Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Το μίσος δεν είναι το αντίθετο της αγάπης, η αδιαφορία είναι.

• Rollo May, 1909-1994, Αμερικανός ψυχολόγος

 

Εν αρχή ην ο έρως,
αυτοκίνητη ψυχή μου.

Άραγε θα προλάβω να πεθάνω
μ’ αυτά που πρωταγάπησα;

Με παφλασμούς απλώθηκα
στο σώμα σου να ξεμουδιάσω.
Όμως δε θέλω πιο πολύ να σ’ αγαπήσω
γιατί η μοίρα των μεγάλων εραστών
είναι ο θάνατος
και μες στην κόλαση
δεν ξεχωρίζεις
ποια η αιτία των αγκομαχητών,
οδύνη να είναι ή ηδονή;

Άσε να στήσω την παράδεισο εδωνά,
μ’ όλη τη δύναμη των επιθυμιών μας
να δώσω μια να βυθιστώ
στην αγκαλιά της έγνοιας σου.
Άσε με να κατέβω μέσα σου βαθιά
και με κουπιά να λάμνω απαλά
έως το νέκταρ να εντοπίσω που αναβλύζει
απ’ των ματιών σου την αχερουσία.
Μία εξαίσια σταγόνα του αρκεί,
ξόρκι στην τρισκατάρατη φθορά.
Παύλος Πεζαρος

 

Να με δεις στην ηλιοανατολή
όταν ο ήλιος βαπτίζει την θάλασσα.

Να 'σαι ο ατέλειωτος καφές της μέρας
ως την ώρα που ο ήλιος
γράφει το ποίημα σε νερό και σύννεφα.

Να με δεις να σε δω
να είσαι εκεί που είμαι εγώ
να είμαι εκεί που είσαι εσύ.

Να προσμένουμε την επόμενη ηλιοανατολή
την νύχτα που τ' αστέρια
θα 'χουν χάσει τον δρόμο τους και θα 'χουν
μπει στο δωμάτιο να πάρουν λίγο απ' το φως σου
να το δώσουν στο φεγγάρι
να κερδίσει λίγη απ' την λάμψη σου
η νύχτα.

Να 'σαι στην όρασή μου
να 'μαι στην αφή σου.
Να αξιωνόμαστε την αγάπη που ευλαβείται
τα του ήλιου όλα
κι αγιάζει τα πράγματα των άστρων.

~στέλλα βρακά~

 

Αγαπάω κι αδιαφορώ
Στίχοι: Νικόλας Άσιμος
Μουσική: Νικόλας Άσιμος

Αγαπάω κι αδιαφορώ
και κρατάω τον κατάλληλο χορό.
Το λοιπόν θα αγαπάω και μένα
όπως εσένα.

Μην παρανοείς τα λόγια που `χω πει.
Είν' η πιο απλή του κόσμου συνταγή.
Νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς.
Είν’ πανάκριβο σ’ το λέω ν’ αγαπάς.

Κοίτα με στα μάτια με υπομονή.
Διώξε του άλλου κόσμου την επιρροή.
Νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς.
Είν’ πανάκριβο σ’ το λέω ν’ αγαπάς.

Αγαπάω κι αδιαφορώ
και μαζί σου το `χω μάθει και αυτό:
Παραδόξως ν’ αγαπάω και μένα
όπως εσένα.

Την εικόνα αυτού του κόσμου δεν μπορώ
ούτε μέσα στη σκιά του θα χαθώ.
Μάγεψαν και σένανε τα ξωτικά.
Κάνεις πάλι κύκλους σ’ άλλη αγκαλιά.

Και μη μας τρομάζουν φως μου οι πληγές.
Στις χρυσές στιγμές μας πλάι και αυτές.
Νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς.
Είν’ πανάκριβο στο λέω ν’ αγαπάς.

Αγαπάω κι αδιαφορώ
κι έχω φτιάξει έναν καινούργιο εαυτό.
Τώρα πια με αγαπάω και μένα
όπως εσένα.

 

Κ. Π. Καβάφης, Το Σύνταγμα της Hδονής - Kρυμμένα Ποιήματα, 1877


Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.
Όλοι οι νόμοι της ηθικής - κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι - είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, Tόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.

 

Αμφίσιμη αμφιθυμία

Θέλω να ξέρεις,
πως δεν θέλω να ξέρεις
πόσο σε θέλω....

Τζένη Φουντέα-Σκλαβούνου