Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Άφηνες τις ανασφάλειες και τα κεκαλυμμένα να κερδίζουν επί χρόνια.
Πιανόσουν κάθε μέρα, κάθε στιγμή από μεταμφιέσεις.
Φορούσες το καλύτερο σου χαμόγελο και έλεγες μπορείς.
Κατέληξε η ζωή ένας ατέρμονος αγώνας αποδοχής.
Ένας συνεχόμενος αγώνας τελειότητας και μια μόνιμη απογοήτευση μη αποδοχής.
Εσύ να ιδρώνεις και να πασχίζεις για τα πάντα και ο άλλος απλά να αδιαφορεί.
Να θεωρεί τα πάντα δεδομένα και κεκτημένα.
Και έσβηνε καθημερινά το φως και ήταν όλα γύρω σκοτεινά.
Και έψαχνες το χαμόγελο και δεν το έβρισκες πια.
Μέχρι που μια μέρα είπες...
Εγώ όμως τελείωσα με αυτά.
Χρόνια καλά, ποιοτικά. Χωρίς βια. Με σεβασμό.
Είπες στον εαυτό σου και σήκωσες το ποτήρι και το κατέβασες.
Είπες ...
Ξέρω τι είναι αγάπη, ξέρω πως να δίνω αγάπη, ξέρω ότι με πολύ υπομονή και αγάπη σκαλίζεις τα τείχη γύρω από την ψυχή του άλλου
με αγάπη, σιγά, σιγά να μην τον πονέσεις.
Να πέσουν μόνα τους τα τείχη που τόσο κόπιασε να χτίσει για να μην πονάει.
Τώρα όμως ξέρω και πως είναι να αναγνωρίζω πως είναι να παίρνεις αγάπη, να μη μεταφράζω τις προσδοκίες, ή τα λίγα ψίχουλα ως αγάπη.

Η αγάπη βαδίζει χέρι χέρι με τον σεβασμό και την ελευθερία της βούλησης.
Κι άρχισες να αναζητάς την αγάπη μέσα σου
Το δικό σου εσωτερικό φως που θα φωτίσει εσένα και την ψυχή σου
Θα φωτίσει τη γωνιά που ξέχασες το χαμόγελο σου
Θα φωτίσει το δρόμο σε όσους μπορούν να δουν τι πραγματικά είσαι
Και θα έρθουν κοντά σου με σεβασμό και αγάπη.

 

Αφιερωμένο στην κρητικοπούλα που της αφαιρέθηκε η ζωή και στα παιδιά της...

 

«...Αυτή είναι η αιώνια καταδίκη μου; Να συγκρούομαι με την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα πάντα διαφορετική από τα όνειρά μου; Τ’ όνειρο έχει κι αυτό τις απαιτήσεις του, την ηθική του....."
Η ζωή είναι αγρίως απίθανη. Μ. Καραπάνου

 

I like for you to be still

I like for you to be still
It is as though you are absent
And you hear me from far away
And my voice does not touch you
It seems as though your eyes had flown away
And it seems that a kiss had sealed your mouth
As all things are filled with my soul
You emerge from the things
Filled with my soul
You are like my soul
A butterfly of dream
And you are like the word: Melancholy

I like for you to be still
And you seem far away
It sounds as though you are lamenting
A butterfly cooing like a dove
And you hear me from far away
And my voice does not reach you
Let me come to be still in your silence
And let me talk to you with your silence
That is bright as a lamp
Simple, as a ring
You are like the night
With its stillness and constellations
Your silence is that of a star
As remote and candid

I like for you to be still
It is as though you are absent
Distant and full of sorrow
So you would've died
One word then, One smile is enough
And I'm happy;
Happy that it's not true


Pablo Neruda

 

Παλι φακές, δεν τις τρώω φατες μόνος σου..
Αγάπη μου.

Αγνώστου ταυτότητας ποίημα για τον Έρωτα

 

Ζητώ την αγάπη σου, ξανά, σαν μικρό παιδί
γαζέλα ανάλαφρη, ξανά, σαν μικρό παιδί

Παραδομένος κι απόλυτος μαζί
Η ανάσα είναι σαν πριόνι
Κόβει το χρόνο και σκορπά
στην άχραντη σιγή
φωτιά και χιόνι...

 

