Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Devotion....

Fettered my hands now,
Fettered my heart
I give myself
All that I am
My breath and my blood
Teach me - dare me
Touch me - tear me.

 

ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΥΣΗ

Ι

Χαμόγελο! Η πριγκίπισσά του θέλησε

Να γεννηθεί κάτω απ' τη δυναστεία των ρόδων!


II

Ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών
Τα μάτια μου ορθάνοιχτα μες στις εικόνες του

Γύρω απ' την ολοπράσινη επιτυχία των φύλλων
Οι πεταλούδες ζουν μεγάλες περιπέτειες

Ενώ η αθωότητα

Ξεντύνεται το τελευταίο της ψέμα

Γλυκιά περιπέτεια Γλυκιά
Η Ζωή.


III

Επίγραμμα

Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ' τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα.


Οδυσσέας Ελύτης, Προσανατολισμοί (1940)

 

Ομολογώ ότι δεν είχα δώσει σημασία στο νήμα (κακώς)... αλλά τριγυρνώντας, τράκαρα σε διαμαντάκια.
Είναι και η ώρα τέτοια, είναι και μία αίσθηση από ένα αμυδρό αεράκι, είναι κι ένα φαναράκι που έχω αναμμένο, είναι και ο Sinatra που σιγοτραγουδάει, είναι κι ένα ποτηράκι δροσερό ροζέ κρασί, είναι μία γλυκιά και μελαγχολική βραδιά, οπότε...

"Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ..."
Νίκος Καζαντζάκης

 

Η πένθιμη μοναξιά της Κυριακής (En la doliente soledad del domingo)


Είμαι εδώ —γυμνή,πάνω στα μοναχικά σεντόνια τούτης της κλίνης όπου σε ποθώ.Το κορμί μου κοιτάζω,ροδαλό και λείο στον καθρέφτη,το σώμα μου που υπήρξε η ακόρεστη γη των φιλιών σου,αυτό το σώμα το γεμάτο αναμνήσεις απ’ το ανήμερο πάθος σου,που πάνω του πάλεψες μάχες όλο ιδρώτασε ατέλειωτες νύχτες στεναγμών και γέλιωνκαι αχών σπηλαίων μου εσωτάτων. Τα στήθη μου κοιτάζωπου χαμογελώντας τα συνταίριαζεςστην παλάμη του χεριού σου,και που σαν μικρά πουλιά τα πίεζες στα κλουβιά σου από πέντε σιδερόβεργες,ενώ ένα λουλούδι εκρηγνυόταν προσκρούοντας με την στεφάνη τουστη γλυκειά σου σάρκα.
Τα πόδια μου κοιτάζω,απαλούς κι ατέρμονους ειδήμονες των χαδιών σου,που νευρικά και γρήγορα στις κλειδώσεις σου τυλίγοντανγια να σ’ ανοίξουνε τους δρόμους της απωλείας προς το ίδιο κέντρο το δικό μουκαι την χλοερή βλάστηση του όρουςόπου εξύφανες μάχες βουβές εστεμμένες ηδονή,προανηγγειλμένες από εκπυρσοκροτήσειςκαι πρωτόγονους κεραυνούς.
Με κοιτάζω, μα δε με βλέπω,καθρέφτης δικός σου είναι αυτός που πένθιμα ξαπλώνει πάνω σ’ αυτήν τη μοναξιά της Κυριακής,ένας καθρέφτης ροδαλός,εκμαγείο κενό που αναζητά το άλλο του ημισφαίριο.
Βρέχει — αλύπητα βρέχει στο πρόσωπό μου και σκέφτομαι μονάχα τη μακρινή αγάπη σου καθώς σκεπάζω με τις δυνάμεις μου όλες την ελπίδα.

 

 

Η ομορφιά του απογοητευτικού - Κική Δημουλά

Ω βλέμμα λάθος κόσμο μου γνώρισες.
Δεν ήταν αυτός.

Ω αντίληψη εάν ο κόσμος που μου γνώρισες εσύ είναι ο σωστός
δεν ήταν αυτός.

Το λάθος αίσθημά μου κι ο κόσμος Του όλος είν' ο σωστός μου κόσμος.

Για κατι αδεσποτες ψυχες.  

 

 

Είναι ο μόνος τρόπος. Ακόμα κι αν τα βλέμματα δε βυθίζονται το ένα μέσα στο άλλο. Αρκεί που σμίγουν στην ίδια κατεύθυνση.

