Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Γράμμα της Πηνελοπης Δελτα στον Ιων Δραγουμη (27 Ιουλιου 1906)

Μένω ακόμη ένα χρόνο, σου το έγραψα· αν με θέλεις ύστερα, αν δεν αλλάξεις, Ιων μου, αν θέλεις τότε, πάρε με... Και τώρα όμως αν με ήθελες δεν θα μπορούσα να σου πω πια όχι·τώρα δεν ξέρω πια τι θα πει τιμή και λόγος και όρκος· ξέρω πως στον κόσμο κάπου ζεις εσύ,πως μ' αγαπάς ακόμη, πως εσύ μπορείς να γίνεις δικός μου όποταν σε φωνάξω. Ιων μου,δεν σε φωνάζω· μα αν με θελήσεις ποτέ, ξέρειςπού είμαι· σε περιμένω πάντα και σ' αγαπώ σαν Μήδεια, είσαι το μόνο δίλημμα που ζει μέσα μου με φρικτή ένταση· τ' άλλα όλα πέθαναν, η αγάπη σου τα σκότωσε! Μη με φοβηθείς·αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί στα πεύκα. Ιων μου, θα πεις πως είμαι τρελή,και το ξέρω, μα όπως εκείνο το βράδυ, που πρώτη φορά με ξανάβλεπες, ύστερα από την πρώτη απόπειρα, ήσουν "τρελός για μένα", έτσι κι εγώ είμαι τρελή για σένα... Και μεθώ και δενξέρω πια να λογαριάσω τι θα πει "τιμή" και "λόγος". Ξέρω μόνο πως σ' αγαπώ, τ' ακούς,Ιων; σ' αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα, και πονώαλύπητα και ανυπόφορα, και μ' έρχεται να φύγω απόψε, πριν από το γράμμα μου, να μη σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω "σ' αγαπώ",μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου,να χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ως που να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει. Το ξέρω πως είμαι τρελή· μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει...»

 

..Δεν είναι διασυρμός
να δανείζεις το κορμί σου στη νύχτα
δωρίζοντας τις χάρες του σε χείλη πρησμένα
απ’ τον πόθο.

Δεν είναι διασυρμός
ν’ ανάβεις και ν’ αφήνεσαι
να λειτουργήσει απόλυτα επάνω σου το πρωτόγονα
Ωραίο.

Δεν είναι διασυρμός
το να φανερωθείς όπως ποτέ δεν το ‘χεις κάνει
ούτε το ν’ αλλοιώσεις την εικόνα σου
με τους απανωτούς σπασμούς σου.

Διασυρμός,
είναι η ανάγκη σου να σκεπαστείς μετά την πράξη,
το να γυρίσεις πλάτη και να σκέφτεσαι,
γρήγορα-γρήγορα να τρέξεις να ντυθείς, να φύγεις,
διασυρμός
είναι να αισθάνεσαι χαράματα τα τελευταία φώτα να σε γδύνουν,
οι πιο θρασείς να σου κορνάρουν
κι εσύ ν αγωνίζεσαι να μαζέψεις το βλέμμα σου από καταγής,
μάταια…

Διασυρμός,
είναι ν’ αρνιέσαι αυτό που μόλις έκανες
πεισματικά να αποφεύγεις την αλήθεια
να απορρίπτεις τον εαυτό σου εσύ ο ίδιος,

διασυρμός
είναι να ομολογείς απρόσκοπτα μεταμέλεια,

κάθε φορά

κατόπιν εορτής…

Δημήτρης Μπρούχος

 

 

ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ

Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά.

Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο,
νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος.

Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο,
νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω.

Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου,
γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

"Ο έρωτας; Ψάχνει να νιώσει την ψυχή να γοητεύεται, να ερεθίσει τ' άψυχα χωρίς ντροπή, να δώθει και να δώσει χωρίς ν' αφήσει τίποτα.
Να ξεχειλίσουν οι αισθήσεις, να πνιγείς στην ηδονή. Να χάσεις και το τέλος, να ξεχάσεις την αρχή.
Ο έρωτας είναι η ανάγκη της ψυχής μας που αφουγκράζεται.
Με την πρώτη ευκαιρία θα βγει να μας θερίσει.
Ο έρωτας είναι εκείνο που παραμονεύει στην σκιά. Το πιο μάταιο απ' όλα τ' άλλα. Το τέλειο."  

