Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Την άτιμη την σκάλα σαν κατέβαινα,
από την πόρτα έμπαινες, και μια στιγμή
είδα το άγνωστό σου πρόσωπο και με είδες.
Έπειτα κρύφθηκα να μη με ξαναδείς, και συ
πέρασες γρήγορα το πρόσωπό σου κρύβοντας,
και χώθηκες στο άτιμο το σπίτι μέσα
όπου την ηδονή δεν θά ’βρες, καθώς δεν την βρήκα.

Κι όμως τον έρωτα που ήθελες τον είχα να σ’ τον δώσω·
τον έρωτα που ήθελα — τα μάτια σου με το ’παν
τα κουρασμένα καί ύποπτα — είχες να με τον δώσεις.
Τα σώματά μας αισθανθήκαν και γυρεύονταν·
το αίμα και το δέρμα μας ενόησαν.

Aλλά κρυφθήκαμε κ’ οι δυο μας ταραγμένοι.

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)
Κ.Π.Καβάφης

 

Μπιζίμ
 
Μαης!

 

Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ’ τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή
σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
κάπου μακριά.

Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού

Τάσος Λειβαδίτης, Έρωτας (απόσπασμα)

 

Έμιλι Ντίκινσον
Θα τον ξεχάσουμε, καρδιά
Εσύ κι εγώ απόψε!
Ξέχνα τη θέρμη που έδωσε
Το φως θα το ξεχάσω εγώ

Και σαν τελειώσει η προσευχή
Πες μου, κι εγώ κι οι σκέψεις
Θα ξεθωριάσουμε εμείς
Μόνο μονάχα μην αργείς!
Όσο εσύ καθυστερείς
Ραγίζει η μνήμη επιρρεπής

(Μτφ.: Κρυσταλλία Κατσαρού)

 

When I have seen by Time's fell hand defac'd
The rich-proud cost of outworn buried age;
When sometime lofty towers I see down-ras'd;
And brass eternal, slave to mortal rage;
When I have seen the hungry ocean gain
Advantage on the kingdom of the shore,
And the firm soil win of the wat'ry main,
Increasing store with loss, and loss with store;
When I have seen such interchange of state,
Or state itself confounded to decay;
Ruin hath taught me thus to ruminate-
That Time will come and take my love away.
This thought is as a death, which cannot choose
But weep to have that which it fears to lose.

William Shakespeare, Σοννέτα (LXIV)

 

Είμαι εξπέρ στο να τον παρακολουθώ.
Είναι το έργο της ζωής μου.
Από το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς μου. Πίσω από δέντρα.
Από την άλλη άκρη του τραπεζιού της κουζίνας.

J. S. Foer

 

''Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματα σου, κινδυνεύεις να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό.
- Και τι άλλο έχω να δείξω;”
¨Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην στο ανταποδώσουν.
-Δεν αγαπώ για να μου το ανταποδώσουν.”
¨Όταν ζεις, κινδυνεύεις να πεθάνεις.
-Είμαι έτοιμος για αυτό….”
Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις

Λεό Μπουσκάλια

 

...Ακόμη θυμόμαστε την αγνότητα
που την είχαμε βρει τόσο αινιγματική,
πλυμένη σε μιαν αυγή που αγαπούσαμε
γιατί δεν ξέραμε πως μέσα μας, ακόμη πιο βαθιά,
ετοιμάζαμε άλλα όνειρα πιο μεγάλα
που θά 'πρεπε να σφίξουν στην αγκαλιά τους ακόμη περισσότερο χώμα,
περισσότερο αίμα, περισσότερο νερό, περισσότερη φωτιά,
περισσότερον Έρωτα!


Βάθος -Οδ. Ελύτης