Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Την απώλεια μόλις την ένιωσα στην άκρη των χειλιών μου
που ξαφνικά στεγνώσαν· — δε σχημάτιζαν φθόγγο ή διάθεση φθόγγου,
μονάχα η μακρινή, σκοτεινή ελευθερία, ανταμωμένη
σώμα με σώμα — εγώ κι εκείνη — η μια μέσα στην άλλη — ένα απίστευτο σώμα.

Κι ένιωσα τότε το χέρι του τυλιγμένο στη μέση μου
τραχύ, δασύτριχο, μυώδες, να δαμάζει την αντίστασή μου· —ποιάν αντίσταση;—
εγώ δεν ήμουν εγώ· — κανένας φόβος λοιπόν για μια ταπείνωση· τα πάντα
είχαν ακινητήσει σε μια απέραντη διαύγεια
ενός συντελεσμένου ακατόρθωτου.

«Φοβάσαι;», μου είπε
(τί ανίσχυροι που ’ναι οι πολύ δυνατοί· — φοβούνται πάντα
μήπως δεν τους φοβόμαστε όσο πρέπει, — οι ωραίοι, οι ανύποπτοι
μέσα στην παιδική αλαζονεία τους). «Ναι, του είπα, — φοβάμαι»,
κι εκείνος μ’ έσφιξε πάνω του πιότερο, τόσο που αισθάνθηκα του χεριού του το τρίχωμα
να εισδύει μέσ’ απ’ τους πόρους μου σα να ’μουν δεμένη στο σώμα του
με χιλιάδες λεπτότατες ρίζες — καθόλου δεσμευμένη, μια κι ήμουν αφημένη.

--------

«Κράτησέ με, —του έλεγα·— άφησέ με
να ’‘μαι μονάχα το ένα —έστω μισό·— τ’ ολόκληρο μισό (όποιο να ’ναι),
όχι τα δυο, τα χωριστά και τα άσμιχτα, γιατί δε μου μένει
παρά να ’μαι η τομή —δηλαδή να μην είμαι—
μια κάθετη μονάχα μαχαιριά κι ο συθέμελος πόνος —»·
και το μαχαίρι, ούτε κι αυτό να μην είναι δικό σου.
«Δεν αντέχω, —του έλεγα·— κράτησέ με».

--------

Την ώρα που ονειρεύομαι,
νιώθω άξαφνα η ανάσα του ν’ αχνίζει κάτω απ’ το πηγούνι μου
ή να περνάει απ’ τους κροτάφους μου σα να μου παρακολουθεί τη σκέψη,
το ρίγος, την επιθυμία, (και τα βλέπω κι εγώ).
Οι κινήσεις μου όλες
κι οι πιο ήσυχες κι απλές, όταν χτενίζομαι, όταν πλένομαι,
νιώθω ν’ αντιχτυπούν μέσα στη λίμνη της αναπνοής του,
να γράφουν κύκλους ατελείωτους ώς το μεγάλο εκείνο βάθος
το αδιαπέραστο σαν την ανυπαρξία.
Κάθε λέξη αποσιωπημένη,
κάθε χειρονομία αναβλημένη, μπαίνουν στο δικό του χώρο,
στη δική του εξουσία, — τις εισπνέει.

Κάποτε,
καθώς περπατώ ξεχασμένη στον κήπο, κάτω απ’ τις λεύκες,
ή πλένω ένα πουκάμισο στην πέτρινη γούρνα,
ή αφήνω το χέρι μου στο στήθος μου,
ή κρατώ ένα λουλούδι, με μια δική μου μοναχική τρυφερότητα,
αισθάνομαι άξαφνα γυμνή, καρφωμένη στον τοίχο,
ή στον κορμό ενός δέντρου, ή στο μετάλλινο καθρέφτη της εισόδου,
προπάντων εκεί, στον καθρέφτη, διπλά καρφωμένη,
δίπλα ορατή, χωρίς κρησφύγετο, χωρίς ένα φύλλο,
σε μια συμπυκνωμένη διαφάνεια, από μέσα κι απέξω φωτισμένη
απ’ τους δυο προβολείς της ανάσας του που τινάζονται
απ’ τα στενά του υπονοητικά ρουθούνια
τα μαντικά, αισθησιακά, θρησκευτικά ρουθούνια.

--------

Είναι όμορφα με το φθινόπωρο. Ανασαίνω. Ο ήλιος χάνει
τη δεσποτεία του, την τρομερή έπαρσή του. Τα πάντα ημερεύουν·
τα πάντα επιστρέφουν στον εαυτό τους, τόσο που λέω
μην είναι ο θάνατος ο πιο αληθινός εαυτός μας.
Το άστρο της εσπέρας
ανατέλλει πολύ πιο ψηλά, κρυστάλλινο, διάφανο· μαρμαίρει
ευοίωνο πάνω απ’ το μαύρο δάσος, σαν μια ελάχιστη
σταγόνα πεντακάθαρο νερό, αχτινοβολώντας
πολύ κοντά, σαν κολλημένο στο τζάμι του παράθυρου και ταυτόχρονα
απέραντα μακριά, — μια λευκή λάμψη, ένα δάκρυ
διυλισμένο, όλο διαύγεια, ανεξαρτησία κι ευφροσύνη ματαιότητα —
μια σιωπηλή, βαθιά βεβαιότητα του τέλους και του πάντα.

