Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Απόσπασμα από το μονόγραμμα του Ο. Ελύτη:

Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ’ αγαπάω… Μ’ ακούς;

 

Ομορφιά μου

Πως θα 'θελα να σε έχω αγκαλιά
Να σε κρατήσω μαζί μου σήμερα
Να αγγίξω τα δάχτυλά σου
Την ανάσα σου να ακούσω
Τη μυρωδιά σου να δω να κυλάει πάνω μου

Πως θα 'θελα να σε έχω μαζί μου σήμερα
Να σε κρατήσω αγκαλιά μες στη σιωπή
Τη σκέψη σου να κλέψω

 

Ο φωτογράφος - Ντίνος Χριστιανόπουλος

Σ’ αυτήν εδώ τη γειτονιά,
σ’ αυτά εδώ τα μέρη,
ο φωτογράφος θα ’πρεπε
να ήτανε ξεφτέρι,
να ’ταν τεχνίτης, μερακλής,
κι απ’ ομορφιά να ξέρει.

Σ’ αυτήν εδώ τη γειτονιά
ας ήμουν φωτογράφος,
να υπηρετώ την ομορφιά
με τέχνη και με πάθος.

Να ’ρχοντ’ ομορφοκόριτσα
και λαϊκές παρέες,
να παίρνουν πόζες όμορφες,
καμαρωτές κι ωραίες,
για εικοσιτετράωρες
και εβδομαδιαίες.

Σ’ αυτήν εδώ τη γειτονιά
ας ήμουν φωτογράφος,
να υπηρετώ την ομορφιά
με τέχνη και με πάθος.

 

Κι όταν αποφασίσεις να κάνεις την υπέρβασή σου και να ζήσεις εκείνες τις στιγμές που η ζωή σου στέρησε,
κάντο χωρίς περιορισμούς και όρια.

Κάνε στο μυαλό σου ένα γρήγορο πέρασμα από όλα,
μετατόπισε όσα σε θλίβουν και ξεκίνα αυτό το πολυπόθητο ταξίδι που θα είναι μόνο για σένα.

Αποκλειστικά για τον εαυτό σου, αφιέρωσέ του τον χρόνο που του στέρησες.

Μάθε επιτέλους να τον εκτιμάς και να τον σέβεσαι, μην το ακούς εγωιστικό δεν είναι.

Αρκετοί εισέβαλλαν στη ζωή σου, μη διστάσεις άλλο να τους κοιτάξεις ορθά και να πας παρακάτω.
Σου το χρωστάς.

Οι στιγμές δεν έχουν όρια και αν έχουν σπάστα. Μην αφήσεις άλλο τις μέρες σου να περνούν έτσι αδιάφορα, μην επιτρέπεις να σε παρασύρουν σε αδιέξοδες σκέψεις οι νύχτες.

Τίποτα δεν είναι μονόδρομος, όλα μπορούν να αλλάξουν.

Κοίταξε κατάματα την ψυχή σου και φαντάσου τη ζωή σου μαζί της,
κάντην τον καλύτερο σύμμαχο σου.

Το κάστρο των ονείρων σου ήρθε η ώρα να το κατακτήσεις και όχι να το παραδώσεις αμαχητί.

Ζήσε ανθρώπινα, γλυκά και τρυφερά.

Αν δεν τολμήσεις να ζήσεις έτσι όπως θέλεις θα δεις την μιζέρια σου να αναπαράγεται.

Στάματα να είσαι δέσμιος του φόβου και προχώρα μπροστά.

Κάνε εκείνα τα ταξίδια που πάντα επιθυμούσες από μικρό παιδί και κάνε όνειρα μαγικά.

Πλησίασε ανθρώπους που αγαπάς, σπάσε τον πάγο και πες τους μια τρυφερή κουβέντα που θα σας φέρει πιο κοντά.
Την ζεστασιά της ψυχής έχουμε ανάγκη όλοι.

Αντιμετώπισε με σύνεση και ψυχραιμία όλα αυτά που σε φοβίζουν, μόνον έτσι θα τα ξεπεράσεις.

Οι κατάλληλες στιγμές ποτέ δεν έρχονται μόνες τους, τις δημιουργούμε εμείς πάντα.

Φτιάξε στην καρδιά σου εκείνη την φανταστική πραγματικότητα που πάντα ονειρευόσουν να ζήσεις και ξεκίνα να υλοποιείς σιγά σιγά το δικό σου θαύμα.

Τίποτα δεν μπορεί να γίνει μόνο του, πρέπει να πάρεις πρωτοβουλία.

Πρέπει να έχεις αποφασίσει να κυνηγήσεις τα όνειρά σου για να λυτρωθείς.

Η φωνή της ελπίδας πάντα ψιθυρίζει μέσα μας, απλά πρέπει να είμαστε έτοιμοι και να θέλουμε να την ακούσουμε.

Κυνήγησε τις στιγμές της ζωής σου, το οφείλεις στον εαυτό σου, σε ολόκληρη τη γη σου αναλογεί και εσένα μια μικρή επιφάνεια για να φτιάξεις τον δικό σου όμορφο κόσμο.

Σταμάτα να λες ψέματα στον εαυτό σου, τσακίζεις την ψυχή σου έτσι.

Δημιούργησε ελπίδα στο πρόσωπό σου και προχώρα μπροστά.

