Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Μα ό,τι και να’ναι το ποθώ,
και καλώς να’ ρθει το κακό
που είν’ από σένα.
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα…
Θ.Μ

 

Η αγάπη του δικού μου άντρα
δεν θα μου κολλάει ετικέτες και ταμπέλες,
αέρα θα μου αφήνει ελεύθερο και χώρο,
τροφή ν’ αναπτυχθώ και καλύτερη να γίνω,
σαν μια Επανάσταση
που την κάθε μέρα κάνει
αρχή για μια νέα νίκη.
G.B

 

Ευχαριστώ μεσιέ Κονέρ, είσαι ρομαντική ψυχή τελικά... 

 

Οδυσσέας Ελύτης

Τα ρω του έρωτα

1. Αρχή του κόσμου πράσινη
κι αγάπη μου θαλασσινή.
Την κλωστή σου λίγο λίγο
τραγουδώ και ξετυλίγω.

2. Διαβάζω μέσα στο νερό
το άλφα το βήτα και το ρω.
Τα δυο γυμνά σου πόδια
τους κήπους με τα ρόδια.

3. Σ' έκανα πουκάμισό μου
σε φορώ και περπατάω.
Με το σώμα το μισό μου
στο δικό σου που κρατάω.

4. Σου 'χτισα μια Σαντορίνη
με καμάρες και πορτιά.
Να γυρνάς σαν το λυθρίνι
μες στη δροσερή φωτιά

5. Θα κλείσω μια θα κλείσω δυο
την απαλάμη των χαδιώ.
Θα κλείσω δυο θα κλείσω τρεις
την Τύχη κι άμε να τη βρεις.

6. Έλα να γίνουμε δυο ζώα
σε μακρινούς να πάμε τόπους.
Όπου τα πλάσματα τ' αθώα
να μας φαντάζονται γι' ανθρώπους.

7. Άκουσα μες στον ύπνο σου
που κολυμπούσε ο κύκνος σου.
Τα δύο μας τα ονόματα
ν' αλλάζουν χίλια χρώματα.

8. Τα χέρια μου τ' αδίσταχτα
πιάναν την άνοιξη πριν φτάσει.
Τα μάτια σου τ' ανύσταχτα
της ρίχνανε άνθη να χορτάσει.

9. Βγήκε απ' το κόκκινο το μαύρο
και τώρα που να πάει δεν ξέρει.
Κόκκινα που 'ναι όλα τα μέρη
Το 'να που απόμεινε ίσως θα 'βρω.

10. Μου 'φυγ' ένα συννεφάκι
πάει τη λύπη στα βουνά.
Ψάχνει να χτίσει ένα σπιτάκι
στο πάντα και στο πουθενά.

11. Σ' ένα λιμανάκι μωβ
ξύπνησα τα χαράματα.
Όχι να μη γίνω Ιώβ
μήτε να μάθω γράμματα.

12. Στήνει καρτέρι ο κεραυνός
χώρια να μας πετύχει.
Μα 'ναι μεγάλος ο ουρανός
και τοσοδούλα η Τύχη.

13. Φύγε από κει μωρέ πουλί
και γέρνει η βάρκα μας πολύ.
Μόνο σου πέταξε και δες:
ίσα που παίρνει δυο καρδιές.

14. Σταμάτα μου την αστραπή
ν' ανάψω ένα τσιγάρο.
Και πες του σύννεφου να πει
πως θα 'ρθω να σε πάρω.

15. Την αγάπη μια τη λες
την ντύνεσαι τη γδύνεσαι.
Όσο που γίνονται πολλές
και πάλι σ' όλες δίνεσαι.

16. Περνώντας απ' τις λυγαριές
κάποιος μου το μουρμούρισε.
Το 'παν οι σκύλοι στις αυλές
κι η γάτα το χουρχούρισε.

17. Κάνε με Μωαμεθανό
να προσκυνώ στη Μέκκα.
Και να σε πάρω μια και δυο
κι εφτά φορές γυναίκα.

18. Ο που ξέρει ελληνικά
πέντε κι έξι έντεκα.
Κι ο που ξέρει μόρτικα
δύο αλλ' αλλιώτικα.

19. Η χαρά μου για να παίξει
διάλεξε κοπέλες έξι.
Καθεμιά κι από μια λέξη
να τη λέει ώσπου να φέξει.

20.Ένα κύμα μέσα σ' όλα
έγια λέσα έγια μόλα.
Πήρε τα κρυφά μας λόγια
να τα κάνει κομπολόγια.

