Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Το βρήκα στο διαδίκτυο και το παραθέτω αυτούσιο. Ακόμη και αν δεν έχει συμβεί, έχει την αξία του:

" Σήμερα, εγχείρισα ένα μικρό κοριτσάκι. Χρειάστηκε αίμα ομάδας 0. Δεν είχαμε καθόλου αλλά ο δίδυμος αδερφός της είχε 0 ομάδα αίματος. Του εξήγησα ότι ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Στάθηκε σιωπηλός για λίγο και μετά είπε «Αντίο» στους γονείς του. Δεν το κατάλαβα παρά μόνο μετά που του πήραμε αίμα και ρώτησε, ‘Λοιπόν, πότε θα πεθάνω; ’Νόμισε ότι έδινε την ζωή του για αυτήν. Ευτυχώς και οι δυο είναι καλά."

 

«Τη στιγμή ακριβώς που εγώ ανέβαζα στα ύψη τον εξωτισμό της, απαιτώντας σχεδόν απ' αυτήν να ταυτιστεί με την εικόνα που είχα φτιάξει στο μυαλό μου, εκείνη δεν είχε παρά μια επιθυμία: να προδώσει την καταγωγή της και ν' αφομοιωθεί». (Πασκάλ Μπρυκνέρ )
 

 

Λένε ότι μόνο με την ανιδιοτελή αγάπη κερδίζεις τον παράδεισο  

 

 
Η αγκαλιά, αχ αυτή η αγκαλιά
Το άγγιγμα, η επικοινωνίας των κορμιών χωρίς λόγια

 

Πέντε Μικρά Θέματα ΙΙ Μανόλης Αναγνωστάκης

Γυμνὸς κυλίστηκα μέσα στὴν ἄμμο μὰ δὲν ὑποτάχτηκα
Καὶ δὲν ἀγάπησα μόνον ἐσένα ποὺ τόσο μὲ κράτησες
Ὅπως ἀγάπησα τὰ ναυαγισμένα καράβια μὲ τὰ τραγικὰ ὀνόματα
Τοὺς μακρινοὺς φάρους, τὰ φῶτα ἑνὸς ἀπίθανου ὁρίζοντα
Τὶς νύχτες ποὺ γύρευα μόνος νὰ βρῶ τὸ χαμένο ἑαυτό μου
Τὶς νύχτες ποὺ μόνος γυρνοῦσα χωρὶς κανεὶς νὰ μὲ νιώσει
Τὶς νύχτες ποὺ σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αὐταπάτη.

 

ΕΡΩΤΙΚΟ (πάντοτε σε περίμενα)

Ναι αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα… Πάντοτε σε περίμενα.

Σαν ήμουνα παιδί και με έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου, έσκυβε και με ρωτούσε: "Τι έχεις αγόρι;". Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ’ τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από σένα… και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κονδύλι ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.

Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα, όταν τη νύχτα κοίταζα τα αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου... και όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο, ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε. Έτσι έζησα. Πάντοτε…

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά, θυμάσαι; Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά, σαν να με γνώριζες από χρόνια…
Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου, αγαπημένη μου…

Θυμάσαι αλήθεια την πρώτη μεγάλη μέρα μας; Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα, ένα απλό φτηνό φόρεμα μα ήταν τόσο όμορφα κίτρινο… Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια…
Σου πήγαινε στο πρόσωπό σου ο ήλιος, σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύγνεφο, κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή σου πήγαινε…
Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα, βαδίζαμε δίχως λέξη… Μα και τι να πει κανείς όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου τόσο μεγάλα;
Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του, ήπιαμε μια στα δυο, κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου, τι σου είπε λοιπόν; Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου… Δεν μπορεί, κάτι θα σού 'πε...
Το ξενοδοχείο ήταν μικρό, σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό. Μα μες την αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τρένα. Αλήθεια, εκείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας, αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό, αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω, πόσο σου πήγαιναν…

Κι ύστερα ξαφνικά εκείνο το βράδυ, έβρεχε, ανέβηκα τέσσερα-τέσσερα τα σκαλιά, κανείς στην κάμαρα. Έτρεμε στο ανοιχτό παράθυρο η κουρτίνα. ‘’Φεύγω, μη ζητήσεις να με βρεις’’, έγραφε. Η χτένα της ξεχασμένη πάνω στο τραπέζι, ανάμεσα στις χυμένες πούδρες, σαν ένα μικρό, παιδικό φέρετρο, μέσα στη σκόνη.
Πού είσαι λοιπόν, πες μου; Πού είσαι; Σ’ αναζητάω, σαν τον τυφλό που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας σ' ένα σπίτι πού 'πιασε φωτιά…

