Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Δε μπορώ να το κάνω like αρκετές φορές....

 

And when he kisses me
it tastes like
love
but
his love
tastes a lot like leaving.

 

Ολη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου
κοντά στη θάλασσα, στο νησί.
’Ησουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.

’Ισως πολύ αργά
ενώθηκαν τα όνειρά μας,
στα ψηλά ή στα βαθιά,
στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος,
στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται.

’Ισως το όνειρό σου
χωρίστηκε από το δικό μου
και στη σκοτεινή θάλασσα
με έψαχνε
όπως πρώτα
όταν δεν υπήρχες ακόμα,
όταν χωρίς να σε διακρίνω
έπλεα στο πλάι σου,
και τα μάτια σου έψαχναν
αυτό που τώρα
– ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό –
σου δίνω με γεμάτα χέρια,
γιατί εσύ είσαι το κύπελλο
που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.

Κοιμήθηκα μαζί σου
όλη τη νύχτα, ενώ
η σκοτεινή γη γυρίζει
με ζωντανούς και νεκρούς,
και σαν ξύπνησα ξάφνου
καταμεσής στη σκιά
το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου.
Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος
μπόρεσαν να μας χωρίσουν.

Κοιμήθηκα μαζί σου
και ξύπνησα με το στόμα σου
βγαλμένο από τον ύπνο
να μου δίνει τη γεύση από τη γη,
από τη θάλασσα, από τα φύκια,
από το βάθος της ζωής σου,
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σαν να έφθανε
από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.

Neruda

 

- Μπορώ να σε ερωτευτώ;
- Με ρωτάς αν μπορείς να με ερωτευτείς;
- Ναι, έτσι απλά σε ρωτάω
- Δεν νομίζω ότι λειτουργεί μ ' αυτόν τον τρόπο
- Τι εννοείς;
- Νομίζω ότι πρέπει να έρθει φυσικά
- Όπως;
- Όπως η πείνα, η δίψα, η γέννηση και ο θάνατος
- Τα δάκρυα;
- Ναι, ακόμα και τα δάκρυα
- Ναι;
- Φυσικά
- Όπως η βροχή, ο σεισμός, τα κύματα, τα σύννεφα, το φως του ήλιου;
- Ναι, σαν τη βροχή, το σεισμό, τα κύματα, τα σύννεφα, το φως του ήλιου
- Σαν τις γάτες, όταν γουργουρίζουν
- Ναι, μου φαίνεται ότι έχεις καταλάβει την έννοια
- Τότε θα περιμένω, ίσως να συμβεί
- Ίσως να συμβαίνει
- Το ελπίζω

Guido Catalano

 

«Γιατί θυμώνεις», με ρωτάς;
«Θα θελα να μην είχαμε παρελθόν.
Να μην είχαμε ξοδευτεί.
Να μην είχες δοθεί, να μην είχα παραδοθεί.
Να ήμασταν κι οι δυο καθαροί και άφθαρτοι, χωρίς σημάδια. Να ήμασταν τέλειοι και ιδανικοί»
«Και τι σχέση έχει η τελειότητα με τον έρωτα», μου λες και μένω να διαβάζω το βλέμμα σου που έχει σκοτεινιάσει.
Κι έχεις δίκιο.
Καμία σχέση δεν έχει ο έρωτας με την τελειότητα.
Κανείς τέλειος δεν ερωτεύτηκε ποτέ παράφορα γιατί από μόνος του ο έρωτας έχει μέσα του τις πιο ισχυρές δόσεις πόνου.
Κρύβει τα πιο υψηλά αισθήματα και τα πιο ταπεινά ένστικτα.
Ερωτεύονται δυο άνθρωποι που ταυτίζουν τους φόβους, τα σκοτάδια και τα τραύματά τους.
Δυο άνθρωποι που μοιράζονται ενοχές και πόνους.
Δυο άνθρωποι που περπάτησαν στο παρελθόν τους και επιβίωσαν μέσα από σχέσεις της μιας νύχτας ή της μιας ζωής που κράτησε μια νύχτα.
Ερωτεύονται δυο άνθρωποι που στο τέλος της μέρας τους, μάθανε να συνεννοούνται άλλοτε στην διάλεκτο της σιωπής κι άλλοτε σε εκείνη που εφηύραν μόνο για τους δύο τους.
Ερωτεύονται δυο άνθρωποι που αγάπησαν βαθιά όχι μόνο τους δικούς τους φόβους αλλά και τους φόβους του άλλου και τους ταύτισαν.
Και μέσα στο ταξίδι του έρωτά τους αυτού, έβαλαν την πυξίδα τους να δείχνει πάντα την κατεύθυνση των φόβων, των πόθων και των σκιών τους...

Σοφία Παπαηλιάδου

 

Σε παρατηρώ όπως ανάβεις το τσιγάρο
Φιλούν τα χείλη σου το φίλτρο
Ρουφούν αχόρταγα τη νικοτίνη…
Ζηλεύω
Ζηλεύω τα τσιγάρα σου
Δεν τα καπνίζεις, ερωτοτροπείς
αδιάκοπα μαζί τους
κι ύστερα με μία κίνηση
τα θανατώνεις στο τασάκι
Κάπνισέ με, θέλω να σου φωνάξω !
Με κοιτάς κρυφά
παίζεις
με τον αναπτήρα
Σωπαίνεις και ελευθερώνεται όλη η ομορφιά σου
Απλώνεις το χέρι σου
και γεφυρώνεις το σώμα σου με το δικό μου
στρατιές πόθου διασχίζουν τη γέφυρά μας
και τότε
τα χείλη μου παίρνουν τη θέση
των τσιγάρων σου… 

 

Άφησε τα πέπλα σου, στο πάτωμα να πέσουν,
αποκάλυψέ μου,
τα φύλλα μιας όμορφης ψυχής.
Το άρωμά σου να αισθανθώ.

