Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Συντάσσομαι απολυτα. Μαλβινα ακομα μια φορα!
Ουτε και σήμερα ξύπνησα έξυπνη. Ευτυχώς. Και μήπως κοιμήθηκα έξυπνη;

Έρχεσαι βράδυ να με πάρεις. Σταματάς μια γωνία παραπάνω. Για να στρίψεις εύκολα. Τελευταία προβολή, έτσι και μπλέξουμε στην Πλάκα θα χάσουμε την έναρξη. Μου αναβοσβήνεις τα φώτα.
Βγαίνεις και μου κάνεις νεύμα, «έλα».
Στέκω και σου κάνω νεύμα.
«Εγώ; Σε μένα το λες;».
Ξανανάβεις τα φώτα, φωνάζεις.
«Έλα». Σου ξανακάνω νεύμα. «Εγώ; Σε μένα το λες;».
«Όχι στο Τίμιο Ξύλο. Τίμιο Ξύλο, έλα να σε πάω σινεμά».
Μη με φοβάσαι όταν είμαι βλάκας. Είναι που νιώθω προστατευμένη. Ήσυχη, ασφαλής. Αν ισχύει η παρατήρησή μου, έξυπνος γίνεσαι όταν είσαι θυμωμένος. Μπορεί για όσα έπαθες εξαιτίας της βλακείας σου. Όταν είσαι προδομένος. Απαρηγόρητος. Τότε βλέπεις φως. Επιτέλους, έξυπνος ξανά.

Όταν η ψυχική εξάντληση σε εκμηδενίζει τόσο, ώστε να μπορείς να σκέφτεσαι με το καλύτερο μυαλό σου. Αυτό που αρνείται τις αυταπάτες. Άρνηση της αυταπάτης, λένε οι έξυπνοι, σημαίνει ευφυΐα. Πλήρης άρση της αυταπάτης, γράφει ο Ντιούραντ, είναι ο κυνισμός. Άρα ο κυνισμός είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της ευφυΐας.

Για μένα πάλι, ο κυνικός, ένας κακοπαθημένος. Που τίποτα δεν του επέτρεψε να ξεχάσει. Κανείς δεν τον χάιδεψε, δεν τον βοήθησε ώστε να αναλάβει.

Ούτε και σήμερα ξύπνησα κυνική. (Σε ευχαριστώ. Δικό σου όλο, φίλε. Σταθερή μου, κατατεθειμένη αξία μου. Πρώτη σημασία μου. Τίποτα δεν φτάνει για να στο ξεπληρώσω.)

Σάββατο με Μπαχ τζούνιορ και σκύλο. Έξυπνη φίλη έρχεται και μου ανακοινώνει πως χωρίζει. Βρήκε την πρώτη αντένδειξη. «Δεν θα με πιάσει εμένα κορόιδο», λέει. «Μέχρι στιγμής τηρώ τους κανόνες και τις αρχές μου. Γι’ αυτό δεν έχω χάσει από άντρα. Γιατί στην πρώτη αντένδειξη φεύγω».

Απαλή φίλη, λεπτεπίλεπτη και ήδη δυσκολεύεται. Ήδη ψάχνει με αγωνία τον επόμενο.
Αυτού του είδους η επιβιωτική ευφυΐα, σκέφτομαι. Είναι για τη γυναίκα ό,τι το αγκάθι για τον σκαντζόχοιρο. Δεν έχω από πού να την πιάσω. Μεταξωτή γυναίκα, γεμάτη αγκάθια. Τα έχει χάσει όλα, νομίζω, γιατί τρέμει μην τυχόν και χάσει. Πολλές φορές απορριμμένη, υποψιάζομαι.

Αυτή είναι η μοίρα όσων δεν χάνουν. Η λυπημένη φάρσα. Του να παρατάνε πρώτοι αυτούς που πρώτοι τους απέρριψαν. Λίγα πράγματα χωρίζουν το φρικαλέο από το κωμικό. Την ξέρω τη μάρκα. Άνθρωποι που φεύγουν όχι για την αντένδειξη. Όχι επειδή το θέλουν. Αλλά επειδή οσμίζονται την απόρριψη που έρχεται. Το επιβιωτικό «ποιος αφήνει ποιον» πάνω από το «ποιος θέλει ποιον και πώς τον διεκδικεί».

