Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Η επάρκεια μιας σταγόνας

Θα ΄μαι κλειδωμένη
κι όταν θα πεθυμώ θάλασσα
θα μου ζωγραφίζεις μία μολυβένια σταγόνα
να βουτώ
να πνίγομαι
να βουλιάζω στο μαύρο του γραφίτη
να μην υπάρχει βυθός ή βράχος
ούτε ακτή κι ουρανός
μόνο ένα εκτυφλωτικό λευκό
και μία πιτσιλιά γλυκό μαύρο
και θα πρέπει να ντυθώ το αίμα μου
για να με ξεχωρίσεις
σαν μπεις αναπάντεχα στο δωμάτιο
κι έρθεις να με σώσεις
οδηγούμενος από την αλμυρή φωνή μου
που στάζει στο πάτωμα
αντηχεί στους τοίχους
υψώνει τη στάθμη της τρέλας μου
ως το ταβάνι της φυλακής μου
και ξεχειλίζει κάτω από το άνοιγμα της πόρτας
που υποκρίνεται πως με περιορίζει.

?

 

Να τον αγαπάς..
Εάν είναι ο άντρας που γελάει με τα πιο χαζά σου αστεία.
Που κλαίει με τους πιο άσχημους δαίμονες σου.
Εάν είναι εκείνος που σε νοιάζεται μόλις ξυπνήσεις και σε φιλάει στο μάγουλο σαν παιδί.
Εάν είναι εκείνος που θα σου πει την τελευταία καληνύχτα έστω και εάν σε άφησε πριν πέντε λεπτά σπίτι σου.
Εάν για εκείνον είσαι η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο έστω και εαν το σώμα σου σε έχει προδώσει και το πρόσωπο σου έχει χάσει την λάμψη του..
Εαν εκείνος σε κάνει να νιώθεις ποθητή και είναι περήφανος που σε έχει αγκαλιά.
Να τον νοιάζεσαι..
Εάν εκείνος σου κρατάει το χέρι στα δύσκολα και στο σφίγγει ακόμα περισσότερο στους εφιάλτες σου.
Εαν είναι εκείνος που σου μαγειρεύει μετά από μία δύσκολη μέρα,που σε ρωτάει εαν ήπιες καφέ το πρωί και εάν έφαγες για βράδυ.
Που σου γράφει ένα”Μου λείπεις” ενώ πριν λίγο κλείσατε το τηλέφωνο.
Που σου αφήνει χαρτάκια με.. ” Σ αγαπώ ” στο ψυγείο.
Που ρωτάει εάν βράχηκες στην βροχή και εαν κοιμήθηκες καλα το βράδυ..
Που αισθάνεσαι ασφαλής και προστατευμένη στα χέρια του μεσα..
Που σε φροντίζει σαν μικρό παιδί..
Να τον λατρεύεις..
Γιατί οι άνθρωποι δεν νοιάζονται πια..
Νομίζουμε ότι αγαπάνε..
Νομίζουν οτι ενδιαφέρονται..
Μα δεν το δείχνουνε.
Δεν το ομολογούν ούτε στον εαυτό τους.
Λίγοι είναι οι άνθρωποι που νοιάζονται πραγματικά με την ψυχή τους.
Που έχουν τρυφερότητα και αφοσίωση στην καρδιά.
Να τον αγαπάς λοιπόν..
Και να μην τον αφήσεις να φύγει ποτέ.
Γιατί μέσα σε δισεκατομμύρια μοναξιές και ανθρώπους,το πιο σημαντικό σήμερα είναι να μπορείς να πεις για κάποιον, οτι είναι..
Ο Άνθρωπος σου

Μπέττυ Κούτσιου  

 

«Σᾶς εὔχομαι
νὰ σὰς ἀγαπήσουν τρελά»
(André Breton )
 

 

 
Οταν αγαπας γινεσαι παιδι..
κ τα πιστευεις ολα..
Σπμλς
 

 

Ο έρωτας

Οι λέξεις είναι καράβια
και χάνονται έτσι, από στόμα σε στόμα,
όπως από ομίχλη σε ομίχλη.
Φέρνουν την πραμάτεια τους στις συνομιλίες
χωρίς να βρίσκουν ένα λιμάνι,
τη νύχτα που τις βαραίνει, σαν μια άγκυρα.

