Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

.... Κοιμήσου στο στήθος μου, έλεγες
K’ εγώ διανυχτέρευα στο στήθος σου
Ψηλά που μ’ ανεβάζουν τα φιλιά σου
Χάνομαι Κράτα με Τώρα
O ουρανός είναι η γη μου
Η πλατειά γη μου
Eίναι ο ουρανός
Μέσα στο σώμα σου Γεννιέμαι και πεθαίνω Και γεννιέμαι… (Γ. Ρίτσος )
   

 

Πάντα ο έρωτας, ο γήινος, ο αισθησιακός, με γέμιζε σεβασμό προς το μυστήριο τής δημιουργίας. Όταν διαβάζω ή ακούω για θρησκευτική εμπειρία το μόνο που μπορώ να φανταστώ είναι η άγια στιγμή του οργασμού. Όλες οι (νεότερες) θρησκείες πολέμησαν το σεξ. Φυσικό. Είναι η φυσική θρησκεία τής ζωής –η μόνη δύναμη που μπορεί να τις ανταγωνιστεί. Πόση διαστρέβλωση χρειάστηκε για να θεωρηθεί ‘’χυδαία’’ αυτή η τελετουργία τής έκστασης, αυτή η άνοδος στην αποθέωση;

Aπό την Εξομολόγηση Πορνομανούς, μέσα από τις Τολμηρές Ιστορίες, του Νίκου Δήμου.

 

– «Ουφ επιτέλους ξημέρωσε!» είπε ο βασιλικός και τίναξε τα μικρά του φύλλα, ώστε να απλωθούν προς τον ‘Ηλιο.

– «Σιγά σιγά καλέ, μην σπρώχνεις, αναφώνησε το τριαντάφυλλο, αφού βλέπεις, ότι εγω έχω ήδη απλώσει τα φυλλαράκια μου να λιαστούν στον Ήλιο, για να λιαστούν. Να πάς αλλού!!!»

– «Χα, χα, χα, χα, που να πάω καλή μου τριανταφυλλιά; Απάντησε ο βασιλικός. Μια γλάστρα είναι όλη κι όλη, οπως βλέπεις το σπίτι μας δεν είναι πατέρι διοροφο ούτε έχει διπλές και γυριστές θήκες. Είναι μια απλή στρογγυλή πλαστική γλάστρα και καλά θα κάνεις να μαζέψεις λίγο τα φύλλα σου, αλλά και τα αγκάθια σου και φύλαξε τα, για κανένα πουλί .

– «Δεν μπορεί κανείς να κάνει την ηλιοθεραπεία του ήσυχα κι ανέμελα, αμάν πια όπου και να πάω σε αυτή τη γλάστρα, όλο πάνω σου πέφτω» είπε με παράπονο η τριανταφυλλιά. Είπα να συγκατοικήσουμε μια κι σε έφερε ο άνεμος και ρίζωσες κι εσυ κατα τύχη, βαθια στο χώμα αλλά δε θέλω και πολλά πολλά μαζί σου…

Το τριαντάφυλλο έκανε μι αστροφή και γύρισε τα κόκκινα μπουμπούκια του στον Ήλιο τον κιτρινομάλλη.

Ο βασιλικός ακουμπησε κι αυτός το κορμάκι του το πλατύφυλλο, στα κάγκελα του μπαλκονιού, χαζεύοντας τους περαστικούς.



Η κυρία Ευτυχία, βγήκε με το ποτηστήρι στη βεράντα, έβαλε νερό και βάλθηκε να καλημερίζει τα λουλουδια της και να τα ποτίζει ένα- ένα. «Είστε πολύ διψασμένα καλά μου, θα σας ρίξω νεράκι καθαρό, να πλυθείτε, να ξεδιψασετε μεγαλα να γίνετε, να ευωδιάσετε» τους τραγουδούσε η κυρία Ευτυχία που ένιωθε τα λουλουδια της καλύτερα κι από παιδιά της .

Φτανοντας και στη γλάστρα με το βασιλικό και την τριανταφυλλιά κοντοστάθηκε

– «Για κοίτα εδώ, το καλό μου τριανταφύλλο πέταξε κόκκινα μπουμπούκια, σε λίγο θα εχω δυο όμορφα κατακόκκινα τριαντάφυλλα ,που θα είναι όλο άρωμα κι ευωδιά, αλλά τι ειναι αυτό;

Ένας όμορφος βασιλικός έχει φυτρώσει ακριβώς δίπλα στις ρίζες του!»