21. Αυτό που λέμε «σ' αγαπώ»
στα δέντρα θα το τρίξω.
Με τον αέρα να σ' το πω
και να σου το φυσήξω.

22. Λένε πως κατιτίς κοιμάται
μέσα στης θάλασσας τον πάτο.
Κάποια που πια δεν το θυμάται
μ' έχασε σαν σταυρό εκεί κάτω.

23. Σαν κάποιος ν' αναστέναξε
ή να 'κοψ' έναν μενεξέ.
Ραγίστηκεν ο ουρανός
και φάνηκε ο κατάμονος.

24. Τι να 'γινε το μαξιλάρι
που 'χε απ' τα λόγια μας γεμίσει.
Στον ουρανό θα το 'χει πάρει
άγγελος για ν' αποκοιμίσει
κάτι που πια δε θα γυρίσει.

25. Μόνο που κοιτάχτηκες
μέσα στο πηγάδι.
Στην ηχώ σου πιάστηκες
σαν σε παραγάδι.

26. Να σου δένω τα μαλλιά
με χρυσόν αστάχυ.
Και να λένε τα πουλιά:
"ο που τα 'βρε ας τα 'χει".

27. Μες στου κήπου το σκοτάδι
φέγγεις μόνο με το χάδι.
Όμως όταν μπεις στο σπίτι
σβήνεις τον Αποσπερίτη.

28. Να 'χα μια γομολάστιχα
να πιάνει στα Γραμμένα.
Να σβήσω τα τετράστιχα
και να κρατήσω εσένα.

 

Αγαπάμε αποκλειστικά την εικόνα
που διαμορφώνουμε για κάποιον.
Αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας κατασκευή,
στην ουσία δεν αγαπάμε παρά τον εαυτό μας.

Fernardo Pessoa

 

Και το φόρεμά σου είναι λευκό

Έχεις σκύψει το κεφάλι και με κοιτάς·
και το φόρεμά σου είναι λευκό
και το ένα σου στήθος ξεπροβάλλει μέσα από τη χαλαρή
δαντέλα του αριστερού σου ώμου.

Το φως με ξεπερνά, τρεμοπαίζει
και πέφτει στα γυμνά σου μπράτσα.

Σε βλέπω πάλι. Οι λέξεις σου
ήταν γρήγορες, σφιχτές,
μου ελαφρύναν την καρδιά
από το βάρος μιας ζωής
φαντασμαγορικής.

Ήταν βαθύς ο δρόμος
όπου ο άνεμος κατέβαινε
κάποιες νύχτες του Μαρτίου.
Kαι μας ξυπνούσε ξένους,
όπως την πρώτη φορά.

( Salvatore Quasimodo )

 

Lover
I come to you on my knees
tonight
I’m feeling out of my place
I have a need that only you
can understand
this slave begs for your control
I need your absolute power
eclipse my soul with it
to remind me
I am your possession
I need you to cleanse me
of these feelings of insolence
Take your whip
and together we will go back
back to where we live
where I need to be
hear me scream
and know that its for you
lead me into your fire
I will come and join you there
I want you to make me worthy
of you
the whip and the pain
they always bring me home
I need to be bound
completely lost
use my body
fill my every opening
burn out my improper thoughts
fill me completely with you
I need you to give me pain
to make me beg
taste my tears
let me pay the price for
belonging to you
take it out in my flesh
to remind me
take me to your edge
and then lead me farther
where we live together
I go there for us.

Lover...

 

Voluptas

Ελάτε, ο κόσμος όλος είμαι εγώ!
μες απ’ τα χρυσοκόκκινα μαλλιά μου,
απ’ τη ματιά κι’ από τα δάχτυλά μου
της ηδονής πετιέται το στοιχειό.
Ελάτε ο κόσμος όλος είμαι εγώ.
Όμως αγάπη μη γυρεύετ’ από μένα
Δε θα με ιδήτε μπρος σας να λυγίσω
και πάνε τα τραγούδια σας χαμένα
Μέσα μου άγριες νιώθω επιθυμιές!
και τις ερωτευμένες σας καρδιές
πως θα ‘θελα να μπόρεια να μασήσω
με τα λευκά μου δόντια τα γερά,
σα φρέσκα μυγδαλάκια τραγανά,
και τον αιμάτινο χυμό τους να ρουφήξω!
Δάκρυα δε θέλω, δάκρυα δε θέλω δε ζητώ
παρά φωτιά για τη φωτιά μου,
τα σαρκικά φιλιά μου,
στόμα που στάζει φλόγα να γευτεί
Ω! τι με νοιάζει τότες κι’ αν κοπεί
το νήμα απ’ της Μοίρας μου τ’ αδράχτι,
αφού θα νοιώθω πως από Ηδονή
θα σκορπιστεί το είναι μου σε στάχτη ….