Πρέπει να συνηθίσουν να μεγαλώνουν
και να ζουν με υπομονή ξύλου
φθαρμένου από τα κύματα,
που έχει φαγωθεί, ενώ μουσκεύεται αργά,
μέχρι η συνηθισμένη μποτίλια
να φτάσει στη θάλασσα και να τις βυθίσει.

Γιατί η ζωή μπαίνει στις λέξεις
όπως η θάλασσα σ' ένα καράβι,
καλύπτει με χρόνο το όνομα των πραγμάτων
και οδηγεί στη ρίζα ενός επιθέτου
στον ουρανό μιας ημερομηνίας,
στο μπαλκόνι ενός σπιτιού,
στο φως μιας πόλης καθρεφτισμένης σ' ένα ποτάμι.

Γι αυτό, ομίχλη στην ομίχλη,
όταν ο έρωτας εισβάλλει στις λέξεις,
χτυπά στους τοίχους, σημαδεύοντάς τους
με τα σημάδια μιας προσωπικής ιστορίας
κι αφήνει στο παρελθόν των λεξιλογίων
αισθήσεις ψύχους και ζέστης,
νύχτες που είναι η νύχτα,
θάλασσες που είναι η θάλασσα,
μοναχικούς περιπάτους μ' επιμήκυνση της φράσης
και τρένα κρατημένα και τραγούδια.

Αν ο έρωτας, όπως όλα, είναι ζήτημα λέξεων,
πλησιάζοντας το κορμί σου δημιουργήθηκε μια γλώσσα.


Luis García Montero

 

Φανταστικό!!!!
Όταν τα μικρά πράγματα κάνουν κάτι μεγαλειώδες!!!!

 

Κατασαρκα Γιώργος Ιωάννου

Μαζί μου σε κοιμίζω τις νύχτες.
Κατάσαρκα σε φορώ σα μια φανέλα μάλλινη·
τρίβεσαι στο κορμί, μου το ανάβεις.

Μόνος – μ’ εξαντλημένη φαντασία.
Θηρία πια με τριγυρνούν.
Τη νύχτα δαγκάνουνε το σπίτι μου,
κλαδιά χτυπούνε στο παράθυρο·
ο άνεμος δεν έπαψε εδώ και χρόνια.

Τριαντάφυλλο εκείνου του Γενάρη·
θαμπή μορφή, δικό μου πρόσωπο.

 

Γεια σας περβόλια, γεια σας ρεματιές
Γεια σας φιλιά και γεια σας αγκαλιές
Γεια σας οι κάβοι κι οι ξανθοί γιαλοί
Γεια σας οι όρκοι οι παντοτινοί
Ο.Ε.

 

Ένα μάτσο τρίμματα ηδονών κράτησα
ίσα να σκανδαλίζω το μυαλό.
Ίσα για να θυμάμαι
πως το πάθος μου για σένα είναι έκφυλο
και γεμάτο με όλες τις απρέπειες του πολιτισμένου κόσμου.
Συγκρίνεται μονάχα με την πείνα,τη δίψα και τη λύσσα
ενός μη εξημερωμένου ζώου.
Γεμίζω ακόμα τις γραμμές του σημειωματάριού μου
με λέξεις χυδαίες,ανήθικες...
Τις κάνω επιστολές
γιατί δε φτάνει ο χρόνος μου ποτέ μαζί σου
να σου πω πόσο Σε θ έ λ ω.

Βιβή Φράγκου.