Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Σὲ περιμένω παντοῦ
Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.

Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία, πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων.
Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα,
θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου.

Θὰ θυμᾶμαι πάντα τὰ μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,
σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.

Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.

Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων. Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο... ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!

Τάσος Λειβαδίτης

ΥΓ. ....τίποτ' άλλο....

 

Με υπολείμματα καφέ

Κάποτε, θα μπεις σ' εκείνο τ' άγνωστο για σένα
δυάρι, απ' την κηδεία μου επιστρέφοντας.
Επάνω θα πέσεις στους δίσκους που λάτρευα, σε φθαρμένες
κόλλες αναφοράς γεμάτες από δικά μου λόγια.
Θα ξαπλώσεις σε σταχτοδοχεία, φλυτζάνια
με υπολείμματα καφέ. Γκρίζες τρίχες θα χαϊδέψεις
στο νιπτήρα και θα ξανακάνεις μετ' από χρόνια γι' άλλη μια
φορά, στερνή, έρωτα με την ιδέα μου...

( T_ S )

 

  Δυο πουλακια ητανε πολυ αγαπημενα και περασε ο κυνηγος και σκοτωσε το ενα    

Για σενα κοπελα μου (ξερεις εσυ) 

 

Ποίημα αγάπης

Είναι τόσο όμορφα
να ξυπνάς το πρωί
ολομόναχος
και να μην πρέπει να πεις σε κάποιον
πως τον αγαπάς,
όταν δεν τον αγαπάς
πια.

( Richard Brautigan )

 

Το πρόσωπο του έρωτα

Το πρόσωπο σου είναι το πρόσωπο
όλων των άλλων πριν από σένα και μετά
από σένα και τα μάτια σου είναι
ήρεμα σαν μια γαλάζια αυγή, που σπάζει
το χρόνο στην ώρα του. Βουκόλος
των νεφών, φρουρός της λευκής -με
εναλλαγή χρωμάτων- ομορφιάς, το τοπίο
των εξομολογημένων χειλιών σου, που έχω
εξερευνήσει, κρατά το μυστικό κάποιου
χαμόγελου όπως το τοπίο με τα μικρά
λευκά χωριά πέρα από τα βουνά
κι οι χτύποι της καρδιάς σου
μέτρο της έκστασης τους.
Δεν υπάρχει ερώτημα μιας -κάποιας-
αρχής δεν υπάρχει ζήτημα κατάκτησης,
δεν υπάρχει ερώτημα θανάτου: πρόσωπο
πολυαγαπημένο μου, το πρόσωπο του έρωτα.

( Ingrid Jonker )

 

Έτσι είναι το σωστό, το ερωτευμένο αρσενικό. Πάνω απ' όλα ο σκοπός, ο στόχος....

 

 

κορέκτορας 4ever....
 

 

“I had fallen in love. What I mean is: I had begun to recognize, to isolate the signs of one of those from the others, in fact I waited for these signs I had begun to recognize, I sought them, responded to those signs I awaited with other signs I made myself, or rather it was I who aroused them, these signs from her, which I answered with other signs of my own . . . ”
― Italo Calvino, Cosmicomics

 

Χαμηλοφώνως

Διότι είσαι το πρώτο εφετινό χελιδόνι που μπήκε απ' το
φεγγίτη, έκαμε τρεις γύρους στο ταβάνι και ήσουν
κατόπιν όλα μαζί τα χελιδόνια.
Διότι είσαι μια μεριά ήρεμη της θάλασσας όπου το κύμα
κόβει κομμάτια το φεγγάρι και το ρίχνει στην ψιλή άμμο.
Διότι τα χέρια μου είναι άδεια σαν καρύδια που η ψίχα
τους φαγώθηκε από παράσιτα κι εσύ τα γέμισες
με τα μαλλιά σου και το μέτωπο σου.
Διότι στα μαλλιά σου περνώ τα δάχτυλά μου όπως περνάει
ο αγέρας από φύλλα κυπαρισσιού.
Διότι είμαι ένα σπίτι εξοχικό κι έρχεσαι μόνη το καλοκαίρι
και κοιμάσαι και ξυπνάς πότε-πότε τα μεσάνυχτα,
ανάβεις τη λάμπα και θυμάσαι.
Διότι θυμάσαι.
Γι' αυτό σ' αγαπώ κι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά είμαστε μαζί
κι απέναντί μας η θάλασσα φθείρεται ν' ανεβοκατεβαίνει
τα δέντρα
...πως πηγαίναμε σε μια κατηφοριά της Bάρκιζας
κι ένα γύρω οι χρωματιστές πέτρες μας ακολουθούσαν.

Γιατί όταν σκύβω πάνω από πηγάδια βλέπω την επιφάνεια
του νερού και λέω: να το ριζικό κι η ματιά της.
Γιατί βλέπαμε μαζί τρεις τσιγγάνες κίτρινες τυλιγμένες
απ' το κόκκινο - σαν τα μάτια τού μπεκρή - λυκόφως
και είπαμε να το ριζικό να οι αγάπες βγήκαν
στους δρόμους για τον επιούσιο.

Γιατί βλέπαμε μαζί τις τρεις τσιγγάνες
να 'ρχονται και να χάνονται,
γι' αυτό σ' αγαπώ
κι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά
είσαι κείνο που γλύτωσε απ' τα σκάγια.

