Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Ο Σεπτέμβρης του 1903
Τουλάχιστον με πλάνες ας γελιούμαι τώρα•
την άδεια την ζωή μου να μη νιώθω.
Και ήμουνα τόσες φορές τόσο κοντά.
Και πώς παρέλυσα, και πώς δειλίασα•
γιατί να μείνω με κλειστά τα χείλη•
και μέσα μου να κλαίει η άδεια μου ζωή,
και να μαυροφορούν οι επιθυμίες μου.
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι
στα μάτια, και στα χείλη τα ερωτικά,
στ’ ονειρεμένο, το αγαπημένο σώμα.
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι.

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)
Κ. Π. Καβάφης

 

Γυναικείο Σώμα

Γυναίκειο σώμα, λόφοι λευκοί, πόδια κατάλευκα,
μοιάζεις του κόσμου όπως μου δίνεσαι έτσι.
Το αργασμένο κορμί μου άγρια σκάβει
και σου αναδύει τον υιό και λόγο από της γαίας τα έγκατα.

Ήμουνα μόνος και έρημος, σαν το τούνελ καληώρα.
Με έβλεπαν τα πουλιά και φεύγανε,
και μέσα μου όρμαγε η νύχτα πανίσχυρη και καταλυτική.
Για να μείνω ζωντανός, έφτιαξα εσένανε όπλο,
σ'έβαλα βέλος στο τόξο μου, στη σφεντόνα μου πέτρα.

Επέστη όμως της πληρωμής ο καιρός, κι εγώ σ'αγαπάω.
Σώμα από χνούδι κι από μούσκλια
κι από άπληστο γάλα και κραταιό.
Ω, τ'αγγεία του στήθους! Ω, τα μάτια της απουσίας!
Ω, του εφήβαιου τα ρόδα! Ω, η συρτή και θλιμμένη φωνή σου!

Σώμα της δικιάς μου γυναίκας,
υπήκοος θα 'μαι πιστός των θελγήτρων σου.
Δίψα μου, πόθε μου ατελεύτητε, αβέβαιε δρόμε μου!
Σκούρες νεροσυρμές, όπου η δίψα αιώνια ακολουθεί,
και ο κάματος ακολουθεί, και ο καημός ο απέραντος.

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ

 

Αναπόληση

Θα καταργήσω τον ουρανό, θα καταργήσω τη γη
και θ' αφήσω μόνο ένα ουζερί,
για ένα πιοτό, για ένα τραγούδι, για ένα χορό,
κι εσύ, να περνάς απ' έξω.

( Θωμάς Γκόρπας )

 

Έλα τρελαμένος και κτητικός 
και μες την κάβλα, 
να μου το επιβάλλεις να σ’ ερωτευτώ
Έτσι έλα.
— Ρενέ.

 

Μια νυχτα εγω , εσυ και η θαλασσα και ας γινει οτι θελει μετα

 

Υπόσχομαι αιώνια να μην σε αγαπάω,
ούτε πιστός ως το θάνατο να σου είμαι,
ούτε χέρι-χέρι να πηγαίνουμε,
ούτε με ρόδα να σε ραίνω,
ούτε πάντα με πάθος να σε φιλώ.
Ορκίζομαι ότι θα υπάρχουν λύπες,
προβλήματα θα υπάρχουν και διενέξεις∙
και άλλες γυναίκες θα κοιτάξω,
και άλλους άντρες θα κοιτάξεις,
ορκίζομαι πως για εμένα τα πάντα δεν είσαι
ούτε ο ουρανός μου, ούτε ο μόνος λόγος μου να ζω,
αν και, πού και πού, μου λείπεις.
Υπόσχομαι να μην σε ποθώ παντοτινά
κάποτε η πηγή σου θα με κουράζει
κι εσένα θα κουράζει το δικό μου μέλος
και τα μαλλιά σου κάποτε
το πρόσωπό μου θα ενοχλούν
Ορκίζομαι ότι στιγμές θα υπάρχουν
που μίσος αμοιβαίο θα μας μεθά
και σε όλα ένα τέλος να τεθεί θα θέλουμε
κι ίσως όντως να τεθεί,
μα σου λέω ακόμα πως θα αγαπηθούμε
θα δημιουργήσουμε, θα μοιραστούμε.
Με πιστεύεις, τώρα, πως σ΄ αγαπώ;
______________________
Ραούλ Γκόμες Χάτιν, «Το Τραγούδι ενός Έρωτα Ειλικρινούς»

