Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Στα όνειρά μου,
κάνω έρωτα με τους δαίμονες μου
και τους βλέπω να μεταμορφώνονται σε αγγέλους στο άγγιγμα μου..

 

 

Από το πλατωνικό «Συμπόσιο»
Ο διάλογος μεταξύ του Σωκράτη και της Διοτίμας, η οποία κατά ομολογία του ίδιου του δίδαξε, τα μυστήρια του Έρωτος ως πόθου και ως κινήτρου για το ωραίο και το αληθινό.
Ο διάλογος τους αυτός, πιστεύεται ότι είναι ένα από τα διαμάντια της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Μας λέγει λοιπόν ο Σωκράτης:

Κάποτε η Διοτίμα, μου απηύθυνε το ερώτημα:

Διοτίμα: «Ποία φαντάζεσαι, Σωκράτη, ειν' η αιτία του έρωτος τούτου και του πόθου; Δεν έχεις προσέξει λοιπόν τον ζωηρόν ερεθισμόν, εις τον οποίον υποπίπτουν όλα τα ζώα, όταν τα καταλάβη η επιθυμία να γεννήσουν, και τα χερσαία και τα πετεινά, πώς αρρωσταίνουν όλα και κατακυριεύονται από τον έρωτα, πρώτον μεν να ενωθούν μαζί, έπειτα δια την ανατροφήν του γεννηθέντος; Πώς είναι αποφασισμένα, προς υπεράσπισιν τούτων, και πόλεμον να διεξάγουν, και τ' ασθενέστερα ακόμη προς τα δυνατότερα, και εις τον θάνατον να βαδίσουν υπέρ αυτών, και να τα τινάξουν από την πείναν αυτά δια να εξασφαλίσουν εις εκείνα την τροφήν, και το κάθε τι να πράξουν; Καλά» είπεν «οι άνθρωποι· θα ημπορούσε να υποθέση κανείς, ότι το κάνουν από υπολογισμόν. Αλλά τα ζώα; Ποίος είναι ο λόγος της τοιαύτης ερωτικής των συγκινήσεως; Ημπορείς να μου εξήγησης;»

Σωκράτης: "Δεν γνωρίζω Διοτίμα" της είπα.

Διοτίμα: "Έχεις λοιπόν την ιδέαν, πως θα γίνης ποτέ έμπειρος εις τα ζητήματα του έρωτος εφ' όσον δεν εννοείς αυτά;»

Σωκράτης: «Μα σου το είπα, Διοτίμα, και προ ολίγου· αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ήλθα κοντά σου, επειδή εκατάλαβα πως χρειάζομαι διδασκαλίαν. Λέγε μου λοιπόν και τούτου του φαινομένου την εξήγησιν και των άλλων των σχετιζομένων με τον έρωτα».

Διοτίμα: «Λοιπόν» είπε «εφ' όσον η πεποίθησίς σου είναι ότι αντικείμενον φυσικόν του έρωτος ειν' εκείνο, το όποιον πολλάκις από κοινού διεπιστώσαμεν δεν πρέπει να εκπλήττεσαι. Διότι και εις την περίπτωσιν αυτήν, όπως και εκεί, δια τον ίδιον λόγον επιδιώκει η φύσις η θνητή, καθ' όσον είναι δυνατόν, να ειν' αιωνία και αθάνατος. Δυνατόν δε της είναι κατά τούτον μόνον τον τρόπον, δια της αναπαραγωγής, με το ν' αφήνη πάντοτε εις του παλαιού την θέσιν ένα νέον παρόμοιον.

Άλλωστε και εις ό,τι ονομάζομεν ενότητα ατομικής ζωής και υπάρξεως εκάστου εμψύχου όντος ― π.χ. ένας άνθρωπος από της παιδικής του ηλικίας μέχρις ότου γίνη γέρων, θεωρείται πως είναι ο ίδιος· ουχ ήττον αυτός, μολονότι δεν έχει ποτέ τα ίδια συστατικά εις τον οργανισμόν του, εν τούτοις λέγομεν πως είναι ο ίδιος, ενώ διαρκώς ανανεώνεται και αποβάλλει μερικά, εις τας τρίχας, την σάρκα, τα οστά, το αίμα εις ολόκληρον γενικώς το σώμα. Και όχι μόνον εις το σώμα· αλλά και εις την ψυχήν, οι τρόποι, τα ήθη, αι αντιλήψεις, αι επιθυμίαι, αι ηδοναί, αι λύπαι, οι φόβοι, τίποτε απ' αυτά δεν παραμένει αναλλοίωτον εις κάθε άτομον, αλλά γεννώνται μεν άλλα, άλλα δε χάνονται».