Ξύπνιοι και επουσιώδεις.
Φίλοι και τους αγαπάμε. Στα ερωτικά τους, ράτσα δεύτερη, χαμηλή.

Σάββατο πρωί, Ερωτευμένοι λένε, κι όμως. Ξυπνάνε έξυπνοι. Επιτίθενται για να αποτρέψουν επιθέσεις. Τρομοκρατούν για να μη γίνει διάφανος ο φόβος τους. Χωρίζουν για να μην τους χωρίσουν. Διαλύονται για να μην τους πιάσουν κορόιδο.

Άκυρη εξυπνάδα, το νιώθεις ότι οι διαλυμένοι μέντορες δίνουν χρηστικές οδηγίες. Για να πάθεις τα ίδια με αυτούς. «Να μην ξέρει την αδυναμία που του έχεις, θα την εκμεταλλευτεί». Ή «μη δίνεις τίποτα από τον εαυτό σου. Τότε σε εκτιμούν οι άντρες». Ή «να μη σε βρίσκει πάντα στο τηλέφωνο. Γιατί σε θεωρεί δεδομένη»
Και τη χαρά του να τιμήσεις, να φωταγωγήσεις, να προσφέρεις, να τον ακούσεις, πού την πας; Η οξυδέρκειά τους. Σιδερένια μπάλα σε κομψά σφυρά -και πάνε σέρνοντας.

Φαίνεται λέω Κέικ πως η αγάπη δεν είναι αρκετή, για όσους δεν αγαπάνε αρκετά, θέλει στρατηγική. Πρέπει να μετατραπεί σε εκπαιδευτικό πρόγραμμα: Ποιος θα τρομάξει περισσότερο τον άλλον: το αγαπημένο ερωτικό άθλημα. Ποιος θα ντρεσάρει γρηγορότερα τον άλλο. Ποιος θα αποδειχθεί πιο έξυπνος. (Δηλαδή πιο φοβισμένος). Ποιος θα επιβληθεί. Να επιβληθεί η γυναίκα; Τι να τον κάνει όμως έναν άντρα που του επιβάλλεται;

Να επιβληθεί ο άντρας; Ποιος άντρας που τιμά το φύλο του έχει πρόβλημα με την επιβολή; Μόνο αυτός που δεν μπορεί να προστατέψει.
Σώσον ημάς από τέτοιες αγάπες.

Δεν θέλω να πάρω ποτέ μέρος, ποτέ πια, σε τέτοια εκπαιδευτικά προγράμματα. Μεγάλωσα, αποφάσισα. Δεν συμπλέω. Ένοχη ανομοιότητας, όπως πάντα μου άρεσε να είμαι. Ανεπίδεκτη στρατηγικών. Αλλά δεν το κάνω επίτηδες. Αλήθεια. Νομίζω ότι γεννήθηκα με το προνόμιο. Του να μπορώ να διορθώσω τα πράγματα κάθε φορά που τα μολύνω με τρέχουσα ψιλικατζίδικη ευφυΐα.

Εδώ και πολύ μικρό διάστημα έχω βεβαιωθεί. Το εκπαιδευτικό σύστημα της αγάπης δεν με αφορά. Χρειάζεται μεταρρύθμιση. Δεν καταλαβαίνω τη διδακτέα ύλη. Δεν με ελκύει η ξεδιαντροπιά της εξίσωσης: «Στον έρωτα η καλύτερη του ενός είναι η χειρότερη του άλλου».
Εγώ αυτή την τάξη ποτέ δεν πρόκειται να την περάσω. Γι’ αυτό σκασιαρχείο καλύτερα. Το σκυλί και βόλτα.

