Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Αστέρι μου φεγγάρι μου (Φαίδρα)
Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
1η ερμηνεία: Μελίνα Μερκούρη

Αστέρι μου, φεγγάρι μου, της άνοιξης κλωνάρι μου, κοντά σου θά `ρθω πάλι. Κοντά σου θά `ρθω μιαν αυγή
για να σου πάρω ένα φιλί και να με πάρεις πάλι.

Αγάπη μου, αγάπη μου, η νύχτα θα μας πάρει,
τ’ άστρα κι ο ουρανός, το κρύο το φεγγάρι.

Θα σ’ αγαπώ, θα ζω μες στο τραγούδι.
Θα μ’ αγαπάς, θα ζεις με τα πουλιά.
Θα σ’ αγαπώ, θα γίνουμε τραγούδι.
Θα μ’ αγαπάς, θα γίνουμε πουλιά.

 

[Από τις επιστολές στην Δηώ]

Ευδαίμων είμαι, το ξέρω τώρα, μα δεν θα πεθάνουμε ποτέ.
Η ακριβής στιγμή αυτή είναι κορυδαλλός, νερό σγουρό και πικραμύγδαλο,
το κάθε κίνημα του χεριού μου αφηγείται μια υπόσχεση:
στην Κλεομένους 34 που σου μιλώ, συλλάβισέ με.

Δεν έχω μετακινηθεί, όλα σε με προφτάσανε•
Πλούσια μου αφιερώθηκαν καθώς το θερινό φως.
Κάμαρή μου, να μεταμορφώνεσαι σε απεριόριστο τοπείο,
τηλέφωνο, κόκκινο κρασί, έλλειμα ανάμνησης.

Μόνο το ν’ αγαπάς δεν είναι τίποτε.
Εύκολα ο ένας διαχέεται στον άλλο.
Πρέπει να έχης την αγάπη προσδιορίσει,
σε τόπο και καιρό, με τρόπο, μέχρι τέλους.

( Ηλίας Λάγιος )

 

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.
Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως.
Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει
που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά,
κι αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.

Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι ανύποπτα περνά μέσ’ στη ζωή.
Κοντά σου όλα γλυκά κι όλα σα χνούδι,
σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.
Μαρια Πολυδούρη

 

Στον έρωτα τα θέλω όλα. Τίποτα λιγότερο.
Έχεις να μου δώσεις τα «όλα» σου; Τα «λίγα» σου τι να τα κάνω;
Τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα. Χωρίς πολλά λόγια. Χωρίς παράθυρα και πόρτες ασφαλείας. Έχεις θεμέλια να χτίσεις βάσεις γερές; Έχεις τσιμέντο να μου βάλεις στα πόδια να μη φύγω ποτέ;
Αν έχεις, έλα. Σε περιμένω με τη βαλίτσα μου έτοιμη από χρόνια. Διαφορετικά μην μπεις στον κόπο. Είναι βαριά η βαλίτσα μου και δε σηκώνεται εύκολα. Θέλει χέρια δυνατά να τη σηκώσουν και κλειδιά μεταλλικά να την ανοίξουν. Δεν ανοίγει εύκολα...

