Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Υπέροχο.... 

 

Ο έρωτας είναι γλυκός σα ζάχαρη

 

 

Η πέτρα του Ήλιου

Ν’ αγαπάς θα πει να μάχεσαι, ο κόσμος αλλάζει
όταν δύο εραστές φιλιούνται, οι πόθοι ενσαρκώνονται,
η σκέψη ενσαρκώνεται, φτερούγες φυτρώνουν
στους ώμους του σκλάβου, ο κόσμος
είναι πραγματικός και χειροπιαστός, το κρασί είναι κρασί,
το ψωμί ξαναβρίσκει τη γεύση του, το νερό είναι νερό,
ν’ αγαπάς θα πει να μάχεσαι, ν’ ανοίγεις πόρτες,
να παύεις να είσαι ένα πρωτοκολλημένο φάντασμα
καταδικασμένο στην αιώνια αλυσίδα
από έναν κύριο απρόσωπο.
ο κόσμος αλλάζει
όταν δύο όντα κοιτάζονται κι αναγνωρίζονται,
ν’ αγαπάς θα πει να γδύνεσαι τ’ όνομα σου..

Octavio Paz

 

 

Αγάπαγαν ο ένας τον άλλονε,
μα δίχως γι' αυτό να μιλήσουν.
Με μίσος αλλάζανε βλέμματα,
κι από έρωτα θέλαν να σβήσουν.

Εχώρισαν έπειτα, φύγανε,
μες στ' όνειρο μόνο ειδωθήκαν.
Πεθάνανε πια και δεν έμαθαν:
εμίσησαν, ή αγαπηθήκαν

ΧΑΙΝΡΙΧ ΧΑΪΝΕ
(μτφ. Κ. Καρυωτάκης)

 

Πόσα
Βλέμματα
Στοχαστικά
Ανταλλαγμένα
Αμοιβαία
Χαμένα
Παντοτινά
Κι όμως
Ευτυχισμένα
Που δόθηκαν
Για πάντα

Marcel et Gabriel Piqueray
(μετ: Σωτήρης Τσαμπηράς)

 

..Καὶ τὰ χέρια σου σφιγγόντουσαν
στὸ κορμί μου γύρω-γύρω
κι ἔπινα μὲς ἀπ᾿ τὰ χείλη σου
γλυκειὰν ἄχνα σὰν τὸ μύρο.

Κι ἔπινα μὲς ἀπ᾿ τὰ χείλη σου
γλυκειὰν ἄχνα σὰν τὸ μύρα
κι ἦταν ἄσπρο τὸ κρεβάτι μας
κι οἱ μπερντέδες σὰν πορφύρα.

Ἦσαν οἱ μπερντέδες κόκκινοι
κι ἦταν ἄσπρο τὸ κρεβάτι.
Κι ὅλο λίγωνε, κι ὅλο μέλωνε
τὸ γλυκό, γλυκό σου μάτι.

Κι ἔτσι, ἀγάπη μου, σὲ γλέντησα
κι ἔτσι τὴ γλυκάδα σου ἤπια,
μέσα στ᾿ ἄνομα ἀγκαλιάσματα,
τὰ ἄνομα τὰ καρδιοχτύπια.

Κι ἀπ᾿ τὴ γλύκα ποθοπλάνταζε
τὸ κορμί σου καὶ τὸ μάτι
κι ἦσαν οἱ μπερντέδες κόκκινοι
κι ἦταν ἄσπρο τὸ κρεβάτι.

Ναπολέων Λαπαθιώτης

 

 

Τι είναι αυτό
που θυμάμαι
από σένα;
Σε ποια θερμοκρασία;
Με ποιο ρούχο;
Ποια μέρα;
Σε ποια κίνηση;
Ή ακίνητη;
Σε ποια στάση;
Σε ποιο δωμάτιο;
Με τι χτένισμα;
Με τι καιρό;
Με πόσο φως;
Με πόσο σκοτάδι;
Στη σκάλα;
Στο δρόμο;
Φθινόπωρο;
Ονειροπόλα;
Λυπημένη;
Τα μάτια;
Τα χέρια;
Ένα στίχο;
Το κοινότοπο;
Το εξαιρετικό;

σε θυμάμαι
με τρόπο παρατατικό
σε θυμάμαι
συλλαβιστά με μιαν ανάσα
σε θυμάμαι
όχι σαν πρόσωπο
όχι περίγραμμα όχι σαν σχήμα

σε θυμάμαι σαν ανάμνηση

σαν αισθητικό γεγονός

Θυμάμαι τη γωνιά του δρόμου όπου είχα σκεφτεί ότι θα ήταν δυνατόν να συναντηθούμε.
Θυμάμαι ότι θα είχαμε κοιταχτεί στα μάτια.


Αν και όχι ότι όλ' αυτά σημαίνουν τίποτα πια.

 

 

"[...] σ' ἀναζητάω σαν τον τυφλό,
που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας
σ' ένα σπίτι που' πιασε φωτιά [...]"

 

Ποτέ δε φανταζόμουν πως θα μπορούσα ν’ αγαπήσω έτσι. Μου είναι αδύνατο να σου εξηγήσω τι είναι αυτό το τρομερά δυνατό και ζωντανό πράγμα που κρατώ μέσα στην ψυχή μου και μέσα στη σάρκα μου. Είμαι κάποτε σαν τρελός από τον πόνο και αισθάνομαι πως όλοι οι άλλοι μου δρόμοι έξω απ αυτόν τον πόνο, είναι κομμένοι. Πως μόνο απ' αυτόν μπορώ πια να περάσω.

Γ. Σεφέρης

 

 

Η συνάντηση

Τὰ πάντα δικά σου
γιὰ σένα
προορίζονται γιὰ τὴν παλάμη τὴν ἀκοὴ τὸ βλέμμα σου
προορίζονταν
προορίστηκαν
πάντοτε προορίζονταν
σ’ ἀναζητοῦν σ’ ἀναζητοῦσαν
σ’ ἀναζήτησαν στὸ παρελθὸν
πάντοτε
ἀπ’ τὴν ἴδια τὴ νύχτα
ποὺ μ’ ἔσπειραν.
Ἐσένα ἔκλαψα στὴ γέννησή μου
ἐσένα στὸ σχολεῖο ἔμαθα
ἐσένα ἀγάπησα στὶς ἀγάπες τὶς τοτινὲς
καὶ στοὺς ἄλλους.
Ὕστερα
τὰ πράγματα ὅλα
οἱ φίλοι τὰ βιβλία οἱ ἀποτυχίες
οἱ ἀγωνίες τὰ καλοκαίρια οἱ ὑποχρεώσεις
ἀρρώστιες σχόλη ἐκμυστηρεύσεις
ὅλα σημαδεμένα
ὅλα ὁδηγημένα
τυφλὰ
παραδομένα
πρὸς τὸ μέρος
ἀπ’ ὅπου θὰ περνοῦσες
γιὰ νὰ τὰ συναντήσεις
γιὰ νὰ τὰ διαβεῖς ἐσύ.

Idea Vilariño