Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Ένα τραγούδι της αυγής

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Δροσοσταλίδες ήμερες, βαλτές πάνου στα κρίνα,
σα χίλιες διαμαντόπετρες, μες στη γλαρήν αυγή·
πουλάκια πρωτοξύπνητα, που λαχταράν κι εκείνα,
πότε να τρέξει του φωτός η αστέρευτη πηγή·


άρρητα ανθάκια σύχαρα, μες στο δροσό λουσμένα,
ευωδερά και φλογερά, με τη γλυκιά θωριά·
φαιδρά νεράκια, που ξυπνάν και, μισοκοιμισμένα,
παίρνουν το δρόμο, τρέχοντας, προς την κατηφοριά·

χιονάτα αρνάκια, που λακάν ολόχαρα απ' τη στάνη,
και πηλαλάν κουδουνιστά, μες στο λευκό στρατί·
κλώνοι των δέντρων, άλλοι φως, και φλόγα, και στεφάνι,
κι άλλοι γερμένοι και βουβοί, και σα γονατιστοί:

ας ήταν έτσι, σήμερα, με τόση απαλοσύνη,
με τόσα ρόδα, τόσο φως, και τόσες ευωδιές,
να 'χε μιλήσει της αυγής η μάνα καλοσύνη,
σ’ όλες τις σκέψεις τις κακές, και σ' όλες τις καρδιές...

 

« άναρθροι ήχοι »

Σύρθηκες νύχτα στης καρδιάς μου τα πατώματα
όπως παλιά, εκεί, κοντά στην πόρτα
μ`αυθάδεια πέρασες το ώριμο κατώφλι μου
για σένα απόφαση να παίξεις όπως πρώτα
Καυτό παιχνίδι, με την σάρκα το ζωγράφισες !
εκεί που έμπηξα τα νύχια με μανία
στην χαραμάδα του μυαλού μ`αναίδεια τρύπωσες
κι ο βιασμός του, μια θεσπέσια ελεγεία
Μ`έριξες κάτω, σαν σφαχτάρι στο λιθόστρωτο
κι άρχισες άγρια τα χείλη να δαγκώνεις
κι ενώ σκεφτόμουν,"μαγικός που`ναι ο έρωτας"
εσύ συνέχιζες να θες να με ματώνεις
πόσο ριγώ, όταν σε θέλω κι ονειρεύομαι
ένα δικό σου προσκεφάλι να πλαγιάσω
κλίνω το γόνυ στη ντροπή και στο παράλογο
είμαι γυναίκα κι όχι άγγελος ν`αγιάσω
έτσι σε παίρνω κάθε νύχτα στο κρεβάτι μου
και κοκκινίζουν απ`το άγγιγμα κι οι τοίχοι
όταν σπασμούς σου στέλνω μέσα απ`την ανάγκη μου
και ερωτόλογα πνιχτά, άναρθροι ήχοι..
 

 

«Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη.
Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως.»

Γ. Ρίτσος

 

Αγάπα με με την προσήλωση ενός μοναχού.
Όταν ο κόσμος στην ολότητά του
κι όλα όσα κρατάς ιερά σε συμβουλεύουν
για τ’ αντίθετο: αγάπα με ακόμη παραπάνω.
Όταν σε γεμίζει οργή και είναι τυφλή: αγάπα με.
Όταν το κάθε βήμα απ’ την πόρτα στη δουλειά σου σε κουράζει—
αγάπα με· κι απ’ τη δουλειά στο σπίτι πάλι.
*
Αγάπα με όταν πλήττεις—
όταν κάθε γυναίκα που κοιτάς
είναι η μία καλύτερη απ’ την άλλη,
ή, σαν πιο αξιολύπητη να ’μαι που ζητώ,
αγάπα με όπως με αγαπούσες πάντα:
όχι σαν θαυμαστής ή σαν κριτής, μα με
τη συμπόνια που επιφυλάσσεις στον εαυτό σου
όταν είσαι μόνος.
*
Αγάπα με όπως απολαμβάνεις τη μοναξιά σου,
αυτήν που σε προετοιμάζει για το θάνατο,
το μυστήριο της σάρκας, καθώς σκίζει και ράβει.
Αγάπα με όπως την πολυτιμότερη παιδική σου ανάμνηση—
κι αν δεν μπορείς να θυμηθείς καμιά—
φαντάσου μία, βάλε με εκεί μαζί σου.
Αγάπα με στα γεράματα όπως μ’ αγαπούσες στη νιότη.
*
Αγάπα με σαν να ’μουν εγώ για πάντα—
και θα κάνω το αδύνατο
μια απλή πράξη,
αγαπώντας σε, αγαπώντας σε όπως σ’ αγαπώ. Αννα Καστιγιο.

 

If I never see you again

I will always carry you

Inside

Outside

On my fingertips

And at brain edges

And in centers

Centers

Of what I am

Of what remains


Charles Bukowski

 

  Για κάποια πού μένει μακριά!!

 

...Άσε με να σε παρηγορήσω με τη σιωπή μου κι επετρεψέ μου να σου χαρίσω όλα όσα δεν αναζητάς.Όλα αυτά που θα σου δώσουν τη δυνατότητα να αγαπήσεις ξανά...

(αναμνήσεις..)