Άγγιξε την ψυχή σου και αγάπησέ την, μόνο έτσι θα γιατρευτείς.

Μαρίσα Παπά

 

Ήμουν βουνό
ήσουν θάλασσα
κι άλλο τρόπο δεν είχαμε να έλθουμε κοντά.
Έκανες εσύ τα όνειρά σου βροχή και χιόνι
κι έκανα τα όνειρά μου ρέματα και ποτάμια
κι έτσι μένουμε
δεμένοι με το νερό των ονείρων.
………..

Έρωτας
η συνάντηση των νομάδων των ιδεών.
Όταν το ένα χέρι πάνω στ’ άλλο
γίνονται θημωνιά
πολιορκητικός κριός του Α και του Ω
και απασών των νεφελών τους.

Γιάννης Καλπούζος

 

ΠΕΡΑΣΑ
Περπατῶ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.
Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.
Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες μὲ βροχή,
ἐντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ
τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο
ὑπομονετικὰ κι ἀπαρατήρητα,
ὅπως ὁ πόνος τῶν δέντρων
ὅταν τὸ ὕστατο φύλλο τοὺς φεύγει
κι ὅπως ὁ φόβος τῶν γενναίων.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα ἀπὸ κήπους, στάθηκα σὲ συντριβάνια
καὶ εἶδα πολλὰ ἀγαλματίδια νὰ γελοῦν
σὲ ἀθέατα αἴτια χαρᾶς.
Καὶ μικροὺς ἐρωτιδεῖς, καυχησιάρηδες.
Τὰ τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σὲ νύχτες μου καὶ ρέμβασα.
Εἶδα πολλὰ καὶ ὡραῖα ὄνειρα
καὶ εἶδα νὰ ξεχνιέμαι.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.
Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.
Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα
καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.
Ἔλαβα κάρτες σύντομες:
ἐγκάρδιο ἀποχαιρετιστήριο ἀπὸ τὴν Πάτρα
καὶ κάτι χαιρετίσματα
ἀπὸ τὸν Πύργο τῆς Πίζας ποὺ γέρνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη ποὺ γέρνει ἡ μέρα.

Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...
Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.
Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.
Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα
κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.
Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.
Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ
καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.
Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν
ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,
ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα
κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.
Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες
ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ἔπιασα καὶ φωτιὰ καὶ σιγοκάηκα.
Καὶ δὲν μοῦ ἔλειψε οὔτε τῶν φεγγαριῶν ἡ πεῖρα.
Ἡ χάση τοὺς πάνω ἀπὸ θάλασσες κι ἀπὸ μάτια,
σκοτεινή, μὲ ἀκόνισε.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.


Κική Δημουλά

 

- Δεν πρέπει ποτέ να πεις "σ 'αγαπώ" αν δεν είναι αλήθεια. Αλλά αν είναι αλήθεια πρέπει να το πεις πολλές φορές. Οι άνθρωποι ξεχνούν.

(Τζέσικα, 8 χρονών)

 

Πωλ Βερλαίν - Το οικείο μου όνειρο


Συχνά έχω τούτο το παράξενο και διαπεραστικό όνειρο
μιας γυναίκας άγνωστης που αγαπώ και με αγαπά
και που όμως δεν είναι κάθε φορά ούτε ακριβώς η ίδια
αλλά ούτε και κάποια άλλη, και με αγαπά και με καταλαβαίνει
Γιατί εκείνη με καταλαβαίνει και η καρδιά μου είναι διάφανη
για αυτή μονάχα˙ και τον ιδρώτα του χλωμού προσώπου μου
μονάχα αυτή ξέρει να δροσίζει με το κλάμα της
Να είναι άραγε καστανή, ξανθιά ή κοκκινομάλλα; Δε ξέρω
Το όνομά της; Θυμάμαι πως είναι γλυκό και εύηχο
σαν τα ονόματα των αγαπημένων που μας στέρησε η ζωή
Το βλέμμα της είναι όμοιο με το βλέμμα των αγαλμάτων
και όσον αφορά τη φωνή της, απόμακρη και ήρεμη και σοβαρή,
με τη χροιά αγαπημένων φωνών που σώπασαν........

 

Charles Baudelaire
Ο Θάνατος των Εραστών

Θα ‘χουμε κλίνες, με μια απαλή ευωδία

Βαθιά ανάκλιντρα όπως στους τάφους

Και παράξενα λουλούδια πάνω στα ράφια

Ανθισμένα για μας, κάτω απ’ ουρανούς πιο ωραίους

Καθώς θα στερεύουν οι τελευταίοι μας πόθοι

Θα ‘ναι οι καρδιές μας δύο αχανείς λαμπάδες

που αντανακλούν τη διπλή τους λάμψη

πάνω στα δυο πνεύματά μας, τούτοι οι δίδυμοι καθρέπτες

Κάποιο δειλινό φτιαγμένο σε μυστήριο ρόδινο και γαλανό

Θ’ ανταλλάξουμε μοναδικό έναν κεραυνό

ανυπόφορο αντίο, τι μακρόσυρτος λυγμός

Και αργότερα ένας Άγγελος, μισανοίγοντας τις πόρτες

Θα έρθει ανασταίνοντας, πιστός και χαρούμενος

Τους θολούς καθρέπτες, και τις σβησμένες φλόγες