Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Εγκατάλειψη

Πέταξες, δραπέτευσες
σαν ένα περιστέρι
και χάθηκες, εκεί, προς την ανατολή.
Αλλά μου μείναν οι τόποι που σε είχαν δει
και οι ώρες των συναντήσεων μας.
Έρημες ώρες,
τόποι που έγιναν για μένα τάφος,
στον οποίο φυλάω σκοπιά.

( Vincenzo Cardarelli )

 

Η αληθινή αγάπη δεν αφήνει ίχνη

Όπως η πάχνη δεν αφήνει γδαρσίματα
στον πράσινο τρούλο του λόφου,
έτσι το σώμα μου δεν αφήνει γδαρσίματα
πάνω σου και δεν θα το κάνει ποτέ.

Πέρα απ' τα παράθυρα, στο σκοτάδι,
τα μωρά έρχονται, τα μωρά πηγαίνουν.
Σαν βέλη δίχως στόχο,
σαν χειροπέδες φτιαγμένες από χιόνι.

Η αληθινή αγάπη δεν αφήνει ίχνη.
Αν εσύ κι εγώ είμαστε μονάχα ένα πράγμα,
χάνεται στις αγκαλιές μας,
σαν αστέρια ενάντια στον ήλιο.
Όπως ένα φύλλο που πέφτει, μπορεί να μείνει
για μια στιγμή στον αέρα.
Έτσι όπως το κεφάλι σου στο στήθος μου,
έτσι το χέρι μου πάνω στα μαλλιά σου.

Και πολλές νύχτες αντιστέκονται
χωρίς ένα φεγγάρι, χωρίς έν' αστέρι.
Έτσι θ'αντισταθούμε κι εμείς,
όταν ένας απ' τους δυο θα φύγει, μακριά.

( Leonard Cohen )

 

Ακριβό μου διθέσιο
καλό μου αμάξι
Που περνάς απ’ τ’ απαίσιο
ξυστά
Κινητήρα και πλαίσιο
στα `χω πειράξει
Για να τη βγεις πιο μπροστά

Τη στιγμή που σ’ αγόραζα
για να τριπάρω
Το κενό μου εξαγόραζα
δειλά
Την καρδούλα που χώρισα
ίσως να πάρω
Σ’ άλλη ζωή πιο καλά

Μη με πας απ’ το σπίτι
τ’ ακούς, στο Θεό να με πας
Μυρωδιά καταλύτη
εσύ μοναχά μ’ αγαπάς
Α, ρε, χρόνε αλήτη
π’ ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς
Μη με φέρνετε σπίτι
τ’ ακούς, κάπου αλλού να με πας

Στο λευκό σου αερόσακο
θα ξαγρυπνήσω
Μ’ αφημένο το πρόσωπο
σκοπιά
Σ’ ένα πάρκιγκ απρόσωπο
θ’ αποφασίσω
Ποιον εαυτό θα `χω πια

Θα γυαλίζουν οι ζάντες σου
με το φεγγάρι
Δοκιμή στις αβάντες σου
μικρό
Το μηδέν στο διακόσα μας
ποιος θα το πάρει
Μ’ όλη τη γη στο φτερό

Μη με πας απ’ το σπίτι
τ’ ακούς, στο Θεό να με πας
Μυρωδιά καταλύτη
εσύ μοναχά μ’ αγαπάς
Α, ρε, χρόνε αλήτη
π’ ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς
Μη με φέρνετε σπίτι
τ’ ακούς, κάπου αλλού να με πας



<<<<<<<<<<<<<<<<<<Μη με πας απ’ το σπίτι τ’ ακούς................>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
τ’ ακούς................

 

Ζηστε το σημερα με ολο το ειναι σας,σαν να ειναι η τελευταια μερα σας. Χαραξτε στο προσωπο ενα χαμογελο και φτυστε το μισος και την μιζερια...

 

Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ

«Φόβος το νέο πάθος»

«Οι πληγές δεν ανθίζουν πια
σε ποιήματα και τραγούδια ·
κακοφορμίζουν μονάχα.

Η θάλασσα δεν είναι πόθος
που πλέει στ’ανοιχτά
αλλά φόβος του βυθού.

Τι έγινε η χαρά της ζωής
που καταχτούσε την κάθε στιγμή
ακόμη κι όταν η μέρα ξημέρωνε δυσοίωνη;

Τώρα πόνος κανένας
δε μαστίζει το κορμί
αλλά το μέσα το αλυσοδένει
ένας νέος παντοδύναμος τύρρανος:
ο φόβος.

Ήρθε ο φόβος και σάρωσε
όλα τα πάθη.

Ο έρωτας τώρα μοιάζει
πότε με ζητιάνο στη γωνιά
και πότε με γελωτοποιό χωρίς δουλειά
αφού κανέναν πια δεν κάνει να γελάσει.

Ένα είναι το πάθος · ο φόβος
π’απλώνεται σαν σάβανο
και όλα τα σκεπάζει.

Φόβος για την κατάρρευση
της φύσης, του κορμιού, του κόσμου.

Τώρα αντί να ουρλιάζει το μέσα

«Τι ωραίος που είναι αυτός!»

μια είναι η φωνή που κυριαρχεί:

«Πρόσεχε!»»

 

Πάντα ήσουν στην ζωή μου πότε άσπρο πότε μαύρο,
μα δε μ αφηνε η καρδιά μου να ξεφύγω να σωθώ,
ήσουν μια καταιγίδα μια αγαπή δίχως αύριο
ένας λόγος για να ζήσω και ενα για να τρελαθώ.

Κορώνα γράμματα και απόψε το ρισκάρω
να στείλω μήνυμα τηλέφωνο να πάρω,
βγαίνω στους δρόμους και σε ψάχνω
τα χαράματα και ας παίζω πάλι
την ζωή μου κορώνα γράμματα.

Στο παιχνίδι της καρδιάς σου μία πάνω μια κάτω
όμως όχι δε σου είπα ήμουν πάντα σε όλα ναι,
όλα τα δωσα σε σενα μα δεν πήγε παρακάτω
θέλεις να σε αγαπάνε όμως να αγαπάς ποτέ.

Κορώνα γράμματα και απόψε το ρισκάρω
να στείλω μήνυμα τηλέφωνο να πάρω,
βγαίνω στους δρόμους και σε ψάχνω
τα χαράματα και ας παίζω πάλι
την ζωή μου κορώνα γράμματα.

 

ἡ νύχτα εἶναι παγερὴ
καὶ μ᾿ ἔχεις στήσει
μὲ γέλασες
μὲ γέρασες

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/ntinos_xristianopoylos_poems.htm

 

Χαρτοκόπτης

Τόσα χρόνια κλειδωμένος στο συρτάρι του γραφείου
ανάμεσα σε συνδετήρες,
φακέλους, κουμπιά
κι ακόμη μυρίζει πορτοκάλι.

Δώρο δικό σου στη γιορτή μου.
Τι παράξενο.
Το μόνο που μας ενώνει πια
ένα αντικείμενο που σχεδιάστηκε
να κόβει.

Χάρης Βλαβιανός

 

Χρήστος Δάγλαρης


ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ
Ήρθε και πάλι το φθινόπωρο.
Όχι σαν πριν,
που σε περίμενα
μ' όλα τα κίτρινα φύλλα.

Τώρα μου 'φερε το γέλιο σου
μέσα σε χίλιες μουσικές
και με τις πρώτες βροχές
είδα να λάμπει τ' όνειρο μου.

Αγάπη μου,
χρυσό φθινόπωρο της ύπαρξης μου.