Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Αγαπη σημαινει αγαπη .Δεν υπονοει προυποθεσεις οπως '''θα σε αγαπαω αν ...'',''θα σε αγαπαω αρκει να μην ...'','η ''θα σε αγαπησω οταν ...'' Η αγαπη που συνοδευεται απο προυποθεσεις δεν εναι τιποτα αλλο παρα ενας συναισθηματικος εκβιασμος.Μερικες φορες μια ματιά φτανει για να καταλαβεις πολλα ...  

 

 

Οι αγάπες να θυμίζουν Καζαμπλάνκα κι όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου

Λουντέμης

 

[Σπασμένη]*

Σ’ όση ζωή μου έχει μείνει στη ζωή
δεν θα βρεθεί μία στιγμή να σε ξεχάσω.
Είναι στο μπόι σου ελάχιστη η Γη
και δεν μπορώ από το βλέμμα να σε χάσω.

Όσο κορμί μου είχε μείνει για κορμί
ράγιζε δίπλα σου, προτού να το κοιτάξεις
κι έτσι σπασμένη, καθώς ήμουν, προτομή
μέσα στα χέρια σου με πήρες να με φτιάξεις.

Σήμερα, τίποτα δεν φέρνει ο καιρός
κι είναι το αύριο θολό και λιγοστεύει.
Τώρα, ο τόπος παραμένει σιωπηρός
και η απόσταση τα σώματα νηστεύει.

Μπορεί ο χρόνος να θαμπώνει τα συμβάντα
μα ό,τι υπήρξε μια φορά, υπήρξε πάντα.

Frida Kahlo
París, 8/12/1938

Υ.Γ.: Ο τίτλος στην αγκύλη προστέθηκε από τον μεταφραστή (Ορφανουδάκης Μάνος)

 

Ερωτικό

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Eίτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου

Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα

Μάνου Χατζιδάκι
τη συλλογή “Μυθολογία', (1966)

 

 

Εκεί............που οι ψυχές γυμνές .....
..συναντούν.........την αλήθεια τους...

Εκεί μακριά από όλους...
.....τις στιγμές της αγάπης....

Εκεί που δεν υπάρχει φόβος...
Μόνο......Εσύ...κι ....Εγώ.

 

Τέσσερις στιγμές

 
Όταν μπήκα στο σπίτι μου, κάτι δε χώραγε.
Σκοντάφταν οι αγκώνες μου’ τα πόδια μου ακόμη κι’ όρθια, δε χώραγαν.
Κοιταζόμουν στα δυο πλευρά μου, δεν έβρισκα.
Σα να μ’ είχε ένας ήλιος, να μ’ είχαν οι ίδιες μου αχτίνες μπερδέψει -ένα δίχτυ, από λάμψη- σ’ έναν ορίζοντα.
Κοιτούσα, μιλούσα: «Δε χωράω πουθενά. Και δεν είσαι κ’ εδώ να ψαλιδίσεις το φως που ξεβγαίνει απ’ το στήθος μου».

Μανώλης Αναγνωστάκης

 

Αγαπάω
Νίκος Καββαδίας

Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.
Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.

Τοὺς σκυφτοὺς ὁδοιπόρους ποὺ μ᾿ ἕνα δισάκι
γιὰ μία πολιτεία μακρυνὴ ξεκινᾶνε,
τοὺς τυφλοὺς μουσικοὺς τῶν πολύβουων δρόμων,
τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀλῆτες, αὐτοὺς ποὺ πεινᾶνε.

Τὰ χλωμὰ τὰ κορίτσια ποὺ πάντα προσμένουν
τὸν ἱππότην ποὺ εἶδαν μία βραδιὰ στ᾿ ὄνειρό τους,
νὰ φανῇ ἀπ᾿ τὰ βάθη τοῦ ἀπέραντου δρόμου.
Τοὺς κοιμώμενους κύκνους πάνω στ᾿ ἀσπρόφτερό τους.

Τὰ καράβια ποὺ φεύγουν γιὰ καινούργια ταξίδια
καὶ δὲν ξέρουν καλὰ -ἂν ποτὲ θὰ γυρίσουν πίσω
ἀγαπάω, καὶ θά ῾θελα μαζί τους νὰ πάω
κι οὔτε πιὰ νὰ γυρίσω.

Ἀγαπάω τὶς κλαμμένες ὡραῖες γυναῖκες
ποὺ κυττᾶνε μακριά,ποὺ κυττᾶνε θλιμμένα ...
ἀγαπάω σὲ τοῦτον τὸν κόσμο -ὅ,τι κλαίει
γιατὶ μοιάζει μ᾿ ἐμένα.

 

 

Τα χέρια μου νεκρά κρινολούλουδα .....
Περιμένουν το άγγιγμα σου ν' αναστηθούν

 

 
Οι λέξεις που βλέπω στα μάτια σου....
Τα λόγια από τα χείλη σου ....
σβήνουν σελίδες ολάκερες
από όλα τα βιβλία που κρατώ