Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Αμήν.

 

Τα πρωινά περνούν φωτεινά

Τα πρωινά περνούν φωτεινά
και άδεια. Έτσι άνοιγαν
τα μάτια σου κάποτε. Το πρωινό
κυλούσε αργά, μια δίνη
από ακίνητο φως. Σιωπούσε.
Εσυ ζωντανή σιωπούσες. Τά πράγματα
ζούσαν κάτω απ’ τα μάτια σου
(όχι ποινή και πυρετός και ίσκιος)
σαν μια διάφανη θάλασσα το πρωί.

Όπου είσαι εσύ, φως, είναι και το πρωί.
Εσυ ήσουν η ζωή και τα πράγματα.
Μέσα σου ξυπνούσαμε, ανασαίναμε
κάτω απ’ τον ουρανό που είν' ακόμα μέσα μας.
Τότε δεν ήτανε ποινή και πυρετός,
δεν ήταν η βαριά σκιά της μέρας
που ανατέλλει. Ώ φως,
μακρινή διαύγεια, λαχανιασμένη
ανάσα, στρέψε ξανά τα φωτεινά
και ασάλευτα μάτια σου σ' εμάς.
Είναι σκοτάδι το πρωί που περνά
χωρίς το φως των ματιών σου.

( Cesare Pavese )

 

ΣΟΝΝΕΤΟ αρ. 23 "Σαιξπηρ"


Όπως ένας αδέξιος θεατρίνος
π’ όλο ξεχνάει τα λόγια του, αγχωμένος,
και σαν το άγριο, λυσσασμένο χτήνος,
που την καρδιά του τρώει περίσσιο μένος,




έτσι κι εγώ, που ν’ ανοιχτώ φοβάμαι,
ξεχνώ τα λόγια της αγάπης τ’ άγια•
λειωμένος απ’ το εντός μου πάθος, να με,
και με λυγούν βαριά του έρωτα μάγια.




Άσ’, της καρδιάς μου που φωνάζει, να ’ναι
οι στίχοι μου, λοιπόν, βουβοί αγγέλοι,
κι απόκριση κι αγάπη να ζητάνε
πιότερο απ’ όσα η γλώσσα να πει θέλει.




Μάθ’ όσα ο πόθος μου έχει να σου πει•
τα μάτια σου θ’ ακούνε στη σιωπή.

 

Πορφυρό

Εκείνος είναι τέλειος, δεν έχει κανένα ελάττωμα, θα το
θέλες στην συλλογή σου αυτό το μηχάνημα?
Γυαλισμένο σαν καθρέφτης με την καρωτίδα να
τυλίγει σαν αγχόνη κάθε αμφιβολία. Δήμιος που κινείται με παγονιού
κομψότητα, σκίζει την κοιλιά σαν όρνιο πορφυρό, με το ράμφος
κεκλιμένο, πρησμένα τα σπλάχνα του ουρλιάζουν. Έλεος δεν γνωρίζει, ούτε
τρίζει στους λυγμούς, εκείνων που θερίζει με τσεκούρι.
Πολλοί δέχτηκαν την πρόταση του, να του χορηγήσουν σφυγμούς
που ξεθωριάζουν, - για ν'εκτελέσει πιρουέτες στην
πίστα κατεψυγμένων εγωισμών - .
Εμείς οι λίγοι που προτιμήσαμε να υποβληθούμε
στην αγωγή του για κυνισμό ενδοφλεβίως, για καλή μας
τύχη ψοφήσαμε όλοι μετά την πρώτη ένεση, στη ζέστη, ο καθένας
για λογαριασμό του στα περιθώρια της καρδιάς...

( Τ _ S )

 

Έρωτα μικρέ της τελευταίας στιγμής ακουμπά σ’ έναν ώμο φανατικά θνητό.
Κ. Αγγελάκη-Ρουκ

 

Η μελανιά που μου κανες στο στήθος
είναι η καλύτερη απόδειξη πως λύσσιαξες κι εσύ απο μοναξιά.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Τη σκιά σου σμιλεύω

Τη σκιά σου σμιλεύω.
Της έχω ήδη αφαιρέσει τα χείλη,
τα κόκκινα και σκληρά: έκαιγαν.
Θα σ' τα 'χα φιλήσει
πολύ περισσότερο.

Ύστερα σταματάω τα μπράτσα σου,
τα σβέλτα, τα μακριά, τα νευρώδη.
Μου πρόσφεραν τον δρόμο,
για να σ' αγκαλιάσω.

Σου αφαιρώ το χρώμα, τον όγκο.
Σου κόβω το πέρασμα. Ερχόσουν
κατευθείαν σ' εμένα. Εκείνο που πιότερο
πόνο μου έδωσε, επειδή σώπασες,
είναι η φωνή σου. Πυκνή, τόσο θερμή,
περισσότερο χειροπιαστή απ' το σώμα σου.
Αλλά ήδη ετοιμαζόταν να μας προδώσει.