Τις νύχτες σηκώνομαι αλαφιασμένος, ντύνομαι και σε περιμένω. Δε θα χτυπούσες καν την πόρτα. Θα πέταγες με βιάση το παλτό σου στην καρέκλα. Η κάμαρα όλη θα λιποθυμούσε όπως θά 'λυνες ξαφνικά , εκείνα τα ασύγκριτα τυραννικά μαλλιά σου. Η παλιά ντουλάπα θά 'τρεχε και σαν μια ταπεινή υπηρέτρια θα σού 'βγαζε τα παπούτσια. Θα γελούσαν οι καθρέφτες , θα ξυπνούσαν οι γείτονες… Όλα έχουν μείνει όπως τα άφησες, θα σού 'λεγα… "Κι η χτένα σου, να τη εκεί". Η μαύρη μεγάλη χτένα σου , σαν ένας έρημος κατασκότεινος δρόμος που τον περνάω κάθε νύχτα…

Άσε με τώρα να κοιτάζω τα παράθυρά σου, ξέροντας πως μέσα ένας άλλος σε παίρνει. Ένας άλλος βυθίζεται μες την μεγάλη σου άνοιξη. Εγώ και ποδοπατημένη από χιλιάδες άντρες, σ’ αγαπώ…
Άσε με εδώ στη γωνιά, δεν πειράζει ας χιονίζει… Αυτό το μικρό τετράγωνο φως που ρίχνει το παράθυρό σου πάνω στο χιόνι εμένα είναι ο κόσμος μου. Δε θα σου πω τίποτα μόλις βγεις, θα περπατάω δίπλα σου αμίλητος. Κι αν αυτό σε πειράζει, μπορώ νά 'ρχομαι πίσω σου, σα σκυλί…

Κι όταν πεθάνω, το χώμα που θα με σκεπάσει δε θά 'ναι για μένα το σκληρό χώμα των νεκρών, μα η απαλή, τρυφερή γη, που κάποτε πλαγιάσαμε γυμνοί πάνω της…

Ποδοπάτησέ με, νά 'χω τουλάχιστον την ευτυχία να μ’ αγγίζεις…

Τάσος Λειβαδίτης

 

Δεν είμαστε εραστές λόγω του έρωτα που κάνουμε, αλλά για την αγάπη που έχουμε.
Δεν είμαστε φίλοι, λόγω των γέλιων που ξοδεύουμε, αλλά για τα δάκρυα που μαζεύουμε.
Δεν θέλω να είμαι κοντά σου για τις σκέψεις που μοιραζόμαστε, αλλά για τις λέξεις που δε χρειάζεται ποτέ να πούμε.
Δε θα μου λείψεις ποτέ για όσα κάνουμε, αλλά γι’ αυτό που είμαστε μαζί.

O. Wilde

 

Μερικοί άνθρωποι ξέρουν πώς να προκαλέσουν τον έρωτα στο άλλο πρόσωπο, όντας εραστές κατά συρροή, παρομοίως άνδρες και γυναίκες.
Γνωρίζουν τι ωθεί κάποιον να ερωτευτεί. Αλλά δεν ερωτεύονται απαραιτήτως, μάλλον παίζουν τη γάτα με το ποντίκι με το θήραμά τους.
Για να ερωτευτείς πρέπει να παραδεχτείς την έλλειψή σου και να αναγνωρίσεις ότι χρειάζεσαι τον/την άλλο/η, ότι σου λείπει.
Εκείνοι που νομίζουν ότι είναι πλήρεις μόνοι τους ή θέλουν να γίνουν δεν ξέρουν να ερωτεύονται. .....
Χειραγωγούν, κινούν τα νήματα αλλά για τον έρωτα δεν γνωρίζουν ούτε τα ρίσκα του ούτε την ευχαρίστησή του.... (από το διαδίκτυο)
   

 

Αγάπη είναι ....

 

... μικρές καθημερινές τρυφερές στιγμές

 

Καλημέρες    

 

Μ' ακούς;
Οι δρόμοι όλης της γης βγαίνουνε στην καρδιά μου.
Μην ξεχαστείς.
Τ' ακούς;
Να 'ρθείς.

Ν. Βρεττάκος