Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

...τα μάτια μου βλέπουν
Μόνο το πρόσωπο του Αγαπημένου.
Τι υπέροχη θωριά!
Για τη θωριά του αυτή είναι Αγαπημένος
Αλλά γιατί να ξεχωρίζω;
Ο Αγαπημένος βρίσκεται μες στη θωριά
Και η θωριά μες στον αγαπημένο
Δίχως να κοιτάζω
Μπορώ και βλέπω τα πάντα μέσα μου
Τα μάτια μου είναι άχρηστα
Τώρα που μπορώ να δω
Ολόκληρο τον κόσμο
Με τα δικά Του μάτια…
Τζελαλαντιν Ρουμι

 

Σε θελω
Αναπνοη στο στομα μου
Χαδι που ταξιδευει στις χαραδρες κ στα βουνα πανω στο σωμα μου
Σε θελω
Να βουτας μες την ψυχη μου
Να πνιγεσαι στο γελιο μου
Να χανεσαι στα ματια μου
Σε θελω
Να τελειωνεις και να γεννιεσαι μεσα μου
Σε θελω χθες που δεν σε ηξερα...
Σημερα που σε ποθω
Και αυριο που ηδη μου λειπεις.
Σε θελω....

D

 

Άτιτλο

Οι άνθρωποι παριστάνουν τους ανθρώπους,
οι σύντροφοι τους συντρόφους,
οι αριστεροί τους αριστερούς,
- οι φασίστες είναι φασίστες όπως και να το κάνεις -.
Οι φίλοι έγιναν πόλη και δρόμος κι υπόνομοι,
να ξεχύνεται η σιωπή από τον κρόταφό σου,
που τη μαζεύουν τα σκουπιδιάρικα ξημέρωμα Κυριακής.
Οι γιαγιάδες τρέχουν στα μνημόσυνα,
εσύ για το κονιάκ.
Σκαρφαλώνει η μνήμη στο λαιμό,
σε δένει με λευκό πανί παράδοσης μη τύχει και πάρεις ανάσα.
Οι περαστικοί δαγκώνουν με μανία τις φλέβες σου.
Τι ώρα είναι;
Από το τικ στο τακ μεσολαβεί μια έκρηξη,
σύγχυση.
Τα τρένα φεύγουν, προορισμός χιτλερικά υπόγεια και σφυροδρέπανα στα βόρεια,
τα όνειρα πιάνονται επ' αυτοφόρω.
Ανθίζουν οι μετανάστες νεκροί σε συρμάτινα κλαδιά Φλεβάρη μήνα,
πώς βρεθήκαμε εδώ;
Βάζεις το χέρι στη καρδιά,
χέρι σε τρύπια τσέπη μοιάζει.
Με μιλιγκράμ μετράς το χρόνο,
ποιος άλλαξε κανάλι;
Ποιος είναι εκεί;
Φανερώσου διάολε!
Γιατί φτιάξανε με τοίχους τα σπίτια, μου λες;
Τα παράθυρα να κλείνετε, μη γίνει η φυγή τετράγωνη.
Βγάλε με τώρα από 'δω,
πήγαινέ με μια βόλτα στου Στρέφη.
Βγάζουν έκτακτο ανακοινωθέν για καμένα περιπολικά,
να προλάβουμε πρέπει, τέτοια γιορτή.
Τώρα που οι λαοί στηρίζουν κυβερνήσεις,
άνοιξε τη ντουλάπα και φόρεσε μου τα καλά μου,
μαύρο παντελόνι και παντιέρα.
Τι χρονιά έχουμε;
Κάποιος είπε τη λέξη «σοσιαλισμός»,
κρύφτηκα, γιατί μου ήρθαν στο μυαλό τ’ αποτσίγαρα στις φτέρνες του πατέρα μου
και τα καπνισμένα μαθητικά μας χρόνια.
Μικρός ήθελα να γίνω πειρατής ή κλέφτης.
Δεν ξέρω τι πήγε στραβά κι έγινα άνθρωπος!
Θα μείνω εδώ τελικά!
Ποιος ν’ ανοίξει τη πόρτα;
Οι γέροι κοιμούνται τα μεσημέρια
και τα νιάτα έχουν πεθάνει στα δεκαοκτώ,
κάτι ήθελα να πω, κάτι ναυάγησε στα χείλη μου ...
Α!
Σ’ αγαπώ!

