Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Ένα απειροελάχιστο της αναπνοής ( - 7 )

Ίσως των καλαμιών να φταίει το
λύγισμα. Σκαριφήματα εραστών που σε
ταφόπλακες θαμπές χρεώνονται.
Θιγμένοι μετρονόμοι, ρυθμό να δίνουν
στων αισθήσεων τον καταποντισμό,

ρίγος ψυχής που τρέμει.

Βημάτων αδιέξοδο μέσα σε
αγνώστους χτίζουν τοίχους.
Κάτω απ' του δέρματος το χιόνι,
φιλιά σαν παγοθραυστικά σαλπάρουν,
με χάρτη ανεστραμμένο,

προσκρούοντας σε υφάλους.

Ρεύματα φιλήδονα και τσακισμένα
στο παρόν - ήδη παρελθόν - ,
ενός πρωινού που ήρθε αναπόφευκτο,
χωρίς αγάπης προσδοκία,

μελλοντικής και εξαντλημένης.

( Τ_S ...23/10/2014 )

 

Μονάχα ( - 6 )

Σε παρατηρώ

Όταν γυρίσεις στο σπίτι, μην με
ψάξεις, τα κάδρα μόλις θα 'χω
πάψει να διορθώνω.

κουλουριασμένη στο τραπέζι

Μην ψαχουλεύεις στα συρτάρια
για την βέρα, θα 'χω πετάξει το λουκέτο
τ' ασημένιο, τα δωμάτια γυμνά, - φωνές αχνές
να τα στολίζουν - . Μια κούπα, θέατρο να
παίζει στο ντιβάνι.

λευκά έχεις τα βλέφαρα

Σταυρωμένα τα γόνατα να μελαγχολούν
μπροστά σε μια οθόνη, καπνός στα μάτια,
δέντρα που εξορίζουν αναμνήσεις. Φρέσκια μπογιά
στην πλάτη όταν δικός σου ακόμα ήμουν, μονάχα σαν το ήθελες.
Ξερή ρωγμή ο χρόνος τώρα πάλλεται, γιατί δικός μου είμαι
πια, μονάχα σαν το θέλω...

μ' αιωνιότητα καλυμμένα...

( Τ_S...23/11/2014 )

 

Σχοινοβατώντας ( -5 )

Βίασα και αυτά τα πλακάκια, με τις
λαθραίες επιθυμίες μου, πάνω
στις γρίλιες στοιβαγμένες.
Και χτυπώ τα πλήκτρα μιας αρρωστημένης
γραφομηχανής, σε υπολείμματα σχοινοβατώντας,
ψευδαισθήσεις, λέξεις/πρόσφυγες σε
χείλη προσωρινής υποδοχής εγκλωβισμένες.

Μα ένα τσιγάρο σκαρφαλώνει στου θώρακα
τους λόφους, σαν κιμωλία από νικοτίνη, μουτζουρώνει
των πνευμονιών τον μαυροπίνακα - με υποσχέσεις
καπνού -, την ανάσα συνθλίβει, σύντομη
νύφη, σ' ένα σταχτοδοχείο γεμάτο
από φόβους...

( Τ_S )

 

Τσουκνίδας βάδισμα ( - 4 )

Τα παραμύθια των σουγιάδων, απολαμβάνουν οι
κουτοί, δίχως άλλο αξιοθαύμαστοι, με τόλμη
περίσσια μεθυσμένοι - έχω τσουκνίδας
βάδισμα, καταφέρνω να περπατώ μονάχα
απ' αγκάθι σ' αγκάθι -. Σου προτείνω μια συμφωνία
αγάπη μου, ας πιάσουμε μια καρδιά στο νοίκι, θα είναι
τ' αδέκαρο μας μαυσωλείο. Και όταν λωρίδες
εγωισμού ατσαλάκωτου, σαν ύφασμα πολύτιμο θα 'ρθουν να
μας πουλήσουν. Το βλέμμα φόρεσε ανάποδα κι εντύπωση
θα έχεις, πως δεν έφυγα ποτέ μου. Για μας τους δυο, καινούριες
λύπες βγήκα ν' αγοράσω, μώλωπες στα μέτρα μας ραμμένους, γκρίζα
τριαντάφυλλα που νιώθουν αηδία για το χώμα...

