Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Mείνε ακίνητος
μην γκρεμιστούν οι λέξεις.

Πάνω στο δέρμα σου
απίθωσέ τες.
Εκεί πάνω να μου τάζουν
την ασφάλεια
του ατελεύτητου δέους.

Να φεύγουν οι εποχές
μα το ποίημα
να μένει αψεγάδιαστο
να σκιρτά
να μιλά
στο σφρίγος της φωτιάς

κι εγώ ντυμένη το κορμί σου
να γεύομαι τον ουρανό.

Στέλλα Βρακά

 

!!!!!!!

 

..Σε σκέφτομαι: Πισωγυρίζει ο νους,
το σώμα αμετακίνητο
η καρδιά ανάμεσά τους.
Σε αγαπώ: Πισωγυρίζει η καρδιά,
το σώμα αμετακίνητο
ο νους ανάμεσά τους
Σε νοσταλγώ: Πισωγυρίζει;
Κανείς δεν πισωγυρίζει.
Ούτε καν η Απουσία σου.

Χαρά Σιδέρη

 

 

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο

Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

 

Φτανει που ερωτευομαστε ,,,,φτανει που ενω τρυπησε το τσεπακι της ψυχης μας ,,,δεν χασαμε τα ναυλα του ερωτα !

 

Κι αν τα μάτια σου
Στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε
έχουν τρόπο και μου λένε
για τον πόνο που πονούν.
Μ’ ένα βλέμμα λυπημένο,
πρωινό συννεφιασμένο,
για την άνοιξη ρωτούν.

Με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούνε,
αχ τα μάτια σου.
Για τον έρωτα που χάσαμε ρωτούνε,
αχ τα μάτια σου.

Μάτια παραπονεμένα,
μάτια που `σαστε για μένα
θάλασσες υπομονής.
Με κλωστούλες μεταξένιες
πλέκω τις κρυφές σας έννοιες
σε τραγούδι της ζωής.

 

…ανάμεσα

μέσα σου
μέσα μου
μέσα στη τρυφερότητα σου
μέσα στη γλύκα μου
ξεχασμένοι
ανάμεσα στα πρέπει
ανάμεσα στους περιορισμούς
ανάμεσα στο χρόνο
ανάμεσα

Μαρικα Συμεωνιδου

 

Για ωραίες καλημερες..με διαθεση!!!!!

 

Άγριες θάλασσες οι μέρες μακριά σου
Μου ’λειψες, πώς να στο πω

Ώρα να γυρίσεις
Δε με ζουν οι αναμνήσεις
Ώρα να γυρίσεις
Με φιλιά να μ’ αφοπλίσεις
Κι όταν μ’ αγκαλιάσεις
Τις πληγές να ησυχάσεις
Πρόσεχε, μάτια μου
Σαν καθρέφτη μη με σπάσεις

 

Δεν έχουν σημασία μόνο αυτά που ζήσαμε..
Ίσως μεγαλύτερη σημασία..
έχουν αυτά που δεν ζήσαμε..
Οι έρωτες οι ανεκπλήρωτοι...
όλα τα «σ' αγαπώ»... που τσιγκουνευτήκαμε...
όλα τα σώματα... που αγγίξαμε... μόνο νοητά...
όλα τα χείλη... που ονειρευτήκαμε...
αλλά φοβηθήκαμε να φιλήσουμε...
Ίσως τα «όχι» μας... μας έκαναν αυτό που είμαστε...
όχι τα «ναι» μας...!

-Κ.Π.Καβάφης-

 

Νάναι σά νά μάς σπρώχνει ένας αέρας μαζί
πρός έναν δρόμο φιδωτό πού σβεί στά χάη,
καί σένα τού καπέλου σου πλατειά καί φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά νά χαιρετάει.

Και νάν' σάν κάτι νά μού λές, κάτι ωραίο κοντά
γι' άστρα, τή ζώνη πού πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αύτός ο άνεμος τρελά-τρελά νά μάς σκουντά
όλο πρός τή γραμμή των οριζόντων.

Κι όλο νά λές, νά λές, στά βάθη τής νυκτός
γιά ένα – μέ γυάλινα πανιά – πλοίο πού πάει
Όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο πού πέφτει εκτός:
έξω απ' τόν κύκλο των νερών – στά χάη.

Κι όλο νά πνέει, νά μάς ωθεί αύτός ο άνεμος μαζί
πέρ' από τόπους καί καιρούς, έως ότου – φως μου –
(καθώς τρελά θά χαιρετάει κείν' η κορδέλα η φανταιζί)
βγούμε απ' τήν τρικυμία αύτού τού κόσμου..


Γ. Σκαρίμπας, Φαντασία.