 

 

Θέλω να μου χαρίσεις κάτι…
-Θέλω να μου χαρίσεις κάτι…
-Ό,τι θες.
-Ό,τι θέλω; Τ’ ορκίζεσαι;
-Στ’ ορκίζομαι.
-Είναι δύσκολο.
-Δεν πειράζει.
-Είναι ακριβό.
-Δεν με νοιάζει.
-Είναι σπάνιο.
-Τόσο το καλύτερο.
-Είναι επικίνδυνο.
-Δεν φοβάμαι!!
-Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
-Θα γίνω νερό να σβήσω τη φωτιά.
-Μπορεί να σου γλιστρήσει απ’ τα χέρια και να φύγει.
-Θα το ξαναπιάσω.
-Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
-Θα το κυνηγήσω.
-Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
-Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
-Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα…
-Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
-Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
-Θα περιμένω τα χαράματα.
-Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
-Θα φέρω τ’ άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
-Είναι τόσο μικρό, δε θα μπορέσεις να το πιάσεις.
-Θα ζητήσω σ’ ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
-Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
-Θα φέρω γερανό.
-Κι αν είναι μεγάλο σα βουνό;
-Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο απ’ το βουνό.
-Υπάρχει;
-Θα τον φτιάξω.
-Πού ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
-Δεν ξέρω.
-Τότε;
-Τότε θα μάθω.
-Από πού;
-Από τα βιβλία.
-Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
-Θα βρω το γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
-Κι όν έχει πεθάνει;
-Θα βρω τον άλλο γέροντα.
-Ποιόν άλλο γέροντα;
-Εκείνον που ξέρει .όλα τα βότανα.
-Όλα τα βότανα;
-Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τί μάγια κρύβουν.
-Και πώς θα φέρει εκείνος το βουνό;
-Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιώ, να γίνω τόσο δυνατός που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
-Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
-Πάντα.
-Τώρα.
-Τώρα. Έλα, τί θέλεις;
-Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
-Ό,τι θέλεις.
-Ό,τι ό,τι θέλω; Τ’ ορκίζεσαι;
-Στ’ ορκίζομαι.
-Θέλω… θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
-Να το φτιάξουμε.
-Με τι;
-Με τί θέλεις;
-Δεν ξέρω.
-Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
-Όχι, όχι, δεν είναι έτσι.
-Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα, και να του βάλουμε και ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
-Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
-Γιατί;
-Μπορεί να το χάσω.
-Θα στο κρεμάσω στο λαιμό.
-Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
Θα έρθω να σε βρω.
-Κι αν δε μπορείς να με βρεις;
-Θα μπορέσω.
-Κι αν είναι σκοτάδι;
-Θ’ ανάψω κερί.
-Κι αν λιώσει το κερί;
-Ως τότε θα σ’ έχω βρει.
-Κι αν όχι;
-Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
-Πόσο θα ψάχνεις;
-Για πάντα.
-Τί θα πει για πάντα;
-Ό,τι Σ’ ΑΓΑΠΩ!
-Κι εγώ τί θα κάνω ώσπου να με βρεις;
-Μπορείς να κοιμηθείς.
-Πού;
-Κάτω από μια μυρσινιά.
-Πού έχει μυρσινιές;
-Παντού.
-Έχει και λιοντάρια παντού;
-Όχι.
-Πού έχει λιοντάρια;
-Στη ζούγκλα.
-Είναι μακριά η ζούγκλα;
-Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου…
-Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
-Ποτέ.
-Τ’ ορκίζεσαι;
-Στ’ ορκίζομαι.
-Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
-Θα πει ότι Σ’ ΑΓΑΠΩ.
-Πόσο;
-Ως τον ουρανό.
...Ανθή Δοξιάδη-Τριπ ...

 

Πρέπει, σου λέω, ν’ ανήκετε στον ίδιο κόσμο
Μην τραβάει ο ένας τον άλλον στον κόσμο τον δικό του
και τον ξεσπιτώνει.
Γιατί ο νόστος του εαυτού,
Ο νόστος της αλήθειας σου,
Είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα.
Διαλύει σχέσεις και σπίτια και οικογένειες.
Να διαλέγετε συντρόφους του ίδιου κόσμου.
Να συνεννοείστε με τα μάτια.
Να τελειώνει ο ένας τη φράση του άλλου.
Η αγκαλιά και το φιλί να έχουν διάρκεια.
Τα δέρματα κι οι μυρωδιές να ταιριάζουν.
Να υπάρχουν κοινές αγάπες.
Βαθιές. Πνευματικές. Ουσιαστικές.
Να νιώθετε ότι ήσασταν μαζί από πάντοτε.
Να είναι ο ένας η παιδική ηλικία του άλλου.
Ο πρώτος εφηβικός έρωτας.
Ο σπουδαιότερος κι αιώνιος εραστής.
Και η σιωπή… το πιο σημαντικό.