Εικόνα είσαι μαγική,
στο αεράκι του Απρίλη, στο φως το αχνό.
Στη φωτιά σου γίνομαι, θύελλα κι οργή,
αισθάνομαι το άρωμά σου,
κράτησέ με πιο σφιχτά,
βασίλειο για μένα, η αγκαλιά σου,
η δική μας μάχη,
δε γνωρίζει νικητή, ούτε ηττημένο.

Είσαι πλημμύρα,
κύμα που μανιασμένα χτυπάει τα βράχια,
κράτησέ με πιο σφιχτά,
στα πελάγη σου ο ναυαγός,
θάλασσα για μένα η αγκαλιά σου,
η δική μας μάχη...
δεν έχει νικητή,
δε γνωρίζει ήττα...
στη δύναμή σου η λογική μου παραιτείται,
είσαι το φως, παραμυθένιου δάσους μονοπάτι,
καβαλάρισσα περήφανη,
ο πήγασος να είμαι ή το χρυσό σου, αν θέλεις άτι...

Στο ταξίδι μας, είπες πως μπορείς,
να με κάνεις βασιλιά, έχεις τη δύναμη,
να με εξοργίζεις ή να με ηρεμείς.
Αν σε κρατήσω, η φίλη μου θα είσαι η παντοτινή,
το κορμί σου, για μένα θα ευωδιάζει,
μα να το δω ως προσκυνητής,
που ψελλίζει γλυκιά προσευχή...

Για να γίνω επιβάτης,
πρέπει να αγκαλιάσω τις βροχές,
την άνοιξη να βλέπω, σε όλες τις εποχές...
Τρυφερά με κράτησες απ' το χέρι,
δίχως να μιλάς, και λίγο πριν το τέλος,
εκεί που εκρήγνυνται τα άστρα,
η θάλασσα φουσκώνει σε ολόγιομο φεγγάρι,

...το μέλλον συναντιέται με το παρόν,
και τα όνειρα χορεύουν με τις αλήθειες...
ξεχασμένες σκιές σε παράλογο θεατρικό,
στο φόρεμά σου, ξύπνησα τις μνήμες,
στο σώμα σου, γεύτηκα το νάμα,
των φιλιών σου ένιωσα τη φωτιά,
στις επάλξεις σου, κρατήθηκα γερά...

Στις εκρήξεις μας, σημάδι βάλαμε τον εαυτό μας,
τα όνειρα χόρεψαν με τις αλήθειες,
οι σκιές δεν ξεχάστηκαν, άστρα γίναμε κι εμείς,
σε κατακόκκινο ουρανό, με πλημμύρισαν οι μυρωδιές,
μιας ανοιξιάτικης αυγής...
Αλεξανδρος Β.

 

Θα ήθελα να είχα γνωρίσει τον Κώστα νωρίτερα.
Να είχα κερδίσει αυτά τα χαμένα χρόνια.
Ίσως έπρεπε να περάσω
ώρες πικρές, ώρες μοναξιάς και σπατάλης
για να ωριμάσω και να εκτιμήσω
τον Θησαυρό που θα ερχόταν στη ζωή μου.

Όσο για την επαγγελματική μου επιτυχία,
στο μόνο που με βοηθούσε ήταν να ξεχνιέμαι.
Όμως, αυτό δε συμπληρώνει ποτέ την ατομική ευτυχία
που έρχεται με την ουσιαστική σχέση σου μ' έναν άνθρωπο.

Παλιά, ήμουν εγωίστρια. Δεν υποχωρούσα εύκολα.
Με τον Κώστα έμαθα
και να υποχωρώ και να σκύβω το κεφάλι όταν έχω άδικο.
Γελάω με την παλιά Τζένη.
Τώρα νιώθω και ώριμη και κατασταλαγμένη.
Κι αυτό το ''κατασταλαγμένη'' με βοήθησε και επαγγελματικά.

Καθισμένοι στο τζάκι του σπιτιού μας
συζητάμε, κάνουμε σχέδια, προγράμματα.
Κι εγώ θέλω να είμαι καλή ηθοποιός για να με εγκρίνει ο Κώστας.
Σ' εκείνον βλέπω το πιο δύσκολο, το πιο απαιτητικό κοινό.
Γι' αυτό, την επιτυχία μας
πρέπει να τη φυλάμε με πίστη και προσπάθεια ιερή.

Η ανθρώπινη ευτυχία χτίζεται μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή.
Και είναι πολύ εύθραυστη, γκρεμίζεται εύκολα.
Δεν πρέπει ποτέ να επαναπαυτείς,
δεν πρέπει ποτέ να πεις πικρή κουβέντα.
Εγώ δεν πιστεύω πως ξεχνιούνται τ' άσχημα λόγια.
Πάντα κάτι αφήνουν,
κι αυτό γκρεμίζει σιγά σιγά ό,τι έχτισες.

Τζένη Καρέζη

 

 

Κλειδωσα δυο φορες την πορτα και πεταξα τα κλειδια.
Εκεινο τον μαντροτοιχο στην αυλη ακομα πιο ψηλο τον εχτισα.
Ο Ερωτας που περιμενω,
δεν θα μπει σα νοικοκυρης σ΄ αυτο το σπιτι.
Θελω να κνει διάρρηξη,,,,,πινοντας καφε και αγναντευοντας την θεα της θαλασσας!!!  

 

'Έρωτας
Οδυσσέα Ελύτη

Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι.

Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι.

Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.