Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

"Σε περιμένω.. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
που δεν έχει τι να περιμένει..
και όμως περιμένει.

Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι..Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στο ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο.. "

~Μενέλαος Λουντέμης~

 

Μας αρέσουν και οι φωτιές εμάς, θα καούμε πιο όμορφα από κάθε άλλον...

 

Αύριο, έχω ιστορία φωτογραφίας
και φυσική εικόνας κ ήχου,
αλλά προτιμώ
να μελετήσω το λαιμό σου
όσο θα έρχεσαι σε οργασμό : Makaronada
 

 

Fade Into Me
All I feel now
Is the weight of the day
I need you with me
To push it away

When we disappear into each other
Our colors appear and bleed into one

Fade into me
Fade into you
The two of us melting together
Until we become something new
And we can escape
And watch the world chasing to find us
Both of us hidden from view
If you fade into me

Fade into me

When I'm broken
You're the one thing I need
Like an ocean
I feel you crash over me

We disappear into each other
Our colors appear and bleed into one

Let go, fall in
And drown in the moment with me
Sink in till we start to break

Fade into me
Fade into you
The two of us melting together
Until we become something new
And we can escape
--------------------------------------
Χάσου Μέσα Μου

Το μόνο που νιώθω τώρα
Είναι το βάρος της ημέρας
Σε χρειάζομαι μαζί μου
Για να το διώξω

Όταν εξαφανιζόμαστε ο ένας μέσα στον άλλο
Τα χρώματα μας εμφανίζονται και ματώνουν σε ένα

Χάσου μέσα μου
Χάνομαι κι εγώ μέσα σου
Να λιώνουμε κι οι δύο μαζί
Μέχρι να γίνουμε κάτι καινούργιο
Και μπορούμε να δραπετεύσουμε
Και να παρακολουθούμε τον κόσμο να κυνηγάει για να μας βρει
Κρυμμένοι μαζί από τη θέα
Αν χαθείς μέσα μου

Χάσου μέσα μου

Όταν είμαι διαλυμένος
Είσαι το μόνο πράγμα που χρειάζομαι
Σαν ένας ωκεανός
Σε νιώθω να διαλύεσαι πάνω μου

Όταν εξαφανιζόμαστε ο ένας μέσα στον άλλο
Τα χρώματα μας εμφανίζονται και ματώνουν σε ένα

Αφέσου, ερωτεύσου
Και πνίξου στη στιγμή μαζί μου
Βυθίσου μέχρι να αρχίσουμε να σπάμε

Χάσου μέσα μου
Χάνομαι κι εγώ μέσα σου
Να λιώνουμε κι οι δύο μαζί
Μέχρι να γίνουμε κάτι καινούργιο
Και μπορούμε να δραπετεύσουμε

 

Οι γάτες των φορτηγών

Οι ναυτικοί στα φορτηγά πάντα μια γάτα τρέφουν,
που τη λατρεύουνε, χωρίς να ξέρουν το γιατί,
κι αυτή, σαν απ' τη βάρδια τους σχολάνε κουρασμένοι,
περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να τριφτεί.

Τα βράδια, όταν η θάλασσα χτυπάει τις λαμαρίνες,
και πολεμάει με δύναμη να σπάσει τα καρφιά,
μέσα στης πλώρης τη βαριά σιγή, που βασανίζει,
είναι γι' αυτούς σα μια γλυκιά γυναικεία συντροφιά.

Είναι περήφανη κι οκνή, καθώς όλες οι γάτες,
κι είναι τα γκρίζα μάτια της γιομάτα ηλεκτρισμό
κι όπως χαϊδεύουν απαλά τη ράχη της, νομίζεις
πως αναλύεται σ' ένα αργό και ηδονικό σπασμό.

Στο ρεμβασμό και στο θυμό με τη γυναίκα μοιάζει
κι οι ναύτες περισσότερο την αγαπούν γι' αυτό
κι όταν αργά και ράθυμα στα μάτια τους κοιτάζει,
θαρρείς έναν παράξενο πως φέρνει πυρετό.