Η κυρία Ευτυχία πλησίασε κοντά στη γλάστρα και προσπάθησε να κάνει λιγο χώρο και για τα δυο φυτά, ωστε να μπορέσουν να αναπνευσουν. Τράβηξε λιγο τα φύλλα και τα κορμό της τριανταφυλλιας προς τα κάγκελα, κι έκανε ενα δέσιμο στο βασιλικό το πλατυφυλλο ώστε να μην απλωθεί πιο πολυ προς το μέρος των μικρών μπουμπουκιών. Εκείνα όμως μετά απο λίγο έσμιγαν ξανά με τα φυλλώματα τους και τριανταφυλλιά και βασιλικός γινονταν ένα. Η Ευτυχία έκανε ακόμη μια προσπάθεια και παίρνοντας ενα σκοινακι , έδεσε το κορμακι της λυγερόκορμης τριανταφυλλιας στα κάγκελα, ώστε να μην ακουμπαει στα μικρά κλαδιαά του βασιλικού.



Χτύπησε το τηλέφωνο κάπως χαρούμενα, ντριιννν , νριν ντρινν, ντριιν, θα ειναι η κόρη μου σκέφτηκε η κυρία Ευτυχια και μπήκε γρηγορα στο σπίτι , για να απαντήσει . Πρέπει να είχε περάσει καμια ώρα, και αφού τελειωσε η κουβέντα και έδωσε την ευχή στην κόρη της, για υγεία και τύχη, όπως συνήθιζε να κάνει σε κάθε τηλεφώνημα, βγήκε έξω για να αποτελειώσει με την κηπουρική της. Όταν έφτασε κοντά στη στρογγυλή γλάστρα που μοιραζονταν ο βασιλικός και η τριανταφυλλιά την περίμενε μια έκπληξη:

«Δεν καταλαβαινω τίποτα, έξυσε το κεφάλι της απορημένη και μονολόγησε

Πρωτη φορά βλέπω δυο τοσο ανόμοια λουλουδια, και να είναι μεταξυ τους τόσο αγαπημένα!!»

Ο βασιλικός και η τριανταφυλλιά είχαν μπλεχτεί κορμό με κορμό και τα φυλλαράκια τους μονάχα είχα ελαφρά γυρει προς τον Ήλιο για να αναπνέουν ζεστασιά!!



Η κυρία Ευτυχία πήρε μερικά ξυλαράκια και με απαλές κινήσεις ξεμπλεξε τα φύλλα της τριανταφυλλιάς απο του πλατύφυλλου βασιλικού, τα έκανε μια μικρή αγκαλιά και τα έδεσε πάλι στα κάγκελα προς την δεξιά πλευρα ενώ γύρισε και τα φυλλαράκια του βασιλικού προς τα αριστερά, πρόσθεσε λίγο χώμα κι έβαλε και σίδηρο στις ρίζες της τριανταφυλλιας …



-«Αχ τέλεια. Ανάπνευσα λίγο. Νιώθω κίολας τόσο νέα σαν να ξανναγενηθηκα, είπε ξαφνικά η τραινταφυλλιά. Το σίδηρο μου έκανε απίστευτα καλό. Έγινα και πάλι νέα!»



– «Ναι το βλέπω, άρχισες κι εσύ να γυαλίζεις σαν κάτι πριμαντονες της Όπερας» ψέλλισε ο βασιλικός.

– «Πρίμα.. τι; Πριμαντόνα; Τι είναι αυτό πάλι ; Νέο λίπασμα για τριανταφυλλιες;» ρώτησε το τριανταφυλλο

– «Χα, χαχα ,χα, χα. Νέο λίπασμα για τριανταφυλλιες; Χα χα χα χα χα. Έπειτα λές εμένα «αιθεροβάμων», γέλασε περιπαιχτικά ο βασιλικός



Πέρυσι που ο άνεμος είχε οδηγήσει ένα ξάδερφο μου σ’ ένα πλουσιο παρτέρι στη βεράντα μιας ξακουστής Σοπρανο- τραγουδιστρια όπερας- την άκουγε να τραγουδάει και ένιωθε τόση ευχαρίστηση που σε λιγους μήνες, είχε γίνει ενας τεράστιο δεντρο!!

