Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Ερωτικο Καλεσμα
Έλα κοντά μου δεν είμαι η φωτιά
τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια
τις πνίγουν οι νεροποντές
τις κυνηγούν οι βοριάδες
Δεν είμαι δεν είμαι η φωτιά
Έλα κοντά μου δεν είμαι ο άνεμος
τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά
τους βουβαίνουν τα λιοπύρια
τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί
Δεν είμαι δεν είμαι ο άνεμος
Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατηλάτης
ένας αποσταμένος κατακτητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν΄ακούσει το τραγούδι των γρύλων
κι αν θέλεις έλα να τ” ακούσουμε μαζί

Mενελαος Λουντεμης

 

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει- ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει –ακούς;
Είμ’εγώ που φωνάζω κι ειμ’ εγώ που κλαίω. Μ’ ακούς
Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, μ’ ακούς.
Οδυσσέας Ελύτης

 

Αγάπη
Να είσαι ο πρώτος
Που τελειώνει

Ρενέ Σαρ

 

Η αγαπημένη μου
αυτοαναιρείται ώστε να είναι ακριβοδίκαιη στις συναντήσεις μας. Γι’ αυτό και βρίσκει τον πρώτο εαυτό της, τον πρωτόλειο, που ξέρει τι είναι ομορφιά και τι ψιμύθια απαιτούνται για να την κάμψουν. Έπειτα αρωματίζει έξι ουρανούς για να πλαγιάσουμε. Τον έβδομο τον κρατάει για τον εαυτό της. Θάβει εκεί τις αμφιβολίες της – τα ιερά σκεύη για τις ενιαύσιες σπονδές στην Περσεφόνη. Καθότι ο ουρανός αυτός, ο έβδομος, είναι υπόγειος. Κοιτάει ανάσκελα το χώμα πάνω του. Βυζαίνει ρίζες.
Η αγαπημένη μου
εισέρχεται στον έρωτα με την προσήλωση σοφού φιδιού. Γνωρίζει πολύ καλά ότι “κυνήγι” είναι κυρίως η υπομονή, η ακινησία, και όχι τόσο η τελική εκτίναξη προς τον λαιμό του θύματος. “Υπομονή” νογάει τα προεόρτια. Και “ακινησία” όλον τον καημό που στοιβάζει στο σώμα μου, καθώς αλλάζει διαρκώς πουκάμισα, επιστρέφοντας στο βρέφος που υπήρξε. Όταν μόνο τον Μονόφθαλμο αποθέωνε. Βέβαια, στο τέλος, πάντα εκτινάσσεται. Και πάντα στο λαιμό με βρίσκει.
Η αγαπημένη μου
μου ανήκει περισσότερο όταν, μετά, πλενόμαστε μαζί στο μπάνιο. Εκεί τη διεκδικεί μονάχα το νερό, που παιδιόθεν το νικάω. Τότε η γύμνια της γίνεται προσπελάσιμη. Εγώ της πλένω τα απόκρυφα. Εκείνη χορεύει – τα λέπια στην ουρά της στραφταλίζουν. Σηκώνει κύματα. Βουλιάζω αύτανδρος και πνίγομαι. Ως να μ’ αρπάξει από τον ώμο και να με ανασύρει. Αυτό είχα υπόψη μου προηγουμένως που είπα ότι νικάω παιδιόθεν το νερό – ότι την τελευταία στιγμή με σώζει η αγαπημένη μου.
Η αγαπημένη μου
διεκδικεί με πείσμα τα μέγιστα, κι ας παριστάνει ότι τα εκλιπαρεί. Κι αυτός είναι μόνος λόγος που επέτρεψε στο λευκό να την προσηλυτίσει. Έκτοτε, φροντίζει να κατευνάζει τους φόβους της, να εξορκίζει τις απαίσιες αλήθειες, να οδηγεί το ωραίο ποδήλατό της κόντρα στο φως. Κάθε Δευτέρα όμως απελπίζεται. Στοιχηματίζει στη σιωπή. Κοιτάζει προς το μέρος του θανάτου. Θέλω να πω – δεν συγχωρεί. Γι’ αυτό κι ο θάνατος. Επειδή ούτε αυτός συγχωρεί.
Η αγαπημένη μου
όταν χωρίζουμε, επιστρέφει μόνο για να απαιτήσει τη δική μου επιστροφή. Και ξαναφεύγει οργισμένη. Περιφέρεται σε ορυχεία, υψικαμίνους, μάντρες με οικοδομικά υλικά. Εκεί παζαρεύει ισχυρά κονιάματα, χαλύβδινα πλέγματα, σιδερόβεργες. Τα αδειάζει χάραμα το φορτηγό μπροστά στην πόρτα. Εκείνη βάζει τα υλικά, εγώ τον κόπο. Ενισχύω τις κολώνες, τοποθετώ υποστηρίγματα στις γωνίες, κλείνω τις ρωγμές. Για να με αντέξει. Αλλιώς θα επέτρεπε στους θεούς που τη μισούν να με σκοτώσουν.
Η αγαπημένη μου
μονάχα στην ελευθερία ενδημεί. Κι αυτό είναι κάτι που με προϋποθέτει.