Της έχουν πάντα στο λαιμό μια μπακιρένια γύρα,
για του σιδέρου την κακήν αρρώστια φυλαχτό,
χωρίς όμως, αλίμονο, ποτέ να κατορθώνουν
να την φυλάξουν απ' το μαύρο θάνατο μ' αυτό.

Γιατί είναι τ' άγρια μάτια της υγρά κι ηλεκτρισμένα
κι έτσι άθελα το σίδερο το μαύρο τα τραβά,
κι ουρλιάζοντας τρελαίνεται σ' ένα σημείο κοιτώντας
φέρνοντας δάκρυα σκοτεινά στους ναύτες και βουβά.

Λίγο πριν απ' το θάνατον από τους ναύτες ένας,
- αυτός οπού 'δε πράματα στη ζήση του φριχτά -
χαϊδεύοντάς την, μια στιγμή στα μάτια την κοιτάζει
κι ύστερα μες στη θάλασσα την άγρια την πετά.

Και τότε οι ναύτες, που πολύ σπάνια λυγά η καρδιά τους,
πάνε στην πλώρη να κρυφτούν με την καρδιά σφιχτή,
γεμάτη μια παράξενη πικρία που όλο δαγκώνει,
σαν όταν χάνουμε θερμή γυναίκα αγαπητή.

Νίκος Καββαδίας
 
(ίσως λίγο άσχετο, αλλά δεν παύει να είναι μια μορφή αγάπης)

 

Μπορείς να γνωρίσεις ένα πρόσωπο
όταν τα χείλια σου ανακαλύπτουν
τις αλλεπάλληλες επιφάνειες που σωρεύουν οι καιροί.
Μα έπειτα δε σου φτάνει.
Έπειτα θέλεις να βρεις όλες τις μικρές φλέβες,
καθώς απλώνονται κάτω απ’ το δέρμα.
Να βρεις όλα τα τραγούδια που δεν ειπώθηκαν,
όλες τις μνήμες που ταξίδεψαν στα λεπτά μονόξυλα των στιγμών.

Το γέλιο σου άξαφνα ν’ αρπάζει από το μπράτσο ένα άλλο γέλιο
και να γυρνάν στους δρόμους ξεκουφαίνοντας τη γειτονιά,
σα μαθητές που σπαν’ τα καλαμάρια τους στην πόρτα του σχολείου…

Ένα κεφάλι ν’ ακουμπάει στον ώμο σου
και ο ήλιος να καπνίζει το τελευταίο τσιγάρο
και να φεύγει αφήνοντας τη μέρα μες στα χέρια μας,
άδειο πακέτο πυκνογραμμένο,
πολύτιμες σημειώσεις.

Μα έπειτα κι αυτό δε φτάνει.
Θες πιο πολλά.
Κι ετούτο το παρόν που καίει και καίγεται,
ετούτος ο πελώριος λιοψημένος ξυλοκόπος,
ακολουθεί παντού με το βαρύ του βήμα
κι εύκολα δε χορταίνει, δε γελιέται,
όλο ακονίζοντας το τσεκούρι του στα κόκκαλα, όλο γυρεύοντας.
Και ξέρεις πως η δίψα του είναι η δική σου δίψα.

Θέλουμε πιο πολλά, τα θέλαμε όλα.
Δε γινόταν αλλιώς.
Ό,τι μας έφτανε χτες, για σήμερα ήταν λίγο.
Ό,τι μας γέμιζε χτες, ήθελε κι άλλο σήμερα να μη χαθεί.

Ναι, μα ένας άνθρωπος
δεν είναι πορτοκάλι να τον ξεφλουδίζεις,
δεν είναι πράγμα να τον κόβεις στα δύο και στα τέσσερα.
Είχες μια τρυφερή καρδιά κοριτσάκι...
Πίστεψε αν αδέξια την έσφιγγα
δεν το κανα για να πονάς.
Ήθελα να σ’αγαπώ μα ήταν πολλά τα όσα ξέραμε,
ήταν πολλά τα όσα δεν είχαμε μάθει ακόμα.

Κι αν ήμουν άντρας κι έπρεπε να ’μαι δυνατός (έπρεπε…) να το ξέρεις:
Όπου μ’ άγγιζες πονούσα.
Όπου δε μ’ άγγιζες πονούσα.