( Νίκος Ζιάκας )

 

Κοίτα…πόσο απέραντη η θάλασσα..
τόσο σ’ αγαπώ…
Κοίτα πόσο απέραντος ο ουρανός…τόσο σ’ αγαπώ..
Σε περίμενα… σε λαχταρούσα
το όνομα σου έγραφα στους δρόμους μου…
Σε περίμενα ένα χρόνο… πόσο μεγάλος ο χρόνος…
Ρώτα τα φύλλα της αμυγδαλιάς… το πόσο σ’ αγαπώ
Σ’ έβλεπα πάντα, σαν έβγαινες μέσα από τα φύλλα της…
Δες πόσο μικρό είναι το δάκρυ..
Ήμουνα ένα μικρό δάκρυ στο δρόμο σου…
Ένα κερί θα ανάψω..
και θα σ’ αγαπώ για πάντα…
Φαιρουζ

 

Χαρτοπετσέτες ανάμεσά μας

Χαρτοπετσέτες ανάμεσά μας,
ν’ απορροφήσουν τα λόγια που δεν λέμε∙
γνώση, πόση, και βρώση σου…
Παίζω χοντρό παιχνίδι ξέρεις και πες μου
αν είσαι…
Πόσο μετριέται, πόσο το χιλιόμετρο
ταξί στον Άδη;

Πυρίκαυστο το δάσος χτες,
τρις χαρακίρι
και ραντεβού στο Σύνταγμα
– μπαμ η Αθήνα να εκρήγνεται!
Έτσι,
και ούτε να ξέρω το γιατί σ’ αγάπησα,
αυτό το αλισβερίσι πού θα πάει…
Είσαι εικόνα Του
ή το παιδί του Τίποτα
– ο μαύρος άγγελος της τελικής Σιωπής;

( Κωστής Μοσκώφ )

 

Περί έρωτα

Ναι, για τον έρωτα πολλοί μιλάνε
και στεντόρεια ανακοινώνουν
από πληκτρολόγια και τοιχοκολλήσεις :
πως το μυστήριο ζουν με τρόπο θαυμαστό.
Τους δίνει κύρος (στα κοσμοδρόμια)
η ερωτική αναφορά.
Μπορούν να καρφώνουν ατάκες
σε κρανία κι οροφές,
άνευ καθυστερήσεων.
Μα, αυτόματα ψευδολογούν
και τον έρωτα
σέρνουν στα σφαγεία,
να τον λιανίζουν οι εκδοροσφαγείς
– άτεχνα, δίχως μόχθο.
Κι ύστερα όλο βιάση
το κουφάρι του να σκορπίζουν
στης πλήξης τα κλουβιά.

Μέχρι να βρεθεί – κατευθείαν –
μια άλλη ευκαιρία
και οι περιλάλητοι στυλοβάτες
να μαϊμουδίζουν αισθήματα και πάθη
εκ νέου κι επαναληπτικά.
Ω, από τέτοια δεσμωτήρια
αναμένουν (με τρόπο θαυμαστό)
να ελευθερωθούνε οι αισθηματίες.
Θέλουνε στα πεδία του έρωτα
ξανά να στριμωχτούνε,
χορταίνοντας την ηδονή
με κόλπα θεατρικά
κι άκρως φτιασιδωμένα.
Ω , ο έρωτας,
παίγνιο της τύχης,
πέρασμα στην ευκολία των αισθήσεων
( αποκλειστικά ),
συνηθισμένη υπόθεση υπολογισμών
(πάσης φύσεως) …

- Χριστόφορος Τριάντης -

 

