Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Η ζωη ομως παντα γραφει τα καλυτερα παραμυθια...
Ενα μεσημερι λοιπον καθως πετουσε τις δικες της λεξεις σε μια λιμνη χαζευοντας και περνωντας την ωρα της...καποιος ακομα πεταξε μια λεξη σαν τις δικες της...
για λιγο μπερδευτηκε...λαθος θα ειναι σκεφτηκε...
ομως καθως πεταξε την επομενη λεξη της εκεινος παλι εμφανιστηκε και πεταξε αλλη μια παρομοια...
κι υστερα κι αλλη...κι αλλη...ως που οι δικες της λεξεις και οι δικες του ενωθηκαν και εγιναν μια συζητηση...κι ηταν μια καλη συζητηση που δεν ειχε ασχημες λεξεις.. ''''οι λεξεις'''

 

Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμη ...
Κι ότι πιο όμορφο θα ήθελα να σου πω
δεν στο έχω πει ακόμη...

Ναζίμ Χισμέτ

 

Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη
Σαν άνεμος που σε βουνά βελανιδιές λυγάει

Σαπφώ

 

Του έρωτα
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Του έρωτα τα σίδερα
φωτιά δεν τα λυγίζει.
Μονάχα το πικρό φιλί
που δυο καρδιές ραγίζει.

Όλος ο κόσμος νά 'ναι εδώ
και μια ψυχή να λείπει.
Μαύρος μου μοιάζει ο ουρανός
και σκοτεινό το σπίτι.

Στου χάρου τις λαβωματιές
βότανα δεν χωρούνε.
Ούτε γιατροί γιατρεύουνε
ουτ' άγιοι βοηθούνε.

Κέρνα με να σε κερνώ
και μην ρωτάς τι μένει.
Στης μάνας γης την αγκαλιά
η αλήθεια είναι κρυμμένη.

 

εμπιστεύομαι πάει να πει
πολλά πράγματα

επιτρέπω
να κρυφοκοιτάζεις
απ’ τη μια ή
τις πολλές μου χαραμάδες

σου ανοίγω
παράθυρο
δες με σου λέω

άλλοτε
σε μπάζω απ’ την κρυφή μου
πόρτα
γίνεσαι ο ακριβός μου
μάρτυρας

και καμιά φορά
αφήνω την ψυχή μου
στα χέρια σου επάνω

Μέρη Λιόντη

 

 

.Μπορεί ο άνθρωπος να χορτάσει το νερό; Μπορεί το χορτάρι να βαρεθεί τον ήλιο; Μπορεί η κορφή του ψηλού βουνού να θελήσει να τινάξει από πάνω της το παγωμένο χιόνι;

Εσύ αγάπη μου, είσαι απʼ τις ανάγκες η πιο ζωτική. Δεν έχεις τίποτα απʼ τις άλλες – όλες μαζί – να ζηλέψεις.”

“..Θα πέσω οριζόντια με τα χέρια παραδομένα, ανήμπορα, θα ανοίξω το στόμα διάπλατα, θα κρατήσω τα βλέφαρα ορθάνοιχτα, θα εκθέσω την καρδιά μου άφοβα, να μου δοθείς με όποιο τρόπο σταθεί δυνατό.

Σαν ήλιος, σα φως, σαν αέρας, σα νερό, σα ζωή, σα θάνατος, σαν αγάπη. .. Επισκέψου με «πανταχόθεν…».
Gustave Flaubert

 

Συναισ'''θυματα''' η συναισθηματα,,,,,η ερωτηση μας στον εαυτο μας λιγο πριν το πρωτο φιλι...

 

Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο.
Κι εγώ.
Το σώμα σου ωραίο
Το σώμα σου απέραντο.
Χάθηκα στο απέραντο.
Διαστολή της νύχτας.
Διαστολή του σώματος.
Συστολή της ψυχής.
Όσο απομακρύνεσαι
Σε πλησιάζω.
Ένα άστρο έκαψε το σπίτι μου.
Οι νύχτες με στενεύουν στην απουσία σου.
Σε αναπνέω.
Η γλώσσα μου στο στόμα σου
η γλώσσα σου στο στόμα μου-
σκοτεινό δάσος.
Οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά.
Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω.
Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ’ αφτί σου.
Τόσο μικρό και τρυφερό
πως χωράει
όλη τη μουσική;
Ηδονή-
πέρα απ’ τη γέννηση,
πέρα απ’ το θάνατο.
Τελικό κι αιώνιο
παρόν.
Αγγίζω τα δάχτυλα
των ποδιών σου.
Τι αναρίθμητος ο κόσμος.
Μέσα σε λίγες νύχτες
πως πλάθεται και καταρρέει
όλος ο κόσμος;
Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ’ τα δάχτυλα.
Ενώνεται.
Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.
Δυό μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας
κι εννιά δευτερόλεπτα.
Τι να τα κάνω τ’ άστρα
αφού λείπεις;
Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
ΕΙΜΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ..
Γ. Ριτσος