Και μέσα μου φουσκώναν ολόκλειστα
τα δικά μου ποτάμια,
που θα μπορούσαν να ποτίσουν όλα τα λησμονημένα περιβόλια.


Έγινε ξαφνικά, όπως ξαφνικά έρχεται η άνοιξη.
Μιλούσα γι’ αγάπη κι η αγάπη ήσουν εσύ,
μιλούσα για το φιλί και το φιλί ήσουν εσύ,
με τ’ όνομά σου,
τη διεύθυνση του σπιτιού σου,
το δειλινό χαμόγελο,
που μόνο εγώ μπορούσα να βλέπω.
Πως να υπάρξει τώρα εκείνο το χαμόγελο
όταν κανείς δεν το καταλαβαίνει;
(Μα κι αν το καταλάβει, θα πάψει πια να είναι το ίδιο.)
Πως να υπάρξει εκείνη η μουσική
που μου ζητούσες να σφυράω;
Πόσες φορές την εμπιστεύτηκα
στο νυχτερινό άνεμο,
στα κουρασμένα ηλεκτρικά.
Την άκουσες ποτέ;
Ήταν για σένα.
Δεν το παραδεχόμουνα.
Μα ήταν.
Δεν έβλεπα τις μικρές σταλαγματιές, το φως, που πέφταν στο φεγγίτη μου διαπερνώντας τις φυλλωσιές των σύννεφων.
Λιώσανε απότομα τα κρύσταλλα.
Μια φωτεινή πλημμύρα σκόρπισε την επιμονή της σκόνης,
τα μισοτελειωμένα χειρόγραφα,
τα μισοτελειωμένα βήματα.
Δεν ξέρω πως έγινε (ίσως και να ξέρω…)
όμως το φως ποτέ δεν είχε στερέψει.
Να μου χαμογέλασες ποτέ από μακριά;
Δεν γίνεται.
Κάποια στιγμή θα χαμογέλασες.
Ακόμα κι όταν έδιωχνες κάθε τι δικό μου.
Ακόμα κι όταν νόμισες πως το ‘διωξες...

Τ. Π.

 

Χ



Εντάξει, δεν έμαθα ποτέ να ξεκινώ ένα γράμμα. Γι' αυτό τον λόγο αποφεύγω τα πρελούδια. Δεν αποκλείεται στο δρόμο να τα κάνω μαντάρα.
Αλλά συνέχισε να δείχνεις υπομονή και ίσως να βρούμε φάρο. Να σου, αυτή μου την συνήθεια να εκφράζομαι με ασάφεια, δεν λέω να την χάσω.
Ίσως η ποίηση ταιριάζει πιο πολύ στις ξεκούρδιστες χορδές μου - άσε που η κατάλυση των μέτρων σε κείνη δικαιολογείται πιο εύκολα -.
Είναι που πνίγηκε ο ουρανός σ' ένα φλιτζάνι κι έσταξε δυο πιθαμές, απ' τις καρδιές μας πέρα - όχι όμως στο περιθώριο τους, εκείνο το δίχως ρίγες -.
Να κολυμπάς με την ψυχή, τέλειο πράσινο στις φλέβες να του ορθώνεις ( αν καταφέρει βέβαια, να πατώσει ).
Εντάξει, δεν έμαθα ποτέ να συνεχίζω ένα γράμμα. Γι' αυτό τον λόγο αποφεύγω τις προσφωνήσεις. Σίγουρα στο δρόμο μαντάρα θα τα κάνω.
Πολλά τα κύματα που θα θελα για σένανε να πλέξω ( δίνει μια αίσθηση καλοκαιριού και αύρας, ο γλάρος του χειμώνα ).
Τρία στα μάτια σου σιμά, επτά να κουλουριάζονται στα γόνατα, όσα ποθείς για νύχτα.
Στο εν τω μεταξύ, τα χείλη σφάλισε γερά, τα δόντια τέντωσε αυτή την μουσική ν' ακούσεις.
Ακροδάχτυλα να χαρτογραφούνε απαλά την φεγγαρένια πλάτη, δέρμα να ξεφλουδίζει αργά στ' όλο πιο κρύο μέτωπο η αγάπη, η δική σου.
Κανένα δεν θ' αφήσω για τον βαρκάρη κέρμα, στο στόμα να βαστήξεις, η δική μου.
Και μια στοίβα αποτσίγαρα στο πήλινο τασάκι, τις νοσταλγίες να θάβουν ανελέητα, καθώς σε περιμένω στο σπίτι να γυρίσεις.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Υ.Γ.

