Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Kαι αυτό (από το vanillaκι)

 

Άλυτο Αίνιγμα

Έφερα το χώμα στα μέτρα μου
μα τα εκατοστά της αγάπης σου
σκέπασαν τη λεπτομέρεια.
Πώς μπορεί ο έρωτας
να υπάρξει δίχως λεπτομέρεια;
Πώς μπορώ να βρω τα αναγκαία
χιλιοστά οξυγόνου να τις
εισπνεύσω στις μέρες εκείνες
που ήθελες να φύγεις;

Εκάβη Σέχη.

 

Χτυπούσες ακόμα και όταν πέθανες

τόσο πού ήταν το αίμα σου

δε στέρευε εύκολα απο το σώμα

δεν τελείωνε,

και γω βογγούσα για λίγη προσοχή

καταραμένο κουφάρι

μα συ ξοπίσω με μαστίγωνες

με τα ηνία των περήφανων αλόγων,

όμως δεν είμαστε σε παραμύθι τώρα

εδώ είναι η ζωή

και μεις πληγώσαμε τα άκρα της

ανάπηρη φεύγει

και φεύγει μόνη

στον ηλεκτρικό κόσμος ταξιδεύει

και ενείνη με το σπασμένο πόδι της

προσπαθεί να φτάσει κηφισσιά

να πάψει

να πάψει

γιατί πάντα ήταν τελευταία

γιατί πάντα ήταν μια μίζερη γριά

που έπασχε από σύφιλλη

και καρκίνο

τώρα θα πεθάνει

και ο τόπος θα καθαρήσει απο τη βρωμιά

ενός σαπισμένου γηραιού έρωτα

τόσα σαγαπώ

για να μένει πάντα πίσω

και τόσα ποιήματα

για να σκοτώνει τη ντροπή της.

"Ο ΕΡΩΤΑΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΜΕ ΠΛΗΓΩΜΕΝΑ ΠΟΔΙΑ", ΠΙΠΕΡΟΥ ΣΟΦΙΑ

 

My Pillow gazes upon me at night
Empty as a gravestone;
I never thought it would be so bitter
To be alone,
Not to lie down asleep in your hair.

I lie alone in a silent house,
The hanging lamp darkened,
And gently stretch out my hands
To gather in yours,
And softly press my warm mouth
Toward you, and kiss myself, exhausted and weak-
Then suddenly I'm awake
And all around me the cold night grows still.
The star in the window shines clearly-
Where is your blond hair,
Where your sweet mouth?

Now I drink pain in every delight
And poison in every wine;
I never knew it would be so bitter
To be alone,
Alone, without you.

Έρμαν Έσσε

 

«…Η αγάπη είναι ανήμερο θεριό που τρώει τη ζωή μας…Μα μόλις φύγει καταλαβαίνουμε ότι αυτή ήταν η ζωή μας. Λοιπόν; …Σ’ άφησε; Σε πρόδωσε; Καλύτερα έτσι. Θα ‘χεις κουράγιο να ξαναδοκιμάσεις. Αν έμενε, κι ανακάλυπτες τι ψεύτικο μικροπραγματάκι ήταν, θα πληγωνόσουν για πάντα. Η αγάπη είναι μεγάλη όταν την περιμένουμε ή όταν τη χάνουμε. Όταν την έχουμε μας ξεφεύγει. Χάνουμε την αίσθησή της. Και την ξαναποκτούμε μόνο όταν τη χάσουμε. Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες. Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις. Καν’ την τραγούδια, ξενύχτια. Καν’ την βιβλία, αταξίες. Μόνο μην τη μοιρολογάς. Είναι σαν να τη βρίζεις. Σαν να της κλείνεις το δρόμο να ξανάρθει. Κοίταξέ με προσεχτικά και θα καταλάβεις. Για την αγάπη μιας γυναίκας έγινα ποιητής. Δεν τη συγκίνησα. Έγινα κλόουν, καραγκιόζης, Ρωμαίος, Νίγκελ, Άμλετ…Κείνη προσπέρασε πλάι απ’ τις τραγικές μεταμορφώσεις μου αγέρωχη και πήγε να θαφτεί στο άγνωστο. Ήταν τρελλή; Ήταν άρρωστη; …Χαλασμένη απ’ τα βιβλία; Δεν ξέρω. Ένα πράγμα ξέρω : πως μ’ έκανε δυστυχισμένο. Κείνοι που είναι για να γίνουν μεγάλοι όχι μόνο δεν τους χρειάζεται η δυστυχία αλλά και τους μπαίνει εμπόδιο. Γιατί τώρα στα είπα όλα αυτά; Για να σε φέρω στα συγκαλά σου; Για να σε παρηγορήσω; Για να σε πλαντάξω; Δεν ξέρω. Η αγάπη είναι το φαρμάκι και το νέκταρ της ζωής μας. Αν θέλεις να πιεις θα τα πιεις και τα δύο μαζί. Ένα ένα δε στα δίνουν. Γιατί κλείνεις τα μάτια σου; Νυστάζεις ή πονάς;…»
(Μενέλαος Λουντέμης, απόσπασμα από το βιβλίο «Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους»)

