Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

ΔΟΣ ΜΟΥ

Δος μου την άκρη σου
Να τη φορέσω μάρτη

Δος μου το Λόγο Σου
Να μεταλάβω απ’ το Απόλυτο
Οδύνη,
Έτσι που φως κι υπομονή
Στο ρόγχο της ημέρας να βλαστήσω

Δος μου την ίδαση
Να ερωτευτώ τα κρίνα και τη φτέρη
Και τα παράταιρα πουλιά του Απείρου

Δος μου τη γρήγορση

Ν’ αγγίξω τη ζωή.

Δ. Ι. Μπρουχος

 

Έλα ρε Καρράα α α πες τα λαϊκά να ουμε!

 

Έχουμε υπάρξει μαζί
Κύματα σε θαλασσογραφίες
Έχουμε υπάρξει
Αμήχανες σιωπές μετά από εξεγέρσεις
Έχουμε υπάρξει μαζί
Με λευκά πρόσωπα σε ανάσες που δεν κατεβαίνουν
Έχουμε υπάρξει
Ερωτευμένοι και με άλλους
Κι αν δεν φύγουμε μαζί
Τουλάχιστον θα ξέρουμε πως κανείς δεν έμεινε πίσω
Δεν θα γράψω ξανά από απόσταση
Όσα θα ήθελα να σου πω με τα μάτια

Ν. Ερηνακης

 

 
Ωνντπλ

 

The response is:

"I'll step anyway. Go ahead".

 

Πόθος


Πρηνής και με ζάχαρη στα χείλη ξαπλώθηκε στο φωτεινό
στεφάνι της αγάπης. Η κλήσις δεν ήργησε να εισακουσθεί. Την
πήραν πρώτα δυο πουλιά έπειτα τα σύρματα του πονετικού ρα-
διουργήματος και τέλος την πήραν πέντε πετεινοί που μοιάζαν
με άλογα πεπαιδευμένα και την ακούμπησαν μεταξύ των σκε-
λών της. Η ανταπόκρισις των ξένων συστατικών εχάθη και με
λαχτάρα με φύκια μυρωδάτα και σπινθηροβόλους στεναγμούς
ήρθε αχαλιναγώγητη και παστρικιά σαν ουσιαστική και σύντο-
νη νεφέλη.

Τώρα λέγουν και τους δύο Μερόπη.


Α. Εμπειρίκος, Υψικάμινος

 

Ποθώ το στόμα σου

Ποθώ το στόμα σου , τη φωνή , τα μαλλιά σου ,
Σιωπηλή πεινασμένη ενεδρεύω στους δρόμους ,
Το ψωμί δεν με τρέφει , η αυγή με ταράζει ,
Αναζητώ τον υγρό ήχο των βημάτων σου όλη μέρα .

Ορέγομαι το λαμπερό σου χαμόγελο ,
Τα χέρια σου το χρώμα του άγριου σιταριού ,
Ορέγομαι τα χλωμά πετράδια των νυχιών σου ,
θέλω να καταφάω το δέρμα σου σαν ολόκληρο αμύγδαλο .
Θέλω να καταφάω την ηλιαχτίδα που τρεμοπαίζει στην ομορφιά σου ,
Τη μύτη , άρχοντα του αλαζονικού σου προσώπου ,
θέλω να καταφάω την φευγαλέα σκιά απ τα ματόκλαδα σου .

Και περπατώ πεινασμένη οσφραινόμενη το λυκόφως ,
Ψάχνοντας για εσένα , και τη ζεστή σου καρδιά ,
όπως το πούμα στη χέρσα ερημιά.

Πάμπλο Νερούντα

 

Η Σιωπή του έρωτα ....

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη
διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται
στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει
ούτε ένα τραγουδι από το αηδόνι
έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη
και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια

Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια
περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά
και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του
που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού
έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου
και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή

Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα
γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη
πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος
και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε
εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία
κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια
φιλιά που δεν σου έδωσα, τραγούδια που δεν σου είπα.


Oscar Wilde


 

 

[Κοίτα]

Κοίτα…πόσο απέραντη η θάλασσα..
τόσο σ’ αγαπώ…
Κοίτα πόσο απέραντος ο ουρανός…τόσο σ’ αγαπώ..
Σε περίμενα… σε λαχταρούσα
το όνομα σου έγραφα στους δρόμους μου…
Σε περίμενα ένα χρόνο… πόσο μεγάλος ο χρόνος…
Ρώτα τα φύλλα της αμυγδαλιάς… το πόσο σ’ αγαπώ
Σ’ έβλεπα πάντα, σαν έβγαινες μέσα από τα φύλλα της…
Δες πόσο μικρό είναι το δάκρυ..
Ήμουνα ένα μικρό δάκρυ στο δρόμο σου…
Ένα κερί θα ανάψω..
και θα σ’ αγαπώ για πάντα…

Φαϊρούζ