Εμένα κάνε με κύκλο ομόκεντρο, να νιώθω τη συγγένεια. Και τότε η καλύτερή σου είναι η καλύτερή μου. Αλλά ομόκεντρο. Αλλιώς ζηλεύω. Και όταν ζηλεύω, γίνομαι έξυπνη. Και όταν γίνομαι έξυπνη, τα καταστρέφω όλα. Χάριν του κίβδηλου ενστίκτου που αφορά τους χαμηλούς. Και που το λένε αυτοσυντήρηση. Και που δεν με αφορά.

Κύκλος ομόκεντρος : Πρώτη μου αρχή και τελευταία. Άλλες δεν έχω. Κύκλοι, ομόκεντρος. Κάτι παρόμοιο -ίσως κάποτε να υπήρξε κάτι παρόμοιο. Πιθανόν στην προϊστορική περίοδο της αγάπης των ανθρώπων.
Πρέπει να υπήρξε μια ανάλογη, αρχέγονη κατάσταση απειρίας.

Μια κατάτασταση που προηγείται της θέλησης, για ερωτική δύναμη. Μια κατάσταση πριν την πρώτη ερώτηση. Πριν από το πρώτο σκέρτσο. Από τον πρώτο συλλογισμό. Αγάπη δίχως σκέψη, ας την πούμε. Απειρία, όχι βλακεία, ας την πούμε. Άχρηστη πείρα το Μετά. Λίγο να σκεφτείς επάνω στο συναίσθημα και αμέσως το Εγώ. Αμέσως η πιο γελοία εκδοχή της θέλησης για δύναμη.

Έλα τώρα Κέικ, γάβγισε να σε ακούσει στο τηλέφωνο. Πες του πως χάρη σε αυτόν ο Θεός ανοίγει μαζί μας νέο γύρο. Δοκιμάζει την αντοχή μας στο Καλό. Μην το λέμε δυνατά και μας ματιάσουν, αλλά αντέχουμε. Ονειρευόμαστε. Μπράβο, καλό σκυλί. Ακόμα ένα γάβγισμα. Κάνε του αγάπες. Πες πως όλα πια εδώ, χάρη σε αυτόν, ισορροπία και τάξη.
Σαββατογενημενη 2000-2001

 

Κι αν ο χρόνος μας λυγίσει
κι ο καιρός μας πολεμήσει
τι μπορεί να μας χωρίσει
τόση αγάπη πως να σβήσει;
Χίλιες θάλασσες θ' ανοίξω
χίλιες μοίρες θα νικήσω
κι όταν θα σε συναντήσω
θα 'ναι μια στιγμή για πάντα

 

Τι όμορφο να σ'αγαπώ και να σε καρτεράω ...

 

«Μένω ακόμη ένα χρόνο, σου το έγραψα• αν με θέλεις ύστερα, αν δεν αλλάξεις, Ίων μου, αν θέλεις τότε, πάρε με… Και τώρα όμως αν με ήθελες δεν θα μπορούσα να σου πω πια όχι• τώρα δεν ξέρω πια τι θα πει τιμή και λόγος και όρκος• ξέρω πως στον κόσμο κάπου ζεις εσύ, πως μ’ αγαπάς ακόμη, πως εσύ μπορείς να γίνεις δικός μου όποταν σε φωνάξω. Ίων μου, δεν σε φωνάζω• μα αν με θελήσεις ποτέ, ξέρεις πού είμαι• σε περιμένω πάντα και σ’ αγαπώ σαν Μήδεια, είσαι το μόνο δίλημμα που ζει μέσα μου με φρικτή ένταση• τ’ άλλα όλα πέθαναν, η αγάπη σου τα σκότωσε! Μη με φοβηθείς• αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί στα πεύκα. Ίων μου, θα πεις πως είμαι τρελή, και το ξέρω, μα όπως εκείνο το βράδυ, που πρώτη φορά με ξανάβλεπες, ύστερα από την πρώτη απόπειρα, ήσουν «τρελός για μένα», έτσι κι εγώ είμαι τρελή για σένα… Και μεθώ και δεν ξέρω πια να λογαριάσω τι θα πει «τιμή» και «λόγος». Ξέρω μόνο πως σ’ αγαπώ, τ’ ακούς, Ίων; σ’ αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα, και πονώ αλύπητα και ανυπόφορα, και μ’ έρχεται να φύγω απόψε, πριν από το γράμμα μου, να μη σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω «σ’ αγαπώ», μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ώσπου να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει. Το ξέρω πως είμαι τρελή μα η αγάπη κάποιον τρελλαινει.... Πηνελόπη Δέλτα προς Ιων .

