Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Ποιηματάριο ερωτικό και θλιβερό (Κάρολος Μπωντλαίρ)

Τι με νοιάζει η φρονιμάδα σου;
Ας είσαι όμορφη! ας είσαι λυπημένη!
Τα δάκρυα στο πρόσωπο προσθέτουν γοητεία,
Σαν το ποτάμι στο τοπίο ̇
Η καταιγίδα ξανανιώνει τα λουλούδια

Σ’ αγαπώ προπαντός όταν η χαρά
Αποσύρεται απ’ το χλομό σου μέτωπο.
Όταν η καρδιά σου στη φρίκη πνίγεται ̇
Όταν πάνω στο παρόν σου ξεδιπλώνεται
Με το φρικτό σύννεφο το παρελθόν.

Σ’ αγαπώ όταν απ’ το μεγάλο σου μάτι ρέει
Ένα ζεστό δάκρυ σαν αίμα ̇
Όταν, παρά το χέρι μου που σε λικνίζει,
Η αγωνία σου, πολύ βαριά διαπερνά
Σαν ρόγχο αποδημούντα.

Ανασαίνω, ηδονή θεία!
Ύμνο βαθύ, εξαίσιο!
Όλους τους λυγμούς του κόρφου σου,
Και πιστεύω ότι η καρδιά σου φωτίζεται
Απ’ τα μαργαριτάρια που χύνουν τα μάτια σου.

Γνωρίζω ότι η καρδιά σου, που βρίθει
Από παλιές αγάπες ξεριζωμένες,
Σπινθηροβολεί σαν ένα σιδηρουργείο,
Κι ότι στον κόρφο σου επωάζεις
Λίγο απ’ τον εγωισμό των αμαρτωλών ̇

Αλλά, εφόσον τα όνειρα σου, αγαπητή μου,
Δεν αντανακλούν την Κόλαση,
Και μ’ εφιάλτη δίχως αναστολές,
Αναλογιζόμενη φαρμάκια και ρομφαίες
Συνεπαρμένη από μπαρούτι και σίδερο,

Μην ανοίγοντας στον καθένα παρά με φόβο,
Αποκρυπτογραφώντας τη δυστυχία παντού,
Παθαίνοντας σπασμούς όταν η ώρα σημαίνει,
Δεν θα ‘χεις νιώσει την περίπτυξη
Της ακάθεκτης Αηδίας,

Δε θα μπορέσεις, βασίλισσα σκλάβα
που δε μ’ αγαπάς παρά με φόβο,
Μες στη φρίκη της νοσηρής νύχτας
Να μου πεις, ψυχή γεμάτη κραυγές:
«Ισότιμη σου είμαι, ω Βασιλιά μου!»

 

Ρομαντικό ακαουντ..

 

 

Μια νύχτα θα ταξιδέψω για πάντα. Θ΄ αγκαλιάσω με τα χέρια την πόλη και θα πνιγώ στη δίνη των χρωματιστών νερών

Θα 'ναι μια νάρκωση ή ο θάνατος, δεν ξέρω να πω. Μέσα στα δάκρυα δε θα καταλαβαίνω πια γιατί το θέλησα ούτε πού αστόχησα. Οι αποσκευές μου θα παρασύρουν το σώμα μέχρι τη θάλασσα, ως τους υφάλους, έξω απ' τον παλιό σταθμό. Άμμος και ξερολίθια

Σφυρίγματα των τραίνων κι ο κάμπος ολόγυρα και δε θα μπορέσω να καταλάβω γιατί ήσουν και καταδότης και συνεργός

Μες στη νεροσυρμή δε θα σε ξαναδώ ποτέ. Μια νύχτα θ' αγαπηθούμε για πάντα. Καθώς θάλασσα και ουρανός.

Νίκο - Αλέξη Ασλάνογλου

 

Ο έρωτας και τα φάρμακά του, ο έρωτας και τα φαρμάκια του.
Φαρμάκι στον έρωτα είναι η συστροφή του ανομολόγητου, η σιωπή.
Φάρμακο η ομιλητική του εκδήλωση, ο λόγος.

Ηρακλής Δ. Λογοθέτης, Εισαγωγή στον Θάνατο Στη Βενετία του Thomas Mann, Εκδόσεις Ίνδικτος 1998

Όχι πολύ καλή μετάφραση αλλά το εισαγωγικό κείμενο του Λογοθέτη είναι όλα τα λεφτά.

 

Περί Έρωτος από τις ταινίες του Σ. Τσιώλη "Παρακαλώ Γυναίκες μην Κλαίτε" (1992)



και "Ας Περιμένουν οι Γυναίκες" (1998)



Εξαιρετικός ο Α. Μπακιρτζής σε αμφότερες.

 

Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε
Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια
Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲ
βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ
Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ
ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.
Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο
τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.
Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ
ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς.
Ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα θὰ πάω στὸ Μοντεβίδεο ἴσως καὶ
στὴ Σαγκάη, εἶναι κάτι κι αὐτὸ δὲ μπορεῖς
νὰ τὸ ἀμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε -θυμήσου- ἀτέλειωτα τσιγάρα
συζητώντας ἕνα βράδυ
-ξεχνῶ πάνω σὲ τί- κι εἶναι κρῖμα γιατὶ ἦταν τόσο
μα τόσο ἐνδιαφέρον.
Μιὰ μέρα, ἂς ἤτανε, νὰ φύγω μακριά σου ἀλλὰ κι
ἐκεῖ θά ῾ρθεις καὶ θὰ μὲ ζητήσεις
Δὲ μπορεῖ, Θέ μου, νὰ φύγει κανεὶς μοναχός του.