Έτσι αξίζει. Τα «όλα» σου και τα «όλα» μου μαζί.
Δώσ’τα όλα η πάρ’τα όλα. Να με καις, να με πνίγεις, να με πετάς ψηλά και να με ρίχνεις στα τάρταρα.
Δεν έχει ίσως, δεν ξέρω, θα δούμε. Είναι απόλυτος ο έρωτας. Έχει ναι και όχι. Λάβα ή πάγο. Δεν είναι δημοκράτης. Είναι δικτάτορας. Αποφασίζει και διατάζει.
Αν σ’ αρέσει. Αν δε σ’ αρέσει μη λες πως ερωτεύεσαι. Τον ξεφτιλίζεις. Κι όσο τον ξεφτιλίζεις, τόσο θυμώνει. Κι αν σε βρει θυμωμένος θα ξεσπάσει πάνω σου για τις τόσες προσβολές που του έριξες κάνοντας χλιαρές σχέσεις.
Το μισώ το χλιαρό. Φωνάζει από παντού συμβιβασμό, μετριότητα, μιζέρια. Αν θες λίγα, μην ερωτεύεσαι. Δεν είσαι άξιος εσύ να τον κυνηγάς. Δε θα σ’ αφήσει ποτέ να τον πιάσεις. Μείνε μόνος σου κι άσε εμάς τους εγωιστές, τους κτητικούς, τους ασυμβίβαστους να ξαμοληθούμε στο κυνήγι του. Άσε με κι εμένα να θέλω, να ζητάω, να διεκδικώ τα πάντα.
Αν έρθεις, όμως, ρίξε ένα ξύλο στο τζάκι κι έλα κάτσε δίπλα μου. Να ρουφάω τζούρες από το τσιγάρο σου και να κλέβω οξυγόνο απ’ το στόμα σου. Να μου λες φύγαμε και να σου λέω πάμε. Να μου λες πέφτουμε και να σου λέω μαζί. Κάνε με να χάσω τα λογικά μου. Να ανασαίνω κοντά σου. Να σκάω μακριά σου.
Να πονάνε τα χείλη μου απ’ τα φιλιά και το κορμί μου απ’ τα χάδια.
Να κάνουμε αγκαλιές που κουμπώνουν σαν να εξαρτάται από εκεί ολόκληρη η ύπαρξή μας. Και να εξαρτάται. Να το ξέρω και να το ξέρεις.

Τέτοιο έρωτα θέλω. Έχεις τέτοιο έρωτα; Αν δεν έχεις, μην έρθεις. Δε θέλω τίποτα λιγότερο....

 

Κλείστηκαν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του.
ήταν περαστικός στην πόλη της για επαγγελματικές υποχρεώσεις.
Άλλωστε από τη δουλειά γνωρίστηκαν.

Έσκυψε να τη φιλήσει και για λίγο σταμάτησε,
ασχολήθηκε με το πρόσωπό της.
Βρήκε έξοχα, καλοσχηματισμένα καθένα
από τα χαρακτηριστικά της, μάτια, μύτη, στόμα, τα πάντα-
κι ότι σαν σύνολο έδενα τέλεια μεταξύ τους.
Στον έρωτα έκλυτοι έγιναν,
πρόστυχα λόγια και κινήσεις.

Δεν ξεγελιόταν ότι ο άνδρας την ήθελε
για μια μόνο φορά,
τα ίχνη του θα χάνονταν.
Δεν μετάνοιωσε για τον έρωτα μαζί του,
υπήρχε τραχύτητα αλλά και ομορφιά,
η ζεστασιά του όταν έκρινε κάθε λεπτομέρεια του προσώπου της
για να της δείξει πόσο ποθητή ήταν.

 

Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια..
Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν,
θα σε κρατήσουν,
θα σε κοιμήσουν,
θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν,
θα σε χαιδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια.

Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν.
Χάσιμο χρόνου.
Θα το δείς κι εσύ όσο μεγαλώνεις...

Θανάσης Βέγγος
6 χρόνια χωρίς...

 

If You Forget Me

I want you to know
one thing.

You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.

Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.

If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.

If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.

But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.

by Pablo Neruda

 

..Όταν ερωτευόμαστε οι μπάρες
του χρόνου σημαίνουν στάση στη λήθη
η δυστυχία γεμίζει θαύματα
ο φόβος μεταμορφώνεται σε τόλμη
και ο θάνατος δεν βγαίνει απ’ τη σπηλιά του
ερωτεύεσαι και είναι ένας οιωνός δωρεάν
έν’ ανοιχτό παράθυρο που βλέπει νέο δέντρο
είναι των συναισθημάτων κατόρθωμα
καλοσύνη σχεδόν ανυπόφορη
και εξάσκηση κόντρα στην όποια αναποδιά
αν αντίθετα πάψεις να ερωτεύεσαι
βλέπεις το σώμα όπως είναι και όχι
όπως το επινόησε το άλλο βλέμμα
επιστρέφεις φτωχότερος στο πανάρχαιο αίνιγμα
και μες στον καθρέφτη ανταμώνεις τη θλίψη.

Mario Benedetti