Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Τσέζαρε Παβέζε,

Τα πρωινά περνούν φωτεινά
(Απο την ενότητα «O θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου»)

Τά πρωινά περνούν φωτεινά
καί άδεια. Έτσι άνοιγαν
τά μάτια σου κάποτε. Το πρωινό
κυλούσε αργά, μιά δίνη
από ακίνητο φώς. Σιωπούσε.
Εσύ ζωντανή σιωπούσες. Τά πράγματα
ζούσαν κάτω απ’ τα μάτια σου
(όχι ποινή καί πυρετός καί ίσκιος)
σάν μιά διάφανη θάλασσα τό πρωί.

Όπου είσαι εσύ, φώς, είναι καί τό πρωί.
Εσύ ήσουν η ζωή καί τά πράγματα..
Μέσα σου ξυπνούσαμε, ανασαίναμε
κάτω απ’ τον ουρανό πού είν' ακόμα μέσα μας.
Τότε δεν ήτανε ποινή καί πυρετός,
δεν ήταν η βαριά σκιά της μέρας
πού ανατέλλει. Ώ φως,
μακρινή διαύγεια, λαχανιασμένη
ανάσα, στρέψε ξανά τά φωτεινά
καί ασάλευτα μάτια σου σ' εμάς.
Είναι σκοτάδι τό πρωί πού περνά
χωρίς τό φώς των ματιών σου.

 

Τσέζαρε Παβέζε,

Έχεις αίμα κι ανάσα...
(Απο την ενότητα «O θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου»)

Έχεις αίμα κι ανάσα.
Είσαι πλασμένη κι εσύ
από σάρκα. από μαλλιά
κι από βλέμματα. Η γη καί τά δέντρα,
ο ουρανός του Μαρτίου, το φώς,
πάλλονται καί σου μοιάζουν -
το γέλιο καί το βήμα σου
σάν νερά πού άναβλύζουν —
η ρυτίδα ανάμεσα στα μάτια σου
σάν βαριά συννεφιά -
το τρυφερό σου κορμί
ένας σβώλος στον ήλιο.
Έχεις αίμα κι ανάσα.

Ζείς σ’ αυτή τη γη.
Γνωρίζεις τις γεύσεις,
τις εποχές, τά ξυπνήματα,
έχεις παίξει στον ήλιο,
έχεις μιλήσει μαζί μας.
Διάφανο νερό, ανοιξιάτικο
βλαστάρι, γη,
ανθισμένη σιωπή,
έπαιζες όταν ήσουν παιδί
κάτω από άλλον ουρανό
κι έχεις τη σιωπή του στα μάτια σου,
ένα σύννεφο, που αναβλύζει
σάν πηγή απ' τά βάθη.

Τώρα γελάς και τινάζεσαι
πάνω απ' αντή τη σιωπή.
Γλυκέ καρπέ που ζείς
κάτω απ' τον ξάστερο ουρανό,
που ανασαίνεις καί ζείς
σ' αυτήν εδώ την εποχή μας,
στήν κλειστή σου σιωπή
είναι δύναμή σου. Σάν
χορτάρι ζωντανό στόν αέρα
αναριγείς και γελάς.
όμως εσύ, εσύ είσαι χώμα.
Είσαι άγρια ρίζα,
Είσαι η γη που προσμένει.

 

Του έρωτα απαγορευμένος καρπός


Τα όνειρα εναι γεμάτα συναισθήματα ανυπότακτα.
Που πλυμμηρίζουν τη ζωή την ίδια με τα θέλω τους.
Οι επιθυμίες καρποί απαγορευμένοι, σκοτεινοί.
Προστάζουν το μυαλό μας με το σκότος τους.
Και την ψυχή γυμνώνουν μέχρι τέλους.
Η μοναξιά μας είναι σύντροφος μισητός μα αναγκαίος.
Και κάθε κύμα της μου φέρνει στο μυαλό αυτό που θέλω.
Γέννησε τρικυμία μέσα σου ο έρωτας.
Ήλιος φλογερός που καίει τις αισθήσεις
Χάδι πια δεν ένιωσα.
Μονάχα κόκκους άμμου που πέταξες στο σώμα μου.
Άγγιγμα ολέθριο απο τα τάρταρα σταλμένο.
Τι ήμασταν εχθές;
Τι θα απογίνουμε αύριο;
Καθώς ταιριάζουν οι ψυχές μια χάρη σου ζητώ.
Ενα χάδι.
Ενα νεύμα.
Μια ματιά.
Γεμάτος για τελευταία φορά να νιώσω.
Και 'ετσι όπως το φώς θα σβύνει και θα φεύγει.
Μια λέξη να σου πω.
Μια λέξη πριν να σβύσω, πριν να παραδοθώ.
Σ'αγαπώ.

