Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Μετά από κάθε τρικυμία έρχεται η ηρεμία,βγαίνει ο ήλιος.
Μέσα από κάθε δυσκολία δοκιμάζονται άνθρωποι και καταστάσεις.
Σ' αγαπώ θα πει είμαι εκεί και στηρίζω, είσαι εκεί και στηρίζεις.
Σ' αγαπώ θα πει είμαι/είσαι εκεί στο μαζί μετά από κάθε χαλάζι και κάθε βροχή.

 

 

Υπάρχω σε δύο μέρη.
Εδώ, και εκεί που είσαι...

Margaret Atwood
 

 

 
Τελευταία ανάρτηση... Καλή συνέχεια σε όλους!

 

ΑΝΑΣΑ


Το μπαρ ήταν πολύ σκοτεινό.
Οι προβολείς πέφταν στους μουσικούς.
Κι όμως στο τραπέζι μας
λαμποκοπούσε ο έρωτας.
Η φωταψία αυτή
πήγαζε από το χέρι σου
που άγγιζε τη πλάτη μου σταθερά
με βήμα λύκου και λαγουδίσιο τίναγμα
λες και χρόνια τώρα
γύρευε τροφή
σε αυτό το μονοπάτι.
Μπορεί και να ΄λεγε κανείς
ότι τέτοιο άλικο φως
ίσως ανάβλυζε
από το σύρσιμο των δακτύλων σου
στις γάμπες των ποδιών μου,
απ’ την υποταγή των χειλιών μου
στο πρόσταγμα των δικών σου.
Δύσκολα να φανταστεί κανείς
την πιο ερωτική διαδρομή,
τη διαδρομή μιας ανάσας.
Κι εσύ που ζήτησες μονάχα
την εκπνοή μου να εισπνεύσεις
φυσικά και ήξερες.
Κι αν κάποιοι δεν ξέρουν
στην ανάσα κατοικούν οι ψυχές.

Έκτοτε
εντός σου διαμένω.

Ε. Καραγιαννιδου

 

Λαμπίρι

Η λυπημένη πολιτεία των ανθρώπων.
Των ανθρώπων με τα χαμένα λογικά,
με τα χαμένα αισθήματα- που ασφυκτιεί
κάτω από σάρκινα σεντόνια,
κάτω από δανεικές μοναξιές-αναζητώντας
το δεκανίκι της ύπαρξης.

Σε θέλω, μου είπαν τα μάτια σου
Σε θέλω, μου είπε το κορμί σου

Κι εγώ,
αναζητώ αστροπολιτείες
διαφορετικές από αυτές που
συλλαμβάνουν οι κεραίες μου,
ίδιες μ’ αυτές που οι φλέβες σου
υπαγορεύουν.

Α. Νιαρακη

 

Φυγή, Σεφέρης

Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας
ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε
ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ
ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι
ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε
νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας.

Ἡ ἀγάπη μας δὲν ἦταν ἄλλη ψηλαφοῦσε
σιγὰ μέσα στὰ πράγματα ποὺ μᾶς τριγύριζαν
νὰ ἐξηγήσει γιατί δὲ θέλουμε νὰ πεθάνουμε
μὲ τόσο πάθος.

Κι ἂν κρατηθήκαμε ἀπὸ λαγόνια κι ἂν ἀγκαλιάσαμε
μ᾿ ὅλη τὴ δύναμή μας ἄλλους αὐχένες
κι ἂν σμίξαμε τὴν ἀνάσα μας μὲ τὴν ἀνάσα
ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου
κι ἂν κλείσαμε τὰ μάτια μας, δὲν ἦταν ἄλλη
μονάχα αὐτὸς ὁ βαθύτερος καημὸς νὰ κρατηθοῦμε
μέσα στὴ φυγή.