Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Σιωπές

Σιωπή εγώ ενώνομαι στη σιωπή,
εγώ έχω ενωθεί στη σιωπή
και αφήνω να με κάνουν,
αφήνω να με πίνουν,
αφήνω να με λένε.

Μαχαιρωμένη απ' αυτό που λείπει,
από την άτιμη αναμονή,
θα ξαναγεννηθώ στα τρομερά παιχνίδια
και θα τα θυμάμαι όλα.

Οι ναυαγοί πίσω από τη σκιά
αγκάλιασαν αυτή που αυτοκτόνησε
με τη σιωπή του αίματος της.

Η νύχτα ήπιε κρασί
και χόρεψε γυμνή ανάμεσα στα κόκαλα της ομίχλης,
ζώο ριγμένο στο πιο μακρινό χνάρι του.
Η κοπέλα γυμνή καθισμένη μέσα στη λησμονιά,
ενώ το ανοιγμένο κεφάλι της πλανιέται κλαίγοντας,
ψάχνοντας να βρει ένα πιο αγνό σώμα.

Ύστερα όταν πεθάνουν,
εγώ θα χορέψω
χαμένη στο φως του κρασιού
κι ο εραστής του μεσονυκτίου
που είναι
πίσω από τα μάτια μου
κι από τα μάτια σου,
τώρα που είναι νύχτα
στο αίμα
και δεν μπορούμε να δούμε
τον κρύο κόσμο μεγάλο.

Δεν έχει σημασία αν όταν φωνάξει η αγάπη,
εγώ είμαι νεκρή.
Θα έρθω,
πάντα θα έρχομαι.
Αν κάποτε
μου φωνάξει η αγάπη,
ταξιδεύτρα της καρδιάς μαύρου πουλιού
είναι δική σου η μοναξιά τα μεσάνυχτα.
Δικά σου τα γνωστικά ζώα που πληθαίνουν τον ύπνο σου
περιμένοντας τον πανάρχαιο λόγο.
Δική σου είν' η αγάπη κι ο ήχος του ραγισμένου ανέμου.

( Alejandra Pizarnik )

 

Στεναγμός

Αν στις αναμνήσεις σου δεις κάποτε
μεσ' στην αχλύ του παρελθόντος,
να ξεπετάγεται η θλιβερή μου θύμηση
μισοσβησμένη πια απ' τον χρόνο,
συλλογίσου πως ήσουν πάντα λαχτάρα μου
και αν η μνήμη μιας αγάπης τόσο θείας
συγκινήσει την καρδιά σου, σκεπάσει με
σύννεφα τον ουρανό σου,
γεμίσει με δάκρυα τα γαλάζια σου μάτια,
ω! μη με ψάξεις εδώ στη γη
που έζησα, που πάσxισα,
αλλά στο βασίλειο των μνημάτων
που βρίσκεις γαλήνη και ανάπαυση.

( José Asunción Silva )

 

Be of good heart.
- Vincent van Gogh

 

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.

 

Στον έρωτα

Νά 'μαι που σ' έχω πιάσει απ' το λαιμό
στο ακροθαλάσσι, ενώ εκεί ετοίμαζες
τα βέλη της φαρέτρας σου να με πληγώσεις
κι είδα στο δάπεδο την άνθινη κορώνα σου.

Όπως μια κούκλα θα σ' έχω ξεκοιλιάσει
και διάβασα τα απατηλά γρανάζια σου,
και καλοτυλιγμένη στις χρυσές της τροχαλίες
ανακάλυψα μια παγίδα που έλεγε: σεξ.

Πλάι στη θάλασσα, καμωμένο κουρέλι,
σ' έδειξα στον ήλιο, ερευνητή των έργων σου,
μπροστά σ' έναν κύκλο Σειρήνων τρομαγμένων.
Ανέβαινε ολοένα απ' τη λευκοπαθή πλαγιά
η ανάδοχος σου στις απάτες, η κυρά Σελήνη,
και σε εκσφενδόνισα στο στόμα των κυμάτων.

( Alfonsina Storni )

 

Μολύβι

Κοιμούνται οι νεκροκάσες, μολυβένιες
και τ’ άνθη μολυβένια
η στολή πένθιμη ακόμα
κάθομαι και κρυώνω πλάι στο πτώμα
και τρίζουν οι ανθοδέσμες, μολυβένιες.

Η αγάπη μου κοιμάται, μολυβένια
σε άνθη μολυβένια
κι εγώ να την καλώ
κατάμονος… κρυώνω εδώ, πλάι στο νεκρό…
και τα φτερά βαραίνουν, μολυβένια.