 

Ειναι η μοναξια που σε κανει απελπισμενο να βουτηξεις στα βαθια χωρις να ξερεις κολυμπι....;
Ειναι η αγκαλια που ζητησες και δεν πηρες αιτια να ορμας και να κοβεις κομματια απο την αορατη σαρκα μου....;
Ειναι ο πονος και η διψα για ενα χαμογελο που μονο εσυ εβλεπες λογος για να βγαινει η σαπια καταχωνιασμενη πλευρα που ειχες θαψει τοσο βαθια ..;

Παλευεις να νικησεις το δικο σου θηριο κανοντας το ενα λαθος μετα το αλλο και το φταιξιμο παντα δικο μου να σε τυλιγει σε κεντημενο τουλι οχι χαρας οχι λυπης ,μοναχα απογοητευσης γιατι δε σε αφηνει σε ηρεμια να δεις ουτε το βυθο μα ουτε τον αφρο

Προσπαθησε λιγο ακομη και δε θα μεινει κοκκαλο ατσακιστο...ο ερωτας σε βαθυ κοκκινο εγινε αγαπη που λατρεψε την πισσα!!!!


Για σενα Ν.....

 

1. Il rimedio ( Η επανόρθωση )



Più lontano della luna, più lontano del mio cuore
Sono sempre le stesse parole che si scrivono sui muri
Mi hai fottuto un'altra volta coi tuoi baci al veleno
Più lontano della luna, più lontano del mio cuore
Sono sempre le stesse parole che si scrivono sui muri
Mi hai fottuto un'altra volta coi tuoi baci al veleno
Vorrei essere cattivo
Ma quello che siamo è quello che abbiamo
E quello che abbiamo si vede

( Πιο μακριά απ' το φεγγάρι, πιο μακριά απ' την καρδιά μου
Είναι πάντα τα ίδια λόγια που γράφονται στους τοίχους
Μου την έφερες άλλη μια φορά με τα δηλητηριασμένα φιλιά σου
Πιο μακριά απ' το φεγγάρι, πιο μακριά απ' την καρδιά μου
Είναι πάντα τα ίδια λόγια που γράφονται στους τοίχους
Μου την έφερες άλλη μια φορά με τα δηλητηριασμένα φιλιά σου
Θα ήθελα να ήμουν κακός
Αλλ' εκείνο που είμαστε είναι εκείνο που έχουμε
Και κείνο που έχουμε φαίνεται )

Più lontano della luna
Anche più lontano di un'altra città
Del mio amore dovrai spogliarti
Dovrai spogliarti ora

( Πιο μακριά απ' το φεγγάρι
Ακόμη πιο μακριά από μι' άλλη πόλη
Απ' την αγάπη μου θα πρέπει να γδυθείς
Θα πρέπει να γδυθείς τώρα )

I bambini stanno bene
Per loro ogni giorno è differente
Ci mancavi alla tua festa
Ma quello che siamo è quello che abbiamo
E' come la gente ci vede

( Τα μωρά είναι καλά
Για κείνα κάθε μέρα είναι διαφορετική
Μας έλειπες στην γιορτή σου
Αλλ' εκείνο που είμαστε είναι εκείνο που έχουμε
Είναι πως μας βλέπει ο κόσμος )

Che vita è questa, che vita è stata
Mai più saggezza, mai più
Se c'è un rimedio io corro da te
Senza una mano che mi sfiori
Io corro da te

( Τι ζωή είναι αυτή, τι ζωή θα είναι
Ποτέ ξανά σοφία, ποτέ ξανά
Αν υπάρχει μια επανόρθωση εγώ τρέχω σε σένα
Δίχως ένα χέρι που να μ' ακουμπούσε
Εγώ τρέχω σε σένα )

Se questo orgoglio è un gran sentimento
Come la gente dice
Io non sopporto di giorno e di notte
Il male che mi fa

( Αν αυτή η υπερηφάνεια είναι έν' όμορφο συναίσθημα
Όπως ο κόσμος λέει
Εγώ δεν αντέχω μέρα και νύχτα
το κακό που μου κάνει )

Che vita è questa, che vita sarà
Mai più saggezza, mai più
Se c'è un rimedio io corro da te
Senza una mano che mi sfiori
Io corro da te

