Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Άνδρας και γυναίκα στο κρεβάτι στις 10 μμ

Νιώθω σαν κόνσερβα με σαρδέλες, είπε.
Νιώθω σαν έμπλαστρο, είπα.
Νιώθω σαν σάντουιτς με τόνο, είπε.
Νιώθω σαν τομάτα κομμένη σε φέτες, είπα.
Νιώθω σαν νά’ρχεται βροχή, είπε.
Νιώθω σαν να σταμάτησε το ρολόι, είπα.
Νιώθω σαν η πόρτα νά’ναι ξεκλείδωτη, είπε.
Νιώθω σαν ένας ελέφαντας να μπαίνει μέσα, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να πληρώσουμε το νοίκι, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρούμε καμιά δουλειά, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.
Νιώθω σαν να μη θέλω να δουλέψω, είπα.
Νιώθω σαν να μη νοιάζεσαι για μένα, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε έρωτα, είπα.
Νιώθω σαν να παρακάνουμε έρωτα, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε περισσότερο έρωτα, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπα.
Νιώθω σαν να θέλω ένα ποτό, είπε.
Νιώθω σαν να θέλω λίγο ουίσκι, είπα.
Νιώθω σαν να καταλήγουμε σε κρασί, είπε.
Νιώθω σαν να’χεις δίκιο, είπα.
Νιώθω σαν να παραδίνομαι, είπε.
Νιώθω σαν να χρειάζομαι ένα μπάνιο, είπα.
Νιώθω σαν να χρειάζεσαι ένα μπάνιο, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να σαπουνίσεις την πλάτη μου, είπα.
Νιώθω σαν να μην μ’αγαπάς, είπε.
Νιώθω σαν να σ’αγαπώ, είπα.
Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα μου τώρα, είπε.
Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα σου κι εγώ, είπα.
Νιώθω σαν να σ’αγαπώ τώρα, είπε.
Νιώθω σαν να σ’αγαπώ εγώ πιο πολύ απ’ό,τι εσύ εμένα, είπα.
Νιώθω υπέροχα, είπε. Νιώθω σαν να θέλω να ουρλιάξω.
Νιώθω σαν να θέλω να συνεχίσω για πάντα, είπα.
Νιώθω σαν να μπορείς, είπε.
Νιώθω, είπα.
Νιώθω, είπε.

Charles Bukowski
 

 

Ακόμη

Εξακολουθώ να μην πιστεύω, έρχεσαι δίπλα μου
και η νύχτα είναι μια χούφτα αστεριών και ευθυμίας δακτύλων γεύσεις
ακούω και βλέπω το πρόσωπό σου το μεγάλο σου διασκελισμό τα χέρια σου,
και ακόμα ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι η επιστροφή σου έχει πολλά
να κάνει με σένα και με μένα
και για ξόρκι το λέω και για τις αμφιβολίες το τραγουδώ
κανείς ποτέ δεν θα σε αντικαταστήσει
και τα πιο ασήμαντα πράγματα αλλάζουν σε θεμελιώδεις
επειδή γυρνάς στο σπίτι
ωστόσο εξακολουθώ να αμφιβάλλω σε αυτήν την τύχη
γιατί ο ουρανός σε έχει μου φαίνεται φαντασία.
Αλλά έρχεσαι και είναι σίγουρο
και έρχεσαι με το βλέμμα σου
και γι’ αυτό η άφιξή σου κάνει μαγικό το μέλλον
ακόμη και αν δεν είναι πάντα κατανοητές
οι ενοχές μου και οι καταστροφές μου
αλλά ξέρω ότι στα χέρια σου ο κόσμος έχει νόημα
και αν φιλήσω με τόλμη και το μυστήριο των χειλιών σου
δεν θα υπάρχουν αμφιβολίες ή άσχημες γεύσεις
θα σ' αγαπώ περισσότερο ακόμη

