Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

ΖΗΤΑΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ

Ο Αττίκ, κατά κόσμον Κλέων Τριανταφύλλου (1885 – 1944), ήταν τραγουδοποιός και ερμηνευτής των τραγουδιών του και υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές του ελληνικού ελαφρού τραγουδιού, στις αρχές του 20ου αιώνα.

Το 1909 γνωρίζει και ερωτεύεται παράφορα τη Μαρίκα Φιλιππίδου, την οποία και νυμφεύεται το 1910, λίγο μετά τον ξαφνικό θάνατο του πρώτου του παιδιού και της πρώτης γυναίκας του. Ο Αττίκ ήταν πολύ διάσημος στους κοσμικούς κύκλους της εποχής και συνεπώς γνώριζαν όλοι για τη σχέση του με τη Μαρίκα Φιλιππίδου. Η Μαρίκα Φιλιππίδου υπήρξε ο μεγάλος έρωτας της ζωής του Αττίκ. Για χάρη της έγραψε το ίδιο έτος που τη γνώρισε (1909) το βαλσάκι «Είδα μάτια πολλά», το οποίο γρήγορα αγαπήθηκε από τον κόσμο και έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία. Όλοι βέβαια ήξεραν ότι το συγκεκριμένο τραγούδι είχε γραφτεί για τη Μαρίκα Φιλιππίδου.

Το 1914, η Μαρίκα Φιλιππίδου εγκαταλείπει τον Αττίκ και παντρεύεται τον αξιωματικό Σταμάτη Μερκούρη, με τον οποίο φέρνουν στον κόσμο τη Μελίνα Μερκούρη. Παρά δε το γεγονός ότι ο Αττίκ ξανανυμφεύτηκε και τρίτη φορά στη συνέχεια, ο έρωτάς του για τη Μαρίκα Φιλιππίδου δεν έσβησε ποτέ.

Περίπου δεκαπέντε χρόνια μετά το χωρισμό του από τη Μαρίκα, το 1930, ο Αττίκ δημιούργησε μία ομάδα καλλιτεχνών, τραγουδιστών και κωμικών, την περιβόητη «Μάντρα» (κάτι αντίστοιχο είναι οι «Άγαμοι Θύται» σήμερα), η οποία αρχικά πραγματοποιούσε τις παραστάσεις της στην οδό Μηθύμνης 20, στην πλατεία Αμερικής. Ένα βράδυ λοιπόν, πήγε εκεί για να παρακολουθήσει την παράσταση της «Μάντρας» η Μαρίκα Φιλιππίδου, συνοδευόμενη από το σύζυγό της, Σταμάτη Μερκούρη και κάθισαν στα πρώτα τραπέζια. Η παρουσία τους φυσικά έγινε αντιληπτή από τους υπόλοιπους θαμώνες, οι οποίοι θυμήθηκαν την παλιά σχέση του Αττίκ με τη Μαρίκα Φιλιππίδου.

Σε κάποια στιγμή, ο Αττίκ ρώτησε τον κόσμο που είχε έρθει να δει την παράσταση ποιο τραγούδι ήθελαν να ακούσουν. Σχεδόν όλοι οι θαμώνες, θέλοντας να περιπαίξουν και να «πειράξουν» τον Αττίκ, άρχισαν να φωνάζουν ρυθμικά «Είδα μάτια! Είδα μάτια!». Εκείνος τότε, πικραμένος, σηκώθηκε από το πιάνο του και εγκατέλειψε τη σκηνή, κατευθυνόμενος στο καμαρίνι του. Επέστρεψε δέκα λεπτά αργότερα (!!!), έχοντας μόλις γράψει το παρακάτω τραγούδι:

Ζητάτε να σας πω
τον πρώτο μου σκοπό,
τα περασμένα μου γινάτια.
Ζητάτε «Είδα μάτια».
Με σκίζετε κομμάτια.

Σε μια παλιά πληγή
που ακόμα αιμορραγεί
μη μου γυρνάτε το μαχαίρι.
Αφού ο καθένας ξέρει
τι πόνο θα μου φέρει.

Είναι πολύ σκληρό
να σου ζητούν να τραγουδήσεις
έναν παλιό σκοπό
που προσπαθείς να λησμονήσεις.

Στο γλέντι σας αυτό
δε θά’ τανε σωστό
αντί για άλλο πιοτό
να πιω εγώ φαρμάκι
μ' ένα τέτοιο τραγουδάκι.