 

Επιστολες του ερωτα στον ερωτα
Πολυαγαπημένε μου,

Ζω πια και αναπνέω μόνο για σένα. Διψώ για την αγκαλιά σου, πεινώ για το φιλί σου, δέομαι τα χάδια σου. Είναι βέβαιο πως γεννήθηκα για σένα. Μετρώ τις ώρες, πετώ τα λεπτά και βιάζω τα δευτερόλεπτα για να βρεθώ ξανά δίπλα σου. Θα έρθω το συντομότερο.

Δική σου πάντα και για πάντα
Ιωαννα Γκανετσα

 

Δε σ’ αγαπώ - Πάμπλο Νερούδα

Δε σ’ αγαπώ σαν να ‘σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ’ αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ’ από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ’ αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ’ τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ’ άρωμα που σφιγμένο μ’ ανέβηκε απ’ το χώμα.

Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο,

παρά μ’ ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

 

Εκείνος που κρατάς,
Μια ευτυχία, πάντοτε νέα γνωρίζει
Ο άφθαρτος παράδεισός του,
Δεν τον αφήνει να γεράσει
Από όταν σε βλέπω, ξέρω,
Πού την ικεσία μου να στρέψω
Την προσευχή μου προς την δική σου,
Ανατολή θα υψώσω.
...
Όταν στολίζεσαι, ο έρωτας κρούει,
Πολύβουα τύμπανα
Κι εραστές, πλήθος εραστών,
Το πέρασμα σου ακολουθούνε
Μα ο εραστής ο αληθινός,
Από τις πληγές σου δεν πεθαίνει
...
Το φως που αφήνεις πίσω σου,
Ο Σααντί ακολουθεί
Κάθε άλλος δρόμος θα ήταν,
Νύχτας χωρίς άστρα δρόμος.

Σααντί, Από το Κήπος Με Τα Ρόδα

 

"Ήταν ηλιοβασίλεμα μιας ζεστής αυγουστιάτικης μέρας...Ήταν καθισμένος στ' ανοιχτό παράθυρο και στεκόμουν μπροστά του, με τα μπράτσα μου γύρω στο λαιμό του, με τη ματιά μου βυθισμένη σα σαΐτα στο βάθος των ματιών του.
Ίσως γιατι δεν μπορούσε να τη βαστάξει περισσότερο, με ρώτησε αν ζεσταινόμουν, κι αν δε θά 'θελα ν' απολαύσω τη δροσιά. Του 'κανα νόημα "ναι" ·τότε μου είπε: Άφησε λοιπόν το στήθος σου στη δροσιά, να του κάνει καλό το βραδινό αεράκι!
Μια και δεν έλεγα τίποτα για να διαμαρτυρηθώ, αν και κοκκίνισα, μου άνοιξε το φόρεμα, με κοίταξε και είπε: "H κοκκινίλα της δύσης σου 'βαψε τα μάγουλα".Μου φίλησε το στήθος κι έσκυψε πάνω του το μέτωπο.
-"Δεν είναι παράξενο, του είπα, ο ήλιος μου βασιλεύει στο στήθος μου". Με κοίταξε ώρα πολλή και μείναμε κι οι δυό σιωπηλοί.
Ρώτησε: -"Kανένας ως τώρα δεν σου άγγιξε το στήθος;" -"'Οχι, απάντησα, μου φαίνεται τόσο περίεργο που μ' αγγίζεις!"
Τότε μου γέμισε φιλιά το λαιμό, πολλά πολλά κι ορμητικά...Φοβόμουν... θα 'πρεπε να μ' αφήσει, κι ωστόσο ήταν τόσο δυνατά ωραίο! Χαμογελούσα χωρις να το θέλω μέσα στον τρόμο μου, που μου 'τυχε αυτή η ευδαιμονία. Τα χείλη του, που τρεμούλιαζαν, αυτή η δύσκολη αναπνοή του, ήταν σαν τον κεραυνό. Είχα ολότελα συγκλονιστεί. Τα μαλλιά μου, φυσικά σγουρά, κρέμονταν ανάκατα...
Κι ύστερα μου 'πε τόσο σιγά: "Μοιάζεις με τη θύελλα, τα μαλλιά σου είναι σαν τη βροχή, τα χείλη σου αστράφτουν και τα μάτια σου βροντάνε!"
"Κι εσύ μοιάζεις του Δία! Σουφρώνεις τα φρύδια και τρέμει ο Όλυμπος!
-" Αργότερα, όταν θα γδύνεσαι το βράδυ και τ΄άστρα θα λάμπουν πάνω στο στήθος σου, όπως αυτή τη στιγμή, θα συλλογίζεσαι τα φιλιά μου; "- "Ναι!" - Και θα 'θελες να πιστεύεις, πως αναρίθμητα σαν αυτά, θα 'θελα να σου τα αποτυπώσω στο στήθος;"
Η ανάμνηση με σπαράζει. Ήθελα ν΄αναλυθώ σε δάκρυα, σα μια νεφέλη...Μη μιλάς για ο,τι σου ομολογώ, δεν τα 'πα ακόμα σε κανέναν..."