 

Όταν με βλέπεις να βυθίζομαι στη λήθη,
όταν με βλέπεις να χαραμίζομαι σε ανούσια,
όταν αντιστέκομαι σε ότι με αγάπη ψιθυρίζεις

Γνέψε μου...
κι αν δεν καταλάβω σκούντα με,
κι αν αντιδράσω τράνταξε με!
Μόνο μη με αφήσεις,
μόνο μη με ξεχάσεις στη λήθη
γιατί μόνο εσύ ξέρεις...

πόσο θέλω να φτάσω στην αλήθεια μου

 

Ο μικρός ναυτίλος
ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ (ΧV)

Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω.
Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, ν’ ακριβολογώ μες στα μυστήρια.

Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας.
Άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα. Άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι. Άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά.
Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που – αλίμονο – τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κάθε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.

Θέλουμε – δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ’ αυτό που μας συντηρεί και σ’ αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό, το θνησιμαίο, αείζωο.

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας.

Οδυσσέας Ελύτης

 

Οι παλιές αγάπες πεθαίνουν. Πεθαίνουν και πάνε στον παράδεισο στολισμένες απ' την καλοσύνη της αγίας μνήμης που θέλει να ξεχνά κάθε πίκρα τους, κάθε ώρα κακιά. Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο καθαγιασμένες, εξωραϊσμένες, καταξιωμένες μέσα σε σύννεφα νοσταλγίας που ακούραστα μνημονεύει τη δόξα τους και την ανεπανάληπτη ομορφιά τους.

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο και δεν ανασταίνονται πια. Πεθαίνουν μέσα στο ίδιο το σώμα που τις γέννησε, στο σώμα που, αργότερα, από φάτνη έμεινε τάφος ξερός. Τάφος με πολλές και διάφορες επιτύμβιες επιγραφές που, με τον καιρό, αλλάζουν και γίνονται όλο και περισσότερο γενναιόδωρες.

Μάρω Βαμβουνάκη

 

 

Όχι μαζί

Μην περπατάς μαζί μου να μη σε γράψουνε
με ξέρουνε στην πιάτσα και θα σε κάψουνε
περπάτα το κατόπι πάνω στα βήματα
εγώ από σένα φως μου δε θέλω χρήματα.

Γυρνάω και σε βλέπω κι αναστατώνομαι
αν είσαι όπως δείχνεις εγώ σκοτώνομαι.
Δεν θέλω να μας δούνε μισώ το μάτι τους
εγώ ποτέ δεν είπα για το κρεβάτι τους

Περπάτα κι ακολούθα μάθε το σπίτι μου
να έρχεσαι μονάχος αποσπερίτη μου
κι όταν χτυπάς την πόρτα μες στα μεσάνυχτα
τα παραθύρια μου όλα θα ‘ναι ορθάνοιχτα.

Στίχοι: Γιώργος Ιωάννου
Μουσική: Νίκος Μαμαγκάκης

 

Θέλω να σε δω
να μ' αναζητάς
σε κάθε οδό και δω στα λίγα που ζητάς
Θέλω να σε δω
μ' έρωτα βαρύ
να μην μπορεί κανείς να διώξει αυτόν το θάνατο

Καμιά φορά φοράω τα λόγια μιας πληγής καμιά φορά ξεχνιέμαι αλλιώς κι απ' όλους κρύβομαι
Τη χαρά μου λες να μη στην κάνω συμφορά
και δε χωράει η ζωή να μπει στο γλέντι ούτε μια φορά

Θέλω να σε δω
να μ'εκδικηθείς
να πιω νερό κρυφά εκεί που θα πλυθείς
Θέλω να σε δω
να 'μαστε αγκαλιά
και μία θηλιά γερή το χθες να κάνει αθάνατο.