Κάθε μέρα η σοπρανο έβγαινε στο μπαλκόνι και τραγουδούσε σε όλα τα λουλούδια με την κρυστάλλινη φωνή της , που έμοιαζε με αηδόνι κι επειδή σε αυτόν είχε και μια αδυναμία, τον αγκάλιαζε και μετα ετριβε τα δάχτυλα της στα πλουσια φυλλώματα του κι ύστερα έτριβε τα δάχτυλα της στο σώμα της …

– «Μπλιαχ … τι αηδία … όχι μονο τον πετσοκοβε αλλά το γλεντούσε κιολας!!»

– «Όχι κυρά μου κάθε άλλο , τον χρησιμοποιούσε ως το πιο ισχυρό αντικουνουπικό!!!»

Μετά πήγαινε στο δωματιο της και πασπαλιζόταν με κάτι σκόνες, σιδηρος πρέπει να ήταν, όπως κι αυτός που σε έβαλε η κυρία Ευτυχία, γιατί κι αυτή στη στιγμή μεταμορφωνόταν σ’ ένα κοριτσάκι είκοσι ετών. Έτσι κι εσύ, από χτες που τα φύλλα σου είχαν αρχίσει να πεφτουν σε μελαγχολία, και έπεφταν αργά , σήμερα το πρωι να το ποτιστήρι , να και οι βιταμίνες , ξανάνιωσες .. Εγώ όμως είχα ξεροσταλιάσει, ήθελα κι άλλο νερό, για να μεγαλώσω , να γίνω πιο δυνατός , πιο ψηλός, πιο πλατύς … αλλά γυναίκες, όποια μορφή κι αν πάρετε το ίδιο εγωίστριες παραμένετε» είπε ο βασιλικός και γύρισε την πλάτη του στη τριανταφυλλιά.

– «Καλέεεε!!! κυρ Βασιλικέ… σου μιλάω καλέ!! Αποφάσισες να μου κάνεις μούτρα; Σε πληροφορώ για μια ακόμη φορά, ότι ζούμε σε μια γλάστρα στενή και ήδη έχω λίγο χώρο στο χώμα για τις ρίζες μου, έτσι όπως μπλεχτήκαμε… δε σε συμφέρει να μου γυρνάς την πλάτη..»

– «Δε σου κάνω μούτρα, απάντησε ο βασιλικός, απλά τα ξυλαράκια που έβαλε να μας χωρίσουν αυτή η Ευτυχία, άρχισαν να με πιέζουν και όλο το κορμί μου, έχει αρχίσει να μουδιάζει..»

– «Αυτό ήταν; περίμενε λοιπόν καλέ μου βασιλικέ. Έχω μια συμφωνιά να σου προσφέρω, με το τρία θα κουνήσουμε τις ρίζες μας τόσο δυνατά και θα πέσουν τα ξυλαράκια, άλλωστε ούτε μένα μου αρέσει να έχουμε κι εδώ ανάμεσα μας κάγκελα. Είμαστε που είμαστε σε μια μικρή πλαστική γλάστρα, να έχουμε και σύνορα αναμεταξύ μας το θεωρώ κουτό», αυτά είπε η τριανταφυλία κι αποφασισμενη, άρχισε το μέτρημα. Έφτασε στο τρία και με μιάς η τριανταφυλλιά και ο βασιλικός κούνησαν τις ρίζες τους μια δεξιά, μια αριστερά και άλλη μια φορά δυνατά, μια δεξιά και άλλη μια αριστερά και χοοπ έπεσαν τα ξυλαρακια στο χώμα.

– «Τώρα νιωθω πολύ καλύτερα, είπε ο βασιλικος και τίναξε όλο το πλατυφυλλο κορμακι του. Παρολίγο να πάθω ανακοπή.»

– «Μην ανησυχείς καλέ μου βασιλικέ. Τώρα μπορείς να με θεωρείς επίσημα φίλη σου. Είχαμε μια πολυ καλή συνεργασία με τις ρίζες μας, οπότε θα δείς στο μέλλον θα έχουμε ό,τι ποθήσουμε .»

– «Θα έχουμε; Εμείς; αναρωτηθηκε ο βασιλικός.

