Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Έλα τώρα Μένιο μην το κάνεις αυτό με ενοχλεί....
Φλωράνς-Μένιος
Από τις μεγαλύτερες τηλεοπτικές αγάπες
Στη μνήμη του Μένιου

 

Μου λείπουν κάτι ανέμελα χρόνια
φωτογραφίες μέσα στα χιόνια,
πουλόβερ εσύ
ζακέτα εγώ
Σ’ αγαπώ..

Μου λείπουν κάτι απλές εποχές
που ήξερα πάντα τι θες,
ποτό στο Θησείο
τραπέζι για δύο
Σ’ αγαπώ..

Μου λείπουν τα παλιά σινεμά
στην πρώτη σειρά αγκαλιά,
ταινίες με κλέφτες
αθώοι και φταίχτες
Σ’ αγαπώ..

Μου λείπουν κάτι γκρίζες Δευτέρες
που μας έπνιγαν οι δουλειές,
ύστερα ''αντίο γραφείο''
γλυκό στο ψυγείο
Σ’ αγαπώ..

Μου λείπουν κάτι αδέσποτες μέρες
στα πάρκα με δύο καφέδες,
γλυκός εσύ
σκέτος εγώ
Σ’ αγαπώ..

Μου λείπουν τα λευκά μας σεντόνια
αγκαλιασμένοι από κάτω αιώνια,
φιλί στο λαιμό
βουτιά στο κενό
Σ’ αγαπώ..

Γλυκός εσύ
Σκέτος εγώ......

Γιάννης Πλίαγκος

 

Αλήθεια λες, πώς δεν αγάπησες;
Κι αντί να νιόθης κάποια λύπη,
το χεις καμάρι για τη νιότη σου;
Τυφλή! Δεν ξέρεις τι σου λείπει.
Το γιασεμί, πριν δείξη τ’ άνθη του,
τι είναι; ένα αμύριστο χορτάρι,
κ’ όσο το αηδόνι μένει αλάλητο
δεν έχει του αηδονιού τη χάρη.
Στη λεμονιά ταιριάζει τ’ όνομα,
μόνο αφού δέση τον καρπό της.
Στη νιότη σου, που δεν αγάπησε,
δεν πρέπει τ’ όνομα της νιότης.

Γεωργιος Δροσινης

 

Κάθε φιλί και κάθε άγγιγμα μας υπενθυμίζει το βάθος της αξίας που έχει για μας ο σύντροφος μας.
Κάθε φιλί μια καινούργια φλόγα, κάθε άγγιγμα μια νέα σελίδα πάνω στην οποία γράφεται η δική μας ιστορία.
Κάθε φορά που ενώνονται τα χείλη μια νέα σταγόνα που κάνει ακόμη πιο δυνατό το άρωμα της αγάπης.
Κάθε φιλί και ένα εμφύσημα με μια πνοή του είναι μου στο είναι σου.


 
Φίλησέ με και θα δεις πόσο σημαντική είμαι

Σύλβια Πλαθ

 

Ποτέ δεν θα μάθεις τι ήσουν για μένα κι ας ήσουν ένας ήλιος στο δρόμο μου
Ποτέ δεν θα μάθεις πως ήσουν το τραγούδι μου κι ας τραγουδούσα μόνο για σένα
Ποτέ δεν θα μάθεις ότι πίσω από τα δάκρυα μου κρυβόταν η ελπίδα κι ότι εσύ ήσουν το δάκρυ μου, μια άφθαστη ελπίδα, η ηλιαχτίδα στην καταιγίδα της ζωής μου
Δεν θα το μάθεις
Μπορεί να ήσουν ότι πιο όμορφο αγάπησα,μα θα κρύψω τα λόγια μου πίσω απ'τα χείλη και δεν θα το μάθεις
Κι αν οι λέξεις, χωρίς να το θέλω ξεφύγουν, θα τις ψιθυρίσω τόσο σιγά που δεν θα τις ακούσεις
Θα ξέρεις πως για μένα ήσουν μια απλή γνωριμία κι ας ήσουν για μένα η ζωή μου
Κάποτε θα ήθελα να μιλήσω γι'αυτή τη σκιά που μας ακολουθεί μες στην ομίχλη,αλλά μου είναι απαγορευμένο να πω το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ...
Τ. Λειβαδιτης

 

Θυμᾶσαι τὶς νύχτες; Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνω
……στὸ γυαλὶ τῆς λάμπας.
«Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸ
ἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες
Λειβαδιτης

 

Η απουσία

Για την καρδιά μου αρκεί το στήθος σου,
για την ελευθερία σου αρκούν τα φτερά μου.
Απ’το δικό μου στόμα φτάνουν ως τον ουρανό
όσα εκοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα.
Μέσα σου στέκει το ξεγέλασμα της κάθε ημέρας.
Έρχεσαι σαν τη δροσιά πάνω στα στόματα των λουλουδιών
Στέλνει στα καταχθόνια τους ορίζοντες η απουσία σου.
Στους αιώνες των αιώνων αλαργεύοντας
σαν της θαλάσσης τα κύματα
Και είπα τότε πως ετραγούδαγες στον άνεμο
ωσάν τα πεύκα και ωσάν τα κατάρτια των πλοίων
Σαν πεύκο είσαι εσύ και σαν κατάρτι πανύψηλη και αμίλητη.
Και ξαφνικά μελαγχολείς, σαν επιβάτης σε μπάρκο.
Φιλόξενη, ανοιχτόκαρδη σα δρόμος παλιός.
Σε κατοικούν φωνές και αντίλαλοι της νοσταλγίας.
Ξυπνάω εγώ και τότε, κάπου-κάπου, αποδημούνε
τα πουλιά που εκοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα.


Pablo Neruda