Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Ετσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις.

Jorge Luis Borges, “Μαθαίνεις”

 

... Ξέρεις τι θα 'θελα να σου πω; Πως ότι σου αρέσει, ότι αγαπάς, θα μπορούσα να είμαι εγώ. Απλά, δεν πρόλαβα να γίνω. Πως όσα σου έχουν πει διάφοροι ότι μπορούν να κάνουν για σένα, τα μπορώ και εγώ. Απλά δεν τα σκέφτηκα πρώτος.
Πως οπότε με περίμενες κι αργούσα, κλωτσουσα φύλλα.
Και σ'αγαπουσα, ξερά και κίτρινα...
Οδυσσέας Ιωάννου
Γραμμένο σε ένα μήνυμα, το τελευταίο... Πριν από χρόνια.

 

Έρωτας, ίσως και έρωτας αναποφάσιστος,
αβέβαιος: ένα μόνο χτύπημα μ' αγιόκλημα
στο στόμα: κάτι πλεξούδες μονάχα, που
το πηγαινέλα τους ανέβαινε ως τη μοναξιά μου
σαν μαύρη φωτιά, και όλα τα άλλα:
το νυχτιάτικο ποτάμι, τα σημάδια τ' ουρανού,
η φευγαλέα νοτισμένη άνοιξη, το παράφορο
μοναχικό μέτωπο, ο πόθος
που ορθώνει τις άγριες τουλίπες του
μέσα στη νύχτα.
Ξεφύλλισα τους αστερισμούς, λαβώνοντάς με,
τροχίζοντας τα δάχτυλα στο άγγιγμα
των άστρων, κλώθοντας ίνα την ίνα
την παγωμένη σύνθεση ενός κάστρου
δίχως πύλες, ω έναστρες αγάπες
που το γιασεμί τους κρατάει
τη διαφάνειά του μάταια,
ω σύννεφα χυμένα σαν λυγμός
στου έρωτα τη μέρα
μέσα στο εχθρό χορτάρι, μοναξιά
γυμνή αραγμένη σ' έναν ίσκιο,
σε μιά λατρευτή πληγή,
σε μιάν αδάμαστη σελήνη.
"Φωνάξτε με με τ' όνομά μου",
μπορεί να' πα στους ροδώνες:
και μπορεί και αυτοί, και η σκιά μιάς αμβροσίας συγκεχυμένης,
και ο κάθε σεισμός του κόσμου, να γνώριζε
τα βήματά μου, να με περίμενε
και η πιό κρυφή γωνιά, και το άγαλμα του κυρίαρχου
στην πεδιάδα δέντρου: όλα με το παραμιλητό μου,
φτάσανε στο σταυροδρόμι,
σπέρνοντας τ' όνομά μου
πάνω στην άνοιξη.

Και τότε, γλυκειά μορφή, καμμένο κρίνο,
εσύ, εσύ που δεν κοιμήθηκες
στον ύπνο μου, ατίθαση, μετάλλιο
κυνηγημένο από μιά σκιά,
αγαπημένη δίχως όνομα,
φτιαγμένη μ' όλη τη δομή της γύρης,
μ' όλους τους ανέμους που καίνε
πάνω στα μολεμένα αστέρια: ω, αγάπη,
ξακρισμένο περιβόλι που αναλώνεσαι,
μέσα σου υψώθηκαν τα όνειρά μου
και ογκώθηκαν σαν προζύμι
χαοτικών ψωμιών.

Pablo Neruda, Canto General

 

(δε θυμάμαι αν έχει ξαναμπεί)

 

..Λοβ ιζ λοβ.

 

αιφνιδίως τρώμε σάντουιτς εναλλάξ μπουκιές εγώ το δι-
κό μου αυτή το δικό της και ανταλλάσσουμε αβρότητες
γλυκό μου κορίτσι εγώ δαγκώνω αυτή καταπίνει γλυκό
μου αγόρι αυτή δαγκώνει εγώ καταπίνω δεν πιάνουμε
ακόμη το χαμούρεμα τα ράμφη είναι γεμάτα
κοριτσάκι μου εγώ δαγκώνω αυτή καταπίνει αγοράκι
μου αυτή δαγκώνει εγώ καταπίνω σύντομο μαύρο και νά
'μαστε πάλι όλο και να μικραίνουμε ξανά στο βάθος μέσα
στα λιβάδια χέρι-χέρι τα μπράτσα να κουνιούνται μπρος-
πίσω τα κεφάλια ψηλά προς τα ύψη όλο και πιο μικροί
πρώτα χάνεται ο σκύλος μετά εμείς η σκηνή μας αδειάζει

Comment c' est, 1961, Samuel Beckett

 

Ο αποχαιρετισμός ενός καταθλιπτικού

Στο ηλίθιο παιχνίδι δεν συμμετέχω άλλο, εκείνων που εθέλησαν
το καταθλιπτικό μου λείψανο, σα τέφρα να το σπείρουν.
- Βιάστηκε η αλαζονεία να πει θάνατο - . Για να λάβεις
δώρο της ψυχής μου τις χαρούμενες εκτρώσεις, θα πρέπει λίγους
μήνες, στον θλιβερό σου εγωισμό μονάχα να προσμένεις.
Γλείφοντας από κιτρινισμένα γράμματα, ψίχουλα μπαγιάτικης
αγάπης και το χαμογελαστό καρφί της ύστερης μετάνοιας
στο μυαλό, θα δεις, πολύ δεν θα πονέσει.
Τώρα απόλαυσε την πάντα φρέσκια απουσία μου, το φως είναι
σκοτάδι κι ένα, σου εύχομαι το χιόνι...

( T_S ... 13-2-2015 )

 

My heart weights minimum a tone
An army's feet pounding on my head
Maybe I'll wake up one day to notice
that all my life was just a dream...

 

Εντάξει μάγκες μπορεί να σας φανεί χαζό, άσχετο το τραγούδι με τον έρωτα, αλλά μπορεί και όχι

έχει σχέση για εμένα με την φωτιά που καίει τον καθέναν μέσα μας, μπορεί ο firestarter να είναι και ο ίδιος ο εαυτός μου.

(αγαπάμε prodigy αλλά το παλήκαρί το απογείωσε)

 

<<Δεν φταίνε τα ''θέλω''...
Φταίνε που τα ζητάμε την λάθος ώρα...>>

 

.. Όχι μαυρίλα, Αγάπη μόνο.