Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

"..Χτυπάει γοργά η καρδιά μου σαν ωρολόγι, θάλεγε κανείς πως προφέρει τ’ όνομά του τικ τακ τικ τακ..Τά-κη…Τά-κη..Τάκη...
Απελπισμένε μου ποιητή θα σε αγαπήσω άραγε όσο θέλω να’ναι η αγάπη, όσο σου πρέπει;"


Επιστολή της Πολυδούρη, από την Καλαμάτα, στον Καρυωτάκη:

Σάββατο βράδυ
Τάκη αγαπημένε μου! Πόσο μου φαίνεται χρόνος κάθε ώρα που περνώ μακριά σου! Επίστευα, πριν φύγω, πως δε θα σε θυμόμουν έτσι πολύ και με τόσο πόνο·
υπέθετα πως θα έβρισκα λίγα πράγματα, στον τόπο που κλείνει τη μισή μου ζωή, που θα μπορούσαν να μ'απασχολήσουν οπωσδήποτε ευχάριστα. Τίποτε δεν έχει ενδιαφέρον για μένα που δεν είναι από σένα, που δεν μιλεί για σένα, Τάκη. Ετοιμαζόμουν για να βγω έξω, στον καθρέφτη δε βλέπω το δικό μου, βλέπω το δικό σου πρόσωπο·
κατεβαίνω τη σκάλα, στέκω, μου φαίνεται πως σε βλέπω να ανεβαίνεις·
στο δρόμο συναντώ έναν γνωστό μου, με σταματά και μου μιλεί, γελώ, και σε μια στιγμή που τον κοιτάζω φεύγει το κεφάλι του, και το δικό σου πηγαίνει στη θέση του... Γελάς;
Τα ψηλά δέντρα, ο ουρανός, η θάλασσα, μόλις φθάνουν να χωρέσουν την εικόνα σου·
όταν τρώω, βρίσκω ευκαιρία να καταπιώ και λίγα δάκρυά μου. Τάκη, με θυμάσαι καμιά φορά; Πες μου, πονείς λίγο στη σκέψη ότι η αγάπη μου σε σένα είναι μεγάλη σαν ένας μεγάλος πόνος; Γιατί όχι; Πώς μπορεί; Η ψυχή η δική σου, που είναι όμοια πονεμένη με τη δική μου, πώς δε θα μ'ένιωθε; δε θα συμπονούσε;
Το βραδάκι σήμερα είναι γλυκό, μελαγχολικό και η πνοή του απαλή σαν χάδι καλοσύνης...Πού είσαι;

Μαρίκα(28-5-22)


Επιστολή του Κ. προς την Πολυδούρη, γραμμένη πίσω από δύο δελτάρια που εικονίζουν ορεινά τοπία της Ιταλίας, συνοδευμένα από έντυπες λεζάντες ιταλικών στίχων:

Μαρίκα μου,
Έλαβα χθες το γράμμα σου του Σαββάτου. Μου μετέδωσε όλη τη λύπη σου. Γιατί να υποφέρεις έτσι; Πρέπει να υπομείνεις αυτό το χωρισμό, αφού δε θα διαρκέσει πολύ. Προσπάθησε να διασκεδάζεις. Βγαίνε όσο μπορείς συχνότερα έξω. Πήγαινε με τις φίλες σου. Θα φύγεις και θα νοσταλγήσεις πάλι την ωραία πατρίδα σου.
Χρυσή μου, γιατί με ρωτάς αν πονώ στη σκέψη ότι μ'αγαπάς έτσι; Πονώ επειδή σ'αγαπώ περσότερο από όσο εφαντάστηκα ότι μπορούσα ποτέ ν'αγαπήσω. Τι έχω κάμει λοιπόν για να μη με πιστεύεις ακόμη;
Πόσο καλό μου κάνουν τα γράμματά σου, όσο κι αν είναι γεμάτα από τη μελαγχολία σου εκείνη! Και πόσο είναι όμορφα γραμμένα! Ένα "Τάκη" ή ένα "πού είσαι;", καθώς τα βάζεις εκεί που πρέπει, φτάνουν ως την καρδιά μου.
Ήθελα πράγματι να ήμαστε, έστω και πουλιά, στο θαυμάσιο εκείνο τοπίο, όπως ήθελα να' μαστε στο χωριό αυτό των Άλπεων, καλύτερα όμως -το ομολογώ- άνθρωποι, αλλά πιο απλοϊκοί, πιο ελεύθεροι από τώρα. Εν ανάγκη δε και Φρατέλοι. Τότε τουλάχιστο θα είχαμε την όμορφη αυτή γλώσσα να λέμε την αγάπη μας.

Με χίλια φιλιά
Κ.(1-6-22)


 

 

Ένας λύκος αισθηματίας

Διψάω γι’ αγάπη, πεινάω γι’ αγάπη, πονάω γι’ αγάπη..
Ουρλιάζω γι’ αγάπη, πεθαίνω γι’ αγάπη... αλλά..
Είμαι o λύκος, o κακός o λύκος και δεν γίνεται..
Δεν είναι δυνατόν τέτοια αισθήματα νά έχω..
Γιατί αν το μάθουνε τα πρόβατα,
θα πέσουνε να με σπαράξουν...