 

..Μύρισε
Πόνεσε
Αντάλλαξε βλέμματα σάλιο μουσκέψου
Κυλήσου εντύπωσε λυγμούς σάρκα που στάζει
Εύρημα το πόδι στο τελείωμα του άκρου
Καταδίωξέ το ψάξε μυστικό του βήματος μορφή της φτέρνας
Τόξο του βηματισμού που γεννά κολπίσκους βάδισμα τοξωτό
Απόλαυσέ τα...

..Ανάσανε στέναξε
Πέθανε λιγάκι
Γλυκά αργά πέθανε
Πάλεψε κόντρα στου ματιού την κόρη
Την ηδονή παράτεινε
Όρθωσε το κατάρτι κι άνοιξε πανιά
Βάλε ρότα και πλώρη προς την Αφροδίτη
το άστρο της πρωίας
–η θάλασσα ίδια με κρύσταλλο αδειανό υδραργυρικό–
κι αποκοιμήσου
ναυαγός.


Σύντομες παραδόσεις ερωτισμού, Gioconda Belli.

 

...Φόβος και αγωνία είχαν κυριέψει την ψυχή μου. Φόβος της ανέσπερης ζωής.Αγωνία του μάταιου θανάτου... Ηθελα να ζήσω...Ηθελα να σφυροκοπήσω τη ζωή μου στο αμόνι του καημού με τη βαριά του πόνου....Ηθελα να συναπαντήσω αυτό που θα'φερνε και τ'άλλα, αυτό που είναι όλα τ'άλλα, και ηδονή κι οδύνη, και χαρά και πόνος, και γνώση κι ανοησία.Αυτό που είναι αιτία και πλήρωση, σκοπός και τέρμα,φτάσιμο και φυγή... Την αγάπη...
Ν' αγαπήσω... Οχι ν' αγαπηθώ, μα ν' αγαπήσω...
Τι μου πρόσφεραν οι γυναίκες που μ'αγκάλιαζαν με τρικυμισμένη ψυχή ,όταν εγώ τρυγούσα τη γλύκα τους με δόντια σφιχτά από αδιαφορία;Τι ενιοσα εγω απο τις θύελες που γένησα με όργια γαλήνης;Τι κι αν μ'αγάπησαν;
Τ'αμέτοχα πάθη δεν μπορούν να ρυτιδώσουν το θολό καθρέφτη του στεκάμενου βάλτου...
Κοχλάζει μονάχα η ματαιότης κι εξατμίζεται αφήνοντας μέσα σου κενό καταθλιπτικότατο.
Τι κι αν μ'αγάπησαν - αν μ'αγάπησαν-...Εγώ ζητάω την αγάπη...Εγώ ζητάω να σκορπίσω την ψυχή μου στους αντίθετους ανέμους, να φθαρώ στα αντίξοα ρέματα.Εγω γυρεύω να σπείρω τις αγωνίες μου για να θερίσω πικρίες.Εγώ θέλω τη στυφή χαρά που μόνο η συντριβή χαρίζει...Εγώ θέλω...
Δεν ξέρω τι θέλω...

M.Kαραγάτσης, το χαμένο νησί

 

κάπου στο ίντερνετ...