Έτσι η αγάπη μου είναι ελεύθερη, λυτή
με την αποσαρκωμένη σκιά σου.
Και μπορώ να ζω μέσα σου,
χωρίς να φοβάμαι, εκείνο που περισσότερο ποθώ,
το φιλί σου, την αγκαλιά σου.
Να υπάρχω με τη σκέψη πάντα
στα χείλη, στη φωνή, στο σώμα
που εγώ ο ίδιος σου απέσπασα.
Για να μπορέσω, δίχως αυτά,
να σ' αγαπήσω.

Εγώ, που τ' αγαπούσα τόσο!
Και ν' αγκαλιάσω ατέλειωτα, χωρίς λύπη
-καθώς φεύγει ασύλληπτη,
με τη μεγάλη μου αγάπη ξοπίσω της
η σάρκα στον δρόμο της-
το μόνο δυνατό σου σώμα:
το γλυκό, ιδεατό σου κορμί.

( Pedro Salinas )

 

Αγρύπνια

Η σελήνη στον καθρέφτη του γραφείου
κοιτάει έξω ένα εκατομμύριο μίλια
(και πιθανώς με υπερηφάνεια, τον εαυτό της,
αλλά ποτέ, ποτέ της δεν χαμογελά)
μακριά, πολύ μακριά και από τον ύπνο πέρα, ή
ενδεχομένως κοιμάται την ημέρα.

Από το Σύμπαν εγκαταλελειμμένη,
θα του 'λεγε στον διάολο να πάει,
και θα 'βρισκε ένα σώμα από νερό,
ή έναν καθρέφτη, όπου να κατοικήσει.
Γι' αυτό τυλίξτε έγνοια στης αράχνης τον ιστό,
και αφήστε την να πέσει στο πηγάδι.

Σε αυτόν τον κόσμο τον ανεστραμμένο
όπου το αριστερά είναι πάντα δεξιά,
όπου οι σκιές είναι στην πραγματικότητα το σώμα,
όπου μένουμε όλη τη νύχτα άγρυπνοι,
όπου οι ουρανοί είναι ρηχοί όσο η θάλασσα,
είναι τώρα βαθιά, κι εσύ με αγαπάς.

( Elizabeth Bishop )

 

Η σιωπή του έρωτα

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη
διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται
στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει
ούτε ένα τραγουδι από το αηδόνι
έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη
και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια

Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια
περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά
και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του
που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού
έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου
και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή

Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα
γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη
πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος
και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε
εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία
κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια
φιλιά που δεν έδωσα, τραγούδια που δεν είπα.

Οσκαρ Ουάιλντ

 

Ποίημα που του λείπει η χαρά αφιερωμένο σε γυναίκα υπέροχη δωρήτρια πόθου και γαλήνης

αφού το θέλεις
γυναίκα αρμονική κι ωραία
έτσι καθώς ένα βράδυ του Μαϊού ετοποθέτησες απλά κι ευγενικά μιαν άσπρη ζωντανή γαρδένια
ανάμεσα στα νεκρά λουλούδια
μέσα στο παλιό - ιταλικό μού φαίνεται - βάζο με παραστάσεις γαλάζιες τεράτων και χιμαιρών
έλα
πέσε στα χέρια μου
και χάρισέ μου
- αφού το θέλεις -
τη θλίψη τού πρασίνου βλέμματός σου
τη βαθειά πίκρα των κόκκινων χειλιών σου
τη νύχτα των μυστηρίων που είναι πληγμένη μέσα στα μακρυά μαλλιά σου
τη σποδό του υπέροχου σώματός σου

Νίκος Εγγονόπουλος

 

Αμοργός - VΙ. Έτσι κοιμάται ολόγυμνη

Ετσι κοιμάται ολόγυμνη
μέσα στις άσπρες κερασιές
μια τρυφερή μου αγάπη,
ένα κορίτσι αμάραντο
σα μυγδαλιάς κλωνάρι.

Με το κεφάλι στον αγκώνα της
γερτό και την παλάμη πάνω στο φλουρί της
πάνω στην πρωινή του θαλπωρή
όταν σιγά σιγά σαν τον κλέφτη,
από το παραθύρι της άνοιξης
μπαίνει ο αυγερινός να την ξυπνήσει!

Έτσι κοιμάται ολόγυμνη
μια τρυφερή μου αγάπη.

Νικος Γκατσος

 

Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές- αγκαλιά απ’τη μέση
μετρήσαμε τ’άμέτρητα τ’άστρα.
Και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό
για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
τα πλοία που δεν άραξαν.
Κι είναι επειδή μια και κάτω
κατεβάσαμε όλα τα ξινισμένα κρασιά
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
γεμάτα παράπονο-παιδιακίσα πράγματα-
τον Ιούλιο κάποτε.
Γι’αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι
για να μας χαϊδέψει
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.
Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πώς θα μ’αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ .
Κι εκεί.»

Αικατερίνα Γ.