Μυρτιώτισσα (Θεώνη Δρακοπούλου-Παππά)

 

Ούτε αγαπώ, ούτε δεν αγαπώ να λες εύκολα...


Απόσπασμα από το βιβλίο της Μ. Βαμβουνάκη, Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη, Εκδ. Ψυχογιός

Της θύμιζε κατά τις συνεδρίες τους εκείνο το ωραίο του Νίτσε: «Μ’ αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ’ την πληγή του».

Να δουλέψουμε με τις πληγές μας αλλά να μην τις γλείφουμε∙ κινδυνεύουμε να διαστρέψουμε τις ηδονές μας. Η ψυχή είναι πανίσχυρη. Μην κολλάς! Μην κολλάς ούτε στην ψυχανάλυση, προορίζεται μονάχα για τις πληγές, για την ψυχή σου θα προχωρήσεις πιο πέρα, στην πνευματική περιπέτεια.

Για να σου δώσω να καταλάβεις, είναι σαν να πηγαίνεις σε έναν ορθοπεδικό γιατί έσπασες το πόδι σου. Ο ορθοπεδικός θα σου γιατρέψει το κάταγμα, δε θα σου μάθει όμως ούτε να βαδίζεις, ούτε ποιο δρόμο θα περπατήσεις, ούτε πολύ περισσότερο τον προορισμό. Η ευθύνη σου είναι αμεταβίβαστη.

Αν κάτσεις εκεί να σου χαϊδεύουν, να σου κάνουν μασάζ στο σπασμένο πόδι σου, θα ατροφήσεις, θα μείνεις ακίνητη. Ο δρόμος είναι αποκλειστικά δικός σου. Πολύ δύσκολο αυτό αλλά τίποτα σαγηνευτικότερο. Ετοιμάσου να με εγκαταλείψεις πριν παραλύσεις στο ντιβάνι μου.

Να μην εμπιστεύεσαι με την πρώτη τα συναισθήματά σου, ούτε αγαπώ, ούτε δεν αγαπώ να λες εύκολα. Τα ένστικτα ξέρουν θαυμάσια να προσποιούνται πως είναι συναισθήματα ή να εκλογικεύουν την παρουσία τους με δήθεν πνευματικές ιδέες. Μην νομίζεις καν ότι συμπονάς τον άλλον όσο νομίζεις.

Πάρα πολλές φορές συμπονούμε από ταύτιση, όχι από ανθρωπιά. Παίρνουμε το δράμα του άλλου μέσα μας, φανταζόμαστε πως είμαστε εμείς που μας συμβαίνει και μ’ αυτή τη μετάθεση υποφέρουμε επειδή υποφέρουμε για μας. Συχνά δηλαδή η λύση για κάποιον είναι αυτολύπη.

Θέλω να πω δεν είναι ο άλλος το θέμα της στενοχώριας μας, αιτία είναι η ιδέα μας ότι ίσως συμβεί αυτό σε μας και προληπτικά το ζούμε. Πάλι ο εγωκεντρισμός κάνει παιχνίδι, πολύ δύσκολα συμπάσχουμε με τα παθήματα του όντως άλλου, πάρα πολύ δύσκολα τον καταλαβαίνουμε. Πώς να σου το πω;

Δε γίνομαι εγώ εσύ, κάνω εσένα εγώ… Εκείνο που έλεγαν οι αρχαίοι, πως «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», στην πραγματικότητα των συναισθημάτων, εγώ σου λέω πως μέτρον πάντων: Εγώ. Ο πλησίον είναι τρομερά απόμακρη γη. Για να μη σου πω ανύπαρκτη…Η ουτοπία του άλλου! Μακάρι, και πιθανόν να υπερβάλλω.

Άλλο μετουσιώνω ένα πάθος μου, άλλο το εκλογικεύω. Η μετουσίωση είναι αγώνας και κάποτε υπέρβαση, η εκλογίκευση είνα πρόφαση εν αμαρτίαις. Μην κρίνεις από τις πράξεις αυτές καθαυτές, δεν εξηγούν πάντα την ουσία τους.