Γελάτε ειρωνικά
και λέτε μυστικά
ίσως με κάποια καταφρόνια.
«Μιας και περάσαν χρόνια
εσύ τι κλαις αιώνια;»

Γιατί βαρυγκωμείς;
Δεν είδαμε και ‘μεις
μιαν ομορφιά σ’ αυτή τη ζήση;
Δεν πήραμε απ’ τη φύση
καρδιά για ν’ αγαπήσει;

Αχ, δεν ειν’ οι καρδιές
όλες το ίδιο καμωμένες.
Ούτε κι οι ομορφιές
στον κόσμο δίκαια μοιρασμένες.

Και μες στη συντροφιά
σε κάθε ρουφηξιά
ξεχνώ μιαν ομορφιά
που γέμιζε μεράκι
το παλιό μου τραγουδάκι.

 

Δεν θέλω να μαι ένας ακόμα κρυμμένος θησαυρός
ένας ακόμα που φοβήθηκε να σηκωθεί απ τον πάτο
ούτε με νοιάζει αν θα με πνίξει η φυλακή σου.

Δεν θέλω να μαι ένας ακόμα παγωμένος ποταμός
Ένας ακόμα που φοβήθηκε να πάει πάει παρακάτω
ούτε με νοιάζει αν με πικράνει το φιλί σου.

Θέλω να είμαι η μουσική που ξαγρυπνάει μαζί σου
σαν ασταμάτητη βροχή να πέφτω στην ψυχή σου
να γίνω αέρας και να ρθω να κλαίω στην αυλή σου
σαν σκύλος σαν θεός σαν εραστής σου.

 

View attachment 128856

 

Τελειοτητα,τι να λεμε τωρα

 

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι,
μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές,
όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως,
πριν απ’ τον έρωτα έρωτας
κι όταν σε πήρε το φιλί
γυναίκα.

Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός;
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα;

Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.

Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
πριν απ’ τον έρωτα έρωτας
κι όταν σε πήρε το φιλί
γυναίκα.

 

Υπάρχει και αυτή η άποψη αλλά θα συμφωνήσω με την Γκρέκα ότι σημασία έχει ότι είναι μια εξαιρετική κληρονομία που μας άφησε, όποια κι αν είναι η ιστορία του τραγουδιού  

Και για την ιστορία ...
Και το είδα μάτια πολλά  

 

Έρωτα κάνουν οι ψυχές

 

Ο έρωτας είναι εξουσία….

Σε εξουσιάζει χωρίς καν καλά ,καλά να το καταλάβεις…

Σε καταπίνει ολάκαιρο…

Κυριαρχεί πάνω σου και σε περικυκλώνει…

Έχει μια αβυσσαλέα δύναμη…

Κρύβει ορμή, πάθος, λύτρωση…

Μια δίψα που εκλιπαρεί να ξεδιψάσει…

Μια πείνα που εκλιπαρεί για να χορτάσει…

Έρχεται πάντα ξαφνικά, αιφνιδιαστικά και απροσδόκητα…

Δε σε ρωτάει, δε σε προετοιμάζει…

Απλά σε τσακώνει σαν τον ποντικό μέσα στην φάκα…

Θέλει ψυχή… θέλει δυνατούς παίκτες…

Να τον φτάσουν ως το τέρμα…

Έρωτα κάνουν οι ψυχές…

Το «sex» είναι για τις σάρκες…

Πολλά χέρια θα σ’ αγγίξουν με μανία, βιαστικά και γρήγορα για να ικανοποιήσουν το «εγώ» τους, την πάρτη τους…

Ελάχιστα όμως με ευλάβεια, με λατρεία…

Σαν μια μικρή ιεροτελεστία…

Λες κι είσαι από πορσελάνη και φοβούνται μη σε σπάσουν μες στα χέρια τους…

Κάπου εκεί ξεκινάει ο έρωτας…

Η απόλυτη, μυστική ένωση των σωμάτων…

Το μεγάλο αναγνωριστικό ταξίδι του ενός κορμιού απέναντι στο άλλο….

Εκεί που το δωμάτιο πλημμυρίζει μαγεία…

Φιλιά από μετάξι μαγνητίζουν το χώρο…

Οι δείκτες του ρολογιού παύουν και ο χρόνος πλέον δεν έχει καμία σημασία…

Εκεί που τα βελούδινα, σπινθηροβόλα βλέμματα μαρτυρούν την κάθε λέξη κι ας επικρατεί σιωπή…

Δε χρειάζονται λόγια, δεν χρειάζονται εξηγήσεις, όλα πλέον έχουν πάρει το δρόμο τους…

Οι βραδιές τελειώνουν μ’ αγκαλιές και χάδια ως το πρωί…

Με αλήθεια, με «μαζί» και όχι «μόνος»…

Με «γεμίζω» και όχι «αδειάζω»…

.......