Π. Σταθογιάννης.

 

Γυρεύω – Ειρηνη Βαρβαρέσσου

Γυρεύω τα χείλη σου , για να γλυκάνω το είναι μου .
γυρεύω το σώμα σου , για να νοιώσω γυναίκα .
Γυρεύω την ψυχή σου , να τροχοδρομήσω την ζωή μου .
Γυρεύω την ματιά σου , να δώσει χτύπο στην καρδιά μου ..
Γυρεύω την ανάσα σου , για ν’ανασάνουν τα πνευμόνια μου .
Αγάπη μου …μοναδική ….αναντικατάστατη !!!..
Παρασύρομαι μαζί σου σε Απρίληδες και Μάηδες .
Σε μυρωμένουν κήπους .
Σε μυστηριώδη μονοπάτια απάτητα .
Καβαλάω απάλαφρα σύννεφα και ανεβαίνω μαζί σου , στους επτά ουρανούς .
Κατεβαίνω στον βυθό της μεγάλης θάλασσας και κλείνομαι μαζί σου ,
σε φιλντισένιο όστρακο .
Γίνομαι Χιονάτη και χώνομαι στα παραμύθια .
Γίνομαι Αηδόνι και τραγουδώ μόνο για σένα .
Υφαίνω την αγάπη μου και σε ενδύω .
Για να ζεσταίνεσαι , τις κρύες νύχτες της μοναξιάς ,
να δροσίζεσαι , τις καυτές μέρες της ερημιάς .
Αγάπη μου , δεν βρίσκω επίθετο να δώσω σ’αυτό που νοιώθω .
Γιατί η καρδιά μου ,ποτέ δεν ξαναχτύπησε έτσι …!

Σχόλιο: Αδούλευτοι, σχεδόν απλοϊκοί στίχοι, αλλά πόσο καταλυτικό το συναίσθημα και απόλυτο το δόσιμο! Ποιός άντρας δε θά 'θελε έτσι ν' αγαπηθεί και ν' αγαπήσει...

 

Ενιωσα πάνω στα βλέφαρά μου εκείνο το τρυφερό φως της χαραυγής και δάκρυσαν τα μάτια μου. Θυμήθηκαν τα χάδια της νύχτας και της αόρατης βροχής. Έβρεχε το φως πάνω μας και ήπιαμε τη σιωπή του. Δεν είπαμε τίποτα, όμως τα χέρια σου μίλησαν κι άκουσα για πρώτη φορά το φως της νύχτας πάνω στην ανοιχτή πληγή της ημέρας.

Κυλούσε πάνω μου η ιστορία της στιγμής κι έπαψε η αθανασία. Ήσουν τόσο κοντά μου που σ’ έχασα μέσα μου και σε βρήκα και πάλι στην αγκαλιά μου. Χύθηκε ο πόθος μες στο πάθος κι άγγιξα την ελευθερία της σκλαβιάς. Ακόμα κι όταν άνοιξαν τα μάτια μου δεν λύθηκαν τα δεσμά της ανάγκης. Ήταν η πρώτη μέρα που έβλεπα μετά από τόσες νύχτες, ήταν η πρώτη λάμψη μες στα ίχνη της σκιάς.

Όλη η φωτιά έγινε φως και σήκωσα το βάρος του. Δεν ήθελα να πονέσεις και δεν τόλμησα να σ’ αγκαλιάσω όπως το κάνει η θάλασσα. Δεν ήθελα να σπάσει το κύμα πάνω στο κορμί σου όπως σπάζει τον θάνατο, η ζωή. Ήπια τα δάκρυά μου και μαζί τους και την εικόνα σου, εκείνο το βλέμμα βαθύ σαν τον ωκεανό. Μέθυσα με το γαλάζιο σου κι έχωσα τα δάκτυλά μου μες στα κύματα των μαλλιών σου.

Εκεί στην πατρίδα των αρωμάτων, έκλεψα μια χούφτα ζωής για να πεθάνω και πάλι για σένα. Ξέρω ότι άργησα να ’ρθω κοντά σου όμως τώρα θ’ αργήσω όσο ζω. Κάθε στιγμή της ζωής σου είναι ένα κομμάτι της μνήμης μου. Δεν θέλω πια να υποφέρεις. Θα είμαι εδώ να πίνω τα δάκρυά σου, θα είμαι εδώ να σου δίνω τις στιγμές. Ακόμα κι εκείνες τις τελευταίες που ανήκουν μόνο στον χρόνο θα τις κλέψω για σένα. Μοίρασε τη μοναξιά σου μαζί μου, δώσε μου τον σταυρό σου κι έλα να σου δώσω τα φτερά μου. Είναι φτιαγμένα για τους άλλους, είναι φτιαγμένα για τους ήλιους.