Να μιλάτε με τη σιωπή.

 

Το τέλος της παράκαμψης

Κοίταξε πόσα αυτοκίνητα επιστρέφουν κι έρχονται,
καθώς αφήνουμε τα σύρματα πίσω μας,
οι μάρκες τους εκτοπίζουν τις λέξεις μας.
Στέκομαι στο έδαφος,
μα δε με θέλεις...
Χωρίς εσένα, θα είμαι πιο μπροστά από σένα,
δεν έχω τίποτα να σου δώσω.
Κι είναι τόσο δύσκολο να σου εξηγήσω
περισσότερο από κάθε άλλη φορά,
γιατί μου αρέσουν τα εργοστάσια.
Κάθε φορά που κοιτάζω εσένα,
ένα ταξίδι από τα γόνατα ως τα δάχτυλα,
η αντανάκλαση της σύγχυσης.
Οι μέρες και τα ισόμετρα πέταλα,
η ανακάλυψη του οίκτου,
σαν αεροπλάνο πετά και μας εγκαταλείπει.
Κι αν δεν ήταν τόσο ωραία εδώ,
θα μπορούσα να έρθω μαζί σου.
Μα έχω βαρεθεί να σου ζητώ συγγνώμη
κι είναι βέβαιο πως δεν μπορώ ν’ αλλάξω.
Γιατί ο κόσμος είναι μια χούφτα από εκατομμύρια μόρια
κι η κατανόηση δείχνει ν’ αργοπεθαίνει,
λεπτό με το λεπτό,
αστέρι μ’ αστέρι,
δορυφόρο με δορυφόρο.
Δώσ’ μου τα χέρια σου,
κράτησε μακριά τα ψέματα,
χάρισε τα σ’ αυτούς που μπορούν να σε πιστέψουν.
Θέλεις ν’ ακούσεις τόσα πολλά
κι εγώ θέλω να κλάψω,
να κοιτάξω το χώμα σαν τη μόνη αλήθεια,
σε σκέφτομαι...
Μέσα από εσένα είδα εμένα,
τη στρογγυλή άκρη της Γης,
την απέραντη ακινησία που επεκτείνει την απόσταση
κι εξαλείφει το φως...

( Veronica Pramukova )

 

Το ψαλίδι

Κόβω με ένα ψαλίδι την παιδική μου ηλικία,
δύο μαυρόασπρα κοριτσάκια
που επιπλέουν θολά,
θρυμματίζονται στο πάτωμα.
Είχα ποτέ δίδυμη αδελφή
ή ήμουν αυτή που δεν γεννήθηκε ποτέ;
Μία φωτογραφία σπαρταράει
ασημένια και στιλπνή μέσα στην γυάλα της.
Είναι παράξενο πως κάθε φορά
τα λέπια που αφαιρώ,
τα εντόσθια, τις μνήμες, τα πτερύγια
όταν βάζω στο φούρνο το κεφάλι
και μετά κόβω προσεκτικά φέτες τις φλέβες,
θυμάμαι πιο βαθιά.

Κόβω με ένα ψαλίδι το μαλακό κουνουπίδι του εγκεφάλου,
αυτό που γεμίζει συνέχεια θάλασσα.
Μη έλεγε η μαμά
Μη βάζεις το χέρι κάτω από το λευκό φουστάνι,
το κλειδί γυρνάει μία πόρτα,
ένα σπίτι περιστρέφεται,
κράτα στο χέρι τα κόκκινα παπούτσια.

Η μαμά και ο μπαμπάς χαμογελούν,
ο αδελφός από πίσω μου σφίγγει το χέρι,
εσύ με προδίδεις ξανά και ξανά,
κι εγώ σε ένα δωμάτιο με εγκαταλείπω πάλι.

Κόβω με ένα ψαλίδι αυτό το ποίημα.
Κορμί είναι, μπορεί δικό σου,
μπορεί κάποιου ξένου,
από αυτούς που κοιμάσαι και χάνονται.

( Χλόη Κουτσουμπέλη )