Τ' ομορφότερο δώρο που μου έκανες, είναι ότι η παρουσία σου στη ζωή μου, περιόρισε τη δίψα μου για "συγγραφή".
Και ίσως να έχεις πια καταλάβει, ότι όσο κι αν φαίνεται μαύρη, εκείνη που χρησιμοποιώ δεν είναι μελάνι...
Για σένα λοιπόν κι αυτά τα μίζερα λόγια. Αλυσοδεμένα, καρφωμένα στην οθόνη σου, όπως η αναπνοή μου στα πνευμόνια η πρωϊνή.
[Νικοτίνη, καφές κι έρωτας]όλα-εγώ, ν' αντιλαλώ στα στήθη σου μονάχα.

( T_S...14/8/2017 )

 

Ήλιος και θάλασσα

Έλεγες...
Είσαι σαν θάλασσα...
Ποτέ δεν είναι ίδια.
Άλλοτε είναι ήρεμη, άλλοτε αγριεμένη.
Δεν είναι ότι φαίνεται.
Κρύβει σαπισμένα ναυάγια και σκουπίδια, μα και απέραντη ομορφιά.
Δεν έχει πάντα το ίδιο χρώμα.
Πότε είναι πράσινη, πότε γαλάζια και πότε μαύρη.
Την αγαπούν πολλοί μα λίγοι μπορούν να την κατακτήσουν.
Η θάλασσα ακόμα κι όταν φαίνεται ακίνητη κινείται.

Έλεγα...
Είσαι σαν Ήλιος...
Μπορεί να ζεστάνει αλλά και να κάψει.
Έρχεται και φανερώνει τα κρυμμένα.
Μετατρέπει τα τρομακτικά σε όμορφα.
Δίνει ζωή και χρώμα στα πάντα.
Τον πλησιάζεις μόνο όσο σου επιτρέπει, μόνο όσο αντέχεις.
Ο Ήλιος ακόμα κι όταν φαίνεται πως κινείται είναι σταθερός.

Έλεγες...
Η θάλασσα είναι πιο όμορφη στην ανατολή του Ηλίου και στη δύση του.
Η θάλασσα είναι μαγική όταν ο Ήλιος βουλιάζει μέσα της και γίνονται ένα.
Η θάλασσα με αδειάζει από τα άσχημα.

Έλεγα...
Ο Ήλιος σου επιτρέπει να τον κοιτάξεις μόνο στη δύση και στην ανατολή του.
Ο Ήλιος αλλάζει χρώματα μόνο εκείνες τις στιγμές.
Ο Ήλιος είναι υπέροχος όταν γίνεται ένα με τη θάλασσα.
Ο Ήλιος με γεμίζει με όμορφα.

Μου λείπεις Ήλιε.
Έχω σκοτεινιάσει.
Η θάλασσά σου...


(memoires '14)

 

Να 'μαι πλαγιασμένη μαζί σου κάτω από ένα ταβάνι φωτισμένο απο μετακινούμενες υδάτινες σκιές-έιναι καλά. Να λαγοκοιμόμαστε σ'ένα σκοτάδι αρωματισμένο απ'τα λουλούδια-είναι καλά. Όμως το καλύτερο απ' όλα είναι η βροχή να παίζει ταμπούρλο,να μουγκρίζει,να ξεχύνεται απ' την υδρορροή- κι εμείς οι δυο ζεστοί και στεγνοί κι ασφαλείς μαζί, αγκαλιασμένοι.
Pam Brown~

 

I love you, the best.
Better than all the rest.
I love you, the best.
Better than all the rest,
That I meet in the summer.
Indian summer.
That I meet in the summer.

 

Κάποιος μύθος λέει ότι ο θεός έφτιαξε πρώτα τη γυναίκα.