Να γυρεύεις την κρυμμένη πρόθεση, εκεί υπάρχει η εντιμότητα, η καθαρότητα ή όχι της καρδιάς. Ένας υπέρμετρα εγωιστής μπορεί να διαλέξει για επίδειξη το ρόλο αγίου. Να ζει με σκληρή άσκηση, να κινείται με εντυπωσιακή ευσέβεια, να μοιράζει περιουσίες στην ελεημοσύνη.

Όμως σκοπός του δεν είναι η συμπόνοια, είναι η προβολή, η επίδειξη, ένας αυτοθαυμασμός∙ ένας θρίαμβος στον δικό του κύκλο.

Να προσέχεις. Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια.

 

θα σε χτυπήσω (διπλό σονέτο)

-θα σε χτυπήσω, σου είπα στ’ αστεία \ ούτε θυμάμαι γιατί
-θα μου άρεσε, απάντησες στρέφοντας ένα ποτάμι πίσω σε
ένα σκοτεινό νησί \\ με 12 δωμάτια \ 24 νότες
κάτω απ’ το πεντάγραμμο \ μερικά κύματα απ’ το δεξί άκρο
των σκιών \ χιλιοστά απ’ τα πλακάκια \
εσύ να θυμάσαι βλέμματα κι εγώ αισθήσεις \\ ή το αντίστροφο;
\\ εσύ να μνημονεύεις τα πολλά \ εγώ το ένα \ κι οι δυο το
ολοκαύτωμα \που η σελήνη δεν δρόσισε \πίσω απ’ τα βλέφαρα
#
ένας θεός ξέρει τι με κράτησε και δεν σε φίλησα \\ ήθελες δεν
ήθελες \\ πώς δεν σ’ άρπαξα \να σε τραβήξω στη σκηνή και…\
να σε εξαφανίσω απ’ το πλήθος σα μάγος\ κι έπειτα οι δυο μας\
στο διπλό πάτο του καπέλου ν’ ακολουθήσουμε μονοπάτια με
χόρτα\ ασημένια\\ νήματα ημιτελούς υφαντού\ να στριμωχτούμε
στα πιο στενά στενά της πόλης\\ να τα λιώσουμε\\ να συνεχίσουμε από
κει που μείναμε πριν χίλια χρόνια \ να σπάσουμε λάμπες στα
δημοτικά \ τα κάγκελα στα γυμνάσια\ τα γυμνάσια στα λύκεια \
#
μη με περάσεις για κανέναν ρομαντικό \ μη νομίσεις
ότι είχα τρυφερές διαθέσεις : στο αντιγύρισμά σου \ σε θέλησα
σαν σαρκοβόρο \\ σε μαύρη στέπα \ στην ξηρασία \ τη σάρκα
και το αίμα \ σΑν ύαινα πριν τα λιοντάρια \
οι βρυχηθμοί μου θα θρυμμάτιζαν τον ασβεστότοιχο\
η πλατεία θα βαφόταν πορφυρή
#
σε γύρεψα σαν πράσινη θάλασσα \ βουλιμική \ με το αγριότερο
κύμα μου να σε κάνω δική μου\ πριν καταλάβεις\ πριν προλάβεις
να μετρήσεις τις λεύγες ως τον πυθμένα μου \ να συνθλίψω την
καρίνα σου \ να ταπεινώσω τα κατάρτια σου
\ να δοξάσω τον καπετάνιο\\ που μεθυσμένος τραγουδούσε κάτι ηρωικό\
τη νύχτα του ναυαγίου\\ /έτσι σε θέλησα κι έτσι σε θέλω ακόμα και πάντα
#

. δικός σου

 

He loves me like a monster,
all teeth and talk and
hiding in the dark.
That’s my specialty—
men with strong bodies
and fragile hearts,
and if you hold them too tightly
they will crumble beneath you
like an avalanche that’s waiting.
Still, he looks at me like all things
beautiful and burning
and we love each other recklessly
with hearts so empty
our names echo against
vandalized walls that say,
“There was someone here before me,
listen closely and you’ll hear their name.”

He has matches for hands,
and I, a paper heart.
Gasoline will drip
from our mouths
and we will call that holy.
We will burn at the stake
and pollute the sky with
smoke and selfishness,
and we will say it was
in the name of a crooked love.
We will burn our own bodies
to the ground and we will
call that sacrifice.
We will tear ourselves open
like there’s something left inside.

Nobody ever taught us how to love.

Lindsey Hobart