( Τ_S )

--------------------------------------

 

" Έχουμε και λέμε:
Μια αγκαλιά για τις νύχτες που δεν ήσουν εδώ
κι άλλη μια για εκείνες που ήσουν.
Συν μια αγκαλιά για τα "καλημέρα" που δεν μου 'πες
κι άλλη μια για εκείνα που μου 'πες.
Συν μια αγκαλιά για τις στιγμές που μου έλειπες
και μια για εκείνες που δε μου έλειπες.
Για μισό λεπτό!
Πάντα μου έλειπες.
Σου χρωστάω μια αγκαλιά.
Έξι αγκαλιές μείον μία αγκαλιά = Έξι αγκαλιές
Κι αν σ'αγκαλιάσω άλλη μια, θα σ'αγαπώ για πάντα!
ΥΓ. Εγώ χρωστάω, εσύ χρωστάς, αυτός χρωστά...και πάει λέγοντας!
Και όσο λέει και πάει, τελικά φτάνει να χρωστάει τα ίδια... 6 - 1 = 6
Περίεργα πράγματα συμβαίνουν στην αγκαλιά σου...
Πολύ περίεργα!"
Unknown

 

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
το νειό φεγγάρι

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα

Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"
που μ' έλεγε τρελόν
πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας -
σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη


Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα
μα σκούνταφτες όπου εσκούνταφτα χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου


(Γ. Σκαρίμπας-ουλαλούμ)

 

[...]όλα μεταμορφώνονται, όλα αγιάζουν,
  κέντρο του κόσμου κάθε κάμαρα είναι,
  κάθε μια πρώτη νύχτα, πρώτη μέρα,
  γεννιέται ο κόσμος όταν δυο φιλιούνται,
  μια στάλα φως στα διάφανά μας σπλάχνα
  η κάμαρα σαν φρούτο μισανοίγει
  ή εκρήγνυται σαν σιωπηλό αστέρι
  κι οι νόμοι φαγωμένοι απ' τα ποντίκια,
  κάγκελλα τραπεζών, δεσμωτηρίων,
  συρματοπλέγματα, χάρτινες γρίλιες,
  τ' αγκάθια, τα κεντριά και οι σφραγίδες,
  το μονόχορδο κήρυγμα των όπλων,
  μελίρρυτοι σκορπιοί με πετραχήλι,
  ο τίγρης με το ημίψηλο που ηγείται
  του Ερυθρού Σταυρού ή των Χορτοφάγων,
  όνοι παιδαγωγοί κι εθνοπατέρες,
  κροκόδειλοι που κάνουν τους σωτήρες,
  ο Ηγέτης, το τσακάλι, ο εργολάβος
  του μέλλοντος, το ένστολο γουρούνι,
  ο υιός ο εκλεκτός της Εκκλησίας
  που πλένει μ' αγιασμό τα μαύρα δόντια
  κι ακούει μαθήματα αγγλικών κατ' οίκον
  ή και δημοκρατίας, αθέατοι τοίχοι
  και σάπιες προσωπίδες που χωρίζουν
  τον άνθρωπο απ' τους άλλους τους ανθρώπους,
  τον άνθρωπο απ' τον ίδιο,
               καταρρέουν
  σε μια αχανή στιγμή καθώς για λίγο
  νιώθουμε τη χαμένη ενότητά μας,
  τη δόξα και την ερημιά του ανθρώπου
  που θάνατο, ήλιο και ψωμί μοιράζει,
  το ξεχασμένο σάστισμα πως ζούμε  [...]
ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΣ, Ηλιόπετρα

 

Τα μουνάκια

Μουνάκια φλογισμένα σαν τα ρόδα
Σαν του νεοφούρνιστου ψωμιού τη θραψερή ζεστοβολιά
Μες τα τρεμόπαχα μεριά σας
που ονειρεύεστε νυχτιές οργιακές
Παρθενικά μουνάκια!
αργοσαλεύουν τα χειλάκια
τα χνουδωτά!
Σαν γαρούφαλλων ανεμόσειστα φυλλάκια
Σαν στοματάκια διψασμένα
από ποια δίψα;
Και κάπου κάπου αργοκυλά
στων διακαμένων σας χειλιών την άκρη
της βαρβατίλας καβλομύριστο ένα δάκρυ!

Κώστας Βάρναλης

 

And it seems like the end of the world
When you smile

 

Η ΕΚΣΤΑΣΗ
Είμαι μπροστά στο γυναικείο αυτό τοπίο
Σαν το παιδί μπρος στη φωτιά
Χαμογελώντας μόλις κι έχοντας στα μάτια δάκρυ
Μπροστά σε τούτο το τοπίο που όλα σκιρτούνε μέσα μου
Όπως θολώνουνε καθρέφτες και καθρέφτες λάμπουνε
Δυό γυμνά αντανακλώντας σώματα εποχή την εποχή

