Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

"ΕΠΕΣΑ ΕΞΩ"

Κοιτάς καμιά φορά,
αλλά δε βλέπεις..
Αχαρτογράφητοι οι τόποι της ψυχής
και στα τυφλά προχωράς,
παίρνοντας λάθος μονοπάτια...
κι όσο κι αν λεν
πως όλα φαίνονται στα μάτια,
είναι και κάποια που έμαθαν
να κρύβονται καλά.
Σε ξεγελούν τα ψεύτικα χαμόγελα
και τα επιδέξια,
με μία κάλπικη αθωότητα,
ντυμένα βλέμματα.
Ώσπου η ώρα έρχεται μοιραία
που η αλήθεια μπρος σου
εκτίθεται γυμνή.
"Έπεσα έξω..."
γι' άλλη μια φορά θα πεις..
και εκείνο πιο πολύ
που απ' όλα σε πονάει,
δεν είναι τόσο που σε γέλασαν,
είναι που ακόμα δεν κατάφερες
να τη δαμάσεις την καρδιά σου,
έτσι ανόητα να μή δίνεται...
είναι που όσο αξίζει,
ακόμα μια φορά,
δεν την προστάτεψες
και πάλι ψάχνεις
τα κομμάτια της να βρεις,
σε δρόμους καρμανιόλες.

Μαρία Γασπαράτου

 

Η σκέψη μου έχει τυπωθεί
βαθιά μες το μυαλό σου,
με ανεξίτηλο μελάνι.
Όσο κι αν θες να τ’ αρνηθείς,
αυτή είναι η αλήθεια.
Μια αλήθεια που σε πονά,
γιατί θα προτιμούσες να
είναι διαφορετική.
Να μη μου είχες μιλήσει.
Να μη με είχες γνωρίσει.
Να μη με είχες δει.
Κι όλο λες πως δεν με θες,
μα στη πόρτα της αυλής μου
κάνεις βόλτες.
Κι όλο λες πως δεν
αισθάνεσαι κάτι, μα το λες
για να τ’ ακούς.

Η σκέψη σου έχει τυπωθεί
βαθιά μες το μυαλό μου,
με ανεξίτηλο μελάνι.
Όσο κι αν θέλω να το αρνηθώ,
αυτό πραγματικά συμβαίνει.
Αν μπορούσα τον χρόνο πίσω
να γυρίσω, δεν θα σου
μιλούσα ποτέ.
Δεν θα σε γνώριζα ποτέ.
Δεν θα σε έβλεπα ποτέ.
Και οι δύο λέμε πως δεν αισθανόμαστε τίποτε, μα
κάτι μας ενώνει.
Και οι δύο δίνουμε
διαφορετικές ερμηνείες
στη σχέση αυτή, που
ξεπερνά τις διαφορές και
συνεχίζει να υπάρχει.

Καλημέρα λοιπόν και πάλι
σε μια μέρα σαν όλες τις
άλλες, που δεν θέλουμε
να είμαστε μαζί, αλλά
είμαστε.
Καλημέρα λοιπόν και πάλι
σε δύο ψεύτες, που
κοροϊδεύουν την αλήθεια
τους ....
__________
Effie Katsilli

 

ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΙ ΕΡΩΤΕΣ

Οι μεγαλύτεροι έρωτες
παρέμειναν ανεκπλήρωτοι.
Ως όφειλαν.
Παρέμειναν γίγαντες αγέραστοι
γιατί δεν είχαν ποτέ
κανένα σημείο στίξης
στο τέλος τους ..κανένα τέλος.
Δεν εξαρτήθηκαν, δεν έγιναν συνήθεια,
παρέμειναν δίψα και λαχτάρα,
που στάθηκε πάνω από το χρόνο
παρέμειναν καύλα ψυχής αχόρταστη
και πόθος που πονάει ανέγγιχτος.
Οι μεγαλύτεροι έρωτες
δεν χώρεσαν σε σπίτια,
δεν κοιμήθηκαν σε βολικά κρεβάτια
με τους εραστές να ξυπνούν
κάτω από την ίδια στέγη,
γι αυτό στέγη τους υπήρξε ο ουρανός.
Δεν κοιτάζονται στα μάτια στο τραπέζι,
μα κοιτάζονται στα μάτια νύχτα μέρα
μες την αιωνιότητα.
Οι μεγαλύτεροι έρωτες παρέμειναν
ανεκπλήρωτοι.. ως όφειλαν,
για να εκπληρώνονται στο διηνεκές
με τρόπους ανεξήγητους,
ακατανόητους στους ανθρώπους
εξόν από τους ποιητές.
Να σέβεσαι,
τους ανεκπλήρωτους έρωτες
κρατούν την τιμή του έρωτα.
Είναι τόσο μεγάλοι που σκιά δεν έχουν,
είναι ο, τι ξέρουμε από αθανασία...
__________
Στ. Σταύρου