Αργύρης Χιόνης

 

Η Σιωπή του Έρωτα
Oscar Wilde

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη
διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται
στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει
ούτε ένα τραγουδι από το αηδόνι
έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη
και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια

Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια
περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά
και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του
που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού
έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου
και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή

Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα
γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη
πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος
και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε
εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία
κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια
φιλιά που δεν σου έδωσα, τραγούδια που δεν σου είπα.
Oscar Wilde -η Σιωπη του έρωτα ....

 

Το να αγαπάς κάποιον
Είναι όλα αυτά τα μεγάλα
Όπως τα έχεις φανταστεί
Αυτά που φτάνουν στο τέλος του κόσμου
Τα δύσκολα
Τα λοιπά είναι
Παπάρια μάντολες
Και γκλίττερ
Απλό, πλαστικό
Δίχως σημασία
Καίγεται εύκολα
Βρωμάει
Κι είναι μικρό
Δύσπεπτο
Τίποτα

Α.Ν

 

ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΛΙΚΑΣ

Έρωτας - Δανάη Κ. Φ.

Χρυσή βροχή ποτίζει τη Δανάη
Κι όλοι οι πόροι του κορμιού της τον προσμένουν
Κι ο Δίας που υποτάσσεται και εξουσιάζει
Ανήμπορος, την ηδονή ν’ απαρνηθεί, που αποζητάει

Ο Κρόνος που σπαράζει τα παιδιά του
Και στέρηση ζητά για να την έχει
Κι εκείνος που πιστεύει πως την ξέρει
Αιώνες μέσα του βαθειά την κουβαλάει

Το άγγιγμά σου
Λειώνει τους πάγους
Κι οι λέξεις νόημα αλλάζουν
Εσύ σαν τις προφέρεις

Φίλα με ακόμα μια φορά
Να γκρεμιστούν τα τείχη
Μέσα μου μπες βαθειά
Κυρίευσέ με

Ποθώ να γεννηθώ στα μάτια σου
Κι απ΄ του κορμιού σου
Τη ζεστή τη θαλπωρή ν’ ανθίσω

Γνώση και δύναμη και φως
Και αγάπη
Όλα είσαι εσύ

 

"I am allergic to liars. They cause my tongue to swell and sharpen.
Bullet-flash-tongue.
I mean, my kiss tastes like a shotgun to the lips – you’ll like it – it’d make you feel brave."

Sabrina Benaim

 

Όπως μοσχοβολά το γιασεμί όταν το ποτίζεις και το χαϊδεύεις,
έτσι μοσχοβολά κι όποιος αγγίζεται από τα χέρια που αγαπά.
έτσι μοσχοβολά κι η ψυχή που αγγίζεται με λόγια γλυκά
αρκεί τα λόγια να είναι εμποτισμένα με αγάπη΄
και μετά αρκεί ένα απλό αεράκι για να μοσχοβολάει ο τόπος

Ότι δεν ποτίζεις μαραίνεται μην αφήνετε απότιστες τις ψυχές

 

..Μες στο σκοτάδι, διέκρινε αμυδρά το πρόσωπο της Ρουτσένα, μόνο που του γλιστρούσε, γλιστρούσε ανάμεσα στις σκοτεινές δασωμένες όχθες των μαλλιών και το χέρι του έπρεπε να το βρει, για να βεβαιωθεί ότι είναι εκεί, δίπλα του, βρήκε το μέτωπο και το βλέφαρο που από κάτω αναπαυόταν ο σκληρός βολβός του ματιού, βρήκε την ευφρόσυνη καμπύλη του ζυγωματικού και τη γραμμή του στόματος ανοιχτή στο φιλί.
Κύμα του πόθου που σκάει πάνω στο κύμα, το ρεύμα ορμητικό τον παρέσυρε και το φιλί του βρήκε το δικό της:
και ενώ οι ιτιές του ποταμού υψώνονταν και τέντωναν τα κλαδιά τους από την μια όχθη προς την άλλη, εκείνοι ένιωθαν προφυλαγμένοι στην μακαριότητα μιας σπηλιάς, που στην αναπαυτική της ηρεμία ησύχαζε η γαλήνη της αιώνιας λίμνης και ήταν, τόσο απαλά το είπε, νιώθοντας πως πνίγεται και δεν μπορεί πια να ανασάνει, αναζητώντας μόνο την ανάσα της, ναι, ήταν σαν μια απόμακρη κραυγή, ναι, τον άκουσε:
«Σ' αγαπώ», κι άνοιξε έτσι που σαν κοχύλι της λίμνης ανοίχτηκε, κι εκείνος βυθίστηκε μέσα της πνιγμένος.

Οι Υπνοβάτες
Hermann Broch

 

 

Συχνά τη νύχτα κάνω παρόμοιες σκέψεις

Συχνά τη νύχτα κάνω παρόμοιες σκέψεις,
όταν ελαφριά, δίπλα μου κοιμάσαι.
Αναρωτιέμαι, τι μας δένει
στον τελευταίο πλανήτη.
Ή αν το σύμπαν παράγει έναν ήχο,
ή αν ο χρόνος δεν θα 'ταν μια απάτη
και στην πραγματικότητα εμείς πρέπει ακόμη ν' αγαπιόμαστε.

Εγώ ξέρω ότι όλες οι ερωτήσεις, έχουν ένα όνομα.

( Silvia Caratti )