( Τι ζωή είναι αυτή, τι ζωή θα είναι
Ποτέ ξανά σοφία, ποτέ ξανά
Αν υπάρχει επανόρθωση εγώ τρέχω σε σένα
Δίχως ένα χέρι που να μ' ακουμπούσε
Εγώ τρέχω σε σένα )

Un campo di grano e lo spazio profondo
Sono tutta una strada
Senza una luce ti devo cercare
Oh povero me

( Ένας κάμπος από σιτάρι και το βαθύ διάστημα
είναι όλα ένας δρόμος
χωρίς ένα φως πρέπει να σε ψάξω
Ο! φτωχός εγώ )

Nessuno sa, nessuno mi vede
Che corro da te
Mai più saggezza, mai più
L'amore è forte, Dio lo sa
Se ci vorrebbe fedeltà
L'amore è grande e io sto qua
In una città lontana
In una città straniera.

( Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν με βλέπει
που τρέχω σε σένα
Ποτέ ξανά σοφία, ποτέ ξανά
Η αγάπη είναι δυνατή, ένας Θεός το ξέρει
αν θα χρειαζόταν πίστη
Η αγάπη είναι μεγάλη κι εγώ είμαι εδώ
Σε μια πόλη μακρινή
Σε μια πόλη ξένη. )

Che vita è questa, che vita sarà
Mai più saggezza, mai più

( Τι ζωή είναι αυτή, τι ζωή θα είναι
Ποτέ ξανά σοφία, ποτέ ξανά )


2. I treni a vapore ( Οι ατμομηχανές )



Io la sera mi addormento
e qualche volta sogno
perché voglio sognare.

( Εγώ την νύχτα αποκοιμιέμαι
και καμιά φορά ονειρεύομαι
γιατί θέλω να ονειρευτώ. )

E nel sogno stringo i pugni
tengo fermo il respiro
e sto ad ascoltare.

( Και στ' όνειρο σφίγγω τις γροθιές
κρατώ σταματημένη την αναπνοή
και κάθομαι ν' ακούσω. )

Qualche volta sono gli alberi d'Africa
a chiamare
altre notti sono vele piegate
a navigare.

( Κάποια φορά είναι τα δέντρα της Αφρικής
να καλούν
άλλες νύχτες είναι πανιά διπλωμένα
να πλοηγούνται. )

Sono uomini e donne
e piroscafi e bandiere
viaggiatori viaggianti
da salvare.

( Είναι άντρες και γυναίκες
και καΐκια και σημαίες
ταξιδιώτες ταξιδευτές
προς διάσωση. )

Delle città importanti
io mi ricordo Milano
livida e sprofondata
per sua stessa mano.

( Από τις σημαντικές πόλεις
εγώ θυμάμαι το Μιλάνο
μελανιασμένη και βυθισμένη
από το ίδιο της το χέρι. )

E se l'amore che avevo
non sa più il mio nome
e se l'amore che avevo
non sa più il mio nome.

( Κι αν η αγάπη που 'χα
δεν ξέρει πια τ' όνομα μου
Κι αν η αγάπη που 'χα
δεν ξέρει πια τ' όνομα μου )

Come i treni a vapore
come i treni a vapore
di stazione in stazione
e di porta in porta
e di pioggia in pioggia
e di dolore in dolore
il dolore passerà.

( Σαν τις ατμομηχανές
σαν τις ατμομηχανές
από σταθμό σε σταθμό
και από πόρτα σε πόρτα
και από βροχή σε βροχή
και από πόνο σε πόνο
ο πόνος θα περάσει. )

Io la sera mi addormento
e qualche volta sogno
perché so sognare.

( Εγώ την νύχτα αποκοιμιέμαι
και καμιά φορά ονειρεύομαι
γιατί ξέρω να ονειρεύομαι. )


E mi sogno i tamburi
della banda che passa
o che dovrà passare.

( Κι ονειρεύομαι τα κρουστά
της μπάντας που περνάει
η που θα πρέπει να περάσει. )

Mi sogno la pioggia fredda
e dritta sulle mani
e i ragazzi della scuola
che partono già domani.

( Ονειρεύομαι την κρύα βροχή
και ευθεία στα χέρια
και τα παιδιά του σχολείου
που φεύγουν ήδη αύριο. )

E mi sogno i sognatori
che aspettano la primavera
o qualche altra primavera
da aspettare ancora
fra un bicchiere di neve
e un caffé come si deve
quest'inverno passerà.

( Κι ονειρεύομαι τους ονειροπόλους
που περιμένουν την άνοιξη
η κάποια άλλη άνοιξη
να περιμένουν ακόμη
μεταξύ ενός ποτηριού από χιόνι
κι ένα καφέ όπως πρέπει
αυτός ο χειμώνας θα περάσει. )

E se l'amore che avevo
non sa più il mio nome
e se l'amore che avevo
non sa più il mio nome.