Χίλιες έχω να χαθώ δικαιολογίες
Στη γης αυτήν επάνω τη δίχως δρόμους
Στον ουρανό αυτό από κάτω τον χωρίς ορίζοντα
Δικαιολογίες καλές που χτες τις αγνοούσα
Και που δεν πρόκειται ποτέ να τις ξεχάσω
Καλά κλειδιά βλεμμάτων κλειδιά κορίτσια των αυτών κλειδιών
Μπροστά σε τούτο το τοπίο όπου δική μου είναι η φύση

Εμπρός στη φωτιά η πρώτη φωτιά
Δικαιολογία καλή λόγος κυρίαρχος
Αστέρι γνωστό και αναντίλεκτο
Και στη γης επάνω και στον ουρανό από κάτω
Έξω απ’ την καρδιά μου και στην καρδιά μου εντός
Μπουμπούκι δεύτερο πρώτο φύλλο πράσινο
Που με τα φτερά της το σκεπάζει η θάλασσα
Κι ο ήλιος στο τετέλεσται που βγαίνει από μέσα μας

Είμαι μπροστά στο γυναικείο αυτό τοπίο
Σαν το κλαδί μες στη φωτιά.

Πωλ Ελυάρ

 

Αϋπνία ( - 3 )

Η αιώρα της πένας μου,
το μελάνι σου ξυπνάει.
Κατοικεί σε χαρτί, τριγυρίζοντας
σε κάμαρες μικρές, αγχώδεις.
Μια νύχτα οι ανούσιες μου σκέψεις,
στις γραμμές των μαλλιών σου εγκλωβίστηκαν.
Σαν νυχτοπεταλούδες στη λάμπα των κροτάφων μου,
πέσαν και καήκαν. Ξαφνικά η αιώρα της πένας
μου, από τραγούδι εύθυμο, παράπονο κατάντησε.
Κι εγώ που από παιδί τον ύπνο περιφρονούσα, τώρα
προσεύχομαι για μι' απαλή του στάλα. Γιατί να
κοιμηθώ, σε μένα πια τυχαίνει λίγο και δίχως
όνειρα δεν σε συναντώ ποτέ...

( Τ_S )

--------------------------------------

Επαναπατρισμός τριών τετάρτων και ενός ( -2 )

Τίποτε δεν θα μας συγχωρεθεί, τ' άλγος είναι
επαναπατρισμός τριών τετάρτων. Αλλά ότι
δεν ολοκληρώθηκε, κάθε τόσο ξεκινάει, χαμένες
ευκαιρίες να μετρά, - γι' αυτό και οι συμφωνίες, ισχύουν
μονάχα στη σιωπή - . Σε βεβαιώ, η γλώσσα για λέξεις
πια δεν ψάχνει και το σακάκι δεν γαβγίζει, όταν νιώθει
τον ιδιοκτήτη του κοντά. Απαντήσεις δεν προσφέρονται στις
φοβισμένες ερωτήσεις, μες τα ζυγά τα καλοκαίρια, μονοί
κυκλοφορούν χειμώνες. Και τίποτα δεν θα μας συγχωρεθεί, η αγάπη
είναι φυγή, ενός τετάρτου δρόμος. Σαπούνι που τη θηλιά κατηγορεί, γιατί
κρεμάστηκε εξαιρώντας τ' αδύνατο λαρύγγι...

-----------------------------------------

Νέκρωση ( -1 )

Δίχως πρόσκληση θα σ' επισκεφθώ, σαν
το θάνατο. Στο τζάμι δεν θ' ακούγονται
ραμφίσματα, ούτε γρατσουνιές θα βλέπεις
στο χερούλι. Θα προχωρήσουμε ανταλλάσσοντας
χαστούκια, τον σταυρό θα μου θίξεις ανάμεσα στην
μύτη και τα μάτια, θα σου διαλύσω τα πλευρά, για να
καταλήξουμε ο ένας του αλλουνού για πάντα.
Μ' ένα στεφάνι βισκόζης τα μέτωπα θα ενωθούν, πολύ επαίρεται
η μετάνοια, καθώς τη νέκρωση χαϊδεύει. Κι έτσι, οριζόντιοι, εύγευστο
θα 'μαστε ζευγάρι, πιάτο από σάρκα μιαρή, που τώρα σερβίρουν
σε φίλους ασπόνδυλους, μ' εκλεπτυσμένο ουρανίσκο...

( T_S )

 

Η πλήξις και η αργία είναι, ως πολλάκις έκτοτε παρετήρησα, τα κυριώτερα, ίνα μη είπω τα μόνα, του έρωτος ελατήρια,
ικαναί ούσαι εν ελλείψει νέων και τ' αρχαία να αναζωογονήσωσι πάθη.

Εμμανουήλ Ροϊδης, Η Πάπισσα Ιωάννα, 1866.