Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

..Κρατούσε στα χέρια της μερικά απο κείνα τα απαίσια , τρεμουλιαστά, κίτρινα λουλούδια. Κι αυτά τα λουλούδια ξεχωρίζανε τόσο ζωηρά πάνω στο μαύρο ανοιξιάτικο της παλτό. Έστριψε απο την οδό Τβερσκάγια σ' ένα στενό και τότε γύρισε και κοίταξε. Θα πρέπει να περπατούσαν εκεί χιλιάδες άνθρωποι, αλλά σας ορκίζομαι πως εκείνη είδε μόνον εμένα και με κοίταξε. Δε μου έκανε τόση εντύπωση η ομορφιά της όσο η απίθανη, απερίγραπτη μοναξιά που φανέρωναν τα μάτια της!
Βασανιζόμουνα, γιατί ένιωθα πως ήταν απαραίτητο να της μιλήσω και αγωνιούσα μήπως δεν κατάφερνα να της πω ούτε μια λέξη κι εκείνη θα 'φευγε κι εγώ ποτέ πια δε θα την ξανάβλεπα.
"Σας αρέσουν τα λουλούδια μου;"
Πέρασα γρήγορα στην απέναντι πλευρά και πλησιάζοντάς την απάντησα: "'Οχι"
Εκείνη με κοίταξε κατάπληκτη και ξαφνικά, τελείως απροσδόκητα, κατάλαβα ότι σ' όλη μου τη ζωή αγαπούσα αυτή τη γυναίκα! Απίθανο δεν είναι;
Εκείνη χαμογέλασε ένοχα και πέταξε τα λουλούδια στο χαντάκι. Τα έχασα λιγάκι, αλλά τα μάζεψα και της τα έδωσα, όμως εκείνη τα έσπρωξε χαμογελώντας κι έτσι τα κουβάλαγα εγώ. Περπατούσαμε σιωπηλά αρκετή ώρα, ώσπου άρπαξε τα λουλούδια απ΄τα χέρια μου και τα πέταξε στο δρόμο, μετά γλίστρηξε το χέρι της με το μαύρο γάντι, που είχε μια μανσέτα σαν χωνί, στο δικό μου - και συνεχίσαμε το δρόμο μας.

Ο έρωτας ξεπήδησε μπροστά μας, όπως ο δολοφόνος απ' τη γωνία, σαν μέσα απ' τη γή, και μας χτύπησε και τους δύο. Έτσι χτυπάει ο κεραυνός, κι έτσι χτυπάει το φιλανδικό μαχαίρι! Αργότερα εκείνη επέμενε πως δεν είχε γίνει έτσι, πως αγαπιόμασταν απο πολύ παλιά, χωρίς να γνωριζόμαστε, χωρίς ποτέ να έχουμε συναντηθεί..Ναι, ο έρωτας μας χτύπησε κεραυνοβόλα. Το κατάλαβα πολύ γρήγορα εκείνη τη μέρα, μετά απο μια ώρα, όταν βρεθήκαμε, χωρίς να το προσέξουμε, στα τείχη του Κρεμλίνου, στην προκυμαία.
Κουβεντιάζαμε λες και είχαμε χωρίσει μόλις την προηγούμενη μέρα, λες και γνωριζόμασταν απο πολλά χρόνια. Συμφωνήσαμε να συναντηθούμε την άλλη μέρα στο ίδιο μέρος, στον ποταμό Μόσχοβα, κι έτσι κι έγινε. Ο μαγιάτικος ήλιος μας φώτιζε. Και γρήγορα, πολύ γρήγορα, αυτή η γυναίκα έγινε η πραγματική μυστική μου γυναίκα.

