Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Αφ' ότου σ' άφησα μένεις διαρκώς στη θύμησή μου
ο νους τα βήματά μου πέρα δώθε που διέπει
δεν λειτουργεί και κάπως επιδρά στην όρασή μου,
που ενώ κοιτά, πραγματικά μου φαίνεται δεν βλέπει,
γιατί εντυπώσεις στην καρδιά μου δεν μεταβιβάζει
είτε πουλιού, είτε λουλουδιού, ή και ότι άλλο αδράξει
για τα γοργά συμβαίνοντα το νου μου δεν τον νοιάζει
ούτε θυμάται καν ότι συμβεί και να κοιτάξει
αν δει τη χείριστη μορφή και αν δει την καλλιτέρα,
αν κάποιο τέρας δει και αν δει πράγμα κάλλους περίσσιου,
τη θάλασσα, ή τα βουνά, τη νύχτα ή την ημέρα,
πλάθοντας φτιάχνει απ΄όλα αυτά μονάχα τη μορφή σου.

William Shakespeare, Σοννέτα

 

αγάπη, έρωτας, πάθος, φιλία, bdsm.....αρκεί πάντα σε όλα αυτά να σεβόμαστε έναν κανόνα:
 

 

Και δω, πέρασε απ’ το μυαλό του μια ανάμνηση σαν αστραπή: Θα ήταν περίπου δέκα χρονώ όταν έμαθε πώς γεννιέται το παιδί και από τότε η ιδέα αυτή τον καταδίωκε τόσο περισσότερο όσο με το κύλημα του χρόνου γνώριζε με πιο πολλές λεπτομέρειες τη συγκεκριμένη ύλη του γυναικείου οργανισμού. Στη συνέχεια, φανταζόταν συχνά τη γέννησή του∙ φανταζόταν το σωματάκι του να περνάει εκείνο το στενό υγρό τούνελ, να ’χει γεμάτη τη μύτη και το στόμα από κείνη την παράξενη βλέννα, να ’ναι μ’ αυτήν ολόκληρος πασαλειμμένος και στιγματισμένος. Ναι, αυτή η γυναικεία βλέννα τον στιγμάτισε για να μπορεί μετά να ασκεί επάνω του τη μυστική της δύναμη σε όλη του τη ζωή, για να ’χει το δικαίωμα οποτεδήποτε να τον καλεί κοντά της και να δίνει εντολές στον ιδιόρρυθμο μηχανισμό του σώματός του. Για όλ’ αυτά ένιωθε πάντα αποστροφή κι άντεχε σε τούτη τη δουλεία τουλάχιστον με το να μη δίνει την ψυχή του στις γυναίκες, με το να προστατεύει την ελευθερία του και τη μοναξιά του, με το να παραχωρεί στην εξουσία της βλέννας περιορισμένες μόνον ώρες της ζωής του. Και ίσως γι’ αυτό άλλωστε ν’ αγαπούσε τόσο πολύ την Όλγα, επειδή την έβλεπε εντελώς πέρα απ’ τα σύνορα του σεξ και ήταν βέβαιος πως ποτέ δεν θα του θυμίσει με το σώμα της τον επαίσχυντο τρόπο της γέννησής του.