 

Ήρθαν λόγια πολλά και το στόμα μου γέμισαν...
Λόγια Αγάπης.
Με πίεζαν να τα αφήσω να ξεχυθούν εμπρός σου,
να σου παραδοθούν,
να σου χαριστούν...
Έκαιγαν την γλώσσα μου πεισματικά,
με βασάνιζαν...
Του εγωισμού το δηλητήριο το έκαιγαν κι αυτό.
Κρατιόμουν,
αντιστεκόμουν με δυσκολία...
Πως να τα αφήσω να σου δοθούν αφού δεν θα τα άφηνες μέσα σου να κατοικήσουν...
Πως να τα αφήσω να ηχήσουν στα αυτιά σου όταν δεν θα τα άφηνες να μπούν να χαιδέψουν του μυαλού σου τις εικόνες...
Βασανιζόμουν,
κατέστρεφα εμένα,
με τιμωρούσα...
Τιμωρούσα την Αγάπη που ξύπνησε μέσα μου δίχως αντίκρυσμα...
Δίχως το χάδι της στοργής.
Κι απομονώθηκα στις κόλλες χαρτιού και πάλι,
με την πένα της θλίψης μου,γεμάτη απο κόκκινο μελάνι,της καρδιάς μου...
Και κλείδωσα το στόμα μου με το τελευταίο μας φιλί...
Ατσάλινο κλειδί,
να μην μπορέσει ποτέ κανένας να το λυγίσει ξανά...
Και έγραφα όλα τα λόγια που ποτέ δεν θα ξεστόμιζα ξανά...
Και με τιμώρησα που ερωτεύθηκα ...
Ενώ ήξερα τον πόνο του έρωτα...

~ Ειρηάννα Γιαλιτάκη ~

 

Κι απλώθηκες μέσα μου τόσο που δεν ξέρω αν υπάρχει πια ένα κύτταρο καθαρού "εγώ"...
@Brigitte ευχαριστώ 

 

Την καρδιά σου δε θέλω
να τη σούρνεις από δω κι από κει.
Θέλω να την κρατάς σα δισκοπότηρο.
Στη γυρέψανε; Στάσου, καί ρώτα,
καί ρώτα, καί ξέτα.
Σε τι μπαξέ θα τη στείλεις να σεργιανίσει.
Σε τί στηθάκια θα τη βάλεις ν' ακουμπήσει.

Η καρδιά δεν είναι παλιόπιατο
να τρώνε μέσα οι πάσα λογής σκύλοι.
Είναι τό άνθος τό εύοσμον του αγρού...

| Μενέλαος Λουντέμης | Ένα παιδί μετράει τ' άστρα (απόσπασμα) |

 

Όμορφο

 

"Κάτω απ' το σπίτι "
Κωνσταντίνος Καβάφης


Χθὲς περπατῶντας σὲ μιὰ συνοικία

ἀπόκεντρη, πέρασα κάτω ἀπὸ τὸ σπίτι

ποὺ ἔμπαινα σὰν ἤμουν νέος πολύ.

Ἐκεῖ τὸ σῶμα μου εἶχε λάβει ὁ Ἔρως

μὲ τὴν ἐξαίσια του ἰσχύν.

Καὶ χθὲς

σὰν πέρασ’ ἀπ’ τὸν δρόμο τὸν παληό,

ἀμέσως ὡραΐσθηκαν ἀπ’ τὴν γοητεία

τοῦ ἔρωτος τὰ μαγαζιά, τὰ πεζοδρόμια,

ἡ πέτρες, καὶ τοῖχοι, καὶ μπαλκόνια,

καὶ παράθυρα· τίποτε ἄσχημο

δὲν ἔμεινεν ἐκεῖ.