Τότε είναι η ώρα να επιστρέψω κοντά του, σχεδόν λυτρωμένη,
ή μάλλον για να λυτρωθώ μες στον ίσκιο του.


Γιάννης Ρίτσος - "Περσεφόνη" (αποσπάσματα)

 

Όλη μου η χαρά βρίσκεται στο να νιώθω τη ζωή να αναβλύζει από εσένα και να γεμίζει όλα τα μονοπάτια των νεύρων μου που σου ανήκουν

Φ. Κάλο

 

Το πιο φυσικό παυσίπονο του κόσμου είναι ο έρωτας. Όχι απωθημένος στην πετρωτή σιωπή της συνήθειας, αλλά βγαλμένος στην άμπωτη της φθινοπωρινής ισημερίας.

Με το πρώτο αίμα που έβγαλε η στάχτη, με τον ερωτικό αντίλογο της πρώτης στιγμής. Της πιο μαγικής στιγμής συνάντησης δυο πλασμάτων.

Το πιο ισχυρό κράτος, αυτό της ανθρώπινης ύπαρξης με τις απέραντες πεδιάδες του, περιμένει τη συνάντηση και τη σχέση, δηλαδή τη λιποταξία απ’ το Εγώ, εκεί στις πρώτες ιερές στιγμές, που γεννιέται στο καμίνι της ερωτικής πανουργίας η δίψα που θα ρουφήξει απ’ την αδαμική μας πηγή όλο το νεράκι της αθωότητας.

Τίποτε ποτέ δεν φτάνει και τίποτε ποτέ δεν είναι αρκετό.

Α. Αντωνάκος

 

Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου…
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια
αν ολάκερη έχεις δοθεί…
Όλα μπορούσανε να γίνουνε
στον κόσμο αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες…
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωη μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
αγαπημένη μου…
Μα και τι να πει κανείς…
Όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός
και τα μάτια σου τόσο μεγάλα..
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου
έζησα όλη τη ζωή…
Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα
και τότε όλα τα βράδια
κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας…
Θάθελα να φωνάξω τ’ονομά σου,αγάπη,
μ’ όλη μου τη δύναμη…
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο,
καμιά ελπίδα να μη πεθάνει…
Θε μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο
μια παλιά νύχτα των Χριστουγέννων
Συχώρα με, αγάπη μου,
που ζούσα πριν να σε γνωρίσω…
Μισώ τα μάτια μου,
που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελό σου..
Θα σ’ ακούω σαν τον τυφλό που κλαίει,
ακούγοντας μακριά τη βουή μιας μεγάλης γιορτής
σ’ αναζητάω σαν τον τυφλό,
που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας
σ’ενα σπίτι που’ πιασε φωτιά,
α, για να γεννηθείς εσύ
κι εγώ για να σε συναντήσω
γι αυτό έγινε ο κόσμος…
Κι εσύ, αγαπημένη, όταν με διώχνεις,
κλείνεις έξω απ’ την πόρτα σου
έναν ολάκερο πικραμένο κόσμο..
Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον,
είμαστε κιόλας νεκροί…
Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό
έξω απ’ την πόρτα σου,
εσύ θα ξέρεις,
πως πέθανε σφαγμένος
απ’ τα μαχαίρια του φιλιού,
που ονειρευότανε για σένα…
Ποδοπάτησε με,
να έχω τουλάχιστον την ευτυχία
να μ’αγγίζεις…

Τάσος Λειβαδιτης

 

Βάθος (απόσπασμα)

Ακόμη θυμόμαστε την αγνότητα
που την είχαμε βρει τόσο αινιγματική,
πλυμένη σε μιαν αυγή που αγαπούσαμε, γιατί δεν ξέραμε πως μέσα μας,
ακόμη πιο βαθιά,
ετοιμάζαμε άλλα όνειρα
πιο μεγάλα
που θα ‘πρεπε να σφίξουν στην αγκαλιά τους
ακόμη περισσότερο χώμα,
περισσότερο αίμα,
περισσότερο νερό,
περισσότερη φωτιά,
περισσοτέρων Έρωτα!