Μάριο Μπενεδέτι (1920-2009)

 

ον ορίζοντα αντικρίζω
Και διαγράφω το χρόνο
Αναμνήσεις αφυπνίζω
Λάθη μετανιώνω
Είναι ζήτημα ζωής να 'ρθείς εδώ
Ξέρει όποιος αγαπά πως είναι να πονάς

Η νύχτα χρώματα αλλάζει
Η σιωπή ας με διχάζει
Τo αύριο δεν με τρομάζει
Όταν είσαι εδώ

Να 'ρθεις, να 'ρθείς σαν βροχή μαγική
Να 'ρθεις, να 'ρθείς σαν βροχή ξαφνική

Μοιάζεις όαση βροχής
Στα δικά μου μάτια
Σαν όνειρο απο γυαλί
Έγινες κομμάτια
Ειναι ζήτημα ζωής να 'ρθείς εδώ
Απόψε είναι ο χρόνος απειλή κι εχθρός

Η νύχτα χρώματα αλλάζει
Η σιωπή ας με διχάζει
Τo αύριο δεν με τρομάζει
Όταν είσαι εδώ

Να 'ρθεις…

Να 'ρθείς εδώ, σαν κύμα να με σβήνεις
Σου τραγουδώ, δίπλα μου να μείνεις
Να 'ρθείς εδώ, σώμα μου να γίνεις
Σου τραγουδώ, ποτέ σου να μη φύγεις
Να γίνεις φως, γη κι ο ουρανός μου
Ένας θεός, ζωή και θάνατος μου

Να 'ρθείς
View attachment 108490

 

Αρχαίο ερωτικό ποίημα από τον Αρχίλοχο από την Πάρο

Εγώ τόσα της έλεγα και τη παρθένα πήρα.

Τη πλάγιασα σιγά-σιγά στα χόρτα τ’ ανθισμένα,
τύλιξα το γυμνό κορμί στη μαλακή μου χλαίνη,
η αγκαλιά μου σφάλισε τριγύρω στο λαιμό της.

Κι έτρεμε απ’ το φόβο της σα το μικρό λαφάκι,
που τρέχει και το κυνηγούν οι κυνηγοί στο δάσο.

Κι η πεθυμιά του έρωτα σφίγγοντας τη καρδιά
σα σύννεφο πελώριο μου τύλιξε τα μάτια
κι έκλεψεν απ’ τα στήθια μου τη πιο γλυκιά πνοή.

Ο Αρχίλοχος, ο αρχαιότερος λυρικός ποιητής της Ευρώπης
γεννημένος στην Πάρο έγραφε γύρω στο 690πΧ

 

Μ΄έβαλαν να ορκιστώ
με το χέρι στην καρδιά.
“Ορκίσου!μου είπαν. Ορκίσου στην Αγάπη!”
Και ορκίστηκα στην αγάπη.
Και μου ξανάβαλαν το χέρι στην καρδιά
“Ορκίσου! μου ξανάπαν. Ορκίσου στον Άνθρωπο”
και ορκίστηκα στον άνθρωπο.
Μα είχα για τόσα πολλά να ορκιστώ
τόσους πολλούς όρκους να δώσω
στη Φιλία, στο Κάλλος, στην Τιμή…
σε ποιό να πρωτοορκιστώ;
“Ορκίσου σ΄ όλα!” μου είπαν.
“Τότε, είπα κι έσκυψα,
τότε ορκίζομαι σ΄ όλα.”
Και γονάτισα μπρος στην Α γ ά π η...

...Μενέλαος Λουντέμης...

 

Κι όμως το 'νιωσα αμέσως, το κατάλαβα
ξανά πως καλεσμένος ήμουν του έρωτα,
αφότου μια τυχαία λάγνα σου ματιά
στάθηκε λίγο εντός μου, με κυρίεψε
στέλνοντάς μου το νεύμα, μια υπόσχεση.
Ξέρει η καρδιά από τέτοια, δε γελάστηκε
ποτέ σε συναντήσεις τόσο κρίσιμες.