Γιατί είμαι γεμάτος από σένα και μπρος από κάθε τι
από σκέψη από αίσθηση κι από φωνή,
είναι κάτι δικό σου που σαν αθλητής τερματίζει πρώτο.
Γιατί τα βλέφαρά σου είναι βρύα σε σχισμάδες βράχων,
γι' αυτό σ' αγαπώ.


( Δημήτρης Παπαδίτσας )

 

Η Επιθυμία του ζωγραφίζειν

Δυστυχής ίσως ο άνθρωπος, ευτυχής όμως ο καλλιτέχνης που τον σπαράζει ο πόθος!
Λαχταρώ να ζωγραφίσω εκείνη που τόσο σπάνια μου φανερώθηκε,
και τόσο γρήγορα έφυγε, σαν ένα όμορφο πράγμα που νοσταλγεί ο ταξιδιώτης σαν τον παίρνει μαζί της η νύχτα.
Πόσο πολύς καιρός πέρασε κιόλας από τότε που χάθηκε!
Είναι ωραία, κάτι πιο πάνω από ωραία: είναι εκπληκτική.
Σ’ αυτήν αφθονεί το μαύρο: και ό,τι εμπνέει, είναι νύχτιο και βαθύ.
Τα μάτια της δύο άντρα όπου ασαφώς το μυστήριο σπιθίζει,
και το βλέμμα της φωτίζει ως αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα ερέβη.
Θα τη συνέκρινα με μαύρον ήλιο, αν μπορούσε κανείς να συλλάβει με τον νου ένα μαύρο αστέρι που να χύνει φως κι ευδαιμονία.
Πιο εύκολα όμως μας κάνει να σκεφθούμε τη σελήνη, που σίγουρα, την έχει σημαδέψει με την επίφοβη επήρεια της.
Όχι βέβαια τη λευκή σελήνη των ειδυλλίων, που μοιάζει με μια ψυχρή νύφη,
μα τη δυσοίωνη, μεθυστική σελήνη, την κρεμάμενη στο βάθος μιας θυελλώδους νύχτας,
που την αναταράζουν τα καλπάζοντα νέφη.
Όχι βέβαια την ήρεμη, διακριτική σελήνη που επισκέπτεται τους καθαρούς ανθρώπους,
μα τη σελήνη που την ξεκόλλησαν από τον ουρανό, τη νικημένη, εξεγερμένη σελήνη,
που οι Μάγισσες της Θεσσαλίας σκληρά αναγκάζουν να χορέψει πάνω στο τρομοκρατημένο χορτάρι!
Μες στο στενό της κούτελο κουρνιάζει η επίμονη θέληση κι ο έρωτας της λείας.
Ωστόσο, στο κάτω μέρος αυτού του ανησυχαστικού προσώπου, όπου αεικίνητα ρουθούνια ρουφούν το άγνωστο και το αδύνατο,
ξεσπά, με χάρη ανέκφραστη, το γέλιο ενός μεγάλου στόματος, λευκού και κόκκινου,
και απολαυστικού, που σε κάνει να ονειρεύεσαι το θαύμα ενός εξαίσιου άνθους που άνοιξε τα πέταλά του μέσα σ’ ένα ηφαιστειακό τοπίο.

Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν τον πόθο να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις.
Όμως για τούτη λαχταράς ν’ αργοπεθαίνεις κάτω από τη ματιά της.


( Charles Baudelaire )

 

Πλάνα

Σε πρώτο πλάνο υπάρχει μια ερημιά
γεμάτη χρώματα στολίδια ραντεβού και μίση,
στο δεύτερο η αγάπη,
στο τρίτο πάλι μια ερημιά και βουτηγμένη τώρα σε πηχτό σκοτάδι,
στο τέταρτο πάλι η αγάπη τώρα τυφλή και μεθυσμένη,
στο πέμπτο πάλι μια ερημιά μαύρη και στάζει αίμα,
στο έκτο ούτε ερημιά ούτε αγάπη με η χωρίς φως η σκοτάδι,
στο έκτο μεταμεσονύκτιος δρόμος καλοκαιρινός
και ένας άντρας βιαστικός καπνίζοντας τον διασχίζει,
η νύχτα λάμπει σαν ημέρα και μονάχα το γλυκό αεράκι
δροσίζει τα καμένα φύλλα της καρδιάς του...


( Θωμάς Γκόρπας )

 

Μαλαισιακά τραγούδια

Είμαι το ρυάκι σου
που μέθυσε με δυόσμο

Σκύψε πάνω μου
για να σου μοιάσω

Κολύμπησε μέσα μου
να νιώσεις πως τρέμω

Φάε τα ψάρια μου
να μ’ αφανίσεις

Πιες με
να με στερέψεις

Αγάπησε με
Θα σε συντρέξω να πνιγείς

*

Στο φιλί σου πιο βαθύ κι απ’ το θάνατο
νιώθω τη λύσσα σου να ξαναμπείς στη γη
να γυρίσεις πίσω στο χάος σου

Λιώνεις
χάνεσαι
σύννεφο πέφτεις
ποτάμι τρέχεις στη θάλασσα σου
και η σάρκα μου σε δέχεται σαν ένα μνήμα

Σκεπάστηκα με εφτά πέπλα
για να με ξεσκεπάσεις
εφτά φορές

Μυρώθηκα μ’ εφτά μύρα
για να με μυρίσεις
εφτά φορές

Σου είπα εφτά ψέματα
για να με αφανίσεις
εφτά φορές


( Ivan Goll )