Υπάρχει καλύτερο πράγμα από ένα ζευγάρι μάτια που λάμπουν και η αφορμή για τη λάμψη τους είσαι εσύ;

Μοσχούλα Σολάκη

 

Παρακαλώ να μέ συγχωρέσουν οι συμφορουμίτες για την παρέμβασή μου, καθώς εγώ δεν μπορώ να μιλήσω για έρωτα, αφού δεν τόν έχω ποτέ ζήσει...

Ζώ όμως κάτι τώρα, και ίσως είναι αυτό.

Πώς λέγεται όταν

- είναι η πρώτη σου σκέψη το πρωΐ και η τελευταία το βράδυ;
- τή σκέφτεσαι όλη τη μέρα και όλη τη νύχτα μέχρι να σέ πάρει ο ύπνος;
- όταν δεν μπορείς να τής μιλήσεις είσαι μουδιασμένος και αμέτοχος σε όλα;
- όταν βλέπεις το μήνυμά της παίρνεις ανάσα ανακουφισμένος, σαν να μήν ανέπνεες μέχρι εκείνη τη στιγμή;
- λαχταράς όσο τίποτε άλλο να τήν πάρεις από το χέρι για την πιό όμορφη βόλτα;
- παρ' ό,τι είσαι κουρασμένος από τις μάχες της ζωής σου και τά είχες παρατήσει όλα εξαντλημένος, νοιώθεις τη δύναμη να επιστρέφει και επιστρατεύεις όλα σου τα ταλέντα προκειμένου να αγωνιστείς για να είναι αυτή ευτυχισμένη;

Δεν ξέρω...

Πάντως εγώ δεν έχω ξανανοιώσει έτσι...

 

 

-Νικολάι, σ'ἀγαποῦσα ὁλόκληρη.
-Μιαν ἄλλη φορά, θὰ ξαναγίνει, Ἄννα.

Νίκος Καροῦζος|
Νεολιθικὴ νυχτωδία στὴν Κρονστάνδη


_____________________
photo: Mariam Sitchinava,
"‘Staring at the Sun" series.

 

Περί έρωτος και αγάπης

«Λένε πως η αγάπη ξεκινάει εκεί που ο άλλος δεν έχει πια εκπλήξεις να σου δώσει. Που από ανοίκειος και ξένος, γίνεται οικείος και γνώριμος, που απο φωτιά με σάρκινο περίβλημα ξαναπαίρνει το σχήμα και την παγωνιά του.
Αγάπη, λένε, σημαίνει να αναπαύεσαι παραδομένος. Τότε μονάχα το "σ' αγαπώ" είναι αληθινό. Μα λένε άλλοι, πως δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε στον έρωτα, πάντοτε πρέπει να αγρυπνούμε, πάντοτε να κρυβόμαστε λιγάκι, να διατηρούμε μια πτύχωση συναρπασμού ασιδέρωτη, ποτέ ολότελα γυμνοί στον άλλον να μη φανερωθούμε, γιατί είναι το άγνωστο που τον πυρώνει ενώ το γνώριμο τον καταστέλλει.
Αγάπη, λένε αυτοί, σημαίνει μην αφεθείς να γίνεις δεδομένος. Τότε μονάχα το "σ' αγαπώ" μπορεί να διαρκέσει.
Μια μέρα, ρώτησαν το Σίσυφο ποιοί να είχαν δίκιο. "Δεν ξέρω", απάντησε ισορροπώντας την πέτρα, "μα τώρα που με ρωτάτε θυμήθηκα πως την πιο ερωτική φράση που μου απηύθυνε ποτέ γυναίκα, αν η ίδια γυναίκα την είχε απευθύνει σε κάποιον άλλον, δεν θα ήταν φράση πάθους. Θα ήταν φράση οίκτου, φράση φιλίας, συμπαράστασης, συμπάθειας, κατανόησης, μα σίγουρα φράση αντιερωτική. Μου μοιάζει λοιπόν σαν η αγάπη να σημαίνει ό,τι μπορεί κανείς να καταλάβει, στην κατάσταση που βρίσκεται, τη στιγμή που του απευθύνεται".
Κι όταν τον ρώτησαν ποια ήταν αυτή η φράση, απάντησε: "Δώσε μου λίγο απ' το βάρος σου"».

.
Νίκος Μάστορας