( Κι αν η αγάπη που 'χα
δεν ξέρει πια τ' όνομα μου
Κι αν η αγάπη που 'χα
δεν ξέρει πια τ' όνομα μου. )

Come i treni a vapore
come i treni a vapore
di stazione in stazione
e di porta in porta
e di pioggia in pioggia
e di dolore in dolore
il dolore passerà.

( Σαν τις ατμομηχανές
σαν τις ατμομηχανές
από σταθμό σε σταθμό
και από πόρτα σε πόρτα
και από βροχή σε βροχή
και από πόνο σε πόνο
ο πόνος θα περάσει. )

Come i treni a vapore
come i treni a vapore
di stazione in stazione
e di porta in porta
e di pioggia in pioggia
e di dolore in dolore
il dolore passerà.

( Σαν τις ατμομηχανές
σαν τις ατμομηχανές
από σταθμό σε σταθμό
και από πόρτα σε πόρτα
και από βροχή σε βροχή
και από πόνο σε πόνο
ο πόνος θα περάσει. )


Ivano Fossati

---------------------------------------------

* Το πρώτο κομμάτι...όπως καταλήξαμε το φθινόπωρο του 2013...
Το δεύτερο...όπως ήμουν το 2014 ...
Τώρα ?

Γιατί μου έδωσες να καταλάβω, ότι τ' "όνομα" μου εσύ το "ξέρεις" ακόμη...
Εγώ όμως δεν πια είμαι σίγουρος, αν "ξέρω" ακόμη το "δικό" σου...

Due classiche...per te SKy...

 

Χειμερινή ανάπαυλα

Λευκό τα μεσάνυχτα -όλα είναι καινούργια, λες και
ο κόσμος άρχισε σήμερα. Τα χωράφια είναι βολεμένα
κάτω από ένα παχύ στρώμα, τα πουλιά αναχώρησαν,
ένα σκυλί εγκαταλείπει το αφεντικό του και φεύγει˙
κι οι πόλεις όλες είναι καθηλωμένες και κλειστές.
καρφωμένες με ξύλινους πασσάλους,
ούτε τρένο επιστροφής, ούτε σφηνάκι για τον δρόμο.

Κανείς δεν ξέρει τι χάθηκε κάτω απ' το χιόνι,
τι διαδρομές έσβησαν στη διαδρομή, τι νερό κύλησε,
τι αλλαγή θέσης συνέβη πραγματικά,
τι αλλαγή μέσα μας, τι αγριεμένη παγωνιά˙
και τίποτα δεν αφανίζει ούτε αφανίζεται, παρά μόνο οι χειμώνες
από την καλοκαιρία˙ σαν χιονάνθρωποι έτοιμοι να φύγουν,
που η αγάπη τους είναι κρύα, που η αγάπη τους δεν είναι αρκετά κρύα.

( Mathew Hollis )

 

Αρσένι Ταρκόφσκι, Οι πρώτες συναντήσεις

-Το ποίημα αυτό χρησιμοποίησε ο Αντρέι Ταρκόφσκι, στη ταινία του «Ο καθρέφτης», 1975 -

Tων συναντήσεων μας την κάθε στιγμή,
γιορτάζαμε σαν ευλογία,
μόνοι εμείς στον κόσμο ολάκερο. Κι’ από
φτερό πουλιού πιο τολμηρή κι ανάλαφρη ήσουν,
σα παραζάλη στη σκάλα,
πηδούσες τα σκαλιά και
μέσα απ’ την υγρή την πασχαλιά
πήγαινες στη δική σου επικράτεια
Απ’ του καθρέφτη την άλλη την πλευρά.

Σαν έπεφτε όμως η νυχτιά με της ευμένειας
το δώρο οι πύλες άνοιγαν
του θυσιαστηρίου, μεσ’ στο σκοτάδι έλαμπες,
αργά γέρνοντας η γδύμνια,
κι, αποκοιμιόσουν: «Ας είσαι ευλογημένη!» -
έλεγα ξέροντας πως η ευλογία μου
είναι παράτολμη: κοιμόσουν,
και για ν’ αγγίξει τα βλέφαρα της βαθυγάλανης οικουμένης
σέρνονταν από το τραπέζι η πασχαλιά,
και τα βλέφαρα που γαλανάδα άγγιξε
κοιμούνταν ήρεμα, το χέρι ήταν ζεστό.