Έδιωξε με βία αυτές τις σκέψεις, γιατί στο μεταξύ η κατάσταση στον καναπέ εξελίχτηκε γρήγορα κι αυτός έπρεπε από στιγμή σε στιγμή να εισχωρήσει στο κορμί της, πράγμα που δεν ήθελε να το κάνει με κάποια σκέψη σιχασιάς. Είπε πως αυτή η γυναίκα που του δίνεται είναι ύπαρξη που της αφιερώνει τη μοναδική καθαρή αγάπη της ζωής του και πως θα κάνει τώρα έρωτα μαζί της μόνο και μόνο για να την κάνει ευτυχισμένη, να της δώσει χαρά και αυτοπεποίθηση. Και ύστερα έμεινε κατάπληκτος με τον εαυτό του. Κουνιόταν πάνω της λες και λικνιζόταν πάνω στα κύματα της καλοσύνης. Ένιωθε καλά, ήταν ευτυχισμένος. Η ψυχή του επιδοκίμαζε ταπεινά τη δραστηριότητα του σώματος, λες και η σεξουαλική πράξη δεν ήταν παρά σωματική έκφραση της ευγενικής του αγάπης, το απόσταγμα των αισθημάτων για ένα κοντινό του πρόσωπο. Δεν υπήρξε πια κανένα εμπόδιο, τίποτα δεν ηχούσε παράτονα. Κρατιόντουσαν σφιχταγκαλιασμένοι και οι ανάσες τους γίνονταν μία. Ήταν όμορφες κι ατέλειωτες στιγμές κι έπειτα η Όλγα του ψιθύρισε στ’ αυτί μια ασελγή λέξη. Του την ψιθύρισε μια φορά κι έπειτα ξανά και ξανά, ερεθισμένη η ίδια απ’ αυτήν τη λέξη. Και δω τα κύματα της καλοσύνης αμέσως τραβήχτηκαν κι ο Ιάκωβος με την κοπέλα βρέθηκε καταμεσής στην έρημο.



Όχι, άλλες φορές που έκανε έρωτα, δεν είχε τίποτα ενάντια στις ασελγείς λέξεις. Του ξυπνούσαν μέσα του φιληδονία και σκληρότητα. Οι γυναίκες γίνονταν έτσι ευχάριστα ξένες στην ψυχή του και ευχάριστα επιθυμητές στο κορμί του. Αλλά η ασελγής λέξη στο στόμα της Όλγας κατέστρεψε αμέσως τη γλυκιά αυταπάτη. Τον ξύπνησε από το όνειρο. Το σύννεφο της καλοσύνης διαλύθηκε και ξαφνικά είχε την Όλγα στην αγκαλιά του ίδια όπως πριν από λίγο την έβλεπε: με μεγάλο λουλούδι για κεφάλι που από κάτω του τρέμει ο λιγνός μίσχος του κορμιού. Αυτή η συγκινητική ύπαρξη φερόταν προκλητικά σαν πόρνη, χωρίς να παύει να ’ναι συγκινητική∙ έτσι οι ασελγείς λέξεις ηχούσαν κωμικά και θλιμμένα. Αλλά ο Ιάκωβος ήξερε πως δεν πρέπει να της δώσει να καταλάβει κάτι, πως πρέπει ν’ αντέξει, πως πρέπει το πικρό ποτήρι της καλοσύνης να το πιει ακόμα κι ακόμα, γιατί αυτό το παράλογο αγκάλιασμα είναι η μόνη του καλή πράξη, η μόνη του απολύτρωση –ούτε στιγμή δεν έπαψε να σκέφτεται το δηλητήριο στην ξένη τσάντα– η μόνη του σωτηρία.

Μίλαν Κούντερα, Το βαλς του αποχαιρετισμού

 

Σε πράγματα χυδαία, ανάξια και μικρά,
η αγάπη δίνει αξία και ανάστημα

William Shakespeare, Όνειρο Μεσοθερινής Νυκτός

 

Στον κόσμο αυτό

Με πιάνεις από το χέρι
και με παίρνεις μακριά
σ’ ένα κόσμο μόνο για σένα και για μένα
σ’ ένα κόσμο όπου δεν υπάρχει ελευθερία
γιατί μου την έχεις δεσμεύσει εσύ.
Στον κόσμο αυτό
το μόνο άγγιγμα
είναι αυτό του δέρματός σου
η μόνη εικόνα
είναι αυτή της ομορφιάς σου
η μόνη μυρωδιά
είναι αυτή των μαλλιών σου
η μόνη γεύση
είναι αυτή… του πούτσου σου
ο μόνος ήχος
είναι αυτός των χειλιών σου
Στον κόσμο αυτό
τα μοναδικά συναισθήματα
είναι η χαρά στην καρδιά μου
και η αγάπη στην ψυχή μου
για σένα…
μόνο για σένα
Στον κόσμο αυτό
μόνο εσύ
θα δεις τα μάτια μου
θα αισθανθείς το δέρμα μου
θ’ ακούσεις τη φωνή μου
θα δοκιμάσεις το φιλί μου
θα μυρίσεις την μυρωδιά μου
Απόψε, είμαι ξανά εδώ
κι είμαι δικός σου…
δικός σου