Βάζω φτερά στα πόδια για το σπίτι μου,
παίρνω και το λουτρό μου, αρωματίζομαι,
φρεσκοπλυμένα βάζω ρούχα καθαρά,
πανέτοιμο το σώμα να 'ναι και ζεστό,
χαρά να σου προσφέρω, πόθο κι ηδονή.
Πού κατοικείς δεν ξέρω, όμως θα σε βρω∙
η ευωδιά που αφήκες όλα πότισε,
δρόμους, πάρκα και σπίτια και τον ουρανό.

Μες στα λουλούδια σ' ήβρα που περπάταγες
κι ευώδιαζε η ανάσα σου στα πέρατα.
Κι ως έφτασα κοντά σου τ' αβρό γέλιο σου
άνθισε στη θωριά σου ρόδο κόκκινο.

Το χέρι μου απλώνω τρεμουλιάζοντας,
πειθήνια συντονίζεσαι στο βήμα μου
ως του σπιτιού την πόρτα που από μόνη της
διάπλατα ανοίγει και σε δέχεται.
Στο πλάι καρτερεί ο ορθός ο έρωτας
που οδηγεί τους δυο μας ως την κάμαρα,
πλημμυρισμένη ρόδα και αρώματα.
Τρέμοντας σε ξεντύνω στο σκιόφωτο,
στην κλίνη ανθούν τα μέλη, λάμπει η σάρκα σου,
σέλας με φως αιώνιο και ανέσπερο.
Και πια δεν έχω έγνοια για παράδεισο,
αφού μαζί σου είμαι σε γλυκιά άβυσσο.
Νικος Γρηγοριαδης.
Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006)

 

- Είσαι εσύ, Ρουμπίνι κατακόκκινο γεμάτη πάθος και λάμψη
- Είσαι εσύ, για μένα ο Αμέθυστος, η αγάπη μου, που μου γαληνεύει την ψυχή
- Είσαι το Διαμάντι μου, αυτή που με γεμίζει ευτυχία και νιώθω για όλα ισχυρός
- Είσαι ο Αχάτης μου που με γεμίζει δύναμη και μου δίνει θάρρος
- Είσαι το Ζαφείρι μου η ηρεμία μου
- Είσαι το Ηλιοτρόπιο μου που ανυψώνει τη συνείδηση μου
- Είσαι το Κεχριμπάρι μου, η πηγή του έρωτα μου, ο πλούτος μου
- Είσαι η Λάβα μου που με χαλαρώνεις
- Είσαι το Μαργαριτάρι μου που με γεμίζει αισιοδοξία και σοφία
- Είσαι ο Οψιδιανός μου, ο οδηγός μου και προστάτης μου
- Είσαι το Τοπάζι μου, η έμπνευση μου, η ελπίδα μου, η έκφραση μου
- Είσαι ο Υάκινθος μου η συνάντηση μου με την ίδια τη ζωή
- Είσαι το Α άντρα μου
- Είσαι το Ω γυναίκα μου
Είμαστε η ροή

 

Ο Έρωτας και η Τρέλα...

