρώμη,
ξεκινώντας απ´τα όμορφα τα μπράτσα σου,
ίδια με κλαδιά ερυθρίνας,
να συνεχίζω προς το στήθος αυτό που τα όνειρά μου τ’ ονειρεύονται,
αυτό το στήθος-σπηλιά όπου το πρόσωπό μου κρύβω
ανασκαλεύοντας την τρυφεράδα,
αυτό το στήθος που τύμπανα αντηχεί και ζωή συνεχή.
Εκεί για κάμποσο να μένω,
μπλέκοντας τα χέρια μου
στο δασάκι αυτό από θάμνους που βλασταίνουν,
απαλό και μαύρο κάτω απ’ το γυμνό μου δέρμα,
να συνεχίζω ύστερα στον αφαλό
προς το κέντρο εκείνο απ’ όπου ξεκινάς να γαργαλιέσαι,
και ολοένα να σε δαγκώνω, να σε φιλώ,
ώσπου εκεί να φτάνω,
στο μικρό εκείνο μέρος
-κρυφό και μυστικό- .
Που χαίρεται στην παρουσία μου,
που προχωρά για να μ’ υποδεχτεί
και προς εμένα προελαύνει,
με όλην του τη δύναμη την πυρωμένη, ανδρική.
Ύστερα στα πόδια σου να κατεβαίνω,
στέρεα σαν τις πεποιθήσεις σου τις αντάρτισσες,
τα πόδια αυτά που το ανάστημά σου ορθώνουν,
που σε φέρνουνε σε μένα
και εμένα συγκρατούν,
που τα πλέκεις τη νύχτα στα δικά μου
τα απαλά και θηλυκά.
Τα πέλματά σου να φιλώ, έρωτά μου,
που τόσο, δίχως μου, τους μένει να διαβούν
και πάλι πίσω ν’ ανεβαίνω, σκαλί το σκαλί.
Ώσπου τα χείλη να πιέζω στα δικά σου,
ώσπου όλη να γεμίζω απ’ το σάλιο, την ανάσα τη δική σου,
ώσπου μέσα μου να εισβάλλεις με τη δύναμη του ιλίγγου
και με το πήγαινε να με κατακλύζεις και το έλα σου
σαν θάλασσα ανήμερη.
Ώσπου ν’ απομένουμε οι δυο μας ιδρωμένοι, τεντωμένοι
στων σεντονιών πάνω την άμμο.

( Gioconda Belli )

 

Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά.
Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο,
νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος.
Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο,
νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω.
Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου,
γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.

Ντ.Χρ.