– «Μα φυσικά , εμείς. Ενωμένοι θα μπορεσουμε να επιβιώσουμε σε αυτη τη μικρή γλαστρα, τι σημασία κι αν εσύ είσαι πράσινος και πλατύφυλλος κι εγώ κόκκινη και με αγκάθια; Εγώ σαν τριανταφυλλιά κι εσύ σαν βασιλικός θα προσέχω να μη σε τσιμπάω με τα αγκαθια μου και να μη πίνω όλο το νερό. Αλλά κι εσυ δε θα απλώνεσαι στον Ήλιο, ούτε θα ρουφας τις βιταμίνες μου, ώστε να μπορέσω να μεγαλώσω τα μπουμπούκια μου!!»

– «Σύμφωνοι!!» Είπε ο βασιλικός.

– «Σύμφωνοι!! « είπε και η τριανταφυλλιά.

Και τα δυο λουλουδια έδωσαν τα φυλλώματα τους για να σφραγίσουν αύτη τη συμφωνια, με μια πρωτότυπη χειρονομία.



Το επόμενο πρωί, η κυρία Ευτυχία βγήκε στη βεραντα της να δει και να καλημερίσει τα φυτά της. Έκανε ένα μικρό γύρο θαυμαζοντας τα αλεξαντρινά της, το γιασεμί της, τα γαρίφαλά της και τις ορτανσίες της και φτάνοντας στη μεγάλη πλαστική γλάστρα την περίμενε μια έκπληξη…Το τριαντάφυλλο και το πλατύφυλλο βασιλικό της να είναι αγκαλιασμένα και τα ξυλαράκια, στο χώμα πεσμένα, χωρίς κορδέλες να τα χωρίζουν.

– «Ίσως αυτή να είναι η επιθυμία τους. Ίσως αυτή να είναι η αληθινή Αγάπη» σκέφτηκε η κυρία Ευτυχία.

Πήρε το ποτιστήρι κι έριξε άφθονο νερό στα αγκαλιασμένα λουλούδια. Ευθύς το ένα μπουμπουκι άρχισε να ανοίγει, ένα όμορφο κατακόκκινο τριαντάφυλλο ξεπετάχτηκε και ο βασιλικός έστειλε το άρωμά του στο αέρα, η κυρία Ευτυχία χαμογέλασε με αγαλλίαση.

«Τι ωραία που είναι να σου λένε Ευχαριστώ!!!»

Εύα Πετροπούλου-Λιανού

 

Ραινερ Μαρία Ρίλκε

ΣΒΗΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ...



Σβήσε τα μάτια μου- μπορώ να σε κοιτάζω,

τ' αυτιά μου σφράγισε τα, να σ’ ακούω μπορώ.

Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθω σ’ εσένα,

και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.

Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,

σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.

Σταμάτησε μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ

με το κεφάλι.

Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη, εγώ

μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι.

 

Μετά τον έρωτα...

Η μέρα προσπαθούσε ν' αντέξει το βάρος της
Σε λίγο θα έσπαγε στα δύο
Εγώ μόλις την είδα έβγαλα αμέσως το σακάκι μου
Για να την βοηθήσω -
"μη φοβάσαι" της λέω
"να μου έχεις εμπιστοσύνη
την άλλη φορά έκοψα τα δάκτυλά μου
αλλά σε γλίτωσα την τελευταία στιγμή,
τώρα το πολύ-πολύ να γίνουμε ποίημα ή σκόνη."

Γ. Βέης

 

Έρωτας της πλάνης

Μέρος έχω κλέψει του κορμιού και της ψυχής σου
Μια παγίδα στις αναμνήσεις έχω στήσει
μιας κι εδώ σε ενθυμούμαι
Θυμάσαι αγάπη μου;
Ο ουρανός της νύχτας σχεδόν θα έλεγες μπλε πλησιάζει
ανάμεσα στα ματόκλαδά σου
Νύχτα γεμάτη ματόκλαδα
Κάποτε έφτασα ως το ορεινό βασίλειό σου
δηλητηριασμένος από μανιτάρια και λύπες πολύ λυπητερές
Κι οραματίστηκα τη μορφή σου ψηλή και λυγερή
ιππεύοντας ένα άλογο από σύννεφα
Έπειτα ερχόσουν το απόγευμα στη λευκή σου άμαξα
ενώ εγώ πεζός στο δρόμο σαν υπνοβάτης
Χαμογελάς από μακριά
σαν στα δόντια σου ανάμεσα να είχες την καρδιά μου
Οι λέξεις μου θάνατο αφαιρούν από τη ζωή σου
Σε αυτό το βιβλίο μέσα ζεις αν και σε φοβάμαι
Αν και ίσα που ανταλλάξαμε δυο κουβέντες
Μα τόσο εγώ σε αγαπώ όσο πάντα
Τόσο όσο μπορείς να φανταστείς
Κι είμαστε τόσο μακριά
Όσο ο ήλιος από τη θάλασσα...