Εκεί που μ΄ άφησες
στην ερημωτική γη της σιωπής σου…
με τα ξερόκλαδα των επιθυμιών προσάναμμα
πυροδοτώ το «τίποτα» μιας αέρινης υπόσχεσης
στάχτες και απουσία γέμισαν τα μάτια μου
στους δρυμούς των λόγων σου ευδοκιμεί πια η
απόσταση
αλλά εγώ φυλλορροώ επιστροφές
διαρρηγνύοντας τα σκοτάδια σου
με πυγολαμπίδες μνήμης
ξερή, γυμνή και άνυδρη περιφέρομαι
κι ας μην έρχεσαι
κι ας μην ακούς
κι ας μην αγγίζεις
έλα κι ας μην έρθεις…
να περιθάλψουμε την ξηρασία απόσταση
με καταιγίδες νοσταλγικής αυταπάτης
άκου κι ας μην ακούσεις
τα φωνήεντα που εκρήγνυνται
καθώς φλέγονται τα όνειρά μου
άγγιξε κι ας μην αγγίξεις
τις μικρές ρωγμές των βλεφάρων μου
εκεί που βυθίζουν τα ράμφη τους
αδηφάγα οι αξημέρωτες ώρες

© Τζούλια Φορτούνη

 

Στα χέρια σου φυτρώνουν νηπενθή

Και μπλέκονται δυο ήλοι στα μαλλιά σου.

Στα χείλη σου γυρνά τα σιωπηλά σου

Η λέξη που προσμένουμε να ‘ρθεί.



Μασχάλη τεντωμένη, γιασεμιά

Στο μέτωπο, ήλιος απ’ άκρη σ’ άκρη.

Τα φύκια, που τα μούσκεψε το δάκρυ

Της θάλασσας, τραβούν φυρονεριά.



Τις φτέρνες σου φλογίζει η αμμουδιά,

Το πέλαγο σου σκίζει τις λαγόνες.

Ανάσκελα κι οι ολόγυμνες γοργόνες

Κράζουν με βόγκο τ’ άγουρα παιδιά.



Τα στήθη σου αναδεύουν πυρετούς,

Συντάχτηκαν τ’ αστέρια στη ματιά σου.

Κινήσαν απ’ τις ρίζες της καρδιάς σου

Οι άγριοι να σου φέρουν τους λωτούς.



Χαράζω τ’ όνομά σου στην ελιά

Και ψάχνω των ανέμων τα λημέρια.

Πεθαίνουν τα ξανθά τα καλοκαίρια

Και φεύγουν για το νότο τα πουλιά.



(Κλείτος Κύρου: Τοπίο καλοκαιριού)

 

Κι όταν δεν άντεξε το δάκρυ απ’ τα μάτια κι έσταξε αρμύρα στο στόμα,
φύτρωσαν οι λέξεις στα χείλη μας,
πνίγοντας ένα ξεβγαλμένο – μυθικό
Σ' ΑΓΑΠΩ .

Νίκος Πλωμαρίτης

 

..κι όλος μαζί,

καθώς ολόγυμνο ένα σώμα

όπου για πρώτη ακούμπησε φορά απάνω

σ’ άλλο αγαπημένο ολόγυμνο κορμί,

όπου η Αφή του απολυτρώνει μέσα του το απέραντο

κ’ εκμηδενίζει

όλους τριγύρα τους ορίζοντες του κόσμου,

υψώνομαι,

έχοντας βαθιά μου κλείσει

την Αιωνιότητά μου

Άγγελος Σικελιανός

 

 

Σε σενα που δεν ειπες αντιο γιατι φοβηθηκες τα ραγισμενα ματια...
Σε μενα που δεν ξεχασα ν' αγαπω.

 

Κι άπλωσα τα βρεγμένα μαλλιά μου στην άμμο
να γίνουν ένα μαζί της
να φυσήξει ευγενικό αεράκι
να πάρει κάθε κόκκο μου
να τον ρίξει στη θάλασσα
να γίνω ένα με σένα
με τη θάλασσα μου