Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

“I am longing to be with you, and by the sea, where we can talk together freely and build our castles in the air.”

Bram Stoker, Dracula

 

And I know that love is transforming
the days and hours, in danger, flames.
In all, however, smiles for you.

(Pedro Salinas - Ragioni d'amore)

 

Ὅλα κοστίζουν ἕνα παίξιμο.
Πάρε μαζί σου τὸν ἔρωτα κ᾿ ἐκεῖνα τὰ ὄνειρα
ἔλα στὴν κάτω γειτονιὰ καὶ πές: Κορόνα γράμματα
ἐκεῖ ποὺ χάνεται ἡ ψυχὴ νὰ βυθιστεῖς.
Θέλω ν᾿ ἀκούσεις τὸ μεγάλο μυστικὸ
γιὰ πάντα πέφτει ὁ καρπὸς ἀπ᾿ τὸ δέντρο.
Ἐντούτοις ἐκεῖ ποὺ χάνεται ὁ δρόμος
νὰ τραβήξεις.
Ὅ,τι νὰ σὲ καλέσει
δὲν εἶναι γιὰ ἐπιστροφὴ
τὰ δάκρυα κι ὁ πόνος κοφτερὸς
εἶναι μέσ᾿ στὸ παιχνίδι.
Ὅποιες φωνὲς ἀκούσεις μὴ σὲ παρασύρουν
σφάξε τὴ μιὰ ὀμορφιὰ νὰ πιεῖ τὸ αἷμα ἡ ἄλλη.
Κορόνα γράμματα νὰ παίξεις
τὶς ὦρες καὶ τὰ χρόνια
μόνος με τὸν ἔρημο ἀντίπαλο.

Νίκος Καροῦζος

 

Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,
...
κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους...;

 

Αν αγαπάς αληθινά
παίρνεις τα όρη τα βουνά
και τραγουδάς
τον έρωτά σου στη σελήνη

Κι ύστερα στέκεις σιωπηλά
να 'ρθουν τ'αστέρια χαμηλά
για να τους πεις
μέχρι που θα 'φτανες για κείνη

Αν αγαπάς αληθινά
έχεις δυο μάτια φωτεινά
και μια καρδιά
παντοτινά ξελογιασμένη

Αν αγαπάς αληθινά
φεύγεις ταξίδια μακρινά
και το κορμί σου
να γυρίσεις περιμένει

Έτσι αγαπάω εγώ
έτσι αγαπώ
τίποτα για μένα
για μένα δεν κρατώ

Έτσι αγαπάω εγώ
έτσι αγαπώ
όλα εγώ τα δίνω
για κείνη που αγαπώ

Αν αγαπάς αληθινά
σου μοιάζουν όλα γιορτινά
δε νιώθεις κρύο
δεν αισθάνεσαι τον πόνο

Αν αγαπάς αληθινά
δε βλέπεις μαύρο πουθενά
και στο μυαλό σου
το κορμί της έχεις μόνο

Αν αγαπάς αληθινά
έχεις δυο μάτια φωτεινά
και μια καρδιά
παντοτινά ξελογιασμένη

Αν αγαπάς αληθινά
φεύγεις ταξίδια μακρινά
και το κορμί σου
να γυρίσεις περιμένει

 

ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΖ

Η ΠΕΤΡΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
(απόσπασμα)

Βαδίζω μέσα σε στοές ήχων,
Σε παρουσίες πλέω ηχηρές,
Σαν τον τυφλό περνώ απ’ τις διαφάνειες
Ένας κατοπτρισμός με σβήνει, γεννιέμαι σ’ έναν άλλον
Ω δάσος από μαγικές κολόνες,
Κάτω απ’ τα τόξα του φωτός εισβάλλω
Στους διαδρόμους του διάφανου φθινοπώρου,

Μπαίνω στο σώμα σου όπως στον κόσμο
Η κοιλιά σου ηλιόλουστη πλατεία
Τα στήθη σου δυο εκκλησιές που λειτουργεί το αίμα
Τα παράλληλα μυστήριά του
Σαν τον κισσό τα βλέμματά μου σε σκεπάζουν
Είσαι μια πολιορκημένη πόλη απ’ τη θάλασσα…
Ντυμένη με το χρώμα της επιθυμίας μου

Γυμνή γυρνάς καθώς η σκέψη μου
Ταξιδεύω στα μάτια σου σαν μέσα στο νερό…
Στο μέτωπό σου περπατώ σαν το φεγγάρι
Όπως το σύννεφο στο λογισμό σου
Πηγαίνω στην κοιλιά σου όπως στα όνειρά σου
Η φούστα σου από αραποσίτι κυματίζει
Και τραγουδάει, η φούστα σου από κρύσταλλο

Η φούστα σου η νερένια
Τα χείλη, τα μαλλιά, τα βλέμματά σου…
Κλείνεις τα μάτια μου με το νερένιο σου στόμα…
Ταξιδεύω στη μέση σου σαν σε ποτάμι
Πηγαίνω στο σώμα σου σαν σ’ ένα δάσος…
Περπατώ στους σφοδρούς λογισμούς σου
Και στου λευκού μετώπου σου την έξοδο
Η γκρεμισμένη μου σκιά κομματιάζεται
Μαζεύω τα κομμάτια μου ένα ένα
Και δίχως σώμα προχωρώ, ψάχνω ψηλαφώντας….