Bettina Brentano για τον Goethe

Auktions-Katalog 148, Κάρολος Ερνέστος Χενρίκι, Βερολίνο, (27-28/2/1929), 42, σελ.16

 

 

Εντρέπομαι να το ομολογήσω. Επέρασαν οκτώ μήνες αφ' ότου υπανδρεύθην και είμαι ακόμη ερωτευμένος με την γυναίκα μου, ενώ ο κυριώτερος λόγος δια τον οποίον την επήρα ήτο, ότι δεν μου ήρεσκε διόλου η κατάστασις ερωτευμένου. Δεν πιστεύω να υπάρχη άλλη αρρώστια τόσον βασανιστική. Ούτε όρεξιν είχα, ούτε ύπνον, ούτε διάθεσιν να εργασθώ ή να διασκεδάσω. Εκτός της Χριστίνας, όλα τα άλλα τα εύρισκα άνοστα, ανάλατα, ανούσια και πληκτικά. Ενθυμούμαι ότι μίαν ημέραν εις το ξενοδοχείον έκαμα όλον τον κόσμον να γελάση παραπονεθείς ότι ήτο ανάλατη και η λακέρδα [...]

Οι άλλοι ερωτευμένοι φαντάζονται την απόλαυσιν της φιλτάτης των ευτυχίαν τόσω μεγάλην, ώστε δεν φοβούνται να γελασθούν αγοράζοντες αυτήν εις οποιανδήποτε τιμήν. Εγώ όμως δεν ήμουν ρωμαντικός. Τίποτε έκτακτον δεν ωνειρευόμην, αλλά μόνον να επανέλθουν τα πράγματα εις την τακτικήν αυτών κατάστασιν, εις την οποίαν ευρίσκοντο πριν ερωτευθώ. Την μακαρίαν εκείνην κατάστασιν την ενθυμούμην με τον φλογερόν πόθον, με τον οποίον ενθυμείται ο άρρωστος τον καιρόν όπου ήτο υγιής. Την Χριστίναν την ήθελα μόνον και μόνον δια να την απολαύσω, να την χορτάσω, να την βαρεθώ και ν' αρχίσω έπειτα, καθώς πριν, να τρώγω, να κοιμούμαι, να πηγαίνω εις τον περίπατον και να παίζω πρέφαν και κοντσίναν εις την λέσχην.



Εμμανουήλ Ροΐδης, Ψυχολογία Συριανού συζύγου, 1894.

 

Πρέπει ν’ αγαπιόμαστε
και μετά πρέπει να το λέμε ο ένας στον άλλο και πρέπει να το γράφουμε
και μετά χρειάζεται αυτό το φιλί,
στο στόμα, στα μάτια και παντού…

V. Hugo