Και συνεχίζει: «Πολύ δε περισσότερον παράδοξον είναι ακόμη, ότι και αι γνώσεις, όχι μόνον άλλαι μας έρχονται και άλλαι μας αφήνουν, και ποτέ δεν είμεθα οι ίδιοι ούτε ως προς τας γνώσεις, αλλά και μία και μόνη γνώσις έχει την ιδίαν τύχην. Διότι αυτό που ονομάζομεν μελέτην, γίνεται με την προϋπόθεσιν ότι η γνώσις εξαφανίζεται· άλλωστε η λησμοσύνη ειν' εξαφανισμός γνώσεως, ενώ αφ' ετέρου η μελέτη, εισάγουσα νέαν παράστασιν αντί της αποχωρούσης, διατηρεί την γνώσιν, ώστε να φαίνεται πως παραμένει η ιδία.

Πράγματι μ' αυτό μόνον το μέσον διατηρείται κάθε θνητή ύπαρξις, όχι με το να παραμένη αιωνίως αναλλοίωτος καθ' όλα, όπως το θείον, αλλά με το ν' αφήνη κάθε τι που φεύγει και παλαιώνει, ένα άλλο νέον εις την θέσιν του, όμοιον όπως αυτό.

Μ' αυτό το τέχνασμα» είπε «Σωκράτη, έχει μέρος εις την αθανασίαν η θνητή ύπαρξις, και ως προς το σώμα, και ως προς όλα τ' άλλα· η αθάνατος πάλιν με άλλο. Μη σου φαίνεται λοιπόν παράξενον, ότι κάθε ύπαρξις εμφύτως αποδίδει σημασίαν εις το αποβλάστημά της·χάριν της αθανασίας συνοδεύει τα όντα όλα ο ζήλος αυτός και ο έρως».

 

Πόσο θα' θελα τώρα να φεύγαμε μαζί..
Να πάρουμε το αυτοκίνητο και να εξαφανιστούμε..
Εσύ να οδηγείς κι εγώ να σε χαζεύω..
Να είσαι προσηλωμένη στο δρόμο και εγώ τεμπέλικα να μισοκλείνω τα μάτια
και να σε σκανάρω από πάνω μέχρι κάτω..
Από το πρόσωπο..το προφίλ σου..τα χείλη σου..
Και από τα χείλη σου να γκρεμίζομαι στο στήθος σου..
Να γυρνάς και να με κοιτάς για δευτερόλεπτα..Και να αναρωτιέσαι τι σκέφτομαι..
Ποτέ δεν φανταζόμουν πόσο πολύτιμο είναι να μπορείς να παρατηρείς κάποιον..
Όχι να τον συναντάς ή να του μιλάς..Απλά να τον κοιτάζεις… με την άνεση σου..
Να αφεθείς στην εικόνα του και να μπορείς να αφιερώσεις ώρες να τον χαζεύεις..
Να δεις όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες σε κάθε χιλιοστό που υπάρχει επάνω του..
Αυτό θέλω..Αυτή τη θέα..Μπορώ; Μπορούν να σε χαρούν τα μάτια μου για ώρες;
Δεν θα κάνω τίποτα..Δεν θα σε αγγίζω..Δε θα σου μιλώ..Μόνο θα κοιτάω..
Να φυλακίσω κάθε λεπτομέρεια σου στο μυαλό μου..Αυτή τη θέα θέλω...
Και θέλω να έχει και μουσική.. από εκείνες που σε κάνουν να κλαις..
Και θέλω να έχει και άρωμα.. το δικό σου άρωμα..
Και μετά μπορώ να κλείσω τα μάτια μου.. Χωρίς καμία έγνοια..
Γιατί θα σ΄ έχω πλάι μου..
Και θα έχω μάθει όλες εκείνες τις απαντήσεις που θέλω να μάθω..
Και δεν θα πονάω.. Ούτε θα φοβάμαι.. Γιατί θα σ' έχω πλάι μου...
Αναρωτιέμαι μέχρι που φτάνουν οι αντοχές..
Αυτή τη θέα όμως θέλω να τη δω...

...Μαρία Στύλου...
 

 

Πριν χαθούν όλα, υπήρξες άραγε;

Μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο γκρέμιζα όσα έχτιζα.
Αυτά που ζωγράφιζα όλα μουντζούρες τα ‘κανα. Υπήρξες;
Σε ρωτούσα ξανά και ξανά.
Μέσα στα σκοτάδια σε ονειρευόμουν, σε φανταζόμουν, σε χαλούσα και σε ξανάφτιαχνα.
Αγκαλιά σε κρατούσα βράδια ατελείωτα και σε νανούριζα.
Και το πρωί αναρωτιόμουν, υπήρξες άραγε;
Στα σκοτάδια σκαρφάλωνα μαζί σου και γκρεμιζόμουν. Αφηνόμουν κι έπεφτα.
Ρίσκαρα και διαλυόμουν.
Κάθε πρωί όμως αναρωτιόμουν, υπήρξες άραγε;
Στο φως αν υπήρξες σε ρωτούσα και δε μπορούσα ποτέ να πω με σιγουριά.
Αν ήσουν πλάι μου αληθινά ποτέ δεν ήξερα.
Αν ήσουν αγάπη δε θυμόμουν.
Υπήρξες;
Σα να 'σουν δίπλα μου - για ένα λεπτό ή για πάντα - σου είπα με θάρρος πως όσα έχτισα τα γκρέμισα.
Αυτά που ζωγράφισα τα μουντζούρωσα.
Όσα ονειρεύτηκα τα μηδένισα και όσα φοβήθηκα τα νίκησα.
Και το επόμενο πρωί, πάλι σα να ‘ταν όνειρο, σε ξαναρώτησα, υπήρξες;
Πριν χαθούν όλα, υπήρξες άραγε;
Υπήρξες.
Σκοτεινός, σαν τα σκοτάδια μου.
Αχνός, σαν τις μουντζούρες μου.
Νικημένος....
Σαν τους φόβους μου.

Ελένη Ομήρου

 

Κοιμάσαι;
Θέλω να σου πω.
Θέλω μόνο σε εσένα να πω τι με τρόμαξε απόψε.
Κι ας είσαι μακριά...
Κοιμάσαι;
Θέλω τώρα που είναι όλα σκοτεινά εσύ να μου ανάψεις ένα φως.
Να μπλέξεις τη φωνή σου με τα ποτά μου και να τα ηρεμήσεις όλα.
Να κάνεις για λίγο τις σκέψεις να πάψουν για να βρω και πάλι την ανάσα μου.
Κι εσύ είσαι μακριά…

Κοιμάσαι και θέλω να ξυπνήσεις.
Να μην κοιτάξεις την ώρα.
Να μου απαντήσεις σα να με περίμενες.
Σα να στεκόσουν δίπλα μου από ώρα για να με πιάσεις τη στιγμή που θα πέφτω.
Σα να μην ήσουν τόσο μακριά…
Κοιμάσαι;
Κοιμάσαι γαμώτο. Μακριά μου…

Ελένη Ομήρου

 

ΕΠΗΓΑ
(1913)

Δὲν ἐδεσμεύθηκα. Τελείως ἀφέθηκα κ΄ἐπῆγα.
Στες ἀπολαύσεις, ποὺ μισὸ πραγματικές,
μισὸ γυρνάμενες μὲς στὸ μυαλό μου ἦσαν,
ἐπῆγα μὲς στὴν φωτισμένη νύχτα.
Κ΄ἤπια ἀπὸ δυνατὰ κρασιά, καθὼς
ποὺ πίνουν οἱ ἀνδρεῖοι τῆς ἡδονῆς.

Κ. Καβάφης

 

Καλός ο έρωτας αλλά απαιτεί μια γερή δόση κυνισμού

 

Κατηχητικό
Αντώνης Αντωνάκος

Κορίτσια, ανακαλύψτε την κλειτορίδα σας
κι εσείς αγόρια, ανακαλύψτε την κλειτορίδα
των κοριτσιών. Ανακαλύψτε την Αμερική,
όπως ο Χριστόφορος Κολόμβος. Ανακαλύψτε
την τυπογραφία, όπως ο Γουτεμβέργιος.
Ανακαλύψτε τη σωτηρία της ανθρωπότητας.

Για να διάγετε βίον χαρισάμενον θα πρέπει
να ψάξετε, να χαϊδευτείτε. Να χιμήξετε και
να κατασπαράξετε. Με τη γλώσσα και τα
δάχτυλα και το μυαλό. Με το σάλιο τον
ιδρώτα την ανυπακοή. Θα πρέπει να σβήσετε
ό,τι έχει γραφτεί. Φαρμακώστε την εγκράτεια.

Μη στέκεστε στην ουρά. Μην κάθεστε προσοχή.
Μην κάνετε τετράδες. Ανακαλύψτε τον κούκο.
Τις νυχτερίδες. Το αηδόνι. Ανακαλύψτε τα
εγκόσμια. Είστε οι πρωτόπλαστοι. Αμαρτήστε.

Είστε η αναπνοή του ενός πάνω στον άλλο.
Είστε το όλον. Ανακαλύψτε τον ουρανό και τη
γλύκα. Ηδονικά ξεσχίζοντας ο ένας τον άλλον.
Σκάψτε στα αδαμαντωρυχεία της νεότητας.
Τους πονηρούς ωρολογοποιούς απορρυθμίστε

 

Έλα και ράγισε τον κόσμο
έλα και ράγισε εμένα
έλα και ράγισε τον φόβο μου
να φτιάξω ένα κόσμο από εσένα
έλα και ράγισε τον κόσμο μου
έλα και ράγισε εμένα