Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Με διαβατάρικα πουλιά
Έρωτα να μην πιάνεις.
Γιατί είναι διαβατάρικα
Και γρήγορα τα χάνεις.

Και σου κουρσεύουν τη λαλιά
Κι ανάσα πια δεν έχεις.
Κι όλο γυρίζεις το πρωί
Χάδι να μου γυρεύεις.

Τα χάδια μου τα πέταξα
Στης λήθης το πηγάδι.
Να μην τα βρουν οι αγκαλιές
που βγαίνουνε σεργιάνι.

 

Σονέτο 17ο (Pablo Neruda)

Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,

σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:

σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,

μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.


Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,

μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,

και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου

τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.


Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντάς πώς από πού και πότε,

σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:

σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,


παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,

που το χέρι σου πάνω μου το νοιώθω σα δικό μου,

που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.



μετάφραση-Ηλίας Ματθαίου

 

Η αγάπη και ο έρωτας είναι συνάμα όμορφο κ επίπονο συναίσθημα..
Ερωτεύεσαι.Αγαπάς.Ονειρεύεσαι.
Γελάς.Σχεδιάζεις.Γαληνευεις.
Ωραία κ ομορφα όλα αυτά.
Τι γίνεται όμως όταν είναι δίχως ανταπόκριση?

Τότε πονάς.Τότε κλαις.Τότε σπας.
Τότε χάνεσαι στην δίνη του.
Είσαι,νιωθεις ανήμπορος να κάνεις κάτι.

Κ όμως.Δεν διαλέγεις τον εύκολο δρόμο.
Πάλι αγαπάς,πάλι ελπίζεις,πάλι ονειρεύεσαι.

Δεν υπάρχει καλο ή κακό στην αγαπη.
Δεν είναι μόνο το ένα ή μόνο το άλλο.
Είναι αγάπη.
Είναι δυνατό συναίσθημα για δυνατούς ανθρώπους.
Ανεμοστροβιλος είναι,φουρτούνα είναι κ σε αλλάζει όταν σε βρει

 

Τον άναρχο Έρωτα να νιώσω ακέριο, Θέ μου Γυμνή Σού δέεται η ψυχή. Από χαρά, από πόνο, από ηδονή. Αγγ. Σικελιανός

 

Όποιος έχει παίξει τ ' άστρα μες στα χέρια του...
δύσκολα γυρνάει στις γυάλινες χάντρες...


Carmen" Prosper Merimee

 

Κάπου διάβασα πρόσφατα πως αυτός που νευριάζει εύκολα είναι αυτός που έχει κουραστεί πολύ να παλεύει κ απλα δεν μπορεί...αναρωτιέμαι λοιπόν,τι είναι αυτό που μας κάνει να σηκωνόμαστε το πρωί κ ενάντια σε όλους κ σε όλα να λεμε θα τα καταφερω?ειναι η ενεργεια που παιρνουμε απο τους γυρω μας ή ειμαστε εμεις οι ιδιοι?πόσα εμπόδια φτάνουν για να σε γονατίσουν, και όταν συμβεί αυτό αρκεί η αγάπη των δικών σ ανθρώπων για να σε ξανασηκωσει?Όλοι έχουμε γύρω μας οικογένειες,αγαπημένους,φιλους,αλλά πόσοι μπορούν να πουν ότι πραγματικά σε ξέρουν κ παρολαυτα ή με αυτά σε αγαπάνε πραματικα?Κάθε άνθρωπος κρύβει κάποιες πτυχές του εαυτού του βαθιά κ τις αφήνει να φανούν μόνο εάν κ όταν είναι μόνος του...Εκει ειναι η δυναμη του καθενος. Όταν είσαι μόνος με τον εαυτό σ κ σηκώνεσαι ξανα κ ξανα ασχέτως του αν κ πόσες φορές σε έχουν ρίξει κάτω...Γιατί?Γιατί έχεις λόγο να ζεις,κ αυτός ο λόγος είναι η χαρά του να βλέπεις Εσύ την οικογένεια σου στα μάτια κ να λες ειμαι εδώ για σας κ εσείς για μένα..κ άσχετα του πόσες φορές θα κλάψω,θα απελπιστω,θα γονατισω ξέρω πως όταν σηκωθώ θα είστε εκεί κ αυτό μ αρκει.ήσασταν,είστε, κ θα είστε πάντα ο πιο πολύτιμος θησαυρός μου...

Αγάπη.

