Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

«Ολα στραβα κ εμεις αναποδοι»
♡
♡

 

 

ΣΕ ΜΙΑ ΓΑΜΗΛΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟ

Το στερέωμα έγινε κομμάτια
Αυτή η κουρελιασμένη επέτειος
Δύο ανθρώπων
Οι οποίοι αρμονικά πορεύτηκαν για τρία χρόνια
Στων αμοιβαίων υποσχέσεών τους
Τους μακρινούς περιπάτους

Τώρα ο έρωτάς τους κείτεται χαμένος
Κι ο Έρωτας κι οι υποτακτικοί του
Βρυχώνται αλυσοδεμένοι
Από κάθε σύννεφο φορτωμένο με αλήθεια
Ή παγίδες
Ο θάνατος ξεσπάει στο σπιτικό τους

Εξαιρετικά αργά
μέσα σε μια βροχή από λάθη
Γίνονται ένα αυτοί των οποίων
Ο έρωτας διαμελίστηκε
Μέσα στην καρδιά τους εξατμίζονται τα ανοίγματα
Και οι διέξοδοι καίγονται μέσα στο μυαλό τους.

Ντίλαν Τόμας

 

Ο έρωτας δεν εκδηλώνεται με την επιθυμία να κάνεις έρωτα,
αλλά με την επιθυμία του μοιρασμένου ύπνου.

Μίλαν Κούντερα (Milan Kundera)

 

έρωτας λοιπόν...
εκεί πού συμβαίνουν τα παράξενα σε έναν λογιστικό κόσμο...
γεμάτο λογική.. εκεί που όλα εξηγούνται, που όλα πρέπει να είναι όπως πρέπει να είναι!!
γεμάτο αριθμούς.....με μπόλικη δόση κοινωνίας..
τι είναι ο έρωτας!!;;
είναι ένα χάδι την αυγή...και ένας δυσβάσταχτος πόνος το χάραμα!
ένα δάκρυ χαράς από μια αγκαλιά, και δάκρυα πόνου χωρίς αυτήν!

είναι μια λίμνη πού πέφτεις μέσα και πνιγεσαι...
αλλά και μια λίμνη πού όταν την κοιτάς από ψηλά τόσο όμορφη.. θέλεις να πέσεις μέσα στο βυθό της και να κολυμπήσεις!!

ένας απέραντος ωκεανός στα μάτια της καρδιάς και τής ψυχής σου..
πού μερικές φορές νιώθεις πώς μπορείς να περπατήσεις πάνω του...σαν τον Χριστό...
αλλά στο τέλος σταυρώνεσαι!!και βουλιάζεις μέσα του....

ένας κόσμος ξεχασμένος κάπου.. πού φτιάχνεις για σένα και για κείνη...
τόσο όμορφο, μοναδικό....
γεμάτο αγάπη, φιλιά, ηδονή , καύλα και φαντασιώσεις...
γεμάτο από σένα... και στο τέλος κάθεσαι μόνος σου να πληρώσεις τον ΕΝΦΙΑ για όλα αυτά που έχτισες!

είναι όλα αυτά ο έρωτας!!!!;;;
όχι βέβαια....
όλα αυτά είναι στιγμές αγάπης... στιγμές πού δεν θα ξεχάσεις ποτέ..
κομμάτι τού εαυτού σου!! που δεν το δανείζεις!!!
το δίνεις με όλο σου το είναι!!

έρωτας είναι όταν σε κοιτώ μες στα μάτια... και η σιωπή κάνει κρότο (που λέει κι ένα τραγούδι)...

 

Θα Πει

Τώρα ανοίγω πόρτες που ’ναι μόνο δικές μου
Καθένας τώρ’ ανοίγει τις δικές του πόρτες
Καθένας τώρα βλέπει τα
δικά του πράγματα.
Κι αν τύχει να βρεθούμε μπρος στα ίδια πράγματα
τα βλέπουμε
με χρώματα και σχήματα ο καθένας
διαφορετικά.
Και αν τύχει να τα ιδούμε με
τα ίδια χρώματα
και με τα ίδια σχήματα τα βλέπουμε
όχι στην ίδια θέση
όχι απ’ την ίδια θέση
όχι στον ίδιο χρόνο.
Κι αν δούμε ακριβώς τα ίδια πράγματα
στην ίδια θέση
από την ίδια θέση
στο ίδιο χρώμα και
στο ίδιο σχήμα
στον ίδιο χρόνο ακριβώς
θα πει
θα πει πως ανοίξαμε την
τελευταία
πόρτα.



Γιάννης Υφαντής

 

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κυρά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

Πως, να! θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κυρά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά,
κι εσύ κοντά μου . . .

Γιαννης Σκαριμπας