Στα 6 είναι ιδανικό να ερωτευτείς έναν 9χρονο, εγγονό της γειτόνισσας με μπουκλάκια μαλλιά και παιδικού λίπους κοιλίτσα και να παίζετε κουκλόσπιτο μπάρμπι μαζί στην αυλή.
Στα 17 είναι ιδανικό να ερωτευτείς έναν 43χρονο, καθηγητή μαθηματικών που βγάζει τη βέρα του και την αφήνει στο τσεπάκι του πουκάμισου και αυτή διαφανίζει την άλω της και σχηματίζει ανήθικους κρίκους και δεσμά.
Στα 23 είναι ιδανικό να ερωτευτείς έναν 37χρονο, ροκά αρχιτέκτονα, να ξέρει πού μπαίνουν οι ευθείες και οι καμπύλες και κάθε τραγούδι σε ποιο δίσκο αντιστοιχεί και να νομίζεις ότι μπορεί να πετύχει.
Στα 31 είναι ιδανικό να ερωτευτείς έναν 29χρονο, που ζει στην Αθήνα από τα φοιτητικά του χρόνια και έχει βαρεθεί το ετοιματζίδικο φαγητό και τα ξενύχτια και έχει μια συλλογή απο παλιές φωτογραφικές μηχανές.
Στα 43 είναι ιδανικό να ερωτευτείς ένα 25χρονο, μεταπτυχιακό φοιτητή της Ιατρικής και να παίζετε την ανατομία ενός ερωτικού εγκλήματος.
Στα 54 είναι ιδανικό να ερωτευτείς τον κινηματογράφο και τα μικρά καφέ και τις σαπουνόφουσκες και εκεί να συναντήσεις έναν 33χρονο και να κόψεις τις φλέβες σου για την χαμένη νεότητά σου και τα ταξίδια που δεν έκανες.
Στα 65 είναι ιδανικό να ερωτευτείς τα εγγόνια σου.
Στα 72 είναι ιδανικό να ερωτευτείς ένα 19χρονο, που αγαπάει την στίξη και την ποίηση και να σου φέρνει γάλα, εφημερίδα και τα φάρμακα και να ψαύει τα πετσιά σου και να τον γαργαλάς με τα λευκά σου μαλλιά στα ρουθούνια και στα βλέφαρα.
Στα 82 είναι ιδανικό να ερωτευτείς τη μαύρη ρόμπα σου και τα περιοδικά με το πρόγραμμα της τηλεόρασης και τη γεύση από το γλυκό σταφύλι και τις οδοντογλυφίδες.
Στα 92 είναι ιδανικό να ερωτευτείς το σκοτάδι.
Στα 101 είναι ιδανικό να ερωτευτείς τους αποχαιρετισμούς.

Βέρα Ι. Φραντζή

 

 

Θα μπορούσε να είναι και η ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον. Την περόνη ας την κρατήσουμε κουμπωμένη ομως, ναι;

 

Εννοείτε...το ρόδι βάφει.

 

..πρώτο, το τούλινο σάλι της
γλίστρησε εύκολα από τους ώμους της κι απόμεινε
στην πλάτη της ξύλινης καρέκλας.

και το μπονέ της,
ο φιόγκος λύθηκε μ´ ένα ελαφρό τράβηγμα.

μετά το μακρύ λευκό φόρεμα, πολύ πιο
δύσκολη υπόθεση με τα φιλντισένια
κουμπιά ως χαμηλά στη πλάτη,
τόσο μικρά και πάμπολλα θαρρείς ατέλειωτα
μέχρι να ανοίξουν τα χέρια μου το ρούχο,
σαν τον κολυμβητή που σκίζει το νερό,
και γλιστρά μέσα.

θα θέλεις να μάθεις ότι εκείνη στεκόταν
στο ανοιχτό παράθυρο στο επάνω δωμάτιο,
ακίνητη, με ορθάνοιχτα μάτια,
να κοιτάζει έξω στον κήπο με τα οπωροφόρα
το λευκό φόρεμα να λιμνάζει στα πόδια της
στα φαρδιά σανίδια του σκληρού πατώματος.

το πολύπλοκο των γυναικείων εσωρούχων
στην Αμερική του δέκατου ένατου αιώνα
δεν ξεπερνιέται
κι εγώ συνέχιζα σαν εξερευνητής των πόλων
ανάμεσα σε σούστες, κόπιτσες, κορδόνια,
κόμπους, κορδέλες και μπανέλες,
να πλέω προς το παγόβουνο της γύμνιας της.
αργότερα, σημείωσα κάπου
πως ήταν σα να ίππευα κύκνο μέσα στη νύχτα,
μα, βέβαια, δεν μπορώ να σου τα πω όλα-
πώς έκλεισε τα μάτια προς τον κήπο,
πώς χύθηκαν τα μαλλιά της χωρίς φουρκέτες,
πώς έπεφταν αιφνίδιες σιωπές
όποτε μιλούσαμε.

αυτό που μπορώ να σου πω είναι
πόσο τρομερά ήσυχα ήταν στο Άμερστ
εκείνο το απόγευμα του Σαββάτου,
τίποτα μόνο ένα αμάξι πέρναγε από το σπίτι,
μια μύγα βούιζε στο τζάμι σε ένα παράθυρο.
έτσι μπορούσα να ακούω καθαρά την ανάσα της
καθώς ξεκούμπωνα την πάνω πάνω
κόπιτσα του κορσέ της
και τον αναστεναγμό της όταν τελικά χαλάρωσε,
όπως μερικοί αναγνώστες αναστενάζουν σα νιώσουν
πως η Ελπίδα έχει φτερά,
η λογική είναι μια σανίδα,
η ζωή είναι ένα γεμάτο όπλο
που κοιτάζει καταπάνω σου μ´ ένα κίτρινο μάτι.

Billy Collins


 

 

Θέλω! ...
Μπορείς?
Δίλημμα...
Θα μπορέσεις αν προσπαθήσεις...
Και αν αποτύχω?
Θα ξαναπροσπαθήσεις ...
Θέλω...
Μπορείς?
Μπορώ...αμα το πιστέψεις θα το πετύχεις!