Οδ.Ελύτης

 

"Η Σιωπή είναι μια άγνωστη που έρχεται τη νύχτα.
Ανεβαίνει τη σκάλα χωρίς ν' ακούγονται πατήματα, μπαίνει στην κάμαρα και κάθεται στο κρεβάτι μου.
Μου φοράει το δαχτυλίδι της και με φιλεί στο στόμα.
Τη γδύνω.
Μου δίνει τότε τις βελόνες και τα τρία χρώματα το κόκκινο το μαύρο και το κίτρινο.
Κι αρχίζω να κεντάω πάνω στο δέρμα της όλα όσα δε σου είπα και ποτέ πια δε θα σου πω."
( Γιώργης Παυλόπουλος )
   

 

Κέλομαί σε Γογγύλα

Σαπφώ

(~630 - 570 π.Χ.) Ελληνίδα ποιήτρια από τη Λέσβο


Κέλομαί σε Γογγύλα
Πέφανθι λάβοϊσά μα
Γλακτίν αν σε δηύτε πόθος
αμφιπόταταϊ.
ταν καλάν α γαρ κατάγωγις αύτα
απτόαισ' ιδοϊσαν, εγώ δε χαίρω,
και γαρ αύτα δη τόδε μέμφεταί σοι
Κυπρογένηα.

……………………………………………………….

Κέλομαί σε Γογγύλα

Σε φωνάζω Γογγύλα
Φανερώσου πάλι κοντά μου
Το χιτώνα τον άσπρο σαν το γάλα όταν φοράς,
νά 'ξερες τους πόθους που σε τριγυρίζουν
όμορφη, και πώς χαίρομαι που δεν είμαι εγώ,
μα η ίδια η Αφροδίτη που σε μαλώνει.

Ποιητική απόδοση στα νέα ελληνικά, Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996)

 

βινύλιο και κασέτες

Δεν το ζήσαμε
και αν θα μας ταίριαζε να το χουμε ζήσει,
ποτέ δεν θα μάθουμε.

Εγώ να ανοίγω τα μάτια μου
κι εσύ να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά.
Η ερωτική εξιδανίκευση
ωχριά μπροστά στα λόγια που εκτοξεύω πάνω σου,
μόνιμος βωμός
για τις θυσίες μου.
Και οι βωμολοχίες μου
δεν έχουν γυρισμό.

Θα σου γράψω
όχι ακόμα ένα ποίημα,
ούτε ένα ακόμα βιβλίο
για τις φαντασίες που γεννάς στο μυαλό μου
πηδώντας το..
Και αναπηδώντας πάνω στο κρεβάτι
μου ζητάς να παίξουμε.

Όχι δεν μιλάω μεταφορικά
και είναι σπάνιο
παίζουμε όντως.
Και σπάνε ένα ένα τα ελατήρια απ το κρεβάτι
και το γέλιο μου ραγίζει τους τοίχους
όσους άφησε απείραχτους το κλάμα μου πιο πριν.
Θα σου γράψω λοιπόν
ένα τραγούδι,
μπορεί και δύο,
ίσως και μερικά ακόμα να γεμίσει το σιντί.

Αν είχαμε κασέτες
θα χαλούσα πέντε δέκα
μέχρι να αποφασίσω τι θέλω να κρατήσεις από μένα.
Αν είχαμε βινύλιο
θα έσπαγα βελόνες και πικ απ
προσπαθώντας να σου δείξω πώς χορεύω για σένα..
σε κάθε σου άγγιγμα.. σε κάθε σου βλέμμα.

Νότες και λέξεις
γίνονται ένα... γράφω...
Ένα ακόμα ποτήρι...

Κολλάς
τα χείλη σου πάνω στα δικά μου
δεν θες να ακούσεις τι έχω να σου πω.
Απλά βυθίζεσαι σε μια άγευστη λήθη
και με χορεύεις
στον ίδιο
πάντα
ρυθμό...

Ευσταθία
 

 

Ω Ερωτα,
λένε πως είσαι ανθρώπινος,
λένε πως είσαι θεϊκός.
Φαίνεται να ‘σαι πιο ξακουσμένος
κι απ’ τη σφραγίδα του Σολομώντα.
Είσαι η ψυχή του κάθε πλάσματος
που σέρνεται στη γη.
Αλλ’ η δική μου η ψυχή σε γνωρίζει
με τον τρόπο που γνωρίζουν μόνο τα πουλιά. ( Τζελαλαντίν Ρουμί )
 

 

Πάθη.
Τ.Π.
Ποιο πάθος λες;
Αυτό ν’ αφήνεσαι ρευστός
σε κάθε ερεθισμό του χώρου σου;
Το πάθος ν’ απαντάς σα στρείδι;
Το πάθος να παλεύεις με τα πάθη σου
δε λογαριάζεις;
Κι έπειτα
για ποια λευτεριά του αδέσμευτου μιλάς;
Μες στη σκλαβιά τη θέλω εγώ τη λευτεριά σου.
Μες στη σκλαβιά, που για να καταλύσεις,
αναγνωρίζεις πρώτα κι αποδέχεσαι.