 

Αγάπη

Αγάπη
από τη σκιά
από τον πόνο
αγάπη
σε καλώ
από την κρήνη την ασφυκτική της ανάμνησης
δίχως τίποτα να ωφελεί ούτε και να σε περιμένει.
Σε καλώ
αγάπη
όπως τη μοίρα
όπως το όνειρο
τη γαλήνη
σε καλώ
με τη φωνή
με το σώμα
με τη ζωή
με ό,τι μου ανήκει
κι ό,τι είναι των άλλων
με απόγνωση
με δίψα
με θρήνο
σαν να ήσουν αέρας
κι εγώ να πνίγομαι
σαν να ήσουν φως
κι εγώ το φως να χάνω και να χάνομαι.
Από μια νύχτα τυφλή
από τη λήθη
από τις ώρες τις κλειστές
στη μοναξιά
δίχως δάκρυα μα ούτε αγάπη
σε καλώ
όπως το Τέλος
αγάπη
όπως το Τέλος.

IDEA VILARIÑO
(1920-2009)

 

Με το κοπίδι των λέξεων

Όλη τη νύχτα
σε χάραζα
με λέξεις δίκοπες.
Δεν άφησα αγεωγράφητο
κανένα σημείο του κορμιού σου.

( Γιάννης Τόλιας )

 

Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί....
Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση
σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου
να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση
που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου
Μες στον καθρέφτη η αγάπη μας, πώς πάει και λιγοστεύει
μέσα στον ύπνο τα όνειρα, σκολειό της λησμονιάς
μέσα στα βάθη του καιρού, πώς η καρδιά στενεύει
και χάνεται στο λίκνισμα μιας ξένης αγκαλιάς……
Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα της θάλασσας… Ο κόσμος είναι απλός. Γ. Σεφερης

 

γώ που αλλάζω μορφή κι από στιγμή σε στιγμή θα χαθώ
από προσώπου της γης στην κόψη μιας αστραπής
μια μέρα θα εξαφανιστώ
από τη νύχτα μεθάω και στο σκοτάδι γελάω
βάζω μια μάσκα από φως και ξεχνώ
ο κόσμος λέει πολλά κι όταν με κρίνει σκληρά
η απάντησή μου είναι.

Υπάρχεις μόνο εσύ δυο φίλοι κι η μουσική
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω...

Ανακατεύω μπογιές τραβάω ευθείες γραμμές με το νου
φιλοσοφίες ακούς από ανθρώπους κουτούς
που εμένα δε με πείθουν.

Υπάρχεις μόνο εσύ δυο φίλοι κι η μουσική
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω.
Άκουσε με...

Σ’ ένα ακρογιάλι στάσου κι αν ένα αστέρι πέσει πιάσ’ το
αυτό που θέλεις πέσ’ το όλα μπορούν να συμβούν
κάθε λεπτό θα ζήσω σαν να `ταν πες το τελευταίο
ο χρόνος κάνει κύκλο και οι στιγμές που κυλούν
το μέλλον τώρα βλέπω και οι τρομπέτες ηχούν
με τα φτερά μου πετάω...

Εγώ που αλλάζω μορφή κι από στιγμή σε στιγμή θα χαθώ
από τη νύχτα μεθάω μες στο σκοτάδι γελάω
και στο φεγγάρι λέω:

Υπάρχεις μόνο εσύ δυο φίλοι κι η μουσική
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω..
Κοίταξέ με...

                     

 

«Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που διαβάζει, γυναίκα που αισθάνεται υπερβολικά ή γράφει.
Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα πνευματώδη, πλανεύτρα, τρελή και παλαβή. Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που σκέφτεται, που γνωρίζει αυτά που ξέρει κι επιπλέον μπορεί και να πετά · γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της.
Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που γελά ή κλαίει στον έρωτα, που ξέρει να μετουσιώνει το κορμί σε πνεύμα · πόσω μάλλον μία που αγαπά την ποίηση ή που στέκεται να θαυμάσει για ώρες κάποιο πίνακα και που δεν ξέρει πώς να ζει δίχως τη μουσική.
Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που ενδιαφέρεται για την πολιτική, που είναι επαναστάτρια και νιώθει φρίκη απέραντη μπροστά στην αδικία. Γυναίκα που σιχαίνεται την τηλεόραση. Και που είναι όμορφη δίχως να στέκεσαι στο πρόσωπο ή το κορμί της.
Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα παθιασμένη, παιχνιδιάρικη, διαυγή και βλάσφημη. Μην το ευχηθείς ποτέ να ερωτευτείς μία γυναίκα τέτοια.
Γιατί όταν ερωτεύεσαι γυναίκα όπως αυτή, ασχέτως αν μείνει μαζί σου, ή αν σε αγαπήσει κι εκείνη, από μια τέτοια γυναίκα, ποτέ δεν επιστρέφεις.»

[Το ποίημα ανήκει στη Δομηνικανή ποιήτρια Martha Rivera Garrido (1960) και η μετάφραση στα ελληνικά είναι από την Ούρσουλα Φώσκολου]