 

Πάνος Δημητρόπουλος, «Χρόνος Ερωτικός»

Στο υφαντό της μοίρας είμαστε οι κλωστές κι είναι φορές
που του ενός τα χέρια πλέκουν του άλλου το υφάδι
ακόμα κι αν το πνεύμα μου έπαιρνε άλλους δρόμους θα το τραβούσες πάντοτε δικό σου θα το έκανες μπροστά στα πόδια σου
μαζί θα πάμε τυλιγμένοι ο ένας στο λαιμό του άλλου σαν ποτάμια
θα τραγουδάμε κι όταν πέφτουμε στη θάλασσα
με τις πνοές του έρωτα που κύλησαν εντός μας τη διακόσμηση απ’τις βαθιές σπηλιές μας μυστικά που ανταλλάξαμε κι ανέβηκαν τη σκάλα
ας νυχτώνεται ο κόσμος όλος
στον κήπο μας θα παίζουν τα λιοντάρια με τα ελάφια
και θα γεμίζουν τα σταφύλια μας φωτιά
πλάι σε ανίκητες πηγές που αναβλύζουν για να ποτίζονται τα χείλη σου μπρος στην ολότητα
συστρέφεται ο χρόνος όταν σε ψηλαφώ
κάποτε καθώς θα αναλύεται η καρδιά μου τα συντρίμμια της θα ψιθυρίζουν τ’όνομά σου
και θα’ναι ο έρωτας πιστός όσο ο θάνατος
όταν η σκόνη μας θα στροβιλίζεται αγκαλιά στην αιωνιότητα
από ηλιαχτίδες θα περνά σε ανάσες από φιλιά και θα θυμάται
την κορυφή πάντα της αγάπης μας
κι ας έχεις διαλύσει κάθε ματαιότητα όπως σπάει ένα βάζο με πάταγο στο πάτωμα
ζεις σαν τα ομόχρονα βήματα χορού σε πανηγύρι που οι άνθρωποι ξεχνούν τ’ όνομά τους κι εγώ εσένα γιορτάζω
με λύρα εκστατική σε μαστορεύω κι απ’τις στάχτες γύρω μας φοίνικες φτερουγίζουν
ύστερα μπαίνεις θύελλα στις φλέβες μου κι ύστερα βάλσαμο μέθεξη φωτιάς πάνω σε χιόνι παραδείσιο
να με φυσάς για χίλια χρόνια διαμάντια να βυθίζεις λαμπερά μέσα σε ήχους
υποκλίνεται η ψυχή μου στη θέλησή σου
υψώνεται απ’τα πόδια σου που μοιάζουν άγριοι κύκνοι
σε Άνοιξη που ζει στο πρόσωπο σου στα χέρια σου που βγάζω τ’αγκάθια κάθε τόσο
κι είναι που διαπλέω την αγκαλιά σου είναι οι κάβοι που περνώ κι άλλοι τόσοι που κρύβονται στο στήθος
θυμάσαι εκείνες τις ολόγυμνες σκιές το ηλεκτρισμένο θάλπος της σελήνης
έσταζαν τα μάτια μου φωτιά στα μάτια σου κι ένα ηλιοτρόπιο μαζί μας ξεδιψούσε
ατμοί ανέβαιναν ψηλά από μας και δροσιά κατέβαινε ως τα έγκατα της γης
σ’επικαλούμαι σε όλο το βασίλειο των αισθήσεων
στην ευωδία κάθε σφαίρανθης γαζίας κάθε ώριμου σύκου τη γεύση
σε καθαρόηχα λόγια των ποιητών σε νιώθω στη χάρη κάθε μεγάλης ωραιότητας
είσαι ναός σε τόπο ιερό, κι εγώ, ο μόνος προσκυνητής σου
αν σηκώσεις την καρδιά μου θα βρεις αρχαία λάμψη και γλώσσα ομηρική ίδια μ’αυτή που τραγουδάει στο αίμα σου
μπορώ να σου πω πως νιώθει η αστραπή. Δεν φοβάται.
Μπορώ να σου πω για τη γνώση. Δεν αξίζει δίχως έρωτα.
Όπως η νύχτα δεν νυστάζει, έτσι σ’αγαπώ.