http://alexandroscharoulis.com/2009/03/page/11/

 

Humbert: Don't touch me; I'll die if you touch me.

from Lolita (1962)

 

<3

 

 

Με αγάπη να γίνονται όλα.

 

ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ Αν μ' αγαπάς αλήθεια, πες μου πόσο.
ΑΝΤΩΝΙΟΣ Είναι ζητιάνα η αγάπη που μετριέται.
ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ Θέλω όριο να βάλω, ως που να μ' αγαπούν.
ΑΝΤΩΝΙΟΣ Τότε να βρεις ουρανό άλλο, άλλη γη.

William Shakespeare, Αντώνιος και Κλεοπάτρα

 

Αγάπη, τρυφερότητα, ΕΜΕΤΟΣ... λατρείας.

 

Αέναη η τροχιά μου ανάμεσα απο τους τρυφερός μου πόθους 

Αιώνες ταξιδευανε σαν αλήτες , μακρυα απο ελπίδες κ ηδονές

Σαν το καραβι που απλώνεται στον ωκεανό έρχεται η σκεψη σου κ με μεθάει 

Μελωδικα ηλιοβασιλέματα , πολύχρωμα πρωινά μ ενα νέυμα ανέμου χαράζει η μορφή σου 

Φίλησε με 

Φίλησε με τωρα 

Οι νύχτες ανατρεπτικά μηνύματα μου γνεφουν σε νεφελωματα ονείρων 

Μαζι 

Μαζι σου 

Λάμψη ξαφνική κεραυνού ή φαρου που ασταμάτητα λικνίζεται στο βράχο της αγάπης μου για σενα 

Αμαρτωλές καμπύλες ίχνη παντού το χάδι σου 

Θανατηφόρες ανάσες ηδονής πλεκουν τις ηλιαχτιδες στη μερα μου 

Πύλες απόρθητες επιθυμίες του νου που μαγεψαν 

Ανυποψίαστα αθόρυβα σε λαχτάρω

Έλα 

Έλα σ εμενα 

Στην ενοχή του φοβισμένου κρύβω τον ποθο μου για σενα 

Ασίγαστη ορμή οι σκέψεις μου , χείμαρροι ορμητικοι που με πονάνε 

Θελω να καις 

Θελω να κάψεις και να φωτισεις ολα τα μονοπάτια που μαρκάρανε το μπλαβι του ουρανού στο κορμι μου 

Πάρε 

Πάρε με 

Άνοιγμα νύχτολουλουδού η σκεψη μου για σενα 

Σε συντροφεύει κ αναρωτιέσαι 

Χάιδεψε τον βασιλικό σου 

Μη

Μη σταματάς

Να σεργιάνισω σε φλεγόμενους γαλαξίες που καρφωθηκαν στο κορμι σου , ανίκητος καημός 

Σ ονειρεύομαι γερμένο σ ενα φθαρτο σύνορο καθρεφτιζοντας πνιγμένες σιωπες

Φέρε μου να πιω απόψε

Λιώνει ο πάγος εξαργυρωνοντας το εισιτήριο της προςμονής 

Μου λειπεις 

Στη διαδρομή της πνοής σου , ποτίζω το νυχτολουλουδο μου , οι ευωδίες του να σε κουρσεψουν ...

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο αλλο μου μισό !!!!

 

!!!!!!!!!!!!!!!!!