( George Bacovia )

 

Νανούρισμα

Δεν θα σου τραγουδούσα για να κοιμηθείς,
θα κόλλαγα τα χείλη μου στο αυτί σου,
ελπίζοντας πως ο τρόμος της καρδιάς μου θα σε συγκινήσει.

( Reetika Vazirani )

 

Θέλοντας να πεθάνω

Αφού ρωτάς, τις περισσότερες μέρες δεν μπορώ να θυμηθώ.
Περπατώ ντυμένη, ασημάδευτη απ' αυτό το ταξίδι.
Έπειτα μια σχεδόν ακατονόμαστη λαγνεία επιστρέφει.
Ακόμα και τότε δεν είχα τίποτα ενάντια στη ζωή.
Ξέρω καλά τις λεπίδες του γρασιδιού που αναφέρεις,
τα έπιπλα που είχες τοποθετήσει κάτω απ' τον ήλιο.
Αλλά οι αυτοκτονίες έχουν μια ειδική γλώσσα.
Σαν τους ξυλουργούς θέλουν να ξέρουν ποια εργαλεία.
Ποτέ δεν ρωτούν γιατί χτίζουν.
Δυο φορές πολύ απλά έχω αρνηθεί τον εαυτό μου,
έχω πιάσει τον εχθρό, έφαγα τον εχθρό,
έχω καταλάβει την τέχνη του, τη μαγεία του.
Κατ' αυτόν τον τρόπο, βαριά και σκεπτική,
θερμότερη απ' το λάδι ή το νερό,
έχω ξαποστάσει, βρομοσαλιάζοντας στο στόμα-τρύπα.

Δεν σκέφτηκα το κορμί μου στην άκρη της βελόνας.
Ακόμα και ο κερατοειδής και το περίσσευμα των ούρων μου έχουν φύγει.
Οι αυτοκτονίες έχουν ήδη προδώσει το σώμα.
Θνησιγενείς, δεν πεθαίνουν πάντα,
αλλά ζαλισμένες, δεν μπορούν να ξεχάσουν ένα τόσο γλυκό φάρμακο
που ακόμα κι ένα παιδί θα το κοιτούσε και θα χαμογελούσε.
Να χώνεις όλη αυτή τη ζωή κάτω απ' τη γλώσσα σου! -
αυτό, από μόνο του, γίνεται ένα πάθος.
Ο θάνατος είναι ένα θλιμμένο οστό- με κακώσεις, θα έλεγες,
κι ακόμα αυτή με περιμένει, χρονιά με τη χρονιά,
με τόση αβρότητα να αποκαταστήσει μια παλιά πληγή,
να αδειάσει την ανάσα μου απ' τη σκληρή του φυλακή.
Ισορροπώντας εκεί, οι αυτοκτονίες καμιά φορά συναντούν,
περιγελώντας τον παλαβιάρη, ένα φουσκωμένο φεγγάρι,
αφήνοντας το ψωμί που παρεξήγησαν για ένα φιλί,
αφήνοντας τη σελίδα του βιβλίου απρόσεκτα ανοικτή,
κάτι ανείπωτο, το τηλέφωνο βγαλμένο απ' την πρίζα
και τον έρωτα, ότι κι αν ήταν, μια μόλυνση.

( Ann Sexton )

 

«Έγραφα μια ιστορία» ανήγγειλε. «Είναι για δύο λεσβίες που τις πάντρεψε ένας ομοφυλόφιλος ιερέας -» Σταμάτησε και κοίταξε την Κέρτνι. «Είσαι καθολική, βέβαια.»

Του έγνεψε καταφατικά.

«- ένας ομοφυλόφιλος ιερέας σε μία τρομερά λουλουδένια τελετή στην Ελβετία. Μέχρι αυτό το σημείο είχαν ζήσει εντελώς ευτυχισμένες μέσα στην αμαρτία, αλλά τώρα το ειδύλλιο τους έχει καταστραφεί...»

( Pamela Moore )

 

"I've been in love before, it's like a narcotic. At first it brings the euphoria of complete surrender. The next day you want more. You're not addicted yet, but you like the sensation, and you think you can still control things.You think about the person you love for two minutes then forget them for three hours. But then you get used to that person, and you begin to be completely dependent on them. Now you think about him for three hours and forget him for two minutes. If he's not there, you feel like an addict who can't get a fix. And just as addicts steal and humiliate themselves to get what they need, you're willing to do anything for love."-

By the River Piedra I Sat Down and Wept"
Paulo Coelho