Καὶ καθὼς στεκόμουν, κ’ ἐκύτταζα τὴν

πόρτα, καὶ στεκόμουν, κ’ ἐβράδυνα

κάτω ἀπ’ τ ο σπίτι,

ἡ ὑπόστασίς μου ὅλη ἀπέδιδε

τὴν φυλαχθεῖσα ἡδονικὴ συγκίνησι.

 

Είχα κλείσει τα μάτια
για ν’ ατενίζω το φως.

Τυφλός.
Είχα κάψει τη φλόγα
για ν’ αναπνέω.

Τις νύχτες
αφουγκραζόμουν τους θρόους της σιγής
κ’ η ανάσα του χαμόγελου
δε γνώριζε τη μετάνοια.

Να δακρύζω
πάνω στα διάφανα χέρια μου
από μια διάφανη χαρά
που δεν επιθυμεί.

Όχι θωπεία. Όχι όνειρο.
Πιο πέρα.
Εκεί που καταλύεται τ’ όνειρο
κι’ η φθορά έχει φθαρεί.

Κ’ ήρθες εσύ...

~*~ Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή Συμφωνία (απόσπασμα) ~*~

 

«Αγκαλιά»
Νικολέτα Σίμωνος


«Η αγκαλιά σου
του κορμιού μου είχε ανέκαθεν το σχήμα.
Μόνον εγώ μέσα σ’ αυτήν ιδανικά χωράω.
Περίμενες καιρό πολύ αλήθεια
έως το σώμα που της ταίριαζε εντέλει
ν’ απαντήσεις.
Εγώ, βλέπεις τότε δεν σ’ ήξερα
για να σε αγαπάω.
Κι ούτε εσύ τότε με ήξερες
για να με αγαπήσεις.
Εντούτοις με περίμενες.
Μα να που η υπομονή που έκανες
Τώρα σε ανταμείβει.
Και την αγκαλιά σου την κενή
με μένα στη γεμίζει.
Με το σώμα εκείνο που η δικιά σου η αγκαλιά
μια ζωή ολάκερη περίμενε εντός της να εγκλείσει.
Αλλά κι εγώ σε καμιά αγκαλιά δεν ταίριαζα
απ’ όσες με δεχτήκαν.
Άλλες ασφυκτικά με έπνιγαν.
Κι άλλες -έστω και μερικώς-
Ακάλυπτη μ’ αφήναν.
Γιατί η αγκαλιά σου που είχε ανέκαθεν
του δικού μου του κορμιού το σ
χήμα πάντα εμέ περίμενε.»

 

ΒΑΘΑΙΝΕΙ Η ΑΓΚΑΛΙΑ


Εκείνο που μου χάρισες απλόχερα,

εκείνο το απάγκιο της ψυχής,

ήταν η αγκαλιά.

Ήταν αυτή που άνοιγε,και κούρνιαζα.

Για τα σπασμένα μου φτερά,το φάρμακο

η πιο ζεστή φωλιά.

Τα'γιανε και μου έλεγε,βγες έξω.

Βγες έξω,πέταξε ξανά. Κι αν πάλι στόχο,

βάλουν τα φτερά σου,εγώ θα είμαι εδώ.

Θα είμαι εδώ, η πιο γλυκιά παρηγοριά,

ξανά να στα γιατρέψω.

Κάθε φορά,που κόκκινα στα ντύνουνε,

να ξέρεις ένα...

Εσύ,τα ετοιμάζεις για ψηλά ανοίγματα.

Στα ύψη θα σε πάνε.

Γι αυτό και οι πλήγές,θα'ναι πολλές

αυτοί δεν ξέρουν να πετάνε.

Μα μη ξεχάσεις την δική μου την φωλιά

μην την αφήσεις άδεια.

Να'ρχεσαι! Θα την κάνω αγκαλιά!

Μην έχει η ζήση μου σκοτάδια..

Τι να την κάνεις αν η θύρα της κλειστή;

Της μοναξιάς θα μοιάζει,κι άγονη θα'ναι.

Άγονη. Σαν την στέρφα γη.

Να'ρχεσαι,με φως να την γεμίζεις!

Να λούζεται στον ήλιο σαν αυγή!

Βαθαίνει η αγκαλιά σαν την ανοίγεις.

Βαθαίνει. Και θέλει βάθος τούτη η στοργή.

Ελευθερία Λάππα