Την άφησε να τριγυρνάει στον κήπο του και ξεχάστηκε στις παράξενες σκέψεις του. Έπειτα, κάποια στιγμή που χρονικά δεν μπορεί να προσδιοριστεί, θυμήθηκε το δημιούργημα του και στράφηκε να δει τι έκανε.
Τη βρήκε να κολυμπάει στον Φίσωνα ποταμό. Είδε τις ανθισμένες ρώγες της, το δέρμα της τσιτωμένο απ’ το κρύο νερό. Είδε τα χέρια της, τα δάκτυλα της, είδε το στόμα της και τη γλώσσα της, είδε τα πόδια της και τους γλουτούς της, είδε και το αιδοίο της μέσα στο νερό.
Και την πόθησε.

Δεν ήταν άντρας ο θεός ούτε και γυναίκα ήταν, δεν είχε φύλο, γιατί δεν είχε σώμα, ήταν καθαρή βούληση, μόνο βούληση. Αλλά σαν είδε την πρώτη γυναίκα θέλησε να συνευρεθεί μαζί της, ν’ αποκτήσει σώμα για να την αγγίξει.
Όπως το θέλησε έτσι κι έγινε. Απέκτησε φύλο, απέκτησε σώμα, απέκτησε θνητότητα. Μα καθόλου δεν τον πείραξε που θα πέθαινε, αρκεί να ένιωθε.
Όμως η γυναίκα δεν ήταν πια εκεί. Ο άντρας κολυμπούσε μόνος του στον Φίσωνα ποταμό.

Τότε ο θεός είδε τον άντρα και τον πόθησε. Δεν ήταν γυναίκα ο θεός ούτε και άντρας ήταν, δεν είχε φύλο, γιατί δεν είχε σώμα, ήταν καθαρή βούληση, μόνο βούληση. Αλλά σαν είδε τον πρώτο άντρα θέλησε να συνευρεθεί μαζί του, ν’ αποκτήσει σώμα για να τον αγγίξει.
Όπως το θέλησε έτσι κι έγινε. Απέκτησε φύλο, απέκτησε σώμα, απέκτησε θνητότητα. Μα καθόλου δεν τον πείραξε που θα πέθαινε, αρκεί να ένιωθε.
Όμως ο άντρας δεν ήταν πια εκεί. Η γυναίκα κολυμπούσε μόνη της στον Φίσωνα ποταμό.

Ο θεός έγινε γυναίκα για ν’ αγγίξει τη γυναίκα. Έγινε άντρας για ν’ αγγίξει τον άντρα. Όμως πάντα έμενε μόνος, ο θεός κι ο άνθρωπος, ο άντρας κι η γυναίκα, να κολυμπάει στον Φίσωνα ποταμό.
Ώσπου η Σελήνη τον λυπήθηκε, έτσι λέει ο μύθος. Κι έφτιαξε τη νύχτα, έφτιαξε τη θάλασσα, έφτιαξε τη μουσική, έφτιαξε το κρασί, έφτιαξε το σεληνόφωτο, έφτιαξε το γέλιο κι ένα μαντήλι που το ‘παιρνε ο αέρας.
Γιατί η βούληση του θεού κι η ομορφιά του ανθρώπου δεν αρκούσε, χρειαζόταν κάτι ακόμα για να σμίξουν.
Κι έχει χιλιάδες μορφές, δέκα χιλιάδες τρόπους, εκατοντάδες χιλιάδες δρόμους για να εμφανιστεί. Αλλά μόνο ένα όνομα: Έρωτας.

Ακούγεται σαν μουσική, έχει την έξαψη του κρασιού, φωτίζει απαλά σαν το κερί, ανατριχιάζει σαν δέρμα που το χαϊδεύουν, γελάει σαν να μην έχει τίποτα να χάσει.
Ο θεός κι ο άνθρωπος έτσι γίναν ταίρι, έτσι μόνο έφτασαν κοντά. Με τον έρωτα.
Έτσι λέει ο μύθος, κι είναι πολλοί που πιστεύουν ότι κάθε μύθος είναι ένας απλός τρόπος να μιλήσεις για όσα οι άνθρωποι δεν μπορούν να πουν.