Με έβαλε γονατιστό στην μέση του κρεβατιού, ο κορμός μου σε όρθια στάση, τα χέρια μου ελεύθερα, άρχισε να φιλάει όλο μου το σώμα, από τον λαιμό μου, τα στήθη μου, ένιωθα την γλώσσα της να ταξιδεύει σε κάθε σημείο του εαυτού μου, πήγε στον ανδρισμό μου, προσπάθησα να τραβηχτώ, με καθησύχασε σχεδόν με διέταξε να μην κινούμε, με είχε στα χέρια της με έπαιζε, με ερέθιζε, ένιωσα το στόμα της, να με φιλάει εκεί, ένιωθα την ανάσα της πάνω του. Είχα κλείσει τα μάτια μου και απολάμβανα κάθε της χάδι, ήρθε από πίσω μου, γονάτισε κι αυτή, με φιλούσε πίσω από το αυτί, κατάλαβε ότι αυτό είναι το σημείο που με ερεθίζει περισσότερο, προσπάθησα να την αγγίξω με σταμάτησε. Ένιωσα τα στήθη της στην πλάτη μου, ανατρίχιασε όλο μου το κορμί, με φίλησε στο στόμα πάλι, τα χέρια της, ταξίδευαν σε όλο μου το κορμί, με έσπρωξε μπροστά, τα χέρια μου έπεσαν στο κρεβάτι, το κορμί μου ήταν γονατιστό. Ένιωσα τα χέρια της στον κάβαλο μου, με μάλαζε. Άρχισε να με χτυπάει στους γλουτούς, απαλά χαστούκια και μετά την περιοχή που μόλις είχε χτυπήσει την μάλαζε, την έπιανε, μου άρεσε πολύ. Ο τρόπος της, το πως μου επιβάλλονταν. Ήταν πρωτόγνωρα για εμένα. Σταμάτησε να με χτυπάει, φίλησε τα σημεία που μόλις είχε χτυπήσει. Ήρθε από κάτω μου, με είχε στα χέρια της, με οδήγησε μέσα της, έδινε εκείνη τον ρυθμό, με τον τρόπο της με άφησε να πάω πιο γρήγορα, πιο δυνατά. Άκουσα την κραυγή της ηδονής της, την ένιωθα, ένιωθα την ζεστασιά της, τον οργασμό της ξανά και ξανά. Ήθελα κι εγώ το ήθελα πολύ μου το επέτρεψε, μέσα της, έκλεισα τα μάτια μου, ένιωσα γαλήνη. Της δινόμουν ολόκληρος, μου έκανε έρωτα.

 

Θέλω να βγω στον ήλιο, να πάω στο αγαπημένο μου μέρος. Σε εκείνη την προβλήτα που όλα φαντάζουν μικρά και ασήμαντα πέραν από την αγάπη σου. Θέλω να αρχίσει να φυσάει, να φέρει σύννεφα. Να αρχίσει να βρέχει, και εγώ... Εγώ να χορεύω στη βροχή. Να νιώθω στη κάθε σταγόνα της την αγάπη σου. Ξέρω ότι εσύ άκουσες την επιθυμία μου. Μου έστειλες αυτή την βροχή που τόσο με μεθάει, τόσο με γεμίζει με άγρια χαρά. Με μεταμορφώνει. Σαν μια άλλη Μαινάδα, έτσι και εγώ, εξυμνώ εσένα που υπήρξες κάποτε θεός μου, το άλλοτε ξέφρενο σμίξιμό μας, τον άλλοτε παθιασμένο μας έρωτα. Αποδίδω φόρο τιμής στη παράφορη αυτή αγάπη μας. Απόλαυσε την, εναγκάλιασε την, γιατί είναι και η τελευταία.
Είναι η δική μου στιγμή τώρα. Αντίο αλλοτινή αγάπη μου. Έτσι απλά, εκστασιακά και τόσο χαρούμενα. Αντίο .

13/6/2014
Για τον Δ.

 

“Μην ακούω ανοησίες για ερωτική αιωνιότητα. Κάθε ομορφιά είναι αιωνιότητα. Ό,τι βλέπω, ό,τι ακούω, ό,τι αγγίζω, χώμα, αέρας, φως, είναι μέρος της αιωνιότητας. Αιωνιότητα δεν είναι ό,τι αντέχει στο χρόνο, γιατί τότε θα’χαν τα πρωτεία οι πολυκατοικίες και οι ουρανοξύστες αλλά ό,τι σφραγίζει μια στιγμή ανεπανάληπτα. Ο ερωτικός σπασμός είναι μία αιωνιότητα, κι ας μην αποτυπώνεται πουθενά αυτός.”

Λιλη Ζωγράφου, Επάγγελμα πόρνη

 

 

My Diego:

Mirror of the night

Your eyes green swords inside my flesh. waves between our hands.

All of you in a space full of sounds — in the shade and in the light. You were called AUXOCHROME the one who captures color. I CHROMOPHORE — the one who gives color.

You are all the combinations of numbers. life. My wish is to understand lines form shades movement. You fulfill and I receive. Your word travels the entirety of space and reaches my cells which are my stars then goes to yours which are my light.

http://www.brainpickings.org/index.php/2013/04/19/frida-kahlo-diary-love-letters/

 

FORBIDDEN LOVE

It cannot be—
she said to me,
the end
is not my making.
To keep apart,
two lovers' hearts,
is another's undertaking.


This might be true—
I said to you,
but it is they
who are mistaken.

For where there's sun
you'll find a moon,
and neither
can be forsaken.


—Michael Faudet