Μία μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και οι αξίες του ανθρώπου.
Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει,
ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε:
“Τί είναι το κρυφτό;” O Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία.
Η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα-να παίξουν όλοι μαζί.
Υπήρχαν όμως πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν.
Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε πως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν.
Η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει. Ενα, δύο , τρία, άρχισε να μετρά η Τρέλα.
Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Βαριόταν, οπότε κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.
Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς, ενώ η Ζήλια κρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβου (ο Θρίαμβος κατάφερε με την αξία του να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό βουνό).
Η Γενναιοδωρία δεν ήξερε που να κρυφτεί. Κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο για να κρυφτεί κάποιος φίλος της, οπότε το παραχωρούσε. Έτσι κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.
Ο Εγωϊσμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα.
Ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο γι’ αυτόν.
Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του Ωκεανού.
Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν σε ένα ηφαίστειο.
Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμα μέρος να κρυφτεί.
Όλες οι κρυψώνες ήταν πιασμένες. Τελικά βρήκε έναν θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί. “999….1000”, μέτρησε η Τρέλα κι άρχισε να ψάχνει.
Πρώτη βρήκε την Τεμπελιά που δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με το Θεό.
Ένιωσε το “ρυθμό” του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε τη Ζήλεια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και το Θρίαμβο.
Ανακάλυψε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε αποφασίσει ακόμα που να κρυφτεί, και σιγά σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.
Η Τρέλα έψαξε παντού, πάνω σε κάθε δέντρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορυφή βουνού, μα τίποτα.
Ήταν έτοιμη να τα παρατήσει. Κάθισε λοιπόν δίπλα σε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα κι άρχισε να τον κουνάει νευρικά -Τρέλα ήταν ότι ήθελε έκανε-ώσπου άκουσε ένα βογγητό πόνου.
Ήταν ο Έρωτας. Τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια. Η Τρέλα στεναχωρήθηκε πολύ.
Έκλαιγε και προσπαθούσε να βρει τρόπο να επανορθώσει.
Ήταν όμως αργά. Ο Έρωτας είχε τυφλωθεί. “Άσε με να σε βοηθήσω…να γίνω οδηγός σου”, εκλιπαρούσε η Τρέλα για να εξιλεωθεί. Έτσι κι έγινε. Από τότε ο Έρωτας είναι τυφλός και τον συνοδεύει η πάντα η Τρέλα!

 

Βλέπεις αυτά τα χέρια; Έχουν μετρήσει
τη γη, έχουν ξεχωρίσει
τα ορυκτά από τα δημητριακά,
έχουν κάνει ειρήνη και πόλεμο,
έχουν καταρρίψει τις αποστάσεις
όλων των θαλασσών και ποταμών,
κι όμως
όταν σε διατρέχουν
εσένα, μικρή
σπειρί από στάρι, κορυδαλλέ,
δεν φτάνουν να σε περικλείσουν,
κουράζονται πλησιάζοντας
τα δίδυμα περιστέρια
που αναπαύονται ή πετάν στο στήθος σου,
διατρέχουν τις αποστάσεις των ποδιών σου,
τυλίγονται στο φως της μέσης σου.
Για μένα είσαι θησαυρός πιο φορτωμένος από απεραντότητα
πιο κι απ΄τη θάλασσα κι απ' τα τσαμπιά της.
Κι είσαι λευκή και γαλανή κι εκτεταμένη σαν
την γη στον τρύγο.
Σ' αυτή την περιοχή,
από τα πόδια ως το μέτωπό σου,
προχωρώντας, προχωρώντας προχωρώντας
θα περάσω τη ζωή μου.

...Pablo Neruda...

 

"όλα τα προλαβαίνω μέσα στη μέρα
αυτά που φτιάξαμε
δουλειά, μαγειρέματα, καθαριότητα, γνώση, κουτσομπολιό, αναμονή, φιοριτούρες, φάρμακα, τρεχάλα, σελήνη και ήλιο
μόνο λίγο χρόνο ακόμη
να σε ερωτευτώ σε επανάληψη
τα κοντραμπάσο παίζουν πίσω από τα μάτια μας
η φωλιά ζεσταίνεται με λάσπη και γλώσσα
στο είπα ότι θα ήταν ωραία"
Βέρα Φρατζή

αυτο το κοριτσι το λατρευω ετσι οπως γραφει....
η φώτο γιατι ο ΕΡΩΤΑΣ θέλει γεναιότητα, τσαγανο και θάνατο....


 

 

τι υπεροχο ποιημα....