 

"Οι άνθρωποι θα ερωτεύονται, θα κοιτιούνται στα μάτια, θα δίνουν όρκους αγάπης, μα πάντα θα σταυρώνουν τα δάχτυλα πίσω από την πλάτη! Θα αγαπάνε ανθρώπους που τους μισούν επειδή δεν είναι ίδιοι μ'αυτούς! Θα τους δείχνεις το φεγγάρι και αυτοί θα κοιτάνε το δάχτυλο. Θα τους ανάβεις κεριά και θα φοβούνται μην καούν. Θα τους λες σ'αγαπάω και τρέμουν μην πονέσουν! Θα αγκαλιάζονται τα σώματα, μα από φόβο, ποτέ εντελώς γυμνά και με την πρώτη ευκαιρία θα βγαίνουν τα μαχαίρια που ήταν κρυμμένα κάτω απ τα σεντόνια. Μόνοι θα είναι πάντα οι άνθρωποι και θα κρύβουν την μοναξιά τους χαϊδεύοντας οθόνες και περιμένοντας να ανάψει το κόκκινο. Έτσι αγαπιούνται οι άνθρωποι σήμερα! Δεν το ήξερες? Με κόκκινες ειδοποιήσεις!"

I don't own this, credits to my friend Eua Jose, who gave me the authority of sharing it.

 

ΔΕ Σ' ΑΓΑΠΗΣΑ
Δεν είναι το πελάγιο βλέμμα σου που αγάπησα
Είναι ο παράφορος τρόπος που μ’ αγκαλιάζει.
Δεν είναι το γυμνό κορμί σου στα μουσκεμένα σεντόνια
Είναι το σχήμα του πόθου μου στο φως του πρωινού

Δεν είναι οι ευωδιές χίλιων μοσχόκηπων στ' ακροδάχτυλά σου
Είναι το δέρμα μου το πελιδνό που ανθίζει στο άγγιγμά σου

Δεν είναι το νάμα του αγριοκέρασου φιλιού σου
Είναι η δίψα μου που σβήνει στην κάψα του καλοκαιριού

Δεν είναι οι λάμψεις φωτιάς στα κρύσταλλα μάτια σου
Είναι το πάθος το ανείπωτο να λαμπαδιάσω, να καώ

Δεν είναι ο ναός σου ο δωρικός που σμίλεψεν ο χρόνος
Είναι η ζωή μου που τη χάραξε στο άγιο μάρμαρό σου

Μα τι είναι το μάρμαρο όταν δε γίνεται φως,
τι είναι ο βράχος όταν δε σκάει πάνω του το κύμα...

Γι αυτό, μη φύγεις.
Δε σ' αγάπησα, μα, αν φύγεις
θα 'χω μόνο εμένα να μην αγαπώ...

 

Απορώ πως και δεν έχετε περάσει ακόμα αυτό το ποίημα....

Mε μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή
Στη γη των Bησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις

Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου ’φερα απ’ τους Δελφούς γλυκό νερό
Στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
και πριν προλάβω τρις να σ’ αρνηθώ
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου

Tο καραβάνι τρέχει μέσ’ τη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
Πώς να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι
Πώς να δεθεί η Mεσόγειος με σκοινιά
Αγάπη, που σε λέγαν Aντιγόνη

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιόν γαλαξία να σε βρω
Εδώ είναι Aττική, φαιό νταμάρι
Κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι

 

Αυτό είναι η αγάπη....

 

Ερωμένη - Πωλ Ελυάρ
Είναι ορθή στα βλέφαρα μου
Και τα μαλλιά της στα δικά μου.
Έχει το σχήμα των χεριών μου,
Κρατά το χρώμα των ματιών μου,
Την καταπίνει η σκιά μου
Καθως την πέτρα ο ουρανός.

Ορθάνοιχτα τα μάτια της για πάντα,
Να ησυχάσω δεν μ'αφήνει.
Κατάφωτα τα όνειρά της
Τους ήλιους εξατμίζουν,
Με κάνουν να γελώ, να κλαίω και να γελώ,
Μιλώ, χωρίς να έχω τίποτα να πω.

 

Όπου και αν είμαι σε βλέπω μπροστά μου
χωρίς να το ποθώ
άρρωστες σκέψεις σε θυμίζουν
τραυματίζοντας το εγώ
κολαστήριο η ζωή μου
τρέχω να σωθώ...
απροσπέλαστος κάθε δρόμος
είναι Αυτή όπου και αν βρεθώ....