Κρυστάλλινος ο σφυγμός των ποταμών,
Νεφελώδη τα βουνά, ανήσυχες οι θάλασσες,
Μα συ κρατούσες τη γήινη σφαίρα στην παλάμη σου
κρυστάλλινη, και κοιμόσουν στο θρόνο,
και – Ω δίκαιε Θεέ! – ήσουν δική μου.
Ξύπνησες και ξανάγραψες
το καθημερινό ανθρώπινο λεξικό,
κι η φωνή στο λαρύγγι μισοσβησμένη
γέμισε, και έδωσες στη λέξη
μια νέα έννοια που σήμαινε: Τσάρος.

Κι όλα στο κόσμο μεταμορφώθηκαν, ακόμη
και τα απλά πράγματα – η λεκάνη, - όταν
στεκόταν ανάμεσα μας, σα φρουρός,
το γάργαρο μα και σκληρό νερό.
Μας παρέσυρε άγνωστο που.
Μπροστά μας περνούσαν, σαν οφθαλμαπάτες.
πόλεις χτισμένες από θαύμα θαρρείς,
η μέντα απλώθηκε κάτω απ’ τα πόδια μας
και πουλιά ανταμώναμε στο δρόμο μας,
και από το ποτάμι ψάρια πετάγονταν
Κι ο ουρανός άνοιξε μπροστά στα μάτια μας …

όταν η μοίρα τα ίχνη μας ακολούθησε
σα τρελός με το ξυράφι στο χέρι.

 

..Θα σε πάω στο δάσος των ανθρώπων
και θα σου χορέψω γυμνή με ταμ ταμ και προσωπίδες
και θα σου δοθώ μέσα σε βρυχηθμούς και ουρλιάσματα...
...

..Μη φοβάσαι

με το χέρι μπροστά καθώς φανός θυέλλης

θα σε οδηγήσω

και θα σου χιμήξω·

τα νύχια μου θα μπουν στις σάρκες σου...


Μαρία Νεφέλη, Οδ. Ελύτης

 

Τη νύχτα δείλιαζα να πέσω να κοιμηθώ, ένιωθα στον ύπνο μου το σπόρο να δουλεύει. Στην άγια γαλήνη της νύχτας τον αφουγκραζόμουν, σαν μεταξοσκώληκας να τρώει, να τρώει τα φύλλα της καρδιάς μου και να θέλει να τα κάνει μετάξι.

(Καζαντζάκης)

 

Του έρωτος τα αρώματα
Αν υπάρχει μια ηδονή
είναι να κάνεις έρωτα
το κορμί τυλιγμένο με σπάγκους
τα μάτια κλειστά από λάμες ξυραφιών
Εκείνη προχωράει σαν λαμπτήρας
Το βλέμμα του αυτού την προσπερνά και
προετοιμάζει το πεδίο
Οι μύγες εκπνέουν σαν ωραία εσπέρα
Μια τράπεζα βαράει φαλιμέντο
προκαλώντας πόλεμο με νύχια και με δόντια
Τα χέρια της αναποδογυρίζουν την ομελέτα
τ' ουρανού
την απέλπιδα κεραυνοβολώντας πτήση των
γκιόνηδων
και κατεβάζουνε κάποιον θεό απ' το βάθρο που
κούρνιαζε
προχωράει η πολυαγαπημένη με στήθη λεμόνια
Τα πόδια της πλανώνται στις στέγες
Τι τρελό όχημα αυτοκίνητο
σκαρφαλώνει στο βάθος του στήθους της
Στρίβει ξεμπουκάρει και βουτά
σαν θαλάσσιο τέρας μέγα μέγιστο τεράστιο
Είναι η στιγμή που έχουν διαλέξει τα φυτά
να βγουν απ' την τροχιά του ήλιου
Ανεβαίνουν σαν επευφημία
Τα νιώθεις τα νιώθεις
τώρα που η δροσούλα
ποτίζει τα κόκαλα και τα μαλλιά σου
Και ούτε καν αισθάνεσαι ότι το μαγικό τούτο φυτό
δίνει στα μάτια σου βλέμμα χεριού
που αιμορραγεί που αγαλλιάται
Ξέρω ότι ο ήλιος το μακρινό εκείνο σκουπίδι
εκρήγνυται σαν ώριμος καρπός
όποτε κυλάνε τα νεφρά σου εφαπτόμενα
στην καταιγίδα που τόσο μα τόσο πολύ ποθείς
Μα τι τις νοιάζει τις συγκεχυμένες απαρχές μας
η υπόγεια ολίσθηση των εντελώς ακαταλήπτων
μας υπάρξεων
ότ' είναι μεσημέρι

Benjamin Péret