Κανένας δεν μπορεί να σ’ αγγίξει σαν εμένα, κανένας δεν μπορεί να σ’ αγαπήσει σαν εμένα γιατί κανένας δεν έζησε για σένα τόσες φορές, γιατί κανένας δεν πέθανε για σένα τόσες φορές. Είσαι το πάθος που ενώνει τη στιγμή με την αθανασία, την ανάγκη με την τύχη, τον άνθρωπο με τον θεό.
Είσαι τα τριάντα φιλιά του ήλιου.

Ν. Λυγερός.

 

Όταν ο Florian Fricke είχε κέφια, έγραφε μουσική με ελληνικό στίχο-ωδή στην Αγάπη..
Λατρεία detected.

 

Έρωτας 1


Όλη τη νύχτα πάλεψα απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σα δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή
σα ναυαγοί, που λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
κάπου μακριά.

Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούριου πρωινού.



Έρωτας 2


Οι αστράγαλοι σου δυο μικροί, μικροί ανθισμένοι τάφοι
όπου μέσα τους είναι θαμένη για πάντοτε
η καρδιά μου.


Έρωτας 3


Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω στο
γυαλί της λάμπας.
"Πώς γίνεται;" ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό
Αφού μ' αγαπούσες.


Έρωτας 4


Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά κοντά
για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε.

 

Υποχρεώστε με να γονατίσω μπροστά σας!
Ταπεινώστε με και χτυπήστε με!
Κάντε με σκλάβο σας και πράγμα σας!
[...]
Πάντα ένδοξα να γίνομαι ο υποτακτικός
στα αιματηρά γεγονότα και τις ξεχειλωμένες ηδονές!
Πέστε επάνω μου, σαν τείχη βαριά,
ω, βάρβαροι της αρχαίας θάλασσας!
Ξεσχίστε με και ματώστε με!
Απ' την ανατολή ως τη δύση του κορμιού μου
χαράξτε με αίμα τη σάρκα μου!
Φιλήστε με τα σπαθιά σας, τα μαστίγια και τη λύσσα σας
τον εύθυμο τρόμο που νιώθει η σάρκα μου γιατί
σας ανήκει,
το μαζοχιστικό μου πόθο να εγκαταλειφθώ στην οργή σας,
απαθής κι ευαίσθητος δέκτης της παμφάγας σκληρότητάς
σας,
εξουσιαστές, δεσπότες, αυτοκράτορες, κουρσάροι!
Α, βασανίστε με
Ξεσχίστε με κι ανοίξτε με!
Διαμελισμένο σε κομμάτια συνειδητά,
ρίξτε με πάνω στα καταστρώματα,
σκορπίστε με στις θάλασσες, πετάξτε με
στις αχόρταγες παραλίες των νησιών!
[...]
Κάντε με όλα σας τα θύματα μαζί!
Σαν τον Χριστό που υπέφερε για όλους τους ανθρώπους,
θέλω να υποφέρω
για όλα τα θύματα που πέρασαν από τα χέρια σας,
απ' τα σκληροτράχηλα, αιμοσταγή σας χέρια
με τα κομμένα δάχτυλα
την ώρα των βίαιων εφόδων στα φιλαρέτα!
Κάντε με οτιδήποτε σαν να ήμουν
δεμένος -ω ηδονή, ω πεφιλημένη οδύνη!-
δεμένος στην ουρά των αλόγων που τα κεντρίζουν
τα μαστίγιά σας...

από τις Ωδές του Αλβάρο ντε Κάμπος

 

Ο Ουρανός

Πρῶτα νὰ πιάσω τὰ χέρια σου
Νὰ ψηλαφίσω τὸ σφυγμό σου
Ὕστερα νὰ πᾶμε μαζὶ στὸ δάσος
Ν᾿ ἀγκαλιάσουμε τὰ μεγάλα δέντρα
Ποὺ στὸν κάθε κορμὸ ἔχουμε χαράξει
Ἐδῶ καὶ χρόνια τὰ ἱερὰ ὀνόματα
Νὰ τὰ συλλαβίσουμε μαζὶ
Νὰ τὰ μετρήσουμε ἕνα-ἕνα
Μὲ τὰ μάτια ψηλὰ στὸν οὐρανὸ σὰν προσευχή.
Τὸ δικό μας τὸ δάσος δὲν τὸ κρύβει ὁ οὐρανός.
Δὲν περνοῦν ἀπὸ δῶ ξυλοκόποι.

Μ. Αναγνωστάκης

 

[...] τὰ δάχτυλά σου ἔγιναν τώρα πιὸ σκληρά,
ἔγιναν πιὸ κατάλληλα γιὰ τὸ λαιμό μου.

Βρόχος, Ντίνος Χριστιανόπουλος