Ερχότανε σπίτι μου κάθε μέρα, κι εγώ άρχιζα να την περιμένω απ' το πρωί. Εκδήλωνα την υπερέντασή μου μετατοπίζοντας αδιάκοπα διάφορα αντικείμενα πάνω στο τραπέζι. Δέκα λεπτά πριν φτάσει, καθόμουν στο παραθυράκι κι αφουγκραζόμουν, περιμένοντας τα τρίξει η παλιά καγκελόπορτα.
Εκείνη διάβαινε την πόρτα μόνο μια φορά, μα η καρδιά μου ως εκείνη την ώρα θα χτυπούσε το λιγότερο σε δέκα απατηλά τριξίματα. Δε λέω ψέμματα. Και μετά, όταν πλησίαζε η ώρα να έρθει κι οι δείχτες έδειχναν μεσημέρι, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει, ώσπου τα σκαρπίνια της, με τα μαύρα καστόρινα λουράκια και τις μεταλλικές αγκράφες, να φτάσουν χωρίς κανένα χτύπο, τελείως αθόρυβα, στο ίδιο επίπεδο με το παράθυρό μου.

Ο Μαίτρ και η μυστική του γυναίκα, αγαπήθηκαν τόσο παράφορα, που έγιναν τελείως αχώριστοι.
Εκείνη ερχότανε και η πρώτη της δουλειά ήταν να φορέσει μια ποδιά και στο στενό χώλ που βρισκόταν εκείνος ο νιπτήρας που τον καμάρωνε τόσο, άγνωστο γιατί, άναβε πάνω σ' ένα ξύλινο τραπέζι μια γκαζιέρα κι ετοίμαζε το πρόγευμα που το σερβίριζε στο μεγάλο δωμάτιο πάνω σ' ένα οβάλ τραπέζι. Όταν έφτασαν οι μαγιάτικες καταιγίδες και έξω απο τα μισόκλειστα παράθυρα κατρακύλαγε με θόρυβο το νερό, απειλώντας να πλημμυρίσει το τελευταίο καταφύγιό τους, οι ερωτευμένοι άναβαν τη σόμπα και έψηναν πατάτες.
Στο υπογειάκι όπου πάντα βασίλευε το μισοσκόταδο απο τη σκιά που έριχναν οι πασχαλιές και ο φράχτης, αντηχούσαν γέλια, τα δέντρα μετά τη βροχή ρίχνανε τα σπασμένα κλαδάκια τους με τ' άσπρα μπουμπούκια στον κήπο.
Εκείνος που αποκαλούσε τον εαυτό του "Μαίτρ", δούλευε, κι εκείνη, βυθίζοντας στα μαλλιά της τα λεπτά, με τα μυτερά νύχια, δάχτυλά της, ξαναδιάβαζε τα χειρόγραφα και μετά κεντούσε τούτο εδώ το σκουφάκι. Κάποτε καθόταν στα γόνατα δίπλα στα χαμηλά ράφια, είτε ανεβασμένη σε μια καρέκλα, ξεσκόνιζε τις εκατοντάδες σκονισμένες ράχες των βιβλίων.
Συνεπαρμένη απ' τα γραπτά του, του προμάντευε δόξα, τον ενθάρρυνε να συνεχίσει και είναι τότε που άρχισε να τον ονομάζει "Μαίτρ". Τραγουδιστά και φωναχτά, επαναλάμβανε κάποιες φράσεις που της άρεσαν, λέγοντας πως αυτό το μυθιστόρημα είναι η ζωή της. Τελείωσε τον Αύγουστο και το δώσανε σε κάποια δακτυλογράφο που το χτύπησε σε πέντε αντίτυπα. Κι επιτέλους ήρθε η ώρα που έπρεπε να εγκαταλείψουν το μυστικό τους καταφύγιο και να βγουν στον έξω κόσμο.