Μ. Αναγνωστάκης

 

Αφιερωμένο....

ΣΟΝΕΤΟ ΧΙ - Πάμπλο Νερούδα

Πεινάω για το στόμα, τη φωνή σου, τα μαλλιά σου,
παίρνω τους δρόμους νηστικός κι αμίλητος,
πια δεν με θρέφει το ψωμί, η αυγή με συνταράζει,
ψάχνω όλη μέρα τον υγρό τον ήχο των ποδιών σου.

Διψώ για τ’ απαλό το γέλιο σου, τα χέρια σου
των άγριων σπαρτών που έχουν το χρώμα,
πεινάω για τις πέτρες των νυχιών σου τις χλωμές,
θέλω να φάω το δέρμα σου σα μύγδαλο αξεφλούδιστο.

Θέλω να φάω τη φλεγόμενη αχτίδα του κορμιού σου,
τη μύτη την αγέρωχη στο πρόσωπό σου τ’ αλαζονικό,
θέλω να φάω τον φευγαλέο των βλεφάρων σου τον ίσκιο

και πεινασμένος πάω κι έρχομαι, οσμίζομαι το σούρουπο
ζητώντας σε, ζητώντας τη θερμή σου την καρδιά
σαν ένα πούμα στις ερημιές του Κιτρατούε.

 

Αν ερχεσαι,ας πουμε στις τεσσερις το απογευμα,απο τις τρεις θα αρχιζω να 'μαι ευτυχισμενη.
Οσο περνα η ωρα,θα νιωθω ευτυχισμενη.
Στις τεσσερις πια,θα πηγαινοερχομαι και θα ανησυχω,θα ανακαλυψω την αξια της ευτυχιας.
Αν ομως ερχεσαι οποτε να 'ναι ποτε δε θα ξερω,ποτε ακριβως να σου εχω ανοιξει τη καρδια μου....


Μικρος πριγκιπας

 

ΘΑ ΣΟΥ ΧΑΡΙΣΩ ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ- Γεραλής Γιώργος


Θα σου χαρίσω φεύγοντας τον ουρανό μου
στο στερνό βλέμμα που θα σ’ αγγαλιάσει.
-Αυγή πικρή, λευτερωμένη απ’ την ελπίδα.

Όνειρα πέτρινα μας κοίταξαν οι άνθρωποι,
μέσα τους καίει ενός παιδιού το δάκρυ,
το είδα καθώς εστρέφανε την όψη
προς τη μεριά της λησμονιάς.

Τοπία θαμπά,
βουρκωμένα φαράγγια, έρημες νύχτες
καταπίνουν τα βήματα του γυρισμού.
Ό,τι απομένει πάντα είν΄ ένα χέρι
παλεύοντας να ξεφύγει το δίχτυ
του σκοταδιού, η φωνή που ζητιανεύει
στο σταυροδρόμι μια πνιγμένη υπόσχεση
κι αυτή η βοή που όλο αναβαίνει αξαίνοντας
καθώς εκίνησε απ’ τα στερνά της απελπισίας.
Αίμα και πέτρα η κουρσεμένη αγάπη.

Μοιρασμένη σε μέρες και σε τάφους
μας προσφέρθηκε η αιωνιότητα.
Αν κατεβείς μ΄ένα λαμπρό ουρανό,
θάναι σου ο τάφος πιο πλατύς από άστρο.
Σου φυλάγω το τάξιμο της χαραυγής.

Σου φυλάγω τα μάτια του έρωτά μου
ανηφορίζοντας πλαγιές από ίσκιους –
κάθε ίσκιος αντιμέτρημα θανάτου.
Σου φυλάγω το αηδόνι μιας εσπέρας
-μια φορά μόνο το άκουσα τ’ αηδόνι-
να τινάζει αγκαλιές φωτεινά φύλλα
στου έφηβου ονείρου τα μαλλιά.

Σου κρατώ ακόμα
ένα αττικό κιονόκρανο, για να κοιμάσαι χαμογελώντας.
Έκλεισα τον ουρανό μου.
Ήσυχος άνεμος θαρθεί για να χωρίσει
τη ζωή από τη μνήμη. Θα κατέβω
μια ρεματιά από φως, ακούοντας μόλις
σαν ήχο μακρινής γιορτής το φόρεμά σου
να θροΐζει στην παλάμη του Θεού…

…Αν ανταμωθούμε
στον άλλο κύκλο, σώνοντας την περιπλάνησή σου,
-μές σ΄ένα πλήθος πέτρινες σκιές που θα βουλίαζουν
σε αμνημόνευτες ώρες, θα σε αναγνωρίσω.
Από τα ακοίμητα μάτια του έρωτά μου.
Από τη μουσική λάμψη της κόμης.
Από το ελληνικό γέλιο του ονείρου.
Κι΄απ΄ ό,τι μόνη θάχεις κατακτήσει,
τ’ ουρανού μου αντιχάρισμα να μου προσφέρεις-
το πιο ακριβό ‘
-Τη χαρακιά του πόνου.
Μνήμη και φως η αποσταμένη αγάπη.