Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Ένα νέο ζευγάρι φτερά..
Ήταν λεπτά και απαλά..
Σαν εμένα, μου είπες..
Τα ονόμασα ελπίδα..
Αλλά δεν μπόρεσα να τα κρατήσω, λόγω της μοίρας,
Η μοίρα ήταν κλέφτρα..
Μία άψυχη καρδιά..
Δεν το βλέπεις..;
Αυτά τα φτερά δεν ήταν προορισμένα για μένα..
Έκλαψα για τα φτερά..
Δάκρυα λύπης, δάκρυα για σένα,
Μέχρι που το φεγγάρι σκοτείνιασε..
Και το σκοτάδι έκανε ένα σπίτι μέσα στην καρδιά μου..
Μόνη..
Μόνη..
Χωρίς εσένα, χωρίς τη μοίρα..
Ή τα φτερωτά μου φτερά της ελπίδας..

~ L ~
 

 

Ένας υμνος...



 

 

Σε τούτη τη ζωή
την μοναξιά να μην την εφοβασαι
μόνος σου πονεις
και μόνος σου γεννασαι

 

Θα είμαι εκεί

Δεν ήμουν και δεν ήσουν.
Δεν ήμασταν έτοιμοι ακόμη ο ένας για τον άλλον.
Έπειτα ορίσαμε τους χώρους μας.
Θέσαμε στο μυαλό, τους τόσους όρους μας.
Ξεχάσαμε όμως να επιθεωρήσουμε το πάθος,
σε αυτό το λάθος που εισχωρήσαμε κι οι δύο.

Δεν είσαι και δεν είμαι,
δεν είμαστε αλλού,
είμαστε μαζί.

Υπάρχεις δίπλα , μπρος και πίσω μου.
Υπάρχω στο φως που ξεπηδάει απ'το σκοτάδι,
Εκεί με συναντάς ανοίγοντας τα μάτια σου.
Εγώ... η ωρίμανση της νιότης σου.
Εσύ... η συγνώμη μου για το οτιδήποτε.
Όχι μαζί.
Όχι τώρα.
Όχι ακόμα.

Αφού πλέον πιστεύω πως η ψυχή
δεν κατοικεί το σώμα.
Σε αυτό το χώμα λοιπόν
που δεν γνωρίζουν οι ψυχές να βηματίζουν
πώς να σε πάρω αγκαλιά να περπατήσω μαζί σου.
Πώς να σου μιλήσω με τη γλώσσα του πνεύματος.

Σε αυτά τα ανθρώπινα θέλω, δε θέλω,
δεν αντέχω να κοροϊδεύω τις ζωές.
Ας περιμένουμε το τότε
που οι ανάγκες δεν θα πεινούν
δε θα διψούν,
δε θα πονούν,
δε θα νυστάζουν,
Δε θα ζητάνε τίποτε.
Θα είμαι εκεί.
Το ξέρω πως θα είσαι εκεί...

Μελισσουργού Βασιλική

 

εισαι οτι θυμαμαι...
οτι φορεσα...
οτι πηρα μαζι μου...
αυτα και μονον αυτα..!

~ Δημήτρης Σκονδυλης ~

 

 

Μαζί

Αναγερτά κατηφορίζουνε τα χρόνια.
Φυσούν απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα απόπειρες ονείρων.

Παλιά υφαντά οι ποιητές που αγάπησα,
σελίδες διπλωμένες στα επάνω ράφια του μπουφέ.

Φωνές ομοιοκατάληκτες στη μνήμη πελαγίζουνε.
Φιογκάκι κόκκινο στη γη
και στο περβάζι τα πικρά φεγγάρια.
Άγραφες ώρες μπαινοβγαίνουν στο δωμάτιο.
Στίχοι άκαρποι που δε φυτρώσανε ποτέ
σκάβοντας τόσες νύχτες μες στο χιόνι.

Η ανάσα σου ξυπνάει τα χρυσάνθεμα.
Κομμάτια μέρας πέφτουν απ’ τον ουρανό
στο μαξιλάρι, στον καφέ
στα σώματα που αχνίζουν
κι ένα «μαζί» αδειάζει όλα τα δύσκολα
σε μια πελώρια καλημέρα που γελάει.

ΜΑΡΙΑ ΣΚΟΥΡΟΛΙΑΚΟΥ

 

Πέρασμα

Εκείνα που δειλά φαντάσθη μαθητής, είν’ ανοιχτά,
φανερωμένα εμπρός του.
Και γυρνά, και ξενυχτά,και παρασύρεται.
Κι ως είναι (για την τέχνη μας) σωστό,
το αίμα του, καινούριο και ζεστό,
η ηδονή το χαίρεται.

Το σώμα του νικά
έκνομη ερωτική μέθη· και τα νεανικά
μέλη ενδίδουνε σ’ αυτήν.

Κ’ έτσι ένα παιδί απλό
γένεται άξιο να το δούμε, κι απ’ τον Υψηλό
της Ποιήσεως Κόσμο μια στιγμή περνά κι αυτό —
το αισθητικό παιδί με το αίμα του καινούριο και ζεστό.

Κ.Π. Καβάφης

 

Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας

ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε

ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ

ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο

μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι

ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε

νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας.

Ἡ ἀγάπη μας δὲν ἦταν ἄλλη ψηλαφοῦσε

σιγὰ μέσα στὰ πράγματα ποὺ μᾶς τριγύριζαν

νὰ ἐξηγήσει γιατί δὲ θέλουμε νὰ πεθάνουμε

μὲ τόσο πάθος.

Κι ἂν κρατηθήκαμε ἀπὸ λαγόνια κι ἂν ἀγκαλιάσαμε

μ᾿ ὅλη τὴ δύναμή μας ἄλλους αὐχένες

κι ἂν σμίξαμε τὴν ἀνάσα μας μὲ τὴν ἀνάσα

ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου

κι ἂν κλείσαμε τὰ μάτια μας, δὲν ἦταν ἄλλη

μονάχα αὐτὸς ὁ βαθύτερος καημὸς νὰ κρατηθοῦμε

μέσα στὴ φυγή.


Φυγή Γ.Σεφέρης

 

Όταν Ήρθες

Εσβήναν τα χρυσάνθεμα σαν πόθοι
στον κήπον όταν ήρθες. Εγελούσες
γαλήνια, σα λευκό χαμολουλούδι.
Αμίλητος, τη μέσα μου μαυρίλα
την έκανα γλυκύτατο τραγούδι
κι απάνω σου το λέγανε τα φύλλα.

– Κώστας Καρυωτάκης