R. G. Jattin

 

«Κανένα εμπόδιο να ενωθούν πιστές καρδιές
δεν θα δεχθώ

Δεν είναι η αγάπη αυτή που αλλάζει με της τύχης
τα γυρίσματα
Και με το κάθε σκούντημα πέφτει και χάνεται.

Όχι, είναι σημάδι προαιώνιο
Που ακλόνητο τις τρικυμίες αντικρίζει

Του καραβιού που πλανιέται το άστρο
Η αξία του είναι άγνωστη, αν και το ύψος του μπορεί να υπολογιστεί.

Δεν είναι η αγάπη παιχνίδι του καιρού
που κυλάει με το κυρτό του το δρεπάνι,
Δεν είναι τριανταφυλλένια μάγουλα και χείλια.

Η αγάπη η αληθινή δεν αλλάζει με τις σύντομες ώρες και βδομάδες,
Φτάνει μακριά μέχρι την άκρη της συντέλειας.

Αν είναι πλάνη αυτό και μου αποδειχτεί, ούτε τίποτα έχω γράψει στην ζωή

Ούτ’ άνθρωπος έχει ποτέ αγαπήσει»

Σαίξπηρ

 

 

Λεοναρτ Κοέν

Σαν πουλί στο σύρμα,
σαν μεθυσμένος που τραγουδάει τα μεσάνυχτα
προσπάθησα με τον τρόπο μου να είμαι ελεύθερος.
Σαν σκουλήκι σε αγκίστρι,
σαν ιππότης από κάποιο παμπάλαιο βιβλίο
φύλαξα όλα τα σειρήτια μου για σε.

Αν ήμουν κάποτε σκληρός,
ελπίζω ότι μπορείς να το παραβλέψεις.
Αν ήμουν κάποτε υποκριτής
ελπίζω να ξέρεις ότι δεν ήταν ποτέ με σένα.

Σαν νεκρογέννητο μωρό,
σαν θηρίο με το κέρατό του
ξέσκιζα όποιον προσπαθούσε να με πλησιάσει.
Αλλά ορκίζομαι σ’ αυτό το τραγούδι
και σ’ όλα τα λάθη που ’χω κάνει
πως θα επανορθώσω για σε.

Είδα ένα ζητιάνο γερμένο στο ξύλινό του δεκανίκι,
μου είπε: ‘‘Δεν πρέπει να ζητάς τόσα πολλά’’
και μια όμορφη γυναίκα γερμένη στη σκοτεινή της πόρτα,
μου φώναξε: ‘‘Ε, γιατί δεν ζητάς περισσότερα;’’

Σαν πουλί στο σύρμα,
σαν μεθυσμένος που τραγουδάει τα μεσάνυχτα
προσπάθησα με τον τρόπο μου να είμαι ελεύθερος.

 

ΟΔΟΣ ΑΛΕΞΑΚΗ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ

Ο λόγος που δεν πρόκειται να γίνω δρόμος,
ούτε στην πόλη που με γέννησε,
είναι απίστευτα απλός:
αντί να κάθομαι να γράφω
πράγματα περισπούδαστα,
στέκομαι συνεχώς στο παραθύρι μου
για να κοιτάζω αν περνάς...

Είτε εσύ,
είτε η ζωή μου...

Μα τελικά
έτσι αρμόζει στις οδούς:
να χουν ονόματα οπλαρχηγών του ’21
ή δωρητών
ή και δημάρχων...
Οι ποιητές ας μένουν
δρόμοι ανώνυμοι...

Άλλωστε πότε ο έρωτας
χρειάστηκε
συγκεκριμένα ονόματα
για να υπάρξει…


Άγγελος Ήβος