"Και βγήκα στον κόσμο σφίγγοντας το μυθιστόρημα στα χέρια, και τότε η ζωή μου τέλειωσε", ψιθύρισε ο Μαίτρ χαμηλώνοντας το κεφάλι, και για πολλή ώρα τον έβλεπες να κουνιέται πέρα- δώθε μ΄εκείνο το θλιβερό μαύρο σκουφάκι του με το κίτρινο γράμμα "Μ".
"Τι άλλο θυμάμαι μετά απ' αυτό;" μουρμούρισε ο Μαίτρ, τρίβοντας το μηλίγγι του. "Α, ναι, τα πεσμένα ροδοπέταλα πάνω στο εξώφυλλο του χειρόγραφου και τα μάτια της φίλης μου.
Ναι, δεν μπορώ να ξεχάσω αυτά τα μάτια"

"Ο Μαίτρ και η Μαργαρίτα"
Μιχαήλ Αφανάσιεβιτς Μπουλγκάκοφ

 

O Δεικτης

Με οδηγεις παντα
εκει που πρεπει να παω
σαν δεικτης

Χωρις πολλα
Χωρις οδηγιες
Χωρις λογια

Μονο με μια φραση
Σαν να κλειδωνει το μυαλο μου
με σενα

Μ.

 

Μα γιατί το τραγούδι να `ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με `πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το `χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Νίκος Παπάζογλου

 

Αυτός ο ρημάδης ο τελευταίος στίχος, μια γενιά ολόκληρη σημάδεψε, αααααχχχ... 

 

Να το αλλάξουμε λίγο λόγω ωριμότητας:
Να πάω μήπως μου βγει σε καλό.

 

Μπα όχι, θα' ναι παντοτινά εκεί, να μάς θυμίζει πως τολμήσαμε να ζήσουμε, κάνοντας άπειρα λάθη.
Μακάρι κάτι να μάθαμε κι απ΄το κακό.
Άλλωστε συνυπάρχει το καλό με το κακό.
Πάντα... 

 

Τα ποσοστά αλλάζουν. Η συνύπαρξη διατηρείται.

 

Έτσι κι αλλιώς.
Το θέμα είναι ποιο επικρατεί.
Τελικά.

 

Σε κάθε περίπτωση ΝΑ ΠΑΩ.

 

Δεν θέλω να μάθω που ήσουν,
ούτε τι θα κάνεις αύριο.
Θέλω εδώ,
τώρα,
μαζί.
Θα πούμε και τα άλλα.
Σε παρενθέσεις.
Δεν θέλω να μάθω γιατί εγώ,
ούτε να αναρωτιέμαι γιατί εσύ.
Θέλω αβίαστα,
ρυθμικά,
ξεκούραστα,
χωρίς απορίες.
Δεν θέλω αντιπερισπασμούς προσπάθειας πρός ένδειξη εντυπωσιασμού.
Θέλω ότι είσαι,
να φαίνεσαι.
Το τέλειο είναι ψεύτικο,
το ψεύτικο είναι βαρετό.
Δεν θέλω να μου μοιάζεις για να σε αγαπώ.
Θέλω να μου μοιάζεις προτού να σε γνωρίσω.
Και αν μπορείς,
μην έχεις προσδοκίες.
Όλες τις φορές που κάτι περίμενα,
ποτέ δεν ερχόταν.
Αν είναι να έρθεις,
έλα απρόσμενα...

Ζαχαρούλα Βαλαβάνη  

 

Κάποια στιγμή έπεσα πάνω σε αυτό το κομμάτι, το οποίο βρίσκω εκπληκτικό. Σκέφτηκα να το συζητήσω με μια φίλη τραγουδίστρια και μουσικό, μήπως και του ξαναγράφαμε στίχους στα ελληνικά και το τραγουδούσε, τους γουστάρει αυτούς τους μουσικούς δρόμους της ανατολής και τής πηγαίνουν κιόλας.
Δεν ξέρω τι λέει στ΄αράβικα, δεν κατάφερα να μάθω ακόμη.
Οι στίχοι που είχα σκεφτεί, μέσα στο μυαλό μου, αποκλειστικά, για το ρεφραίν ξεκινούσαν με το:

Να πας...

Μού το ξαναθύμισες τώρα λοιπόν. Θα το ξαναπιάσω.